Μετάβαση στο περιεχόμενο

Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας
Ίδρυση7 Απριλίου 1989 (συνασπισμός)
28 Ιουνίου 1991 (ενιαίο κόμμα)
Διάλυση10 Ιουλίου 2013
Συγχώνευση τωνΕλληνική Αριστερά
Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά
Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού
Σοσιαλιστική Πορεία
Ενιαία Σοσιαλιστική Παράταξη Ελλάδας
Σοσιαλιστική Ένωση
Συγχωνεύθηκε σεΣυνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς
ΕφημερίδαΗ Αυγή
Πτέρυγα νεολαίαςΝεολαία Συνασπισμού
Φοιτητική πτέρυγαΔίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων
ΙδεολογίαΔημοκρατικός σοσιαλισμός[1][2]
Ευρωκομμουνισμός[3][4]
Οικοσοσιαλισμός[5]
Πασιφισμός[2]
Περιβαλλοντισμός[2]
Φεμινισμός[2]
Πολιτικό φάσμαΚεντροαριστερά[6]
Αριστερά[5]
Ευρωπαϊκή προσχώρησηΚόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς
Χρώματα     Κίτρινο
     Κόκκινο
     Μπλε
Ιστότοπος
syn.gr
Πολιτικό σύστημα Ελλάδας
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Ο Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας (Συνασπισμός ή ΣΥΝ) (παλαιότερα Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου) ήταν ελληνικό πολιτικό κόμμα της Αριστεράς. Ιδρύθηκε στις 7 Απριλίου του 1989 ως εκλογική συμμαχία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, της Ελληνικής Αριστεράς και άλλων κομμάτων του κεντροαριστερού χώρου.

Στις 28 Ιουνίου του 1991, μετά την αποχώρηση του Κ.Κ.Ε., μετεξελίχθηκε σε ενιαίο κόμμα, ενώ στις 15 Ιανουαρίου του 2004 πρωτοστάτησε στο σχηματισμό του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), του οποίου απετέλεσε τη μεγαλύτερη συνιστώσα. Στις 10 Ιουλίου του 2013, ο Συνασπισμός αυτοδιαλύθηκε, ενόψει της μετατροπής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε ενιαίο κόμμα.[7]

Ο Συνασπισμός ήταν μέλος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ίδρυση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου δημιουργήθηκε ως εκλογική συμμαχία πριν τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 1989, έχοντας ως κύριους εταίρους τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Αριστεράς: το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και την Ελληνική Αριστερά, μετεξέλιξη του ευρωκομμουνιστικού Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού. Οι επαφές μεταξύ στελεχών των δύο κομμάτων ξεκίνησαν μετά το 12ο Συνέδριο του Κ.Κ.Ε., ενώ το Δεκέμβριο του 1988 δόθηκε στη δημοσιότητα το «Κοινό πόρισμα Κ.Κ.Ε-Ε.ΑΡ», το οποίο αποτελούσε την πολιτική πλατφόρμα συγκρότησης του Συνασπισμού.[8] Στο Συνασπισμό προσχώρησαν επίσης η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά του Ανδρέα Λεντάκη, το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού του Μπάμπη Πρωτοπαπά και προσωπικότητες από το ΠΑΣΟΚ και το Κέντρο όπως ο Μανόλης Δρεττάκης και ο Στάθης Παναγούλης. Τον Απρίλιο του 1989 συγκροτήθηκαν τα όργανα του κόμματος, με τον Χαρίλαο Φλωράκη να αναλαμβάνει τη θέση του προέδρου και τον Λεωνίδα Κύρκο τη θέση του γραμματέα του κόμματος.[8]

1989-1991

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Συνασπισμός συμμετείχε για πρώτη φορά σε εκλογές, τον Ιούνιο του 1989, όπου κατάφερε να βγει στην τρίτη θέση με ποσοστό 13,1%, εκλέγοντας 28 βουλευτές[9]. Στις ευρωεκλογές που διεξήχθησαν την ίδια ημέρα, κατάφερε να εκλέξει τέσσερις ευρωβουλευτές. Μετεκλογικά, συμφώνησε με την Νέα Δημοκρατία, να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με αυτή, αλλά ο πρωθυπουργός να μην είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Έτσι, σχηματίστηκε η κυβέρνηση συνεργασίας, με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Ο Συνασπισμός αποτέλεσε το πρώτο αριστερό κόμμα στην Ελλάδα που συμμετείχε στην κυβέρνηση και συνεπώς στην διακυβέρνηση της χώρας.

Η Μαρία Δαμανάκη

Ο Συνασπισμός μετείχε και στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, αλλά τα ποσοστά του έπεσαν στο 10,97% και εξέλεξε 21 βουλευτές[9]. Η πτώση των ποσοστών του οφείλεται κατά πολλούς στην κυβερνητική συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία. Λόγω της εκ νέου αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης, συμμετείχε και πάλι σε κυβέρνηση, αυτή τη φορά στην οικουμενική κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον οικονομολόγο και πρώην Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Ξενοφώντα Ζολώτα.

Λίγες ημέρες μετά τις εκλογές και το σχηματισμό της οικουμενικής κυβέρνησης η πλειοψηφία της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, και δεκαπέντε μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., αποχώρησαν από το κόμμα, διαφωνώντας με την τακτική του Συνασπισμού και τη συμμετοχή του στις κυβερνήσεις συνεργασίας.[10] Ανεξαρτητοποιήθηκε επίσης και ο Δημήτρης Δεσύλλας, ευρωβουλευτής, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο του Συνασπισμού.[11]

Ο Συνασπισμός συμμετείχε και στις εκλογές του Απριλίου του 1990, αλλά η πτωτική πορεία των ποσοστών του κόμματος συνέχισε. Έλαβε το 10,28% των ψήφων και εξέλεξε 19 βουλευτές. Μετά από πρόταση του Φλωράκη και με τη σύμφωνη γνώμη του Κύρκου, πρόεδρος εξελέγη το Μάρτιο του 1990 η Μαρία Δαμανάκη.[9]

Το λογότυπο του ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου

Στο Κ.Κ.Ε., στις 28 Ιουνίου του 1991, μετά την αλλαγή του πολιτικού συστήματος στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την κρίση που αυτή προκάλεσε στο κομμουνιστικό κίνημα, οι αποκαλούμενοι «ανανεωτικοί», οι οποίοι ζητούσαν αναθεώρηση βασικών αρχών της θεωρίας και λειτουργίας του κόμματος, αποχώρησαν από το κόμμα, ύστερα από την επικράτηση της μαρξιστικής-λενινιστικής πτέρυγας στο 13ο Συνέδριο. Οι αποχωρήσαντες ήταν πλειοψηφία σε πολλές κομματικές τοπικές οργανώσεις και περίπου το 45% της Κεντρικής Επιτροπής, μεταξύ των οποίων και ο πρώην γραμματέας του κόμματος Γρηγόρης Φαράκος.[11]

1991-2004

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά από αυτό, οι ανανεωτικοί του Κ.Κ.Ε. και τα υπόλοιπα κόμματα της συμμαχίας αποφάσισαν να μετατρέψουν το Συνασπισμό σε ενιαίο πολιτικό κόμμα. Το 1ο (Ιδρυτικό) Συνέδριο του Συνασπισμού έγινε το 1992. Σε αυτό το συνέδριο, πρόεδρος του κόμματος εξελέγη η Μαρία Δαμανάκη, δίχως να υπάρχει άλλη υποψηφιότητα.

Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος

Στις εκλογές του 1993, ωστόσο, ο Συνασπισμός απέτυχε να εισέλθει στη Βουλή (έλαβε ποσοστό 2,94%) και η Δαμανάκη παραιτήθηκε. Αμέσως μετά, διεξήχθη το 2ο Συνέδριο του κόμματος για την ανάδειξη νέας ηγεσίας. Στην πρώτη ψηφοφορία προηγήθηκε ο Αλέκος Αλαβάνος με 43% και ακολούθησαν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος με 21%, ο Φώτης Κουβέλης με 20% και ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης με 19%. Στη δεύτερη ψηφοφορία, νέος πρόεδρος του κόμματος, εξελέγη ο Νίκος Κωνσταντόπουλος.[9]

Στις ευρωεκλογές του 1994, ο Συνασπισμός συγκέντρωσε το υψηλότερο μέχρι τότε ποσοστό του ως ενιαίο κόμμα (6,25%) και εξέλεξε δύο ευρωβουλευτές, τον Αλέκο Αλαβάνο και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Στις βουλευτικές εκλογές του 1996 διπλασίασε το ποσοστό του (5,12%) και στις ευρωεκλογές του 1999 πήρε 5,16% και επανεξελέγησαν οι δύο ευρωβουλευτές του.[9]

Στις εθνικές εκλογές του 2000, ο Συνασπισμός υποστηρίχθηκε και από την Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά και έλαβε 3,20%. Μετά τις εκλογές, δεκαοκτώ μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, που από καιρό ζητούσαν προσέγγιση με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αποχώρησαν από το Συνασπισμό, καταγγέλλοντας την ηγεσία του για «αριστερή στροφή», ιδρύοντας τη βραχύβια Ανανεωτική και Εκσυγχρονιστική Κίνηση της Αριστεράς.[12]

Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, πραγματοποιήθηκε το 3ο Συνέδριο του Συνασπισμού.[13] Στο Συνέδριο επανεξελέγη στην προεδρία του κόμματος ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ενώ εξελέγησαν και τα μέλη της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής.[14]

Το Μάιο του 2003, διεξήχθη Προγραμματικό Συνέδριο του κόμματος. Στο Συνέδριο αυτό αποφασίστηκε η αλλαγή του ονόματος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, σε «Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας».[9][15] Λίγους μήνες αργότερα, η πρώην Πρόεδρος του κόμματος Μαρία Δαμανάκη, παραιτήθηκε από βουλευτής και αποχώρησε από το Συνασπισμό.[16]

2004-2013

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αλέκος Αλαβάνος

Στις βουλευτικές εκλογές 2004, ο Συνασπισμός μαζί με μικρότερα αριστερά κόμματα και οργανώσεις συγκρότησε το Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τα κόμματα αυτά ήταν η Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά, η Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς, η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά και οι Ενεργοί Πολίτες.[17] Η συμμαχία υποστηρίχθηκε και από την Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδος, η οποία όμως δε συμμετείχε στα ψηφοδέλτια. Τελικά, έλαβε 3,27% και εξέλεξε έξι βουλευτές, όλους προερχόμενους από το Συνασπισμό. Στις ευρωεκλογές του ίδιου έτους, ο Συνασπισμός συμμετείχε χωρίς τους συμμάχους του, λόγω κρίσης προσανατολισμού στο εσωτερικό του. Έλαβε το 4,16% των ψήφων και εξέλεξε έναν ευρωβουλευτή.

Λίγους μήνες αργότερα, το Δεκέμβριο, διεξήχθη το 4ο Συνέδριο του Συνασπισμού, για την ανάδειξη νέας ηγεσίας. Πρόεδρος του κόμματος, εκλέχθηκε ο Αλέκος Αλαβάνος. Η εκλογή του Αλέκου Αλαβάνου στην προεδρία του κόμματος, καθώς και η επανεπιβεβαίωση της διάθεσης για συνεργασία με τα μικρότερα αριστερά κόμματα, δημιούργησαν συνθήκες αναθέρμανσης της συμμαχίας. Στο πλαίσιο αυτό ο Συνασπισμός πρότεινε για υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων στις Δημοτικές εκλογές του 2006 τον τριανταδυάχρονο Αλέξη Τσίπρα και κάλεσε όλες τις τοπικές οργανώσεις του κόμματος να συμφωνήσουν σε κοινούς υποψηφίους για όλες τις πόλεις και νομούς της χώρας με τα υπόλοιπα κόμματα της συμμαχίας.

Η επιλογή του νεαρού Τσίπρα, παρά την προηγηθείσα έντονη εσωκομματική αντιπαράθεση, αποδείχτηκε αρκετά επιτυχημένη, μια και στις 15 Οκτωβρίου 2006 ανακηρύχθηκε τρίτος μετά το Νικήτα Κακλαμάνη (Ν.Δ.) και τον Κώστα Σκανδαλίδη (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) συγκεντρώνοντας ποσοστό 10,5%, ανώτερο από εκείνο του Σ. Χαλβατζή (Κ.Κ.Ε.) (8,8%).

Στις εκλογές του 2007, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πέτυχε σημαντική άνοδο, κερδίζοντας ποσοστό 5,04% και συνολικά δεκατέσσερις έδρες, δώδεκα από τις οποίες κατέλαβαν υποψήφιοι προερχόμενοι από το Συνασπισμό.

Το Φεβρουάριο του 2008, διεξήχθη το 5ο Συνέδριο του Συνασπισμού. Το συνέδριο εξέλεξε πρόεδρο τον Αλέξη Τσίπρα με 840 ψήφους (70,4%) έναντι 342 του Φώτη Κουβέλη (28,7%). Ο Αλέκος Αλαβάνος, ωστόσο, παρέμεινε πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α..[18]

Ο Αλέξης Τσίπρας

Στις ευρωεκλογές του 2009 ο Συνασπισμός, συμμετέχοντας στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., πέτυχε την εκλογή του Νίκου Χουντή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θεωρήθηκε ως αποτυχία και έγινε αντικείμενο κριτικής, κυρίως από την «Ανανεωτική Πτέρυγα» του Συνασπισμού,[19] με τον Λεωνίδα Κύρκο να ζητά τη διάλυση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.[20] Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Αλέκος Αλαβάνος ανακοίνωσε την πρόθεσή του να παραιτηθεί από πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και από βουλευτής,[21][22] παραίτηση η οποία δεν έγινε αποδεκτή[23] και την οποία ανακάλεσε, λίγες ημέρες αργότερα.[24]

Μετά την εσωκομματική κρίση των προηγούμενων μηνών, και εν όψει των εθνικών εκλογών του ίδιου χρόνου, ο Αλέκος Αλαβάνος ανακοίνωσε την πρόθεσή του να μην είναι υποψήφιος.[25][26] Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, συγκέντρωσε 4,60% και εξέλεξε δεκατρείς βουλευτές, όλους προερχόμενους από το Συνασπισμό.

Τον Ιούνιο του 2010, πραγματοποιήθηκε το 6ο Συνέδριο του Συνασπισμού.[27] Η «Ανανεωτική Πτέρυγα» με επικεφαλής το Φώτη Κουβέλη, διαφωνώντας με τη συμμετοχή του Συνασπισμού στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αποχώρησε από το κόμμα, ιδρύοντας τη Δημοκρατική Αριστερά.[28][29] Τον Φώτη Κουβέλη ακολούθησαν ακόμη τρεις βουλευτές, οι οποίοι ανεξαρτητοποιήθηκαν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα.[30]

Στις εκλογές του Μαΐου του 2012 και στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έλαβε τη δεύτερη θέση, εκλέγοντας 52 και 71 βουλευτές αντίστοιχα, εκ των οποίων 45 και 55 προέρχονταν από τον Συνασπισμό.[εκκρεμεί παραπομπή]

Τον Ιούλιο του 2013, εν όψει του πρώτου συνεδρίου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., πραγματοποιήθηκε Διαρκές Συνέδριο του Συνασπισμού, το οποίο αποφάσισε με μεγάλη πλειοψηφία την αυτοδιάλυση του κόμματος και την συγχώνευσή του στον ενιαίο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.[31][32][33]

Ιδεολογικός προσανατολισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας αυτοπεριγράφεται ως κόμμα της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς, εμπνεόμενο από τις ιδέες της ανανέωσης του αριστερού εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και την Ευρώπη με στρατηγικό του στόχο τον «σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία» μέσω του «δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό» ενώ παράλληλα χαρακτηρίζεται και από τον αριστερό ευρωπαϊσμό. Υποστηρίζει ότι η κουλτούρα του κόμματος εμπλουτίζεται από την ενεργό συμμετοχή του στο κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Συγχρόνως προσπαθεί να εισάγει τα ζητήματα της οικολογίας με μεγαλύτερη ένταση στην Αριστερά. Ο Συνασπισμός αποδίδει τις θεωρητικές αναζητήσεις του σε θέσεις φιλοσόφων και πολιτικών όπως ο Καρλ Μαρξ, ο Βλαντιμίρ Λένιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Αντόνιο Γκράμσι, ο Λουί Αλτουσέρ και ο Νίκος Πουλαντζάς.

Όπως δηλώνει στα καταστατικά κείμενά του, ο Συνασπισμός επιδιώκει να ενσωματώνει οργανικά στην αναζήτηση μιας καινούριας ταυτότητας της Αριστεράς, πολίτες που με διαφορετική ιστορία και προέλευση εκφράζουν τη συνέχεια, τις κριτικές και ανανεωτικές απόπειρες που εμφανίστηκαν σε όλες τις πτέρυγες και σε όλη την ιστορική πορεία της Αριστεράς. Κάτω από τη σημαία του μπορεί κανείς να βρει ανθρώπους διαφορετικών ιδεολογικών καταβολών, από σοσιαλιστές μέχρι και ελευθεριακούς κομμουνιστές.

Για τον παραπάνω λόγο, τα μέλη του Συνασπισμού έχουν το δικαίωμα να σχηματίζουν εσωκομματικές ομάδες («τάσεις»). Οι τάσεις μπορούν να εκδίδουν δικά τους έντυπα, να διοργανώνουν ανοιχτές συζητήσεις και να συγκροτούν δικά τους ψηφοδέλτια («λίστες») στις εκλογές για την ανάδειξη οργάνων, να εκφράζουν τις διαφωνίες τους δημόσια, όμως δε μπορούν να δουλεύουν ενάντια στις αποφάσεις του κόμματος. Ο ρόλος των τάσεων είναι ιδιαίτερα σημαντικός στα πλαίσια του διαλόγου και της κριτικής στα όργανα του κόμματος, αλλά και της επαφής με τα σύγχρονα ρεύματα της αριστεράς. Αυτός ο τρόπος λειτουργίας του κόμματος βρίσκεται σε αντιδιαστολή με τον λεγόμενο "δημοκρατικό συγκεντρωτισμό", που επιτρέπει μεν στα μέλη ενός κόμματος να εκφράζουν τις απόψεις τους στις εσωτερικές διαδικασίες, επιβάλλει όμως την απόλυτη έκφραση της απόφασης κάθε διαδικασίας και τελικά του συνόλου της "γραμμής" από κάθε μέλος εξώστρεφα, ανεξαρτήτως διαφωνιών που μπορεί να έχουν με αυτήν.

Οι σημαντικότερες τάσεις του Συνασπισμού ήταν το Αριστερό Ρεύμα, η Ανανεωτική Πτέρυγα, το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο, η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση, η Αριστερή Ενότητα και η Πρωτοβουλία 2010.

Αποτελέσματα εκλογών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βουλή των Ελλήνων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έτος Αρχηγός κόμματος Αριθμός ψήφων Ποσοστό ψήφων Έδρες Θέση
1989 Ι Χαρίλαος Φλωράκης 855.944 13,13%
28 / 300
 Κυβέρνηση
συνεργασίας
1989 ΙΙ Χαρίλαος Φλωράκης 734.552 10,97%
21 / 300
 Οικουμενική
Κυβέρνηση
1990 Χαρίλαος Φλωράκης 677.059 10,28%
19 / 300
 3ο κόμμα
Αντιπολίτευση
1993 Μαρία Δαμανάκη 202.887 2,94%
0 / 300
 5ο κόμμα
Εκτός Βουλής
1996 Νίκος Κωνσταντόπουλος 347.051 5,12%
10 / 300
 4ο κόμμα
Αντιπολίτευση
2000 Νίκος Κωνσταντόπουλος 219.880 3,20%
6 / 300
 4ο κόμμα
Αντιπολίτευση
2004 Νίκος Κωνσταντόπουλος 241.637
(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) 		3,26%
(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.)
6 / 300
 4ο κόμμα
Αντιπολίτευση
2007 Αλέκος Αλαβάνος 361.101
(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) 		5,04%
(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.)
12 / 300
 4ο κόμμα
Αντιπολίτευση
2009 Αλέξης Τσίπρας 315.665
(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) 		4,60%
(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.)
13 / 300
 5ο κόμμα
Αντιπολίτευση
2012 Ι Αλέξης Τσίπρας 1.061.928
(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) 		16,79%
(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.)
45 / 300
 2ο κόμμα
2012 ΙΙ Αλέξης Τσίπρας 1.655.022
(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) 		26,89%
(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.)
55 / 300
 Αξιωματική
Αντιπολίτευση

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έτος Αρχηγός κόμματος Αριθμός ψήφων Ποσοστό ψήφων Έδρες Θέση Ομάδα
1989 Χαρίλαος Φλωράκης 941.913 14,31%
4 / 24
 4η ΑΡ.ΕΝ. (Κ.Κ.Ε.)
Ε.Ε.Α. (Ε.ΑΡ.)
1994 Νίκος Κωνσταντόπουλος 408.066 6,25%
2 / 25
 5η Ε.Ε.Α.
1999 Νίκος Κωνσταντόπουλος 331.928 5,16%
2 / 25
 5η Ε.Ε.Α./Β.Π.Α.
2004 Νίκος Κωνσταντόπουλος 254.447 4,16%
1 / 24
 4η Ε.Ε.Α./Β.Π.Α.
2009 Αλέξης Τσίπρας 240.898
(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) 		4,70%
(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.)
1 / 22
 5η Ε.Ε.Α./Β.Π.Α.

Συμμετέχοντα κόμματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα κόμματα που συμμετείχαν στο Συνασπισμό ήταν:

Κόμμα Ιδεολογία Αρχηγός κόμματος
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Κομμουνισμός Χαρίλαος Φλωράκης
Ελληνική Αριστερά Ευρωκομμουνισμός Λεωνίδας Κύρκος
Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά Δημοκρατικός σοσιαλισμός Ανδρέας Λεντάκης
Σοσιαλιστική Πορεία Δημοκρατικός σοσιαλισμός Νίκος Κωνσταντόπουλος
Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού Δημοκρατικός σοσιαλισμός Μπάμπης Πρωτοπαπάς
Ενιαία Σοσιαλιστική Παράταξη Ελλάδας Δημοκρατικός σοσιαλισμός Στάθης Παναγούλης
Σοσιαλιστική Ένωση Δημοκρατικός σοσιαλισμός Βασίλης Φίλιας
Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας Σοσιαλισμός Νίκος Μπουγιούρης
Προοδευτικό Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας Σοσιαλισμός Σπύρος Σελιανίτης

Πτέρυγα νεολαίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Νεολαία Συνασπισμού ήταν η οργάνωση νεολαίας του Συνασπισμού. Μέχρι το 1999 ονομαζόταν Ένωση Αριστερών Νέων (Ε.Α.Ν.). Η Νεολαία Συνασπισμού ήταν αυτόνομη από την κομματική δομή, είχε τα δικά της όργανα, αλλά γενικά κινούνταν στα πλαίσια της κομματικής γραμμής. Είχε παρουσία σε αρκετούς φοιτητικούς συλλόγους μέσω της Αριστερής Ενότητας. Συμμετείχε επίσης στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Δημοκρατικών Αριστερών Νεολαιών (ENDYL).

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Luke March (12 Μαρτίου 2012). Radical Left Parties in Europe. Routledge. σελ. 1782. ISBN 978-1-136-57897-7. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Magone, José M. (2003), The Politics of Southern Europe: Integration into the European Union, Praeger Publishers, σελ. 152, https://books.google.com/books?id=KOj2BwVxczUC&pg=PA152 
  3. ↑ Ari-Veikko Anttiroiko· Matti Mälkiä (2007). Encyclopedia of Digital Government. Idea Group Inc (IGI). σελίδες 398–. ISBN 978-1-59140-790-4. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2013. 
  4. ↑ Magone, José M. (2003), The Politics of Southern Europe: Integration into the European Union, Praeger Publishers, σελ. 151, https://books.google.com/books?id=KOj2BwVxczUC&q=synaspismos+eurocommunist 
  5. ↑ 5,0 5,1 Backes, Uwe; Moreau, Patrick (2008), Communist and Post-Communist Parties in Europe, Vandenhoeck & Ruprecht, σελ. 571–575, https://books.google.com/books?id=H23Pv4Ik3vMC&pg=PA571 
  6. ↑ Anti-System Parties: From Parliamentary Breakthrough to Government
  7. ↑ ΙΝ, Σύνταξη (10 Ιουλίου 2013). ««Ανοίγουμε μια νέα σελίδα» είπε ο Αλ.Τσίπρας στο συνέδριο του ΣΥΝ». in.gr. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2023. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Epochi, rizospastis gr | Synchroni (6 Φεβρουαρίου 2005). «rizospastis.gr - Το 13ο και το 14ο Συνέδριο του ΚΚΕ». ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2023. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 Φώτης Παπούλιας (22-11-2009). «Είκοσι χρόνια ΣΥΝάχι». Ελευθεροτυπία. http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=104299. Ανακτήθηκε στις 02-02-2015. 
  10. ↑ «Οι διασπάσεις του ΚΚΕ στη Μεταπολίτευση». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2018. 
  11. ↑ 11,0 11,1 «Αριστεροί βουλευτές που πήραν... διαζύγιο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2018. 
  12. ↑ Πού θα πάνε αυτοί που… μένουν
  13. ↑ Στην τελική ευθεία για το συνέδριο του ΣΥΝ – Διαψεύδει τις φήμες για αποχώρησή της η Μ.Δαμανάκη
  14. ↑ Δραγασάκης και Κουβέλης πρώτοι στη λίστα της ΚΠΕ του Συνασπισμού
  15. ↑ Νέο όνομα για τον ΣΥΝ και μόνιμο προγραμματικό συμβούλιο προτείνει ο Ν.Κωνσταντόπουλος
  16. ↑ Εκτός Συνασπισμού και Βουλής η Μαρία Δαμανάκη
  17. ↑ «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς» η εκλογική συνεργασία του ΣΥΝ με άλλες δυνάμεις
  18. ↑ Δεύτερο κύμα αλλαγών στον ΣΥΝ μετά την εκλογή Τσίπρα
  19. ↑ Αλ. Τσίπρας: «Ο χώρος της Αριστεράς ηττήθηκε αλλά δεν θα καταστραφεί»
  20. ↑ Λ. Κύρκος: «O ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο τέλος του»
  21. ↑ Παραιτείται από το βουλευτικό του αξίωμα ο Αλέκος Αλαβάνος
  22. ↑ Σταυρόπουλος, Λάμπρος (21 Ιουνίου 2009). «Η εκκωφαντική παραίτηση του Αλέκου Αλαβάνου». Το Βήμα. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2018. 
  23. ↑ Τη Δευτέρα ο «επίλογος» της παραίτησης Αλαβάνου
  24. ↑ Ανακάλεσε τελικά την παραίτησή του ο Αλέκος Αλαβάνος
  25. ↑ Δεν θα είναι υποψήφιος ο Αλέκος Αλαβάνος
  26. ↑ ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Αλαβάνο
  27. ↑ Από τις 3 μέχρι τις 6 Ιουνίου το 6ο συνέδριο του Συνασπισμού
  28. ↑ Επίσημο το διαζύγιο στον Συνασπισμό
  29. ↑ Η ιδρυτική διακήρυξη της Δημοκρατικής Αριστεράς[νεκρός σύνδεσμος]
  30. ↑ Ανεξάρτητοι οι «4» της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» του ΣΥΝ
  31. ↑ «Ανοίγουμε μια νέα σελίδα» είπε ο Αλ. Τσίπρας στο συνέδριο του ΣΥΝ
  32. ↑ Υπερψηφίστηκε η αυτοδιάλυση του ΣΥΝ
  33. ↑ «Αποφασίστηκε η αυτοδιάλυση του Συνασπισμού». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2013. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Συνασπισμός_της_Αριστεράς,_των_Κινημάτων_και_της_Οικολογίας&oldid=10628406"