Ταξίδι στο Κέντρο της Γης
 Το εξώφυλλο μίας από τις πρώτες αγγλικές εκδόσεις του βιβλίου (1874) | |
| Συγγραφέας | Ιούλιος Βερν |
|---|---|
| Εικονογράφος | Édouard Riou |
| Τίτλος | Voyage au Centre de la Terre |
| Γλώσσα | Γαλλικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 25 Νοεμβρίου 1864 |
| Μορφή | Επιστημονική φαντασία |
| Σειρά | Φανταστικά ταξίδια |
| Χαρακτήρες | Professor Otto Lidenbrock, Graüben, Martha, Arne Saknussemm, Hans Bjelke και Φιλέας Φογκ |
| Τόπος | Hotel Phoenix Copenhagen Kongens Nytorv Church of Our Saviour Rosenborg Castle Gardens Snæfellsjökull Ισλανδία[1] |
| Βραβεία | NPR Top 100 Science Fiction and Fantasy Books |
| LC Class | OL1099513W |
| Πρώτη έκδοση | Hetzel éds |
| Προηγούμενο | The Adventures of Captain Hatteras |
| Επόμενο | Από τη Γη στη Σελήνη |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
To Ταξίδι στο κέντρο της Γης (τίτλος πρωτοτύπου: Vοyage au centre de la terre), είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Ιουλίου Βερν. Εκδόθηκε για πρώτη φορά στα γαλλικά το 1864 και επανεκδόθηκε το 1867 σε αναθεωρημένη και διευρυμένη έκδοση, η οποία εισήγαγε πρόσθετο προϊστορικό υλικό στα κεφάλαια 37-39. Διαχρονικά, είναι ένα από τα πιο διάσημα μυθιστορήματά του.
Υπόθεση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το ταξίδι ξεκινά χάρη στην επιμονή του Γερμανού καθηγητή ορυκτολογίας και γεωλογίας Όττο Λίντενμπροκ (Otto Lidenbrock, όπως είναι το όνομα στην πρώτη γαλλική έκδοση[2]) στο Αμβούργο, Γερμανία. Ο ίδιος είναι μάλλον 58 ετών (όπως προκύπτει από το έργο), είναι εκκεντρικός και πιστεύει ότι η θερμοκρασία στο εσωτερικό της Γης δεν αυξάνεται σημαντικά με το βάθος και ότι υπάρχουν ηφαιστειακοί σωλήνες που φτάνουν στο κέντρο της Γης.
Η ιστορία ξεκινά στις 24 Μαΐου 1863. Σε ένα πρόσφατα αποκτηθέν χειρόγραφο του Ισλανδού Snorri Sturluson (1179-1241), γραμμένο τον 12ο αιώνα και σε ρουνική γραφή, ο καθηγητής Λίντενμπροκ βρίσκει ένα μήνυμα, γραμμένο σε μυστικό κωδικό και επίσης σε ρουνική γραφή, από τον (φανταστικό) Ισλανδό αλχημιστή Arne Saknussemm (Άρνε Σακνούσεμ, το όνομα είναι πιθανώς μια αναφορά στον Άρνι Μάγκνουσον, Árni Magnússon), ο οποίος λέγεται ότι έζησε τον 16ο αιώνα. Με βάση τις οδηγίες του χειρογράφου, που τελικώς καταφέρνει να αποκρυπτογραφήσει ο ανιψιός του, Άξελ (Axel), ο ίδιος 19 ετών (και μάλιστα εμφανίζεται στο έργο ως ο αφηγητής της ιστορίας), ο Λίντενμπροκ αποφασίζει να κατορθώσει αυτό που ποτέ κανείς δεν κατόρθωσε, εκτός από τον Arne Saknussemm: να προχωρήσει υπόγεια και να φτάσει ως το κέντρο της Γης, όπως αναφέρει ο ίδιος ο Arne Saknussemm ότι «εγώ το έκανα αυτό». Μαζί του, ο εμφανώς απρόθυμος Άξελ, που άθελά του γίνεται πρωταγωνιστής της αποστολής, και ένας μισθωμένος Ισλανδός οδηγός, ο Χανς Μπιέλκε (Hans Bjelke), δανόφωνος κυνηγός πάπιας, που τον προσλαμβάνουν μόλις φτάνουν στο Ρέικιαβικ.
Η αποστολή ξεκινά από τον κρατήρα ενός ανενεργού ηφαιστείου στην Ισλανδία, του Σνέφελς (Snaefells), που είχε σημειώσει στο παρελθόν μόνο μία έκρηξη, το 1229. Στην πορεία τους, αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες και περνούν από μυστηριώδεις υπόγειες στοές. Τελικώς, οι εξερευνητές φτάνουν σε έναν υπόγειο κόσμο, με έναν ωκεανό (τον οποίο ο Lidenbrock βαφτίζει Θάλασσα Saknussemm) και μια τεράστια οροφή με σύννεφα, καθώς και ένα μόνιμο Σέλας από έντονο ηλεκτρισμό, που δίνει συνεχές φως. Οι ταξιδιώτες κατασκευάζουν μια σχεδία από ημιαπολιθωμένο ξύλο και σαλπάρουν. Διασχίζουν θαλάσσια φαινόμενα με πολύχρωμες αποχρώσεις, συναντούν αλλόκοτα πλάσματα, τόσο στη θάλασσα όσο και στην ξηρά που τελικώς φτάνουν (μεταξύ αυτών και ένα προϊστορικό ανθρωποειδές τρομακτικής ανάπτυξης και εμφάνισης, με ύψος πάνω από 12 πόδια / 3,6 μέτρα, και υποχωρούν έντρομοι μετά από αυτή την ανακάλυψη, για μην τους δει), και κάνουν τον αναγνώστη να ζει τη στιγμή μαζί τους. Τελικώς, στην ξηρά όπου έφτασαν, καταφέρνουν να βρουν μια έξοδο από τον υπόγειο κόσμο μέσα από ένα ενεργό ηφαίστειο, το Στρόμπολι, και επιστρέφουν στην επιφάνεια της Γης, στη Σικελία.
Πίσω στο Αμβούργο, ο καθηγητής Λίντενμπροκ παρουσίασε τις ανακαλύψεις του στον επιστημονικό κόσμο και κέρδισε μεγάλη φήμη γι' αυτές. Μόνο το ερώτημα γιατί βγήκαν τόσο νότια (ενώ πίστευαν ότι θα έβγαιναν βόρεια) τον απασχολεί ακόμα. Τελικώς, ο Άξελ βρίσκει την εξήγηση για αυτό: ο σφαιρικός κεραυνός που είχαν βιώσει στην υπόγεια θάλασσα είχε αντιστρέψει την πυξίδα τους, έτσι ώστε να θεωρούν μετά ότι πήγαιναν βόρεια, ενώ πήγαιναν συνέχεια νότια. Στο φινάλε, ο καθηγητής Λίντενμπροκ αναγνωρίζεται ως ένας από τους μεγαλύτερους επιστήμονες της εποχής, ο Άξελ παντρεύεται την αγαπημένη του, Γκράουμπεν (Gräuben) και ο Χανς επιστρέφει στην ειρηνική ζωή του στην Ισλανδία.
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ OL1099513W.
- ↑ Project Gutenberg, Voyage au centre de la terre
Περαιτέρω ανάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Debus, Allen (July 2007). «Re-Framing the Science in Jules Verne's Journey to the Center of the Earth». Science Fiction Studies 33 (3): 405–20.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Journey into the Interior of the Earth (Malleson translation; Ward, Lock & Co., 1877) from JV.Gilead.org.il
- Ελεύθερο βιβλίο 'A Journey into the Interior of the Earth' στο Project Gutenberg (Malleson; Ward, Lock)
- Ελεύθερο βιβλίο 'A Journey to the Centre of the Earth' στο Project Gutenberg (Griffith and Farran, 1871) – "not a translation at all but a complete re-write of the novel"
- Journey to the Center of the Earth free audio book at TheDramaPod.com
- 1963 BBC Radio serial of Journey to the Center of the Earth (audio) at the Internet Archive
- 1995 BBC Radio adaptation of Journey to the Center of the Earth (audio) at the Internet Archive
- 2017 BBC Radio Classic Serial: "Journey to the Center of the Earth" (audio) at the Internet Archive