Στέφανος Λαζάρεβιτς
| Στέφαν Λαζάρεβιτς | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Стефан Лазаревић (Σερβικά) |
| Γέννηση | 1374 (περίπου) ή 1377[1] κάστρο του Κρούσεβατς |
| Θάνατος | 19 Ιουλίου 1427[2][1] Crkvine |
| Τόπος ταφής | Μοναστήρι Μανασίγια (44°6′3″ s. š., 21°28′10″ v. d.) |
| Χώρα πολιτογράφησης | Δεσποτάτο της Σερβίας |
| Θρησκεία | Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Σερβικά[3] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ελένη Κατελούζο |
| Γονείς | Λάζαρος Χρεμπελιάνοβιτς[4] και Μιλίτσα της Σερβίας |
| Αδέλφια | Βουκ Λαζάρεβιτς Ντράγκανα Λαζάρεβιτς Σισμάν Γιελένα Λαζάρεβιτς Μάρα Μπράνκοβιτς Λαζάρεβιτς Τεοντόρα Λαζάρεβιτς Ολιβέρα Λαζάρεβιτς |
| Οικογένεια | Οίκος των Λαζάρεβιτς |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Δεσπότης της Σερβίας (1404–1427) |
| Υπογραφή | |
 | |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Στεφάν Λαζάρεβιτς (σερβικά: Стефан Лазаревић) (Κρούσεβατς 1377[5] - Γκλάβιτσα 19 Ιουλίου 1427) από τον Οίκο των Λαζάρεβιτς ήταν ο γιος του πρίγκιπα Λάζαρου και της Μίλιτσα, είχε τους τίτλους του πρίγκιπα (1389-1402) και του δεσπότη (1402-1427). Στην εποχή του, θεωρήθηκε ένας από τους καλύτερους ιππότες και στρατηγούς της Σερβίας[5], τα λογοτεχνικά του έργα τον καθιστούν ένα από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Σερβίας στο Μεσαίωνα[5].
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν ο γιος του πρίγκιπα Λαζάρου και της Μιλίτσας των Νεμάνιτς και είχε άλλα έξι αδέλφια[6][7][8]. Ο Στέφανος Λαζάρεβιτς τον Σεπτέμβριο του 1405[5] παντρεύτηκε την Ελένη Γκαττιλούζι από τη Λέσβο, παιδιά δεν απέκτησαν[5].
Μετά το τέλος του πατέρα του στη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389 ήρθε στην εξουσία με τη βοήθεια της μητέρας του Μιλίτσας, όπου κυβερνούσε μαζί του μέχρι να ενηλικιωθεί το 1393.
Ως υποτελής των οθωμανών πήρε μέρος στις μάχες του Οθωμανικού στρατού στο Ροβίνε κοντά στη Νικόπολη και στη Μάχη της Αγκύρας. Μετά τη μάχη της Αγκύρας του δόθηκε από τους Βυζαντινούς στην Κωνσταντινούπολη ο τίτλος του δεσπότη (1402). Αργότερα έγινε υποτελής του Ούγγρου βασιλιά Σιγισμούνδου Λουξεμβουργικού από τον οποίο πήρε την περιοχή της Μάτσβα, το Βελιγράδι, το Κολουμπάρ, τη Σρεμπρένιτσα και άλλες περιοχές.
Μετά την ήττα της Αγκύρας άρχισε πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά ταυτόχρονα ήρθε σε σύγκρουση με άλλους Σέρβους ευγενείς. Μετά την ειρήνη με τους Οθωμανούς άρχισε πόλεμο με τους Ενετούς που κατείχαν τη Δαλματία και τους απέσπασε τη Ζέτα. Στο εγχώριο μέτωπο έσπασε την αντίσταση των γαιοκτημόνων φέρνοντας μία περίοδο ειρήνης που χρησιμοποιήθηκε για την ενίσχυση της Σερβίας πολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά και στρατιωτικά[9]. Στις 29 Ιανουαρίου 1412 δημοσιεύθηκε[10] ένας Κώδικας δηλαδή νόμοι που ρύθμιζαν τη ζωή στο μεγαλύτερο ορυχείο στα Βαλκάνια[10] στο Νόβο Μπρντο που ήταν ο κύριος οικονομικός τομέας της Σερβίας[11], έτσι ώστε στο τέλος της βασιλείας του, η Σερβία ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς αργύρου στην Ευρώπη[11].
Ήταν προστάτης των τεχνών και του πολιτισμού, παρέχοντας υποστήριξη και καταφύγιο στους λογίους της Σερβίας, και σε πρόσφυγες από τις γειτονικές χώρες. Επιπλέον, ο ίδιος ήταν συγγραφέας, και το πιο σημαντικό έργο του είναι Ο Λόγος της Αγάπης.
Πέθανε ξαφνικά το Σάββατο 19 Ιουλίου 1427 ως αποτέλεσμα καρδιακής προσβολής. Στο δρόμο της επιστροφής από τη Σουμανδία, όπου ήταν στη θερινή του κατοικία στο χωριό Μπέλο Πόλτσε[12] κοντά στο Βελιγράδι, σταμάτησε κοντά στο σημερινό Κραγκούγεβατς[5][10], σε ένα μέρος όπου υπήρχε ένα κληροδότημά του [13] για να ξεκουραστεί και να φάει μεσημεριανό γεύμα. Μετά το γεύμα πήγε για κυνήγι όπου κατά τη διάρκειά του, καθώς ήταν καβάλα σε άλογο[13], έπαθε καρδιακή προσβολή. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο σπίτι του όπου και πέθανε. Σύμφωνα με τους βιογράφους του τα τελευταία του λόγια ήταν: «Για τον Τζόρτζε και τον Τζούρατζ[13]. Ετάφη στο Μαυσωλείο της Μονής Ρεσάβα[10] κοντά στο σημερινό Δεσπότοβατς.
Λαϊκή παράδοση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Στέφανος Λαζάρεβιτς λόγω των επιτυχιών του σε μάχες και της δημοφιλίας του πέρασε στη λαϊκή παράδοση σαν ένας βασιλιάς με υπερφυσικές ικανότητες. Σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε από μια σχέση της πριγκίπισσας Μίλιτσα με ένα δράκο [14] εξηγώντας έτσι τις υπερφυσικές και ηρωικές αρετές του. Συχνά ταξιδεύει[15] μεταμφιεσμένος ως ζητιάνος[15], ένα κοινό μυθολογικό μοτίβο που θεότητες ταξιδεύουν (μεταμφιεσμένοι σε ζητιάνους) και πηγαίνουν σε όλο τον κόσμο κοιτάζοντας πώς ζουν οι άνθρωποι, επιβραβεύοντας το καλό και τιμωρώντας το κακό.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Εβραϊκά, Αγγλικά, Αραβικά) National Library of Israel Names and Subjects Authority File. 987011911257305171. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2023.
- ↑ p22174.htm#i221737.
- ↑ «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 095614516. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2020.
- ↑ 4,0 4,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Андрија Веселиновић Радош Љушић, Српске династије, Нови Сад 2001. ISBN 86-83639-01-0
- ↑ Αλέξα Ίβιτς, Родословне таблице српских династија и властеле (треће допуњено издање), Нови Сад 1928. (Лазаревићи)
- ↑ „Genealogy - Balkan states: The Lazarevici“ Приступљено
- ↑ „Medieval Lands project - Serbia: Lazar I [1385]-1389, Stefan 1389-1427
- ↑ Станоје Станојевић, Историја српскога народа (треће издање, репринт издања из 1926), Београд 1989. ISBN 86-83639-01-0 (VIII Борба српскога народа с Турцима)
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 Група аутора, Историја српског народа II, Београд 1982
- ↑ 11,0 11,1 „Као месец посред звезда“ (Политикин Забавник, 9. мај 2008, број 2935, година LXX)
- ↑ Живадин М. Стевановић: Постанак и развитак Горњег Милановца, 1968; издање писца.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 Константин Филозоф, „Житије деспота Стефана Лазаревића“
- ↑ Епска народна песма „Милош Обилић змајски син“
- ↑ 15,0 15,1 Пример за то је „Херцеговачка приповетка о Високом Стевану“