Κολλέγιο των Καρδιναλίων
Το Κολλέγιο των Καρδιναλίων είναι το σώμα όλων των καρδιναλίων της Καθολικής Εκκλησίας.[1] Μια λειτουργία του κολλεγίου είναι να συμβουλεύει τον Πάπα για εκκλησιαστικά ζητήματα όταν τους καλεί σε ένα τακτικό Συμβούλιο.[2] Επίσης συνέρχεται με τον θάνατο ή την παραίτηση ενός πάπα ως παπικό κονκλάβιο για να εκλέξει έναν διάδοχο.[3] Το κολλέγιο δεν έχει εξουσία εκτός της περιόδου sede vacante και ακόμη και τότε οι εξουσίες της είναι εξαιρετικά περιορισμένες από τους όρους του τρέχοντος δικαίου, το οποίο περιλαμβάνεται στο Αποστολικό σύνταγμα Universi Dominici Gregis και τον Θεμελιώδη Νόμο του Βατικανού. Ιστορικά, οι καρδινάλιοι ήταν ο κλήρος της πόλης της Ρώμης, υπηρετώντας τον Επίσκοπο Ρώμης ως Πάπα, ο οποίος κλήρος είχε κληρικά καθήκοντα σε ενορίες της πόλης.
Η ιστορία του Κολλεγίου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η λέξη "Καρδινάλιος" προέρχεται από το Λατινικό "Κάρδο" που μεταφράζεται ως "Άρθρωση", το αξίωμα εξελίχθηκε στα τέλη της πρώτης χιλιετίας από τον κλήρο της Ρώμης. Ο όρος εμφανίζεται για πρώτη φορά στην βιογραφία του πάπα Στεφάνου Γ΄ στην οποία τονίζεται ότι στην Ρωμαϊκή Σύνοδο (769) η εκλογή του νέου Ρωμαίου Ποντίφηκα έγινε από ένα Συμβούλιο με διακόνους και Καρδιναλίους ιερείς.[4] Το Συμβούλιο των Παρισίων (845) απαίτησε "οι επίσκοποι να καθιερώσουν στις πόλεις τους τίτλους ή ενορίες Καρδιναλίων και να περιγράψουν τις περιφέρειες τους".[5] Οι Πάπες από τότε ξεκίνησαν την κλήση των Καρδιναλίων ως Λεγάτους σε διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό ή ως αντιπροσώπους τους σε τελετές και συμβούλια. Οι Λεγάτοι χρησιμοποιούσαν τους τίτλους "Καρδινάλιος κληρονόμος" ή "Ειδικός αποστολεύς".[6] Την εποχή του πάπα Στεφάνου Ε΄ (816-817) σχηματίστηκαν οι τρείς ανώτερες τάξεις του Κολλεγίου που διατηρούνται μέχρι σήμερα. Η πρώτη τάξη ήταν οι "Καρδινάλιοι-Διάκονοι" οι οποίοι θεωρούνται οι θεολογικοί απόγονοι των αρχικών επτά που περιγράφονται στις Πράξεις των Αποστόλων 6, η δεύτερη ήταν οι "Καρδινάλιοι-Ιερείς" και η τρίτη οι "Καρδινάλιοι-Επίσκοποι".[6] Την εποχή που βρισκόταν στην θέση του Ποντίφικας ο Πάπας Λέων Θ΄ (1050) το Κολλέγιο ξεκίνησε μια μεγάλη σειρά μεταρρυθμίσεων. Η Γ΄ Σύνοδος του Λατερανού τον 12ο αιώνα αποφάσισε ότι μόνο οι Καρδινάλιοι θα μπορούσαν να εκλεγούν νέοι Πάπες, η ρύθμιση αυτή έμεινε μέχρι σήμερα. Ο Πάπας Ιννοκέντιος Β΄ (1130) αποφάσισε σε όλες τις τάξεις των Καρδιναλίων την συμμετοχή στις Παπικές εκλογές, μέχρι τότε συμμετείχαν μόνο οι "Καρδινάλιοι-Επίσκοποι".[6] Από τον 13ο έως τον 15ο αιώνα ο αριθμός των Καρδιναλίων στο Κολλέγιο δεν ξεπερνούσε τους 30 αν και ο τίτλος ήταν υπαρκτός σε πολύ περισσότερες από 30 ενορίες. Ο Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ (1316–1334) νομιμοποίησε τον Κανόνα περιορίζοντας τον αριθμό ακόμα περισσότερο, στους 20.[7] Τον επόμενο αιώνα ο αριθμός σταδιακά άρχισε να αυξάνεται επειδή ο πάπας τους είχε ανάγκη για να συγκεντρώσει χρήματα για πολέμους ή να δημιουργήσει συμμαχίες στην Ευρώπη ή ακόμα και να μειώσει την ισχύ των μελών του που απειλούσαν την Παπική υπεροχή.[7]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1983 CIC, Bk. II, Pt. II, Sec. I, Chap. III The Cardinals of the Holy Roman Church
- ↑ CIC 1983, can. 349
- ↑ John Paul II, Ap. Const. Universi Dominici Gregis in AAS 88 (1996)
- ↑ Miranda, S. (2003). The New Catholic Encyclopedia, 2nd Edition. Detroit: Gale
- ↑ van Lierde, Peter C. (1964). What Is a Cardinal?. New York: Hawthorne Books Inc. σ. 14
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Noonan, James-Charles (2012). The Church Visible: The Ceremonial Life and Protocol of the Roman Catholic Church, Revised Edition. New York: Sterling Ethos. σσ. 8–9
- ↑ 7,0 7,1 Pham, 2004, σ. 65
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα College of Cardinals στο Wikimedia Commons
