Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σι Τζινπίνγκ

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Σι Τσινπίνγκ)
Σι Τζινπίνγκ
习近平
Ο Σι Τζινπίνγκ το 2024
Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας
Εν ενεργεία
Ανέλαβε καθήκοντα
15 Νοεμβρίου 2012
ΠροκάτοχοςΧου Τζιντάο
Πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας
Εν ενεργεία
Ανέλαβε καθήκοντα
14 Μαρτίου 2013
ΑντιπρόεδροςΛι Γιουαντσάο
(2013 - 2018)
Γουάνγκ Κισάν
(2018 - 2023)
Χαν Ζενγκ
(2023 - σήμερα)
ΠρωθυπουργόςΛι Κετσιάνγκ
(2013 - 2023)
Λι Τσιάνγκ
(2023 - σήμερα)
Πρόεδρος του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού
Εν ενεργεία
Ανέλαβε καθήκοντα
14 Μαρτίου 2013
ΑναπληρωτήςΦαν Τσανγκλόνγκ
Χου Τσιλιάνγκ
Τσανγκ Γιουχια
Χι Βεϊντόνγκ
ΠροκάτοχοςΧου Τζιντάο
Αντιπρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας
Περίοδος
15 Μαρτίου 2008 – 14 Μαρτίου 2013
ΠρόεδροςΧου Τζιντάο
ΠροκάτοχοςΖενγκ Κινγκχόνγκ
ΔιάδοχοςΛι Γιουαντσάο
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση15 Ιουνίου 1953 (1953-06-15) (71 ετών), Πεκίνο, Κίνα
Εθνότητα Κινέζοι Χαν
Υπηκοότητα Κίνα
Πολιτικό κόμμαΚομμουνιστικό Κόμμα Κίνας
ΣύζυγοςΠενγκ Λιγιουάν
Παιδιά1
ΚατοικίαΠεκίνο, Ζονγκνανχάι
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο Τσινγκχουά
ΕπάγγελμαΠολιτικός
ΘρήσκευμαΑθεϊσμός
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Σι Τζινπίνγκ (习近平, πινγίν: Xi Jinping, 15 Ιουνίου 1953) είναι Κινέζος πολιτικός που υπηρετεί ως ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας από το 2012, αλλά και ως ο 7ος πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, και του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού από το 2013.

Κατείχε τη θέση του Αντιπροέδρου της Κίνας από το 2008 μέχρι το 2013 αλλά και του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, του Προέδρου της Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής του Κόμματος, του Προέδρου της Κεντρικής Κομματικής Σχολής, και του πρώτου μέλους της Μόνιμης Επιτροπής του Πολιτικού Γραφείου (CPC), του ντε φάκτο κορυφαίου οργάνου εξουσίας στην Κίνα. Έχει υπηρετήσει ως το κορυφαίο στην κατάταξη μέλος στην Κεντρική Γραμματεία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας,[1] και ως Αντιπρόεδρος της Κρατικής Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής.

Γιος του βετεράνου κομμουνιστή Σι Τζονγκσούν (1913-2002) και της γυναίκας του Τσι Σίν (1926-) , ο Σι Τζινπίνγκ υπηρέτησε ως επί το πλείστον στην επαρχία Φουτζιέν στην αρχή της καριέρας του. Αργότερα διορίστηκε επικεφαλής του κόμματος στη γειτονική επαρχία Τζετζιάνγκ, και στη συνέχεια επικεφαλής του κόμματος στη Σανγκάη μετά την απόλυση του Τσεν Λιανγκγιού. Έπειτα εξελέγη αντιπρόεδρος της χώρας. Γνωστός για τη σκληρή στάση του σχετικά με τη διαφθορά και ειλικρινά ανοιχτός για πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις,[2] ο Σι ηγείται τώρα της έβδομης γενιάς ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας.[3]

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σι Τσινπίνγκ είναι ο τρίτος γιος του κινέζου πολιτικού Σι Τσονγκτσούν και της Τσι Σιν.[4] Ο Τσονγκσούν, από το Φουπίνγκ του Σαανσί, ήταν μέλος του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (CCP) από το 1928, Ο Τσονγκσούν ήταν σημαντικός αξιωματούχος. Ήταν μεταξύ άλλων αντιπρόεδρος της μόνιμης επιτροπής του Λαϊκού Εθνικού Κογκρέσου, πρώτος γενικός γραμματέας του Κρατικού Συμβουλίου, και μετά την πλήρη αποκατάσταση του στο κόμμα, κυβερνήτης της επαρχίας Γκουανγκντόνγκ (1979-1981), όπου επέβλεψε την οικονομική της άνοδο σε κεντρική περιοχή της Κίνας.[5]

Στην πρώιμη παιδική του ηλικία, ο Σι Τσινπίνγκ είχε μια σχετικά άνετη ζωή έχοντας για πατέρα έναν υψηλόβαθμό αξιωματικό. Αυτό άλλαξε με την Πολιτιστική Επανάσταση της δεκαετίας του 1960, όταν οι Κόκκινοι Φρουροί του Μάο Τσε Τουνγκ συνέλαβαν τον πατέρα του και ταπείνωσαν και απείλησαν την οικογένεια.[6] Ως αποτέλεσμα, μια αδερφή του αυτοκτόνησε.[7] Για να ξεφύγει από τις δυσμενείς συνθήκες, ο Xi Jinping κατέφυγε στην ύπαιθρο σε ηλικία δεκαπέντε ετών στο χωριό Λιανγκτσιαχέ (梁家河), όπου έζησε για επτά χρόνια ως εργάτης σε φάρμα και έζησε σε ένα σπίτι-σπηλιά.[8] Σύμφωνα με άτομα που τον ήξεραν, αυτή η εμπειρία τον έκανε να αποκτήσει γνώση των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν οι αγρότες.[9] Μετά από λίγους μήνες το έσκασε για το Πεκίνο. Συνελήφθη όμως σε μια εκστρατεία που στόχο είχε τον εντοπισμό των λιποτακτών, και αφού μεταφέρθηκε αρχικά σε στρατόπεδο, επέστρεψε στο Λιανγκτσιαχέ.[10][11] Από το 1975 έως το 1979, ο Σι σπούδασε χημικός μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Τσινγκχουά του Πεκίνου. Θεωρείται ότι η σχέση του με την κινεζική αγροτιά, συνέβαλε στην άνοδο του.[12]

Αφού απορρίφθηκε εφτά φορές, ο Σι κατάφερε να ενταχθεί στη κομμουνιστική νεολαία της Κίνας το 1971 αφού γνώρισε έναν τοπικό αξιωματούχο.[13] Το 1972 επανενώθηκε με τον πατέρα του σε μια επανένωση που διετάχθη από τον Τσόου Ενλάι.[14] Επίσης έπρεπε να κάνει δέκα φορές αίτηση προκειμένου να καταφέρει να γίνει μέλος του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος από το 1973 και έπειτα, για να γίνει μέλος το 1974.[15][16]

Από το 1998 έως το 2002, συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη μαρξιστική φιλοσοφία και την ιδεολογική εκπαίδευση παράλληλα με τη δουλειά του στο Πανεπιστήμιο Τσινγκχουά, λαμβάνοντας πτυχίο που καλύπτει τους τομείς του δικαίου, της πολιτικής, της διαχείρισης και της «επαναστατικής ιστορίας».[17]

Πολιτική σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αφού υπηρέτησε αρχικά ως αντιδήμαρχος του Σιαμέν στο Φουτσιάν, ο Σι έγινε μέλος της επαρχιακής κυβέρνησης του Φουτσιάν και πρόεδρος του Λαϊκού Κογκρέσου του Φουτσόου το 1993. Μετά από πεντέμισι χρόνια (1995 έως 2000) όπου υπηρέτησε ως αναπληρωτής γραμματέας του κόμματος στο Φουτζιάν, έγινε και κυβερνήτης της επαρχίας. Το 2002 διορίστηκε κυβερνήτης στη γειτονική επαρχία Τσετσιάνγκ, επαρχίες δίπλα στην Ταϊβάν. Εκεί, ο Σι έγινε κυβερνήτης το 2002, τον επόμενο χρόνο γραμματέας της επαρχιακής επιτροπής και πρόεδρος του λαϊκού συνεδρίου. Στο Τσετσιάνγκ η θητεία του Τσινπίνγκ χαρακτηρίστηκε από προσπάθεια αναδόμησης της βιομηχανίας της περιοχής με στόχο την προώθηση της ανάπτυξης της. Παράλληλα η εκστρατεία κατά της διαφθοράς τον έκανε δημοφιλέστερο στην Κίνα.

Ήταν επίσης μέλος της 15ης Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (1997–2002) χωρίς δικαίωμα ψήφου και τακτικό μέλος από την επόμενη Κεντρική Επιτροπή (2002–2007).

Το 2007 ένα σκάνδαλο διαφθοράς και η εκδίωξη του Τσεν Λιανγκιού που επηρέασε πολλούς υψηλόβαθμους αξιωματικούς στη Σανγκάη αποτέλεσε ένα περιστατικό που ενίσχυσε πολύ την πολιτική σταδιοδρομία του Σι. Σε αντίθεση με τον πατέρα του, ο οποίος είχε μεταρρυθμιστικές ιδέες, ο Τσινπίνγκ διακρίθηκε για την επιμονή του στην κομματική γραμμή και την ιδεολογία του. Στη Σαγκάη επικεντρώθηκε στην προώθηση της σταθερότητας και την αποκατάσταση της οικονομίας της πόλης, θέση που κατείχε για λίγους μήνες πριν την επόμενη προώθηση του στην εννιαμελή Μόνιμη Επιτροπή του ΚΚ Κίνας που είναι το υψηλότερο κομματικό όργανο. Το 2008 προβιβάστηκε σε αντιπρόεδρος της Κίνας.[18] Ο Σι εξελέγη μέλος στη Μόνιμη Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος τον Οκτώβριο του 2007 για να επιβλέπει τις υποθέσεις του Χονγκ Κονγκ και του Μακάο. Μετά την εκλογή του ως Αντιπροέδρου της Λαϊκής Δημοκρατίας στο 11ο Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο στις 15 Μαρτίου 2008, ο Σι θεωρούνταν διάδοχος του Χου Τσιντάο.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2012, ο Σι Τζινπίνγκ απείχε από τις δημόσιες εμφανίσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα και ακύρωσε όλα τα ραντεβού με ξένους πολιτικούς, συμπεριλαμβανομένου αυτού με τη Χίλαρι Κλίντον.[19] Η κινεζική λογοκρισία στο Διαδίκτυο προσπάθησε να περιορίσει τις εικασίες σχετικά με το πού βρίσκεται, για ποιο λόγο απέχει από τις δημόσιες εμφανίσεις, μπλοκάροντας σε μεγάλο βαθμό ακόμη και τις αναζητήσεις στο κινεζικό διαδίκτυο με το όνομα του. Κινέζοι χρήστες του Διαδικτύου προσπάθησαν να παρακάμψουν τη λογοκρισία χρησιμοποιώντας εναλλακτικές ορθογραφίες του ονόματος του, για να μπλοκαριστούν γρήγορα και αυτές.[20] Μετά από δύο εβδομάδες αργότερα ο Σι εμφανίστηκε ξανά δημόσια, αν και ούτε ο ίδιος ούτε οι επίσημοι φορείς σχολίασαν τις εικασίες για την υγεία του.[21]

Στο 18ο Συνέδριο του Κόμματος ο Σι Τζινπίνγκ εξελέγη Γενικός Γραμματέας του ΚΚΚ την 15η Νοεμβρίου 2012 και έκτοτε θεωρείται ο κατεξοχήν ηγέτης της χώρας.[22] Έτσι ήρθε στην εξουσία η πέμπτη γενιά ηγετών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.[23] Στην πέμπτη γενιά ανήκουν και μια πεντάδα με εξάδα άλλων υψηλόβαθμων πολιτικών του κόμματος.[24] Στις 14 Μαρτίου 2013, το Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο διόρισε τον Σι νέο Πρόεδρο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.[25] Από τον Νοέμβριο του 2012 έως τον Μάρτιο του 2013, ήταν πρόεδρος των Κεντρικών Στρατιωτικών Επιτροπών.[26]

Το Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο αποφάσισε στις 11 Μαρτίου 2018 για να αρθεί το όριο της προεδρικής θητείας που θεσπίστηκε τη δεκαετία του 1980, επιτρέποντας στον Σι Τζινπίνγκ να κυβερνήσει και μετά το 2023.[27] Στις 17 Μαρτίου 2018, ο Σι Τζινπίνγκ επανεξελέγη πρόεδρος και στρατιωτικός ηγέτης της Κίνας.[28] Την ίδια χρονιά, ψηφίστηκε ως το πιο ισχυρό πρόσωπο στον κόσμο από το περιοδικό Forbes.[29] Η Κεντρική Επιτροπή σε ψήφισμα που εξέδωσε τον Νοέμβριο του 2021 προετοίμασε το έδαφος για να επιτραπεί τρίτη θητεία στον Τζινπίνγκ. Έτσι, η Κεντρική Επιτροπή κάνει τον Τσινπίνγκ ισάξιο του Μάο και του Ντενγκ Σιαοπίνγκ.[30][31]

Πολιτικές θέσεις και επισκόπηση της πολιτικής του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σι Τζινπίνγκ είναι ο πρόεδρος μιας μεγάλης οικονομικής δύναμης που έχει υψηλό ρυθμό ανάπτυξης, αλλά και ένα αρκετά οργανωμένο και εξοπλισμένο στρατό. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, το όριο των δύο προεδρικών θητειών καταργήθηκε, επιτρέποντάς του να επανεκλεγεί το 2023.[εκκρεμεί παραπομπή]

Τον Οκτώβριο του 2017 ο Σι Τσινπίνγκ εξελέγη πρόεδρος της χώρας για μια δεύτερη θητεία.[32] Στην πανδημία του κορονοϊού, ο Τζινπίνγκ και η κυβέρνηση του έχουν ακολουθήσει μια πολύ αυστηρή στάση, επιβάλλοντας απαγορευτικά κυκλοφορίας σε όποιες περιοχές εμφανίζονται κρούσματα, επιτυγχάνοντας όμως τη μείωση της διασποράς του κορονοϊού, όμως έχει επικριθεί μεταξύ άλλων για τις επιπτώσεις στην ψυχολογία των κατοίκων και στην οικονομία της χώρας.[33][34]

Ο Τσινπίνγκ αποτελεί επίσης ένας πολιτικός που στόχος του είναι η ισχυροποίηση της διεθνούς εικόνας της Κίνας. Μεταξύ άλλων, από το 2013 υπάρχει η πρωτοβουλία μιας ζώνης και ενός δρόμου, που χρηματοδοτεί την κατασκευή υποδομών σε όλο το κόσμο[35], αν και έχει επικριθεί από Δυτικούς αναλυτές και πολιτικούς για το γεγονός ότι η Κίνα ωφελείται μέσω της "διπλωματίας της παγίδας του χρέους",[36] κάτι που η Κίνα αρνείται.[37] Στην Ελλάδα, ως μέρος του νέου κινεζικού δρόμου του μεταξιού, το λιμάνι του Πειραιά έχει υποστεί μεγάλη αναβάθμιση.[38]

Ο Σι Τσινπίνγκ είναι ένας πολιτικός ο οποίος έχει ηγηθεί της ισχυροποίησης της Κίνας σε ισχυρή οικονομική δύναμη, με την Κίνα να καταγράφει ισχυρό ρυθμό ανάπτυξης στη θητεία του[39], αν και λόγω της ωρίμανσης της κινεζικής οικονομίας, αλλά και της πανδημίας του κορονοϊού η Κίνα έχει αυξημένη ανεργία των νέων, προβλήματα στον τομέα των ακινήτων και υποχώρηση του ρυθμού ανάπτυξης. Επί Τσινπίνγκ, ο τομέας των ακινήτων, κινητήριος δύναμη της κινεζικής ανάπτυξης, έχει αρχίσει να παρουσιάζει προβλήματα λόγω άδειων κατοικιών και αυξανόμενου χρέους, με αποτέλεσμα ακόμη και κατεδαφίσεις ολόκληρων κτιρίων, λόγω των εξόδων αγοράς μιας κατοικίας. Η Κίνα έχει αρχίσει, από τις αρχές της δεκαετίας του 2020, να δίνει αυξημένη έμφαση στη προστασία του περιβάλλοντος και τη βιώσιμη ανάπτυξη.[40] Επί Σι πάντως, ο τομέας της τεχνολογίας στη Κίνα έχει σημειώσει τεράστια ανάπτυξη. Επί θητείας Τσινπίνγκ έχει δημιουργηθεί το πρώτο επιβατικό αεροπλάνο της Κίνας, ενώ η Κίνα έχει προσπαθήσει να αυτονομηθεί στη παραγωγή ημιαγωγών, ενώ μεταξύ των κεντρικών στόχων της για το 2049 (τα 100 έτη της ΛΔ Κίνας) είναι η παγκόσμια ηγεσία στους τομείς της πληροφορικής, της ρομποτικής, της αεροναυπηγικής και άλλους τομείς, ενώ από τα τέλη της δεκαετίας του 2010 παρατηρείται μια στροφή προς την ποιότητα. Πάντως, η Κίνα βρίσκεται ακόμα σε αρκετή απόσταση από τη Δύση στο τομέα της τεχνολογικής ανάπτυξης.[41]

Η ιδεολογία του Σι αποτελεί υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία της Κίνας, αποτελώντας έτσι ένα ακόμη δείγμα της σταθερής προσπάθειας εξίσωσης του Σι με τον Μάο.[42]

Στο εσωτερικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σι υποστηρίζει τη βελτίωση του καθεστώτος του Κομφουκιανισμού στη Κίνα (με το κινεζικό κράτος να προωθεί μια αναβίωση του κομφουκιανισμού, βασισμένη και στις πολιτικές ανάγκες του κόμματος)[43], ενώ είναι και θιασώτης της ιδεολογίας του κινεζικού νομικισμού. Η καταστολή της κινεζικής αντιπολίτευσης έχει αυξηθεί επί Σι Τσινπίνγκ, με άρθρο του 2016 να τονίζει ότι η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει επιδεινωθεί επί Τζινπίνγκ.[44] Υπό την ηγεσία του, η Κίνα άρχισε να εγκλείει Ουιγούρους στα στρατόπεδα αναμόρφωσης του Σιντζιάνγκ από το 2017, με το πρόσχημα της καταστολής της τρομοκρατίας, αυξάνοντας την επιτήρηση και την αστυνόμευση της περιοχής, την καταναγκαστική εργασία και τη μαζική κράτηση των κατοίκων.[45] Παράλληλα, η κυβέρνησή του ανέβαλε δράση για να καταστείλει τις μαζικές φιλοδημοκρατικές διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ, εφαρμόζοντας τον λεγόμενο «Νόμο Εθνικής Ασφαλείας του Χονγκ Κονγκ». Ο νόμος όντως τερμάτισε τις διαδηλώσεις, ταυτόχρονα όμως επιδείνωσε σημαντικά την ελευθερία του τύπου και της έκφρασης, καθώς και την ακαδημαϊκή ελευθερία[46], τη λογοκρισία του διαδικτύου και την επιτήρηση των κατοίκων τύπου ηπειρωτικής Κίνας, αν και σε αυτό απέχει αρκετά.[εκκρεμεί παραπομπή]

Η κυβέρνηση της Κίνας έχει επικριθεί για το σύστημα κοινωνικής πίστωσης.[47]

Ο «αγώνας κατά της διαφθοράς», τον οποίο είχε ξεκινήσει κατά τη διάρκεια της θητείας του στην ηγεσία του Τσετσιάνγκ, έγινε βασικό σημείο της πολιτικής του από τότε που ανέλαβε την ηγεσία της χώρας το 2012. Τα πρώτα χρόνια της εκστρατείας κατά της διαφθοράς, και μέχρι τον Αύγουστο του 2016, είχαν ήδη διερευνηθεί περισσότερα από ένα εκατομμύριο μέλη του κόμματος, καταλήγοντας στον σχηματισμό 187.000 υποθέσεων έρευνας για διαφθορά που αφορούσαν στελέχη του κόμματος, απ'όπου προέκυψαν 91.900 υποθέσεις οι οποίες οδήγησαν στην απόδοση ποινικών ευθυνών.[48][49] Πάντως, η εκστρατεία έχει επικριθεί για το γεγονός ότι αποτελεί και έναν εύκολο τρόπο για την απαλλαγή του Τσινπίνγκ από πολιτικούς αντιπάλους, ενώ ακόμη και υψηλόβαθμα στελέχη έχουν λάβει σοβαρές ποινές.[35]

Η έκτη ολομέλεια της 18ης Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΚ ενέκρινε ένα έγγραφο τον Οκτώβριο του 2016 που προσδιόριζε τον Σι «κεντρικό ηγέτη» του κόμματος.[50] Αυτός ο τίτλος πέρασε σε όλους τους κινέζους ηγέτες εκτός του Χου Τζιντάο. Αυτή η αλλαγή γίνεται κατανοητή σαν την έκφραση μιας νέας αυστηρής κομματικής πειθαρχίας υπό την αναμφισβήτητη ηγεσία του Σι. Η νέα θέση του Σι παρουσιάζεται σαν «επιθυμητή από το κοινό» και θεωρείται «απαραίτητη σε μια περίοδο μεγάλων αλλαγών» από την ηγεσία του ΚΚΚ.[51][52][53]

Λογοκρισία και παρακολουθήσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπό την εξουσία του Σι Τσινπίνγκ η Κίνα έχει επικριθεί για το σύστημα μαζικής επιτήρησης και το σύστημα κοινωνικής πίστωσης που έχει επεκταθεί σημαντικά στα 10 χρόνια της εξουσίας. Πρώτον, οι ανάγκες της δημόσιας ασφάλειας, κατά το κινεζικό κράτος, αποτέλεσαν τον σκοπό της παρακολούθησης με κάμερα σε δημόσιους χώρους. Με τη συνεχή βελτίωση της τεχνολογίας αναγνώρισης προσώπων, η τεχνολογία αναγνώρισης προσώπων χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο από τη κυβέρνηση. Το σύστημα κοινωνικής πίστωσης, το οποίο σχεδιάστηκε από την τρίτη ολομέλεια της 18ης Κεντρικής Επιτροπής, επιδιώκει την παρακολούθηση και τον έλεγχο μεμονωμένων πολιτών σε ένα σύστημα ανταμοιβών και τιμωριών με βάση τη συμπεριφορά τους και την υπακοή τους στο κόμμα. Πάντως, στο τέλος του 2019, η εφαρμογή του απείχε αρκετά από το να είναι καθολική,[54][55] αν και η πανδημία του κορονοϊού έχει επιτείνει τη χρήση του.[47]

Εξωτερική πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σι Τζινπίνγκ με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν τον Νοέμβριο του 2024.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως κυβερνήτης του Φουτσιάν, ο Σι εργάστηκε ώστε να δώσει κίνητρα στους επιχειρηματίες από την Ταϊβάν να επενδύσουν στην Κίνα. Ο Σι είναι γενικά ανοιχτός στο άνοιγμα των αγορών. Επίσης, η Κίνα υπό τον Σι είχε αρχικά υιοθετήσει μια πιο επικριτική στάση απέναντι στη Βόρεια Κορέα, βελτιώνοντας τις σχέσεις με τη Νότια Κορέα.[56] Πάντως, η Κίνα συνεχίζει να τη στηρίζει, καθώς βλέπει τη Βόρεια Κορέα σαν αντίβαρο στη φιλοαμερικανική Νότια Κορέα.

Οι σχέσεις της Ρωσίας και της Κίνας επί Τσινπίνγκ είναι αρκετά καλές. Από την έναρξη της κρίσης στην Ουκρανία το 2014 και εντεύθεν, οι σχέσεις της Ρωσίας με τη Ρωσία έχουν ισχυροποιηθεί, χωρίς πάντως η Κίνα να στηρίξει τη Ρωσία στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022 και τηρώντας μια ουδέτερη στάση.[57] Από πολλές απόψεις, ο Σι Τζινπίνγκ και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν μοιράζονται κοινές θέσεις απέναντι στον δυτικό κόσμο, και γι'αυτό συμμαχούν πολιτικά.[58][59] Τον Ιούλιο του 2017, ο Πούτιν απένειμε στον Σι το τάγμα του Αγίου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου - το υψηλότερο πολιτικό παράσημο της Ρωσίας.[60] Τον Φεβρουάριο του 2022, λίγες μέρες πριν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Κίνα και η Ρωσία υπέγραψαν νέες συμφωνίες και δήλωσαν ότι η φιλία τους δεν είχε όρια ή απαγορευμένους τομείς συνεργασίας. Αναλυτές υποστηρίζουν ότι η επιθυμία της Κίνας για φυσικό αέριο κάνει την Κίνα να διατηρεί καλές σχέσεις με τη Ρωσία, όπως και ο στόχος δημιουργίας μιας συμμαχίας αυταρχικών κρατών απέναντι στη Δύση και τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρόλο που η Κίνα διατηρεί λειτουργικές σχέσεις με τον δυτικό κόσμο, δεδομένων και των αμοιβαίων εμπορικών συμφερόντων και του καθεστώτος μεγάλης δύναμης της Κίνας.[61]

Οι σχέσεις της χώρας με την Ιαπωνία συνεχίζουν να επισκιάζονται από τη σύγκρουση για τα νησιά Σενκάκου και το γεγονός ότι κατά τους Κινέζους, τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε η Ιαπωνία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχουν διερευνηθεί επαρκώς από τη διεθνή κοινότητα. Η Κίνα δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με τις ΗΠΑ, όμως οι δύο χώρες προσπαθούν να έχουν τουλάχιστον λειτουργικές σχέσεις. Μάλιστα, ο Σι έχει υποστηρίξει ότι «Εάν η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε αντιπαράθεση, θα ήταν σίγουρα καταστροφή και για τις δύο χώρες».[58] Πάντως, οι σχέσεις των δύο χωρών έχουν επιδεινωθεί από το 2018 και μετά όχι μόνο από τις συνέπειες της ανόδου της Κίνας, αλλά και από τον αμερικανικό ισχυρισμό ότι η πανδημία του κορονοϊού προήλθε από εργαστήριο στη Κίνα[62], το ουιγουρικό ζήτημα και τη σύσφιγξη των σχέσεων Ταϊβάν-Ηνωμένων Πολιτειών, με αποκορύφωμα την επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι στην Ταϊβάν, που η Κίνα θεωρεί δικό της έδαφος.[63] Η Κίνα έχει αποτελέσει ολοένα και πιο επικριτική φωνή απέναντι στην Αμερική, αποκαλώντας την αμερικανική δημοκρατία «όπλο μαζικής καταστροφής» και την κατηγορεί για προσπάθεια αποσταθεροποίησης της.[64]

Στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός το 2017, ο Τσινπίνγκ δήλωσε «ένθερμος υποστηρικτής» της παγκοσμιοποίησης και του ελεύθερου εμπορίου, δέχοντας επαίνους από τον θεμελιωτή του φόρουμ Κλάους Σβαμπ.[65] Στην ομιλία του, ο Σι υποστήριξε τη θεωρία του πολυπολικού κόσμου και την «οικοδόμηση μιας πιο ανοιχτής και χωρίς αποκλεισμούς παγκόσμιας οικονομίας».[66] Το 2021, ο Σι παρουσίασε το δικό του σύστημα αξιών, τις αποκαλούμενες «Κοινές αξίες της ανθρωπότητας». Λίγες μέρες νωρίτερα, επιβεβαίωσε για ακόμη μια φορά αυτή τη θεωρία στο επίσημο περιοδικό του κόμματος. Το σύστημα αξιών του Τσινπίνγκ περιφέρεται γύρω από έξι έννοιες: την «ειρήνη», την «ανάπτυξη», την «ισότητα», τη «δικαιοσύνη», τη «δημοκρατία» και την «ελευθερία».[67]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Xi Jinping - First Secretary of the Secretariat of the Communist Party, People's Republic of China». Forbes. 18 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2012. 
  2. ↑ Ansfield, Jonathan (22 Δεκεμβρίου 2007). «Xi Jinping: China's New Boss And The 'L' Word». Newsweek. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2010. 
  3. ↑ «"Chinese Data Supplement", Journal of Current Chinese Affairs, May 2009» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 17 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2010. 
  4. ↑ Willy Wo-Lap Lam (2015). Chinese Politics in the Era of Xi Jinping. Renaissance, Reform, or Retrogression?. New York: Routledge. σελ. 37. ISBN 978-0-7656-4208-0. 
  5. ↑ «Succession in China: Next in line». The Economist. 18 Οκτωβρίου 2010. 
  6. ↑ (S+) Geschichtspolitik in China: »Die Partei inszeniert Xi als Philosophenkönig«. 
  7. ↑ Friederike Böge (2021-07-04). «Der Irrsinn aus der Vergangenheit». Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung. 
  8. ↑ «How China guards the Xi creation myth» (στα αγγλικά). BBC News. 2015-10-17. https://www.bbc.com/news/magazine-34549744. Ανακτήθηκε στις 2022-09-17. 
  9. ↑ Page, Jeremy (2020-12-23). «How the U.S. Misread China's Xi: Hoping for a Globalist, It Got an Autocrat». The Wall Street Journal. ISSN 0099-9660. https://www.wsj.com/articles/xi-jinping-globalist-autocrat-misread-11608735769. Ανακτήθηκε στις 2023-10-15. 
  10. ↑ Demick, Barbara; Pierson, David (2012-02-14). «China's political star Xi Jinping is a study in contrasts». Toronto Star. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-10-13. https://web.archive.org/web/20171013225355/https://www.thestar.com/news/world/2012/02/14/chinas_political_star_xi_jinping_is_a_study_in_contrasts.html. Ανακτήθηκε στις 2017-10-24. 
  11. ↑ Matt Rivers (2018-03-19). «This entire Chinese village is a shrine to Xi Jinping». CNN. https://www.cnn.com/2018/03/19/asia/china-xi-jinping-village-intl/index.html. Ανακτήθηκε στις 2021-02-11. 
  12. ↑ «Xi Jinping | Biography, Education, Age, Wife, Peng Liyuan, & Facts». www.britannica.com (στα Αγγλικά). Britannica. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2022. 
  13. ↑ Osnos, Evan (2015-03-30). «Born Red». The New Yorker. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-10-04. https://web.archive.org/web/20191004153259/https://www.newyorker.com/magazine/2015/04/06/born-red. Ανακτήθηκε στις 2019-09-11. 
  14. ↑ Buckley, Chris· Tatlow, Didi Kirsten (24 Απριλίου 2015). «Cultural Revolution Shaped Xi Jinping, From Schoolboy to Survivor». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2023. 
  15. ↑ «"The Current" – Wednesday February 28, 2018 Full Text Transcript». CBC Radio. 2018-02-28. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-03-24. https://web.archive.org/web/20180324194159/http://www.cbc.ca/radio/thecurrent/the-current-for-february-28-2018-1.4555132/wednesday-february-28-2018-full-text-transcript-1.4556381#segment3. Ανακτήθηκε στις 2018-10-28. 
  16. ↑ Ranade, Jayadva (2010-10-25). «China's Next Chairman – Xi Jinping». Centre for Air Power Studies. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-07-24. https://web.archive.org/web/20130724125447/https://docs.google.com/viewer?a=v&q=cache%3AZy479_jx11YJ%3Awww.aerospaceindia.org%2FIssue%2520Briefs%2F2010%2F25%2520October%25202010%2520-%2520CHINA%25E2%2580%2599S%2520NEXT%2520CHAIRMAN%25E2%2580%2594XI%2520JINPING.pdf+&hl=en&pid=bl&srcid=ADGEESjpQjUAtfkdEgw0cxv3UMunFfoLBcy0_po2aPN4xvPoQ-K9lFpIdgtf7PAw5ebYoTd8NwaRSswzfWmws278UPehKckL3Zb0TXlci2R0HsZGceCYRpBiD6EfBrspdjUh8CZzwcMg&sig=AHIEtbRjgFp8BCiHybWUtaP2uVF8BVuVZA. Ανακτήθηκε στις 2012-05-27. 
  17. ↑ «Xi Jinping». en.people.cn. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιανουαρίου 2022. 
  18. ↑ «Στις 13 Ιουλίου στη Ρόδο ο πρόεδρος της Κίνας». Rodiaki.gr. 4 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2022. 
  19. ↑ «Xi Jinping: Designierter Staatschef Chinas vermisst». www.manager-magazin.de (στα Γερμανικά). Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2022. 
  20. ↑ «Language Log » Where's Xi?». Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2022. 
  21. ↑ Lee, Felix (2012-09-15). «Künftiger Staatspräsident ist zurück: Xi ist wieder da» (στα γερμανικά). Die Tageszeitung: taz. ISSN 0931-9085. https://taz.de/!5083960/. Ανακτήθηκε στις 2022-09-17. 
  22. ↑ «Chinas Kommunisten läuten Machtwechsel ein». NZZ.ch. 14 Νοεμβρίου 2012. 
  23. ↑ «Xi Jinping ist neuer Chef der chinesischen KP». welt.de. 15 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2017. 
  24. ↑ «Nach dem Parteitag – Wer hat die Macht in China». faz.net. 15 Νοεμβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2012. 
  25. ↑ «Volkskongress: Xi Jinping ist neuer Präsident Chinas». Spiegel Online. 14 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2013. 
  26. ↑ «Xi Jinping neuer Parteichef Chinas». SF Tagesschau. 15 Νοεμβρίου 2012. [νεκρός σύνδεσμος]
  27. ↑ Jiang, Steven (11 Μαρτίου 2018). «China clears way for Xi Jinping to rule for life». CNN (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2022. 
  28. ↑ «Chinesischer Präsident Xi im Amt bestätigt – ohne Gegenstimme». Spiegel Online. 17 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2018. 
  29. ↑ David M. Ewalt,Igor Bosilkovski (23 Μαρτίου 2019). «The World's Most Powerful People 2018» (στα Αγγλικά). 
  30. ↑ «China warnt vor Gräben wie im Kalten Krieg». n-tv.de. 11 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2022. 
  31. ↑ Chris Buckley· Steven Lee Myers· Liu Yi· Claire Fu (11 Νοεμβρίου 2021). «Eyeing his future, Xi Jinping rewrites the past». nytimes.com. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2022. 
  32. ↑ «Parteitag in China: Xi – auf einer Stufe mit Mao». tagesschau.de. 24 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2017. 
  33. ↑ «Σι Τζινπίνγκ: Αυστηρή τήρηση της πολιτικής zero Covid - Νέα τεστ για τους κατοίκους της Σαγκάης». Insider. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2022. 
  34. ↑ «Ο Σι Τζινπίνγκ επεκτείνει συνεχώς τη στρατιωτική ισχύ της Κίνας: Το αφελές δόγμα της "οικονομικής αποσύνδεσης" από το Πεκίνο». Hellasjournal.com (στα Αγγλικά). 17 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2022. 
  35. ↑ 35,0 35,1 «Σι Τζινπίνγκ: Από την «επανεκπαίδευση», πρόεδρος εφ'όρου ζωής». www.naftemporiki.gr. 3 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2022. 
  36. ↑ «China's Massive Belt and Road Initiative». Council on Foreign Relations (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2022. 
  37. ↑ «Belt And Road Initiative Not A Debt Trap: China». NDTV.com. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2022. 
  38. ↑ «Οι κινεζικές επενδύσεις σε λιμάνια της Μεσογείου και της Ευρώπης». newmoney (στα Αγγλικά). 18 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2022. 
  39. ↑ «Η κινεζική οικονομία βρίσκεται αντιμέτωπη με πολύ σοβαρά προβλήματα». iefimerida.gr. 12 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2022. 
  40. ↑ ΤΟΝΤΣΕΦ, ΠΛΑΜΕΝ. «Μικρογραφία της κινεζικής οικονομίας η Evergrande;». www.moneyreview.gr. Ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2022. 
  41. ↑ «Η δύσκολη μάχη της Κίνας για την τεχνολογική πρωτοπορία». in.gr. 6 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  42. ↑ «China schools: 'Xi Jinping Thought' introduced into curriculum» (στα αγγλικά). BBC News. 2021-08-25. https://www.bbc.com/news/world-asia-58301575. Ανακτήθηκε στις 2022-09-13. 
  43. ↑ Introvigne, Massimo (10 Μαΐου 2022). «Confucianism: "Atheism" or Religion? 5. How Confucianism Became a Religion—Unless It Didn't» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2022. 
  44. ↑ «5 Ways China Is More Repressive Under President Xi Jinping». Time (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2022. 
  45. ↑ «The Targeting of Uighur Muslims in China». www.facinghistory.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2022. 
  46. ↑ «Hong Kong Is Unrecognizable After 2 Years Under the National Security Law». thediplomat.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2022. 
  47. ↑ 47,0 47,1 «Ηλεκτρονικά βραχιολάκια, το νέο αξεσουάρ στο Οργουελικό σύστημα της Κίνας». www.liberal.gr. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2022. 
  48. ↑ Fei Fei (21 Οκτωβρίου 2016). «1 mln officials punished for corruption». China Radio International. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2016. 
  49. ↑ «Strict new Party discipline rules on way». China Radion International. 25 Οκτωβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2016. 
  50. ↑ Chen Heying (28 Οκτωβρίου 2016). «6th plenum hails Xi as core leader». Global Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2016. 
  51. ↑ «Xi's core status is consensus of CPC: official». China Radio International. 28 Οκτωβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2016. 
  52. ↑ «Xi as core long affirmed by public opinion». Global Times. 28 Οκτωβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2016. 
  53. ↑ Shan Jie (31 Οκτωβρίου 2016). «Officials resolve to follow Xi as 'core'». Global Times. σελίδες 1–2. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2016. 
  54. ↑ Michael Dillon (2021). China in the Age of Xi Jinping. Oxon: Routledge. σελ. 232f. ISBN 978-0-367-34301-9. 
  55. ↑ Elizabeth C. Economy (Μάιος–Ιούνιος 2018). «China’s New Revolution: The Reign of Xi Jinping». Foreign Affairs 97 (3): 60–74. https://www.jstor.org/stable/44822145. 
  56. ↑ Li, Cheng (2014). «A New Type of Major Power Relationship?». The Brookings Institution (Interview). 
  57. ↑ «WSJ: Πώς το «made in China» στηρίζει την πολεμική μηχανή της Ρωσίας». m.naftemporiki.gr. Ανακτήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2022. 
  58. ↑ 58,0 58,1 Teddy Ng· Man-ki Kwong (9 Ιουλίου 2014). «President Xi Jinping warns of disaster if Sino-US relations sour». 
  59. ↑ Peter Baker (2014). «As Russia Draws Closer to China, U.S. Faces a New Challenge». The New York Times. 
  60. ↑ «Überreichung des Ordens des Heiligen Andreas des Erstberufenen an den Präsidenten der Volksrepublik China Xi Jinping». kremlin.ru (στα Ρωσικά). 
  61. ↑ «Η στάση της Κίνας στον πόλεμο στην Ουκρανία θα καθορίσει τη σχέση της με τη Ρωσία». HuffPost Greece. 28 Φεβρουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2022. 
  62. ↑ «Ψάξτε στις ΗΠΑ για την προέλευση του κορονοϊού λέει η Κίνα». HuffPost Greece. 17 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  63. ↑ Αϊβαλιώτης, Γιώργος (5 Αυγούστου 2022). «Στα άκρα οι σχέσεις Κίνας - Ηνωμένων Πολιτειών». euronews. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  64. ↑ «Κίνα: Η αμερικανική δημοκρατία είναι 'όπλο μαζικής καταστροφής'». Capital.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. 
  65. ↑ «Xi Jinping in Davos: Der Anti-Trump» (στα Γερμανικά). 29 Αυγούστου 2021. 
  66. ↑ «Weltwirtschaftsforum: Xi wirbt für Zusammenarbeit». tagesschau.de (στα Γερμανικά). 29 Αυγούστου 2021. 
  67. ↑ «Hundert Jahre Einsamkeit: Die KP Chinas probt ihren globalen Führungsanspruch». 12 Σεπτεμβρίου 2021. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σι_Τζινπίνγκ&oldid=10838066"