Ένωση Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου (Γαλλία)
 | |
| Συντομογραφία | LFP |
|---|---|
| Άθλημα | Ποδόσφαιρο |
| Ίδρυση | 1944 |
| Πρόεδρος | Φρεντερίκ Τιριέ |
| Έδρα | Παρίσι |
| Ιστοσελίδα | www.lfp.fr |
Η Ένωση Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου (γαλλικά: Ligue de Football Professionnel), γνωστή και ως LFP, συγκεντρώνει τις γαλλικές και μονεγασκικές ομάδες με επαγγελματικό καταστατικό, είτις τις 20 ομάδες της Λιγκ 1 και τις 20 ομάδες της Λιγκ 2. Διαχειρίζεται, υπό την Γαλλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FFF), τα πρωταθλήματα Γαλλάις της Λιγκ 1 και της Λιγκ 2, καθώς και το Λιγκ Καπ. Μετά τις συμφωνίες που υπεγράφησαν μεταξύ της Ενώσεως και της FFF στις αρχές Ιουλίου του 2005, η Ένωση ασχολείται, πλέον, επίσης με τις εθνικές ομάδες νέων της Γαλλίας (όλες οι ηλικιακές κατηγορίες, πλην της Ανδρών), αλλά και με τις Εθνικές Ομάδες Γυναικών (συμπεριλαμβανομένων όλων των ηλικιακών κατηγοριών).
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι καταβολές της Ενώσεως φτάνουν ως την Απελευθέρωση της Γαλλίας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πριν από τον πόλεμο, επρόκειτο για μια απλή επιτροπή της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου η οποία ήταν υπεύθυνη του ελέγχουν των συλλόγων που είχαν σχετική άδεια να παράσχουν αμοιβή στους παίκτες τους. Επρόκειτο για την « Επιτροπή του Επαγγελματικού Πρωταθλήματος Γαλλίας » πρόεδρος της οποίας ήταν ο Εμανουέλ Γκαμπαρντελά. Επίσης, μια άλλη επιτροπή της Ομοσπονδία είχε τον ρόλο της παρακολούθησης της πορείας των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Αυτή ήταν η « Επιτροπή Αξιολόγησης και Καταστατικού των Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών » πρόεδρος της οποίας ήταν ο Γκαμπριέλ Ανό. Από την δεκαετία του 1930, οι επαγγελματικοί σύλλογοι επιχείρησαν την δημιουργία δικού τους ανεξάρτητου οργανισμού, όμως η Ομοσπονδία απέρριψε κατόπιν σχετικού ψηφίσματος αριθμό φορών την σχετική μορφή σχίσματος. Έτσι, η « Ένωση Ερασιτεχνικών Σωματείων Χρησιμοποιούντων Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών » που είχε ιδρυθεί στις 23 Οκτωβρίου 1932, παρέμεινε αδρανής, μετά την απόρριψη της Ομοσπονδίας.
Τα γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έδωσαν την ευκαιρία στα επαγγελματικά σωματεία να ξεφύγουν από τον έλεγχο της Ομοσπονδίας. Υπό το καθεστώς του Βισύ, υπέρμετρα εχθρικό απέναντι στην ιδέα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, οι επαγγελματικές γαλλικές ομάδες είδαν τους παίκτες τους να επιτάσσονται το 1943, ενώ τους έγιναν συστάσεις να επιστρέψουν σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Αυτή ήταν η περιβόητη σεζόν 1943-1944 όπου ένα πρωτάθλημα Γαλλίας με τοπικές ομάδες επιλέκτων να συμμετέχουν έλαβε χώρα. Η κωμικοτραγική αυτή κατάσταση δεν διήρκεσε παρά μόνο μια σεζόν, λόγω της Απελευθέρωσης, όμως οι σύλλογοι ήταν ιδιαιτέρως δυσαρεστημένοι με την Ομοσπονδία η οποία δεν έκανε καμία ενέργεια για να τους προστατέψει εκείνη την περίοδο. Έτσι, από τις πρώτες κιόλας μέρες της Απελευθέρωσης, οι σύλλογοι συνέστησαν μια « Ένωση » η οποία πήρε την, ήδη σε χρήση πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ονομασία « Συσπείρωση Αδειοδοτημένων Σωματείων » (27 Οκτωβρίου 1944). Η « Συσπείρωση » αυτή έγινε στη συνέχεια η « Εθνική Ένωση Ποδοσφαίρου », ενώ στη συνέχεια επέστρεψε στην ονομασία της ως « Συσπείρωση » στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, προτού επανέλθει εκ νέου στο « Εθνική Ένωση Ποδοσφαίρου » στη διάρκεια της περιόδου 1980-1990. Μια νέα αλλαγή έλαβε χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 2000 με την υιοθέτηση της νέας, και μέχρι σήμερα ισχύουσας, ονομασίας « Ένωση Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου ».
Η Ομοσπονδία, ωστόσο, δεν παραιτήθηκε των θέσεών της με την απελευθέρωση, αντιθέτως διατηρήθηκε για καιρό αντιπαλότητα μεταξύ της Ομοσπονδίας και της Ένωσης. Ωστόσο, δύο πρόεδροι της Ένωσης διετέλεσαν επίσης και πρόεδροι της FFF : ο Εμανουέλ Γκαμπαρντελά, ο οποίος κατείχε αυτά τα δύο αξιώματα από το 1949 έως τον θάνατό του 1953, ενώ στη συνέχεια ήταν ο Αντουάν Κιαρισολί, επίσης κάτοχος των δύο αυτών αξιωμάτων το διάστημα μεταξύ 1963 και 1967. Το δίδυμο Σαστρ-Σαντούλ κατάφερε να επαναφέρει την συμφιλίωση μεταξύ των δύο αυτών οργανισμών οι οποίοι έκαναν αμοιβαίες υποχωρήσεις, το 1970, ώστε να γεφυρωθεί το χάσμα που υπήρχε από το 1932 μεταξύ ερασιτεχνικού και επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Η Ένωση δεν μπορούσε, πλέον, να επιλέγει τα μέλη της όπως συνέβαινε κατά το παρελθόν, αλλά όφειλε να σέβεται τα αγωνιστικά αποτελέσματα. Οι επαγγελματικοί σύλλογοι προέρχονταν από μια καταστροφική δεκαετία, την δεκαετία του 1960, η οποία είχε προκαλέσει βαθύτατα πλήγματα στους ίδιους τους θεσμούς του γαλλικού ποδοσφαίρου. Όταν σε διάστημα μικρότερο των δέκα ετών αφανίζονταν οικονομικά σωματεία όπως οι ΡΚ Παρί, η Σταντ Φρανσαί, η ΚΑ Παρί, η ΡΚ Λανς, η Λιλ ΟΣΚ, η ΣΟ Μονπελιέ, οι οποίες ήταν και τα σημαντικότερα "θύματα" εκείνης της περιόδου, η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης δεν ήταν πολύ μακριά. Τα οικονομικά των γαλλικών συλλόγων βρίσκονταν τότε στο χειρότερό τους επίπεδο, ενώ η αδυναμία προσέλκυσης θεατών στις αναμετρήσεις ήταν εμφανής (μεταξύ 7 και 9000 θεατές κατά μέσο όρο στην Α΄ Κατηγορία).
Στηριζόμενη σήμερα στα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, η Ένωση κατάφερε να βελτιώσει την εικόνα της, παρά κάποια προβλήματα που πηγάζουν από την δομή των οργάνων της, όπου συχνά βρίσκονται μαζί αντίπαλες παρατάξεις. Μετά την σημαντική, ως προς το έργο της, προεδρία του Ζαν Σαντούλ, η πλέον σημαντική προεδρική θητεία υπήρξε αυτή του Νοέλ Λε Γκραέ. Με τον κίνδυνο να θεωρηθεί ως συντηρητικός, ο πρόεδρος Λε Γκραέ ακολούθησε μια σοβαρή πολιτική όσον αφορά το κομμάτι της μείωσης των χρεών, βοηθώντας το γαλλικό ποδόσφαιρο να περάσει την δύσκολη περίοδο των δεκαετιών του 80 και του 90 χωρίς πολλές απώλειες. Σήμερα, προς αποφυγή παρομοίως καταστάσεων, έχει συστηθεί η DNCG, ελεγκτική υπηρεσία των οικονομικών των συλλόγων. Ώστε να αποκτήσει κύρος και αναγνώριση μεταξύ των συλλόγων η συγκεκριμένη υπηρεσία, ξεκίνησε διαδικασία δικαστικού υποβιβασμού αριθμού συλλόγων πριν από την εκκίνηση της εκάστοτε σεζόν στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Έκτοτε, κάθε σύλλογος έχει συνείδηση της σημασίας του ελέγχου που διενεργείται από την DNCG.
Η Ένωση διαχειρίζεται τα δύο επαγγελματικά πρωταθλήματα της Λιγκ 1 και της Λιγκ 2, ενώ διαχειρίζεται, επίσης, και μια νοκ-άουτ διοργάνωση : το Λιγκ Καπ. Ο θεσμός αυτός, δημιουργημένος σύμφωνα με το αγγλικό μοντέλο φέρνει μεταξύ τους αντιμέτωπες μονάχα τις ομάδες-μέλη της Ενώσεως, δηλαδή όλα τα επαγγελματικά σωματεία. Ιδιαιτέρως ανταγωνιστικό, επισκιάζει, ολίγο, το Κύπελλο Γαλλίας, το οποίο διοργανώνεται υπό την Ομοσπονδία.
Η Ένωση έχει ως νυν πρόεδρό της τον Φρεντερίκ Τιριέ. Ωθούμενη από τα ισχυρά οικονομικά κεφάλαια που είναι παρόντα στο γαλλικό ποδόσφαιρο και απέναντι στην αδυναμία πρότασης σοβαρής πολιτικής από μέρους της Ομοσπονδίας, η Ένωση πήρε από μόνη της την απόφαση να ενταχθεί στην Συσπείρωση Ευρωπαϊκών Επαγγελματικών Ενώσεων, η οποία ωστόσο δεν έχει αναγνωριστεί ακόμη από την FIFA και την FFF.
Οι συμφωνίες που υπεγράφησαν μεταξύ της Ενώσεως και της FFF στις αρχές Ιουλίου του 2005, προέβλεπαν ότι η Ένωση θα ασχολείτο, πλέον, και με τις Εθνικές Ομάδες Γαλλίας Νέων (όλες πλην της Ανδρών) και, ακόμα πιο εντυπωσιακό, με όλες τις Εθνικές Ομάδες Γαλλίας Γυναικών (συμπεριλαμβανομένων αυτής των ενηλίκων). Η συμφωνία αυτή επετεύχθη ως αποζημίωση για την καταβολή μεγάλου χρηματικού ποσού από την LFP στην FFF, το οποίο προερχόταν από τα τηλεοπτικά δικαιώματα (5 % των δικαιωμάτων στα οποία πρέπει να προστεθεί και ένα 5 % που πηγάζει από τον νόμο Μπυφέ).
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Delaunay Pierre, de Ryswick Jacques et Cornu Jean, 100 ans de football en France, Paris, Atlas, 1982 (1re édition)
- Gauthey Gilles, Le football professionnel français, Montdidier, août 1961.
- Wahl Alfred, Les archives du football, Paris, Gallimard/Julliard, mars 1989.
- Wahl Alfred et Lanfranchi Pierre, Les footballeurs professionnels des années trente à nos jours, Paris, Hachette, février 1995