Σφαγή Ελλήνων Νήσου Σάσων
| Σφαγή της Σάσωνος | |||
|---|---|---|---|
| Χρονολογία | 16 Ιουλίου 1914 | ||
| Τόπος | Σάσων | ||
| Έκβαση | Εγκαθίδρυση Αλβανικής διοίκησης | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
| Απώλειες | |||
| |||
Η Σφαγή της Σάσωνος κατά των Ελλήνων της νήσου από Αλβανούς άτακτους έλαβε χώρα στις 16 Ιουλίου 1914.
Στα τέλη του 17ου αιώνα η Σάσων ήταν υπό την κυριαρχία των Βενετών σύμφωνα με χάρτη του Βιντσέντζο Κορονέλι, ενώ στις αρχές του 19ου προσαρτήθηκε στο Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων μετά τους Ναπολεοντείους Πολέμους.
Το 1864 παραχωρήθηκε στην Ελλάδα ως παράρτημα των Ιονίων νήσων και ενός από τα Διαπόντια νησιά, όμως η Ελλάδα δεν άσκησε κυριαρχικά δικαιώματα, διότι θεωρήθηκε «τελείως άχρηστη, διότι ήταν τελείως άγονος». Η προσάρτηση του νησιού έγινε το 1912 κατά τον Α´ Βαλκανικό πόλεμο από άγημα του ελληνικού πολεμικού ναυτικού.[1] Εκκενώθηκε, ωστόσο, από την Ελλάδα το 1914 κατόπιν πιέσεων της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας και παραχωρήθηκε στην Αλβανία με τον ελληνικό Νόμο 272/1914 (ΦΕΚ 151/Α΄/7-6-1914) ο οποίος ήταν υποχρεωτική απόρροια του πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας. Στις 2 Ιουλίου 1914 αποχώρησαν από τη Σάσωνα 25 Έλληνες στρατιώτες που είχαν επικεφαλής έναν επιλοχία και 8 ναύτες με επικεφαλής έναν υποκελευστή, χωρίς όμως να την παραδώσουν σε εκπρόσωπο των Αλβανών. Στο νησί παρέμειναν δεκαπέντε οικογένειες βλαχόφωνων Ελλήνων ποιμένων, οι οποίοι επιθυμούσαν την προστασία των Ελλήνων στρατιωτών. Μετά την αποχώρηση του ελληνικού στρατού, στις 16 Ιουλίου 1914 σφαγιάστηκαν από Αλβανούς ατάκτους, που αποβιβάστηκαν για να εγκαθιδρύσουν στο νησί τη νέα αλβανική διοίκηση.[2]
- ↑ «Νήσος Σάσων: Από τους Βενετούς στους Ιταλούς». Ανακτήθηκε στις 3 Ιουλίου 2016.
- ↑ Β.Γεωργίου, ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ, Η συνεχιζόμενη ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ε.ΡΗΓΑ.