Ααρώνιοι
Οι Ααρώνιοι ήταν βυζαντινή οικογένεια ευγενών, βουλγαρικής καταγωγής, απόγονοι του Βούλγαρου αυτοκράτορα Ιβάν Βλάντισλαβ (1015 με 1018).
Μετά τον θάνατο του Ιβάν Βλάντισλαβ στην πολιορκία του Δυρραχίου το 1018 και την κατάρρευση του πρώτου βουλγαρικού Βασιλείου, η χήρα του, η αυτοκράτειρα (τσαρίνα) Μαρία, αναζήτησε καταφύγιο στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Εκεί ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ (976-1025) της πρόσφερε καταφύγιο και έδωσε σε αυτή αλλά και στους απογόνους της κτήματα, τίτλους και αξιώματα[1]. Τα δύο μεγαλύτερα σε ηλικία μέλη της οικογένειας, ο Πρεσιανός και ο Αλουσιάνος αργότερα συμμετείχαν σε εξεγέρσεις. Ο Πρεσιανός είχε εμπλακεί σε μια συνωμοσία εναντίον του αυτοκράτορα Ρωμανού Γ΄ Αργυρού (1028 έως 1033) περίπου το 1029, και ο Αλουσιανός συμμετείχε ενεργά στην Εξέγερση του Πέτρου Δελεάνου το 1040-1041. Η κόρη της παντρεύτηκε τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ΄ Διογένη[1].
Ο τρίτος μεγαλύτερος γιος, ο Ααρών, υπηρέτησε ως υψηλόβαθμος στρατιωτικός και κυβερνήτης επαρχιών στα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας, όπως στη Βαασπρακανία, περίπου ανάμεσα στο 1040 και 1050. Για να κυριολεκτήσουμε, η γραμμή της βυζαντινής οικογένειας Ααρώνιος καταγόταν κι άρχιζε από αυτόν όπου είχε και το όνομα του. Ο γιος του Θεόδωρος, επίσης αξιωματούχος και διοικητής επαρχιών, σκοτώθηκε σε μάχες στην Αρμενία εναντίον των Σελτζούκων Τούρκων το 1055/6[1].
Η κόρη του τέταρτου γιου, του Τραϊανού, Μαρία, παντρεύτηκε τον Ανδρόνικο Δούκα, με τον οποίο απέκτησε τον μεγάλο δούκα Ιωάννη και την Ειρήνη, σύζυγο του αυτοκράτορα Αλεξίου Α Κομνηνού (1081 έως 1118). Η θεία της Μαρίας, Αικατερίνη, παντρεύτηκε τον αυτοκράτορα Ισαάκιο Κομνηνό (1057 - 1059)[1]. Η οικογένεια χάθηκε από το προσκήνιο τον 12ο αιώνα, αλλά τα εναπομείναντα μέλη της εξακολουθούν να τεκμηριώνονται μέχρι τα τέλη του 14ου αιώνα, αν και σε δευτερεύουσες θέσεις[1].
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- (Αγγλικά) Kazhdan, Alexander (1991). «Aaronios». Στο: Kazhdan, Alexander, επιμ. The Oxford Dictionary of Byzantium. Οξφόρδη και Νέα Υόρκη: Oxford University Press, σσ. 1-2. ISBN 0-19-504652-8.