Κινέζικη μουσική

Από την 5η χιλιετηρίδα, η μουσική κατείχε πολύ σημαντικό ρόλο στην αρχαία Κίνα. Αποτελούσε μέρος του φιλοσοφικού τους συστήματος και χρησίμευε στην καλή διοίκηση τουνγφ κράτους, γι' αυτό και η σύνθεσή της αποτελούσε αποκλειστικό προνόμιο του αυτοκράτορα. Σημαντική επίσης θέση είχε η μουσική και στο κινέζικο θέατρο, όπου μαζί με το λόγο και την παντομίμα αποτελούσε όπως και στην αρχαία ελληνική τραγωδία, ένα αδιαίρετο σύνολο. Οι μουσικές τους θεωρίες ήταν περισσότερο μυστικιστικές παρά μουσικές.

Με αφετηρία το ντο (νότα) και σύμφωνα με την ακουστική τους, προχωρώντας από 5η σε 5η, δημιούργησαν μια κλίμακα με πέντε φθόγγους (Σολ, Λα, Ντο, Ρε, Μι) πάνω στην οποία φτιάχτηκαν πολυάριθμες μελωδίες, στις οποίες όμως δεν υπήρχαν χρωματισμοί (αλλοιώσεις όπως ντο#). Αυτή ήταν η πεντατονική κλίμακα που πολύ αργότερα προσθέτοντας 2 φθόγγους, έγινε επτατονική (1500π.Χ). Ο χαρακτήρας της μουσικής τους ήταν καθαρά μονοφωνικός, με κάποια στοιχεία ετεροφωνίας, όπως ποικίλματα (δηλ. Ντο, Ρε και πάλι Ντο) ή βήματα (δηλαδή Ντο, Ρε, Μι). Όσον αφορά το σύστημα μουσικής τους σημειογραφίας, ήταν αρκετά ανεπτυγμένο: άλλο για την φωνητική και άλλο για την ενόργανη μουσική.

Μουσικά όργανα

Δείγμα της πολύ μεγάλης ανάπτυξης του μουσικού τους πολιτισμού είναι η ποικιλία μουσικών οργάνων που χρησιμοποίησαν. Τα κυριότερα από αυτά ήταν.

Πνευστά

• Το τσενγκ, ένα είδος εκκλησιαστικού οργάνου 12, συνήθως, κάποτε όμως και περισσότερων αυλών, όπως και διάφοροι τύποι αυλών με μονή η με διπλή γλωσσίδα (είδη φλάουτου, κλαρινέτου και όμποε).

• Το γιο, ευθύαυλο πνευστό όργανο

• Το τσε, πλαγίαυλο πνευστό όργανο

• Το ντίτσι, (dizi), παρόμοιο με το φλάουτο. Έχει έξι τρύπες.

• Το ξιάο, (xiao), παρόμοιο με φλογέρα, το οποίο έχει επίσης έξι τρύπες.

Το ντίτσι και το ξιάο αποτελούνται από μπαμπού κι η διαφορά είναι λεπτή στο άκουσμα. Το ξιάο έχει έναν ήχο πιο βαθύ και ευσεβή. Διοχετεύει ευλάβεια που ίσως λέξεις δε θα μπορούσαν. Αυτή η ευλάβεια που προσφέρει στη μουσική είναι αυτό που το κάνει και τόσο ξεχωριστό.

Έγχορδα

• Το κιν ή σενγκ, το οποίο ήταν είδος κιθάρας, καθώς και διάφορα άλλα έγχορδα με ή χωρίς τόξο. Ειδικά, παραδοσιακά έγχορδα μουσικά όργανα της κινεζικής μουσικής ήταν:

• Το πί-πά, pípá, γνωστό κι ως το κινεζικό λαούτο. Έχει σχήμα αχλαδιού και τα τάστα του κυμαίνονται από 12 ως 26 και τέσσερις χορδές.

• Το όρχου ή έρχου (erhu), γνωστό ως το κινεζικό βιολί. Αποτελείται από 2 χορδές, η μία μπροστά από την άλλη. Παίζεται με τόξο, στο οποίο η μια μεριά είναι κατασκευασμένη από μπαμπού κι η άλλη από τρίχες ουράς αλόγου.

• Το γκου τσιν και το γκου τσον ή γκου σενγκ (gu qin και gu Zheng). Και τα δύο αυτά μουσικά όργανα μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, αλλά το γκου σενγκ έχει πιο βαθύ ήχο. Ο τρόπος παιξίματος μοιάζει με εκείνον που παίζεται το σαντούρι. Ωστόσο το γκου τσον είναι πολύ πιο μεγάλο σε μήκος και πλάτος και παίζεται και με τα δυο χέρια εκτός από τα μικρά δάχτυλα. Είναι από τα πιο γνωστά παραδοσιακά όργανα της Κίνας. Εκείνα που θα δεις να παίζουν Κινέζοι μουσικοί στους δρόμους κεντρικών πόλεων σε διάφορα μέρη της γης.

Κρουστά

• Καμπάνες, κουδούνια, γκονγκ, τύμπανα, καστανιέτες, ξυλόφωνα κ.ά, τα οποία από τον 19ο αιώνα χρησιμοποιούνται και στη συμφωνική ορχήστρα της δυτικής μουσικής.

Η Κινέζικη μουσική επέδρασε σε όλους τους γύρω ασιατικούς λαούς, όπως άλλωστε και ο Κινεζικός πολιτισμός.