Μετάβαση στο περιεχόμενο

Χιτωνοφόρα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Ουροχορδωτά)
Χιτωνοφόρα
Χρονικό πλαίσιο απολιθωμάτων:
Κάμβριο–πρόσφατα[1]
Polycarpa aurata
Polycarpa aurata
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Ζώα (Animalia)
Συνομοταξία: Χορδωτά (Chordata)
Υποσυνομοταξία: Χιτωνοφόρα (Tunicata)
Λαμάρκ 1816[2]
Ομοταξίες
Συνώνυμα

Ουροχορδωτά Lankester 1877

Τα χιτωνοφόρα (Tunicata), γνωστά και ως ουροχορδωτά (Urochordata), είναι υποσυνομοταξία θαλάσσιων ζώων η οποία εντάσσεται στην συνομοταξία των χορδωτών. Κάποια χιτωνοφόρα ζουν ως μονήρη, ενώ άλλα αναπτύσσονται σε αποικίες, με κάθε μονάδα να είναι γνωστή ως ζωΐδιο. Είναι διηθηματοφάγα, δηλαδή τρέφονται διηθώντας το νερό μέσω του σακκοειδούς σώματός τους, το οποίο φέρει δύο ανοίγματα, τα σιφώνια, μέσω των οποίων εισέρχεται και εξέρχεται το νερό. Τα περισσότερα ζουν προσκολλημένα στον πυθμένα, σε βράχια ή άλλες σκληρές επιφάνειες. Άλλα, κολυμπούν στην πελαγική ζώνη όταν ενηλικιωθούν.

Παρά την απλή εμφάνισή τους και την πολύ διαφορετική ενήλικη μορφή, η στενή τους συγγένεια με τα σπονδυλωτά είναι εμφανής κατά τη διάρκεια του σταδίου της προνύμφης, όπου είναι κινητά. Οι προνύμφες μοιάζουν με γυρίνους και έχουν νωτοχορδή. Το όνομα χιτωνοφόρα προέρχεται από το ιδιαίτερο εξωτερικό τους κάλυμμα ή «χιτώνα» ο οποίος αποτελείται από πρωτεΐνες και υδατάνθρακες και δρα ως εξωσκελετός. Τα παλαιότερα απολιθώματα που ανήκουν αναμφίβολα σε χιτωνοφόρο χρονολογούνται από την πρώιμη Κάμβρια περίοδο.

Υπάρχουν περίπου 2.150 είδη χιτωνοφόρων, με τα περισσότερα να απαντούν σε ρηχά νερά. Χωρίζονται σε 3 ομοταξίες (Ασκίδια, Θαλειοειδή και Κωπηλάτες), από τις οποίες η μεγαλύτερη είναι τα Ασκίδια. Λιγότερα από 100 είδη απαντώνται σε βάθος μεγαλύτερο των 200 μέτρων.[3]

  1. Fedonkin, M. A.; Vickers-Rich, P.; Swalla, B. J.; Trusler, P.; Hall, M. (2012). «A new metazoan from the Vendian of the White Sea, Russia, with possible affinities to the ascidians». Paleontological Journal 46: 1–11. doi:10.1134/S0031030112010042. 
  2. Nielsen, C. (2012). «The authorship of higher chordate taxa». Zoologica Scripta 41 (4): 435–436. doi:10.1111/j.1463-6409.2012.00536.x. 
  3. Ruppert, Edward E.· Fox, Richard, S.· Barnes, Robert D. (2004). Invertebrate Zoology, 7th edition. Cengage Learning. σελίδες 940–956. ISBN 81-315-0104-3.