Μέση γαλλική γλώσσα
| Μέσα γαλλικά | |
|---|---|
| Περιοχή | Βασίλειο της Γαλλίας |
| Εποχή | 14ος-17ος αιώνας |
| Ταξινόμηση | Ινδοευρωπαϊκές |
| Σύστημα γραφής | λατινική γραφή |
| ISO 639-1 | — |
| ISO 639-2 | frm |
| ISO 639-3 | frm |
| Glottolog | midd1316[1] |
 | |
Η μέση γαλλική γλώσσα (γαλλικά: le moyen français) είναι ιστορική μορφή της γαλλικής γλώσσας όπως ομιλούνταν κατά το διάστημα μεταξύ του 14ου και τις αρχές του 17ου αιώνα.[2] Κατά την χρονική περίοδο αυτή, η γαλλική έγινε περισσότερο ευδιάκριτη σε σχέση με τις παλαιές γλώσσες Όιλ (langues d'oïl) που συνυπήρχαν κατά την περίοδο των παλαιών γαλλικών στην βόρεια Γαλλία, ορίστηκε ως η επίσημη γλώσσα του βασιλείου της Γαλλίας αντικαθιστώντας τα λατινικά και στην πορεία και τις υπόλοιπες παλαιές γαλλικές και οξιτανικές διαλέκτους, και αποτέλεσε την βάση για την ανάπτυξη της σύγχρονης γαλλικής γλώσσας.
Εξέλιξη της γραμματικής
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η πιο σημαντική διαφοροποίηση στα μέσα γαλλικά σε σχέση με τα παλαιογαλλικά, είναι η ολική εξαφάνιση του συστήματος κλίσεων των ουσιαστικών, όπου έπαψε να υπάρχει διαφοροποίηση μεταξύ των ονομαστικών και πλαγίων πτώσεων τους, ενώ ο πληθυντικός αριθμός υποδηλώνονταν πλέον με την προσθήκη ενός s στο τέλος της λέξης. Βάσει της εξέλιξης αυτής η σειρά των λέξεων απέκτησε αυξημένη βαρύτητα.[3]
Χρήση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αρχικά, στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις τα λατινικά εξακολουθούσαν να έχουν ευρεία χρήση, όπως και στους διάφορους εκπαιδευτικούς και διοικητικούς οργανισμούς, αυτό όμως άλλαξε το 1539 όταν ο Φραγκίσκος Α΄ με νομοθετική ρύθμιση όρισε την γαλλική γλώσσα ως την μόνη επίσημη γλώσσα του κράτους.
Στην επικράτεια της χώρας εξακολουθούσαν να υπήρχαν διαφορές στην γλώσσα, ειδικά στην νότια Γαλλία όπου κυρίαρχη ήταν η οξιτανική γλώσσα με τις διάφορες παραλλαγές της, ενώ στην ανατολική κεντρική Γαλλία η φραγκοπροβηγκιανή γλώσσα χρησιμοποιούνταν ευρέως, και στα βόρεια της χώρας οι παλαιές διαλέκτοι της γαλλικής εξακολουθούσαν να έχουν χρήση.
Επιρροές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Υπήρξαν αρκετές λέξεις οι οποίες υιοθετήθηκαν από τα λατινικά και ελληνικά αρχαία κείμενα, με εισαγωγή μεγάλου αριθμού νεολογισμών. Κάποιες λέξεις πλέον γράφονταν διαφορετικά έτσι ώστε να ταιριάζουν με τις λατινικές ρίζες τους, με το αποτέλεσμα συχνά να είναι το φαινόμενο κάποιες λέξεις να προφέρονται διαφορετικά από ότι γράφονται.[4]
Πολλά γλωσσικά δάνεια έγιναν επίσης και από την ιταλική γλώσσα, ιδιαίτερα οι πόλεμοι της Γαλλίας στην Ιταλία αλλά και η παρουσία Ιταλών ευγενών στην γαλλική βασιλική αυλή συντέλεσαν στην ευρύτερη επαφή με τον ιταλικό ουμανισμό. Έτσι πολλές λέξεις στρατιωτικής ορολογίας όπως (alarme / συναγερμός, cavalier / ιππέας, soldat / στρατιώτης κ.α.), και καλλιτεχνικής χρήσης (arcade / στοά, balcon / μπαλκόνι, sonnet / σονέττο) εισήχθησαν από τα ιταλικά.[5]
Άλλες σημαντικές επιρροές προήλθαν από τα ισπανικά (casque / κάσκα, κράνος), τα γερμανικά (reître / ιππέας) και από λέξεις των ιθαγενών της Αμερικής για τα προϊόντα που εισάγονταν από τον Νέο Κόσμο (cacao / κακάο, hamac / αιώρα, maïs / καλαμπόκι).[6]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Hammarström, Harald· Forkel, Robert· Haspelmath, Martin· Bank, Sebastian, επιμ. (2016). «Middle French». Glottolog 2.7. Jena: Max Planck Institute for the Science of Human History.
- ↑ Larousse, v.
- ↑ Larousse, xxvi.
- ↑ Larousse, vi, xiii-xiv, xvii; Bonnard, pp. 113–114.
- ↑ Wartburg, p. 160; Bonnard, p. 114.
- ↑ Bonnard, p. 114.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Larousse dictionnaire du moyen français. Paris: Larousse, 1992.
- H. Bonnard. Notions de style, de versificiation et d'histoire de la langue française. Paris: SUDEL, 1953.
- W. von Wartburg. Évolution et structure de la langue française. Berne (Switzerland): Francke A.G., 1946.