Αμπντούλ Χαμίτ Β΄
Ο Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ ή Αβδούλ Χαμίτ Β΄ (τούρκικα: II Abdülhamid, 21 Σεπτεμβρίου 1842 - 10 Φεβρουαρίου 1918), ήταν ο 34ος σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και έφερε επίσης τον τίτλο του χαλίφη.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν γιος του Σουλτάνου Αμπντούλ Μετζίτ Α΄ και της Τιριμουτζγκάν Σουλτάν, γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη στις 22 Σεπτεμβρίου του 1842. Η μητέρα του πέθανε είκοσι τρία χρόνια πριν από την ανάρρησή του στον θρόνο. Ο ίδιος έδωσε τον τίτλο της Βαλιντέ Σουλτάν στην πνευματική του μητέρα, Ραχιμέ Πιριστού Σουλτάν.
Διαδέχθηκε στο θρόνο τον αδελφό του Μουράτ Ε΄ στις 31 Αυγούστου 1876. Ο Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ ήταν ένας σουλτάνος με φιλελεύθερες απόψεις, καθώς έκανε πολλές μεταρρυθμίσεις.[1] Στις 29 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους ο σουλτάνος κατέστειλε την εξέγερση στην Βοσνία και την Ερζεγοβίνη, ωστόσο μετά τον συριακό πόλεμο αυτή η βαρβαρότητα προκάλεσε αίσθηση στην Ευρώπη και έτσι αποφάσισαν να αλλάξει το σύνταγμα αλλά μετά τη διάσκεψη της Κωνσταντινούπολης οι Ευρωπαίοι ήθελαν να δημιουργηθεί ένα νέο σύνταγμα αλλά προτιμήθηκε το παλιό σύνταγμα.[2] Ο πρώτος φόβος για τον σουλτάνο ήταν η κήρυξη πολέμου με τη Ρωσική Αυτοκρατορία.
Σε αυτόν τον πόλεμο η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν συμμετείχε. Στο τέλος η Ρωσική Αυτοκρατορία νίκησε και η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπέγραψε την Συνθήκη του Αγίου Στέφανου (1878) η οποία είχε σκληρούς όρους: η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδωσε την Σερβία, την Ρουμανία, την Βοσνία και την Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο και τέλος έδινε αυτονομία της Βουλγαρίας. Ο Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ ήταν σύμμαχος της Γερμανίας και της Αγγλίας. Τα επόμενα χρόνια οι Αρμένιοι ζήτησαν περισσότερα δικαιώματα έτσι οι Τούρκοι έσφαξαν περίπου 20.000 Αρμένιους ωστόσο μετά τη σφαγή οι Ευρωπαίοι υπερασπίστηκαν τους Αρμένιους. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ξέσπασε η επανάσταση των Νεότουρκων.
Εξορία και Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Εκθρονίστηκε στις 26 Απριλίου του 1909 και πέθανε στο ανάκτορο Μπεηλέρμπεη, στις Χηλές του Βοσπόρου, στις 10 Φεβρουαρίου του 1918. Είχε επονομαστεί «Μέγας Χαν» αλλά και «ερυθρός Σουλτάνος», ή «αιμοσταγής Σουλτάνος». Τον διαδέχθηκε ο αδερφός του, Μωάμεθ Ε΄.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σύζυγοι
- Ναζικεντά Καντινεφέντι
- Μπεντριφελέκ Καντινεφέντι
- Σαφινάζ Νουρεφσούν Καντινεφέντι
- Μπιντάρ Καντινεφέντι
- Ντιλπεσέντ Καντινεφέντι
- Μεζιντέ Μεστάν Καντινεφέντι
- Εμσαλινούρ Καντινεφέντι
- Ντεστιζέρ Μιουσφικά Καντινεφέντι
- Σαζκάρ Χανιμεφέντι
- Πεγιεβεστέ Χανιμεφέντι
- Φατμά Πεσέντ Χανιμεφέντι
- Μπεχιτζέ Χανιμεφέντι
- Σαλιχά Νατσιγιέ Χανιμεφέντι
- Ντουρντανέ Χανιμεφέντι
- Τζαλιμπός Χανιμεφέντι
- Σιμπερβέρ Ναζλιγιάρ Χανιμεφέντι
- Νεβτσεντίντ Χανιμεφέντι
- Μπεργκιουζάρ Χανιμεφέντι
- Λεβαντίτ Χανιμεφέντι
- Εμπρού Χανιμεφέντι
- Σερμελέκ Χανιμεφέντι
- Γκεβχερίζ Χανιμεφέντι
Παιδιά
- Ουλβιγιέ Σουλτάν (1868-1875), κόρη της Ναζικεντά Καντινεφέντι
- Ηγεμόνας Μεχμέτ Σελίμ Εφέντι (1870-1937), γιος της Μπεντριφελέκ Καντινεφέντι
- Ζεκιγιέ Σουλτάν (1872-1950), κόρη της Μπεντριφελέκ Καντινεφέντι
- Ηγεμόνας Μεχμέτ Αμπντούλ Καντίρ Εφέντι (1878-1944), γιος της Μπιντάρ Καντινεφέντι
- Φατμά Ναϊμέ Σουλτάν (1876-1945), κόρη της Μπιντάρ Καντινεφέντι
- Ηγεμόνας Αχμέτ Νουρί Εφέντι (1878-1944), γιος της Μπεντριφελέκ Καντινεφέντι
- Ναϊλέ Σουλτάν (1884-1957), κόρη της Ντιλπεσέντ Καντινεφέντι
- Ηγεμόνας Μεχμέτ Μπουρχανεντίν Εφέντι (1885-1949), γιος της Μεζιντέ Μεστάν Καντινεφέντι
- Σαντιγιέ Σουλτάν (1886-1977), κόρη της Εμσαλινούρ Καντινεφέντι
- Χαμιντέ Αϊσέ Σουλτάν (1887-1960), κόρη της Ντεστιζέρ Μιουσφικά Καντινεφέντι
- Ρεφιά Σουλτάν (1891-1938), κόρη της Σαζκάρ Χανιμεφέντι
- Ηγεμόνας Αμπντουραχίμ Χαϊρί Εφέντι (1894-1952), γιος της Πεγιεβεστέ Χανιμεφέντι
- Χατιτζέ Σουλτάν (1897-1898), κόρη της Φατμά Πεσέντ Χανιμεφέντι
- Αλιγιέ Σουλτάν (1900-1900)
- Τζεμιλέ Σουλτάν (1900-1900)
- Ηγεμόνας Αχμέτ Νουρεντίν Εφέντι (1901-1944), γιος της Μπεχιτζέ Χανιμεφέντι
- Ηγεμόνας Μεχμέτ Μπεντρεντίν Εφέντι (1901-1903), γιος της Μπεχιτζέ Χανιμεφέντι
- Ηγεμόνας Μεχμέτ Άμπιντ Εφέντι (1905-1973), γιος της Σαλιχά Νατσιγιέ Χανιμεφέντι
- Σαμιγιέ Σουλτάν (1908-1909), κόρη της Σαλιχά Νατσιγιέ Χανιμεφέντι
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Deringil, Selim (April 2003). «'They Live in a State of Nomadism and Savagery': The Late Ottoman Empire and the Post-Colonial Debate». Comparative Studies in Society and History 45 (2): 311–342. doi:. https://www.jstor.org/stable/3879318.
- ↑ Freely, John (1998). Istanbul: The Imperial City (στα Αγγλικά). London; New York: Penguin Books. σελ. 282. ISBN 978-0-14-024461-8.
