Φιάλη του Λέιντεν
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Φιάλη του Λέιντεν ή Λουγδουνική λάγηνος ονομάζεται συσκευή αποθήκευσης ηλεκτρικού φορτίου που βασίζεται στην αρχή λειτουργίας του πυκνωτή. Η συσκευή επινοήθηκε ανεξάρτητα από τον Γερμανό κληρικό Έβαλντ Γκέοργκ φον Κλάιστ (Ewald Georg von Kleist) και τον Ολλανδό επιστήμονα Πήτερ φαν Μούσχενμπρουκ (Pieter van Musschenbroek) του πανεπιστημίου του Λέιντεν, το 1745. Αποτελείται από ένα γυάλινο δοχείο (βάζο) που φέρει επένδυση εσωτερικά και εξωτερικά με μεταλλικά φύλλα (αρχικά ψευδαργύρου), τα οποία διακόπτονται σε επαρκή απόσταση από το στόμιο του δοχείου, ώστε να μην σχηματίζεται σπινθήρας. Ένα αγώγιμο στέλεχος διαπερνά το πώμα του δοχείου, και έρχεται σε επαφή με την εσωτερική επένδυση. Η φιάλη του Λέιντεν επομένως είναι ένας πυκνωτής με οπλισμούς τα δύο μεταλλικά φύλλα, και διηλεκτρικό τα τοιχώματα του γυάλινου δοχείου.
Η φιάλη του Λέιντεν έχει αναλογικά με το μέγεθός της πολύ μικρή χωρητικότητα, αλλά παρουσιάζει αντοχή σε πολύ υψηλές τιμές δυναμικού (διαφορά τάσης). Χρησιμοποιείται σε πειράματα στατικού ηλεκτρισμού ως αποθήκη φορτίου.
