Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ανατολική Φραγκία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο διαχωρισμός της Φραγκικής Αυτοκρατορίας σε τρία μέρη με τη Συνθήκη του Βερντέν το 843. Δυτική Φραγκία (ροζ), Μέση Φραγκία (πράσινο), και Ανατολική Φραγκί (κίτρινο).

Στη μεσαιωνική ιστοριογραφία, η Ανατολική Φραγκία (λατινικά: Francia orientalis) ή Ανατολικό Φραγκικό Βασίλειο (regnum Francorum orientalium) ήταν ο πρόδρομος του Βασιλείου της Γερμανίας, και κράτησε από το, περίπου, 840 ως το 962[1]. Η Ανατολική Φραγκία δημιουργήθηκε από το διαμοιρασμό της Αυτοκρατορίας των Καρολιδών[2] μετά τον θάνατο του Αυτοκράτορα Λουδοβίκου του Ευσεβούς, αλλά ο ανατολικός-δυτικός διαχωρισμός "σταδιακά αποκρυσταλλώθηκε στην εγκαθίδρυση ξεχωριστών βασιλείων"[3].

Σύνορα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ευρώπη στον θάνατο του Καρλομάγνου (814).

Μετά από τρία χρόνια εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε τον θάνατο το Λουδοβίκου του Ευσεβή στις 20 Ιουνίου 840, υπογράφηκε τον Αύγουστο του 843 από τους τρεις γιους και κληρονόμους του η Συνθήκη του Βερντέν. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός πήρε το ανατολικό μέρος, που αποτελούταν κυρίως από γερμανόφωνους πληθυσμούς. Τα Χρονικά της Φούλντα περιγράφουν ότι το βασίλειο χωρίστηκε στα τρία και ότι ο Λουδοβίκος πήρε το ανατολικό μέρος[4]. Τα Μπερτινιανά Χρονικά περιγράφουν την έκταση των εδαφών του: "στον καταμερισμό των κομματιών, ο Λουδοβίκος απόκτησε όλα τα εδάφη πέρα από τον ποταμό Ρήνο, αλλά και από αυτήν την πλευρά του Ρήνου επίσης τις πόλεις Σπάιερ, Βορμς και Μάιντς και της περιοχές τους".[5]. Το βασίλειο της Δυτικής Φραγκίας πήγε στον νεότερο, ετεροθαλή αδελφό του Λουδοβίκου Κάρολο τον Φαλακρό, ενώ το μεταξύ τους βασίλειο της Μέσης Φραγκίας, που περιελάμβανε και την Ιταλία, και ο τίτλος του Αυτοκράτορα δόθηκε στον μεγαλύτερο αδελφό Λοθάριο Α΄.

Ενώ η Δυτική και η Μέση Φραγκία περιελάμβαναν "την καρδιά των παραδοσιακών Φραγκικά εδαφών", η Ανατολική αποτελούταν κυρίως από εδάφη που προσαρτήθηκαν στη Φραγκική Αυτοκρατορία μόλις τον 8ο αιώνα[6]. Αυτά περιελάμβαναν τα δουκάτα της Αλεμανίας, Βαυαρίας, Σαξονίας, και Θουριγγίας, καθώς και τα νοτιότερα και ανατολικότερα μαρκάτα με τους Δανούς και τους Σλάβους. Ο χρονικογράφος της εποχής Ρεγκίνο του Προυμ, έγραψε ότι "διαφορετικοί άνθρωποι" (diversae nationes populorum) της Ανατολικής Φραγκίας, κυρίως γερμανόφωνοι και σλαβόφωνοι, μπορούσαν "να διαφοροποιηθούν μεταξύ τους ως προς τη φυλή, τα έθιμα, τη γλώσσα και τους νόμους" (genere moribus lingua legibus)[6][7].

Βασίλειο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα βασιλικά σύμβολα της Αυτοκρατορίας των Καρολιδών είχαν μοιραστεί από τον Λουδοβίκο τον Ευσεβή μεταξύ των δύο πιστών του γιων, τον Κάρολο και τον Λαθάριο. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός που τότε ήταν σε εξέγερση δεν πήρε τίποτα από τα βασιλικά κοσμήματα ή λειτουργικά βιβλία που σχετίζονταν με τη διαδοχή της βασιλείας της Αυτοκρατορίας. Έτσι, τα σύμβολα και τα τυπικά του βασιλείου της Ανατολικής Φραγκίας δημιουργήθηκαν από το μηδέν[8].

Από πολύ νωρίς το βασίλειο της Ανατολικής Φραγκίας είχε μια πιο τυποποιημένη διαδικασία για τη βασιλική εκλογή από τη Δυτική Φραγκία. Γύρω στο 900 γράφηκε μια λειτουργία (ordo) για τη στέψη του βασιλιά, που αποκαλείται πρώιμη γερμανική λειτουργία, για ιδιωτική ακρόαση. Αυτός που έστεφε τον "τοποθετημένο πρίγκηπα" (princeps designatus) έπρεπε να τον ρωτήσει αν ήταν πρόθυμος να υπερασπιστεί την εκκλησία και τον λαό, και μετά να ρωτήσει τον κόσμο αν ήταν πρόθυμοι να υποταχθούν στον πρίγκιπα και τους νόμους του. Τότε ο κόσμος αναφωνούσε "Fiat, fiat!" (Ας γίνει!), μια πράξη που αργότερα έγινε "Αναγνώριση". Αυτό είναι το πιο παλιό γνωστό τυπικό που περιέχει την Αναγνώριση, το οποίο ενσωματώθηκε στο κατοπινό Ρωμαίο-Γερμανικό Αρχιερατικό[9].

Τον Ιούνιο του 888 ο βασιλιάς Αρνούλφος συγκάλεσε συνοδό στο Μάιντς. Παρόντες ήταν η τρεις αρχιεπίσκοποι της Ανατολικής Φραγκίας —Βιλμπέτρος της Κολονίας, Λιουτμπέρτος του Μάιντς, και Ράτμποντ της Τιέρ—και οι αρχιεπίσκοποι της Δυτικής Φραγκίας της Ρεμς και της Ρουέν, καθώς και η επίσκοποι του Μπουβέ (Beauvais) και της Νοϊόν (Noyon ). Σύμφωνα με τον Walter Ullmann, η παρουσία των Δυτικών Φράγκων λόγω της "στείρας εκκλησιαστικής σκέψης" της Ανατολικής Φραγκίας, οδήγησε τη σύνοδο να υιοθετήσει ιδέες για την ιερότητα της βασιλείας και του χρίσματος του βασιλιά που ανήκαν στη Δυτική Φραγκία. Ήταν "η πρώτη φάση της διαδικασίας της αφομοίωσης των δύο μισών της Καρολίγγειας κληρονομιάς"[10]. Σε μια άλλη εκκλησιαστική σύνοδο στο Τρέμπουρ το 895, οι πρελάτοι διακήρυξαν ότι ο Αρνούλφος επιλέχτηκε από τον θεό και όχι από τους ανθρώπους, και ότι ορκίστηκε με τη σειρά του να υπερασπίζει την εκκλησία και τα προνόμιά της από όλους τους εχθρούς της. Όταν ο Αρνούλφος πέθανε το 899, ο ανήλικος γιος του Λουδοβίκος το Παιδί στέφθηκε αλλά δεν χρίστηκε βασιλιάς, και τέθηκε υπό την επιτροπεία του Hatto Α΄, αρχιεπισκόπου του Μάιντς. Η στέψη του Λουδοβίκου ήταν η πρώτη στη γερμανική ιστορία. Όταν αυτός πέθανε στα τέλη Σεπτεμβρίου 911, εκλέχτηκε να τον αντικαταστήσει ο Δούκας Κορράδος Α΄ στις 10 Νοεμβρίου, και έγινε ο πρώτος Γερμανός βασιλιάς που χρίστηκε[10].

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Goldberg 1999, 41: "το ανατολικό Φραγκικό βασίλειο [ήταν] πολιτική οντότητα η οποία έθεσε τις βάσεις για το βασίλειο της Γερμανίας"
  2. ↑ Ο όρος "Φραγκία", χώρα των Φράγκων, χρησιμοποιούταν συχνά για την αυτοκρατορία. Η δυναστεία στην εξουσία ήταν φραγκική, παρόλο που οι κάτοικοί της ήταν στο μεγαλύτερο μέρος μη-Φράγκοι
  3. ↑ Bradbury 2007, 21: "... διαχωρισμός ο οποίος σταδιακά αποκρυσταλλώθηκε στην εγκαθίδρυση ξεχωριστών βασιλείων, δηλαδή της Ανατολικής και Δυτικής Φραγκίας, ή αυτό που μπορούμε να αποκαλούμε Γερμανία και Γαλλία".
  4. ↑ AF a. 843: in tres partes diviso ... Hludowicus quidem orientalem partem accepti.
  5. ↑ AB a. 843: ubi distributis portionibus, Hludowicus ultra Rhenum omnia, citra Rhenum vero Nemetum, Vangium et Moguntiam civitates pagosque sortitus est.
  6. ↑ 6,0 6,1 Goldberg 1999, 41.
  7. ↑ Reynolds 1997, 257.
  8. ↑ Goldberg 1999, 43.
  9. ↑ Ullmann 1969, 108–09.
  10. ↑ 10,0 10,1 Ullmann 1969, 124–27.

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Bernard Bachrach and David Bachrach. "The Saxon Military Revolution, 912–973: Myth and Reality". Early Medieval Europe 15 (2007), 186–222.
    doi:10.1111/j.1468-0254.2007.00203.x
  • Bernard Bachrach and David Bachrach. "Early Saxon Frontier Warfare: Henry I, Otto I, and Carolingian Military Institutions". Journal of Medieval Military History 10 (2012), 17–60.
  • David Bachrach. "Exercise of Royal Power in Early Medieval Europe: The Case of Otto the Great, 936–973". Early Medieval Europe 17 (2009), 389–419.
    doi:10.1111/j.1468-0254.2009.00283.x
  • David Bachrach. "The Written Word in Carolingian-Style Fiscal Administration under King Henry I, 919–936". German History 28:4 (2010), 399–423.
    doi:10.1093/gerhis/ghq108
  • John W. Bernhardt. Itinerant Kingship and Royal Monasteries in Early Medieval Germany, c. 936–1075. Cambridge Studies in Medieval Life and Thought, 21. Cambridge: Cambridge University Press, 1993. ISBN 0521394899
    doi:10.1017/CBO9780511562372
  • Jim Bradbury. The Capetians: Kings of France, 987–1328. London: Hambledon Continuum, 2007.
  • Eric J. Goldberg. "'More Devoted to the Equipment of Battle Than the Splendor of Banquets': Frontier Kingship, Military Ritual, and Early Knighthood at the Court of Louis the German". Viator 30 (1999), 41–78.
    doi:10.1484/J.VIATOR.2.300829
  • Timothy Reuter. "The Medieval German Sonderweg? The Empire and its Rulers in the Highe Middle Ages". In Kings nd Kingship in Medieval Europe, ed. Anne J. Duggan (London: 1993), 179–211.
  • Susan Reynolds. Kingdoms and Communities in Western Europe, 900–1300. Oxford: Clarendon, 1997.
  • Walter Ullmann. The Carolingian Renaissance and the Idea of Kingship. London: Methuen, 1969.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ανατολική_Φραγκία&oldid=10741075"