Άλις Άικοκ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Άλις Άικοκ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση20  Νοεμβρίου 1946[1][2][3]
Χάρρισμπεργκ[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής[5]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[6]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο Ρούτγκερς
Douglass Residential College
Κολέγιο Χάντερ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταγλύπτρια
καλλιτέχνης εδάφους
σκιτσογράφος[7]
εννοιολογικός καλλιτέχνης[8]
καλλιτέχνης εγκαταστάσεων[9]
καλλιτέχνιδα[10]
Περίοδος ακμής2013[11]
Περίοδος ακμής1971[12] - 2010[12]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςAnonymous Was A Woman Award (2013)[13]
Ιστότοπος
www.aaycock.com
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Άλις Άικοκ (αγγλικά: Alice Aycock‎‎, γεννημένη στις 20 Νοεμβρίου 1946) είναι Αμερικανίδα γλύπτρια και καλλιτέχνης εγκαταστάσεων. Υπήρξε μια από τις πρώτες καλλιτέχνιδες του κινήματος της τέχνης της γης στη δεκαετία του 1970 και έχει δημιουργήσει πολλά μεταλλικά γλυπτά μνημειακής κλίμακας σε όλο τον κόσμο. Τα σχέδια και τα γλυπτά αρχιτεκτονικών και μηχανικών φαντασιώσεων της Άικοκ συνδυάζουν τη λογική, τη φαντασία, τη μαγική σκέψη και την επιστήμη.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Άικοκ γεννήθηκε στο Χάρρισμπεργκ της Πενσυλβάνια στις 20 Νοεμβρίου 1946. Σπούδασε στο Κολλέγιο Ντάγκλας στο Νιου Μπράνσγουικ του Νιου Τζέρσεϊ και αποφοίτησε με πτυχίο Bachelor of Arts το 1968.[14] Στη συνέχεια μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και απέκτησε Master of Arts το 1971 από το Κολλέγιο Χάντερ, όπου διδάχθηκε και καθοδηγήθηκε από τον γλύπτη και εννοιολογικό καλλιτέχνη Ρόμπερτ Μόρις. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η Άικοκ παντρεύτηκε τον καλλιτέχνη Ντένις Όπενχαϊμ.[15]

Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τέχνη της γης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πρώιμο έργο της Άικοκ επικεντρώθηκε σε συσχετισμούς με το περιβάλλον. Συχνά χτισμένα μέσα ή πάνω στη γη, τα περιβαλλοντικά γλυπτά και οι εγκαταστάσεις της ασχολήθηκαν με ζητήματα ιδιωτικότητας και εσωτερικού χώρου, φυσικού εγκλεισμού και σχέσης του σώματος με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και το δομημένο περιβάλλον. Τα έργα της τέχνης της στη γη επικεντρώνονται σε «στοχευμένες» και διερευνητικές καταστάσεις για το κοινό, ενώ οι ίδιες οι κατασκευές είναι παροδικές λόγω έλλειψης συντήρησης.[16] Το έργο της έχει συσχετιστεί με τα στρατόπεδα των αμερικανών Ινδιάνων, το κράαλ Ζούκου, τους λαβύρινθους του αρχαίου πολιτισμού και τους αρχαιοελληνικούς ναούς.[17]

Ένα από τα πιο γνωστά έργα της αυτής της μορφής είναι το Maze (1972). Εγκατεστημένο στο αγρόκτημα Γκίμπνεϊ κοντά στο Νιου Κίνγκστον της Πενσυλβάνια, το Maze έχει διάμετρο τριάντα δύο πόδια και είναι κατασκευασμένο από πέντε ομόκεντρους ξύλινους δακτυλίους ύψους έξι ποδιών με τρία ανοίγματα από τα οποία ο θεατής μπορεί να εισέλθει.[18] Μόλις μπει μέσα, ο συμμετέχων έχει σκοπό να βιώσει αποπροσανατολισμό καθώς διασχίζει τον λαβύρινθο για να φτάσει στο κέντρο του και να νιώσει παρόμοια δυσφορία και πάλι κατά την έξοδό του. Η Άικοκ εμπνεύστηκε από την αξονική ευθυγράμμιση μιας πυξίδας καθώς και από το δοκίμιο του συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Η σφαίρα του Πασκάλ», το οποίο παρουσιάζει την ιδέα ότι το κέντρο του σύμπαντος βρίσκεται όπου και αν στέκεται ο αντιλαμβανόμενος.

Άλλα έργα όπως το Low Building with Dirt Roof (1973) και το A Simple Network of Underground Wells and Tunnels (1975) αφορούσαν τη γλυπτική των φυσικών τοπίων με την εισαγωγή ανθρωπογενών κατασκευών στο έδαφος. Παρόμοια με τα έργα του Ρόμπερτ Σμίθσον και άλλων συγχρόνων του εκείνη την εποχή, η Άικοκ ήταν μία από τις λίγες γυναίκες καλλιτέχνες που εργάζονταν σε αυτό το είδος. Η συμβολή της στον τομέα αυτό αναδείχθηκε στην έκθεση του 2015 "Decoys, Complexes and Triggers: Feminism and Land Art" στη δεκαετία του 1970 στο Κέντρο Γλυπτικής της Νέας Υόρκης.[19]

Η αίσθηση της παροδικότητας και του κινδύνου εμφανίζεται επίσης στα έργα της σε γκαλερί, όπως το Sand/Fans (1971 και ξανά το 2008), το οποίο περιλαμβάνει τέσσερις βιομηχανικούς ανεμιστήρες που στρέφονται προς έναν κεντρικό σωρό από 4.000 κιλά άμμου. Στο αρχικό έργο του 1971 τα πτερύγια του ανεμιστήρα ήταν ακάλυπτα, δίνοντας μια αίσθηση φόβου σε όσους έρχονταν αντιμέτωποι με το έργο. Στην αναδημιουργία του 2008, τα πτερύγια ήταν σε κλωβό. Η κίνηση της άμμου από τους ανεμιστήρες απηχούσε το ενδιαφέρον της για τη φύση και την επιστήμη. Αρχικά πίστευε ότι οι ανεμιστήρες θα δημιουργούσαν ένα στροβιλισμό της άμμου στη μέση, αλλά αντί γι' αυτό δημιουργούσαν κυματισμούς ή κύματα.[20]

Μεγάλης κλίμακας γλυπτά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1977, η χρήση των επαναλαμβανόμενων θεμάτων του κινδύνου και της ανησυχίας ενισχύθηκε από το αυξανόμενο ενδιαφέρον της Άικοκ για μεταφυσικά ζητήματα. Τα γλυπτά της απέκλειαν πλέον τη συμμετοχή του θεατή και έμοιαζαν περισσότερο με θεατρικά σκηνικά και εξερευνούσαν συνδυασμούς επιστήμης, τεχνολογίας και πνευματικότητας.[21] Το έργο The Beginnings of a Complex (1977), που χρησιμοποιεί αρχιτεκτονικές προσόψεις και παράθυρα, παρουσιάστηκε στην εγκατάσταση στην γκαλερί της Documenta 6 ως σύμβολο αυτής της στυλιστικής αλλαγής.[22] Το The Machine That Makes the World (1979) επανέλαβε αυτή τη μετατόπιση και σηματοδότησε την αρχή της δουλειάς της Άικοκ σε μεγάλης κλίμακας γλυπτά και δημόσιες εγκαταστάσεις για τις επόμενες δεκαετίες.[23] Η Άικοκ ολοκλήρωσε το έργο How to Catch and Manufacture Ghosts το 1979. Αυτή η εγκατάσταση επηρεάστηκε από την αντίληψη του 19ου αιώνα ότι ο ηλεκτρισμός είχε τη δύναμη να δημιουργεί ζωή, η οποία έγινε δημοφιλής από το μυθιστόρημα Φράνκενσταϊν της Μαίρη Σέλλεϋ.[24] Το έργο μικτής τεχνικής αποτελούνταν από ξύλο, γυαλί, νερό, εξαρτήματα φωτισμού, δοχεία από γαλβανισμένο χάλυβα, πουλιά, έναν καλλιτέχνη με φουσκάλες και σωλήνα, χαλκό, ψευδάργυρο και μια μπαταρία λεμονιού που ήταν συνδεδεμένη με ένα πουλί σε ένα γυάλινο μπουκάλι που επέπλεε σε μια λεκάνη με νερό.[25] Η εγκατάσταση δημιουργήθηκε για την γκαλερί Τζον Γουέμπερ στη Νέα Υόρκη, μαζί με το The Machine that Makes the World.[26] Εκτός από τη φυσική δομή του How to Catch and Manufacture Ghosts, η Άικοκ δημιούργησε επίσης μια χρωματισμένη στο χέρι φωτοτυπία, που παρήχθη το 1981, η οποία απεικονίζει ένα διάγραμμα του έργου τέχνης.[27]

Μετά το 1982, το έργο της περιστράφηκε γύρω από τις «μηχανές λεπίδων» - γλυπτά κατασκευασμένα από περιστρεφόμενες, μηχανοκίνητες μεταλλικές λεπίδες. Με την εμμονική πολυμάθειά της, η τέχνη των κοσμικών μηχανών της Άικοκ έχει και πάλι συγκριθεί με τις ιστορίες του Μπόρχες που αφορούν την ιδιωτική μεταφυσική του νου, των ονείρων, του χώρου και του χρόνου. Όπως και ο Μπόρχες, η Άικοκ προκαλεί τον φόβο μιας υπαρκτής και τελικά ακατανόητης ανώτερης τάξης, την οποία ο άνθρωπος κάνει ατέρμονες προσπάθειες να κατανοήσει.[28]

Το έργο της Άλις Άικοκ του 1995 East River Roundabout δίπλα στη γέφυρα Κουίνσμπορο, κοντά στη λεωφόρο Γιορκ και την 60η οδό στη Νέα Υόρκη.

Τη δεκαετία του 1990, η Άικοκ στράφηκε σε πιο προηγμένες μηχανικές εργασίες και σε μόνιμες αναθέσεις γλυπτών. Άρχισε επίσης να χρησιμοποιεί λογισμικό αρχιτεκτονικής για να σχεδιάζει τα σχέδιά της και να σχεδιάζει τα γλυπτά της καθώς αναπτύσσονταν.[20]

Το πρόσφατο έργο της Άικοκ έχει τη μορφή γλυπτών μεγάλης κλίμακας που βασίζονται σε φυσικές μορφές, την κυβερνητική, τη φυσική και άλλα μεταμοντέρνα ζητήματα, εφαρμόζοντας όλο και περισσότερο υλικά υψηλής τεχνολογίας για τη δημιουργία σύνθετων γλυπτών στο δημόσιο χώρο. Το 2005, το Κολλέγιο Ράμαπο παρουσίασε την εγκατάστασή της με τίτλο Starsifter, Galaxy, NGC 4314, ένα γλυπτό μήκους 30 μέτρων που πήρε το όνομά του από τον γαλαξία NGC 4314, ο οποίος βρίσκεται 40 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη και έχει φωτογραφηθεί από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ.[22] Το έργο της Park Avenue Paper Chase του 2014 εγκαταστάθηκε κατά μήκος της Λεωφόρου Παρκ στη Νέα Υόρκη με κόστος άνω του 1 εκατομμυρίου δολαρίων και περιελάμβανε επτά γλυπτά μεγάλης κλίμακας - μερικά από τα οποία ήταν τα μεγαλύτερα που έχουν εγκατασταθεί ποτέ στο πρόγραμμα δημόσιας τέχνης στη συγκεκριμένη τοποθεσία.[29] Τα επτά γλυπτά από αλουμίνιο και υαλοβάμβακα σχεδιάστηκαν το καθένα με τη χρήση λογισμικού τρισδιάστατης μοντελοποίησης και στη συνέχεια διαμορφώθηκαν με κοπή και έλαση των κομματιών.[30]

Στη δεκαετία του 2010,[31] η Άικοκ ξεκίνησε τη σειρά Turbulence Series με στροβιλισμένα μεταλλικά γλυπτά διαφόρων μεγεθών που παίρνουν το σχήμα ενός ανεμοστρόβιλου, ενός συστήματος αυτοκινητοδρόμων, κλώνων DNA ή ακόμη και στροβιλισμένων χορευτών.[20] Έργα από αυτή τη σειρά εκτέθηκαν στην γκαλερί Marlborough Fine Art Gallery στη Νέα Υόρκη[31] και στο Μουσείο Τέχνης Ούλριχ στη Γουιτσίτα του Κάνσας[32] όπου ένα έργο από τη σειρά, το Twister Grande (ψηλό) (2020), εκτίθεται τώρα σε μόνιμη έκθεση.

Συλλογές και εκθέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Άικοκ έχει δημιουργήσει εγκαταστάσεις στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (1977), στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο (1979), στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Σικάγο (1983) και σε τοποθεσίες εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως το Ισραήλ, η Γερμανία, η Ολλανδία, η Ιταλία, η Ελβετία και η Ιαπωνία. Είχε δύο μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις - η πρώτη εξέτασε το έργο της μεταξύ 1972 και 1983 και διοργανώθηκε από το Wurttembergischer Kunstverein στη Στουτγάρδη, και η άλλη, μια αναδρομική έκθεση με τίτλο "Complex Visions", επιμελήθηκε το Κέντρο Τέχνης Storm King. Τον Σεπτέμβριο του 2005, η The MIT Press εξέδωσε την πρώτη σκληρόδετη μονογραφία της καλλιτέχνιδας, με τίτλο Alice Aycock, Sculpture and Projects, σε συγγραφή του Ρόμπερτ Χομπς. Τον Απρίλιο του 2013, μια αναδρομική έκθεση των σχεδίων της, Alice Aycock Drawings: Some Stories Are Worth Wore Repeating, άνοιξε στο νέο Μουσείο Τέχνης Parrish Art Museum στο Γουότερ Μιλ της Νέας Υόρκης -συγχρόνως με την γκαλερί Grey Art Gallery στη Νέα Υόρκη- και ταξίδεψε στο Πανεπιστημιακό Μουσείο Τέχνης του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στη Σάντα Μπάρμπαρα και στο Μουσείο Τέχνης της Σάντα Μπάρμπαρα το 2014.

Έργα της Άικοκ βρίσκονται στις συλλογές του MoMA, του Μουσείου του Μπρούκλιν, του Μουσείου Αμερικανικής Τέχνης Γουίτνεϊ, του Μουσείου της Κομητείας του Λος Άντζελες, της Εθνικής Πινακοθήκης, του Ιδρύματος Λουί Βουιττόν και στην Ιταλία στο Fattoria di Celle-Collezione Gori. Η Άικοκ έχει επίσης συμμετάσχει στην Μπιενάλε της Βενετίας, στην Documenta 6 και 8 στο Κάσελ της Γερμανίας και στην Μπιενάλε του Γουίτνεϊ.

Τα δημόσια γλυπτά της Άικοκ βρίσκονται σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένου ενός μόνιμου αναρτημένου έργου που ολοκληρώθηκε το 2012 στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ντάλες, του έργου Star Sifter για τον Τερματικό Σταθμό 1 του Διεθνούς Αεροδρομίου Τζον Φ. Κένεντι, ενός έργου στη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Σαν Φρανσίσκο, ενός υπαίθριου έργου στη Δημόσια Συλλογή Γλυπτικής του Πανεπιστημίου Δυτικής Ουάσινγκτον και μιας μεγάλης κλίμακας γλυπτικής εγκατάστασης στην οροφή του East River Park Pavilion στην 60η οδό στη Νέα Υόρκη. Άλλα αξιοσημείωτα έργα περιλαμβάνουν μια ανάθεση της GSA για το κτίριο Fallon στη Βαλτιμόρη, ένα υπαίθριο έργο με τίτλο Strange Attractor στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Κάνσας Σίτι, το Ghost Ballet for the East Bank Machineworks στο Νάσβιλ του Τενεσί και ένα πλωτό γλυπτό για την κομητεία Μπρόουαρντ της Φλόριντα. Από τον Μάρτιο έως τον Ιούλιο του 2014, η σειρά επτά γλυπτών της Άικοκ με τίτλο Park Avenue Paper Chase εγκαταστάθηκε στα Park Avenue Malls της Νέας Υόρκης.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/explore/artists/3105. Ανακτήθηκε στις 23  Αυγούστου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Alice Aycock». (Αγγλικά) CLARA. 1723.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Alice Aycock». (Αγγλικά) Benezit Dictionary of Artists. Oxford University Press. 2006. B00009207. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ (Αγγλικά) Museum of Modern Art online collection. 256. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
  6. ↑ «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 11  Μαΐου 2020.
  7. ↑ 37872. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
  8. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/nl/explore/artists/3105. Ανακτήθηκε στις 10  Σεπτεμβρίου 2021.
  9. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. 3105. Ανακτήθηκε στις 18  Νοεμβρίου 2021.
  10. ↑ Eleanor Tufts: «American Women Artists, Past and Present» 1984. ISBN-10 0-8240-9070-5.
  11. ↑ Ανακτήθηκε στις 27  Μαΐου 2020.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/explore/artists/3105. Ανακτήθηκε στις 26  Σεπτεμβρίου 2022.
  13. ↑ www.anonymouswasawoman.org/previous-recipients/.
  14. ↑ Handy, Amy (1989). «Artist's Biographies - Alice Aycock». Στο: Randy Rosen. Making Their Mark. Women Artists Move into the Mainstream, 1970-1985. Abbeville Press. σελ. 239. ISBN 0-89659-959-0. 
  15. ↑ Smith, Roberta (2011-01-26). «Dennis Oppenheim, a Pioneer in Earthworks and Conceptual Art, Dies at 72». The New York Times. https://www.nytimes.com/2011/01/27/arts/design/27oppenheim.html. Ανακτήθηκε στις 2024-05-12. 
  16. ↑ Aycock, Alice (1975). «Work». Στο: Sondheim, Alan. Individuals: Post-Movement Art in America. New York: E.P. Dutton. σελίδες 105–108. 
  17. ↑ Aycock, Alice (1975), σσ. 105-108.
  18. ↑ Aycock, Alice (1975), σελ. 105.
  19. ↑ «Looking at, and overlooking, women working in Land Art in the 1970s». e-flux. 2015. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2024. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Gurshtein, Ksenya (Fall 2020). «Coming Full Spiral "Twister Grande (Tall)" and "Alice Aycock in the Studio"». Ulrich Museum of Art. 
  21. ↑ Stiles, Kristine· Selz, Peter (2012). Theories and Documents of Contemporary Art. Berkeley and Los Angeles, California: University of California Press. σελ. 595. ISBN 978-0-520-25718-4. 
  22. ↑ 22,0 22,1 Stiles, Kristine (2012), σελ. 596.
  23. ↑ Stiles, Kristine (2012), σσ. 595-596.
  24. ↑ Filippone, Christine (2006). «Review of Alice Aycock: Sculpture and Projects». Woman's Art Journal 27 (1): 57–61. ISSN 0270-7993. https://www.jstor.org/stable/20358076. 
  25. ↑ «How to Catch and Manufacture Ghosts, 1979». Alice Aycock (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2024. 
  26. ↑ Risatti, Howard (1985). «The Sculpture of Alice Aycock and Some Observations on Her Work». Woman's Art Journal 6 (1): 28–38. doi:10.2307/1358062. ISSN 0270-7993. https://www.jstor.org/stable/1358062. 
  27. ↑ Fry, Edward F. (1982). «Prints by Contemporary Sculptors: An Exhibition at Yale, May 18-August 1982». The Print Collector's Newsletter 13 (4): 126–127. ISSN 0032-8537. https://www.jstor.org/stable/44131828. 
  28. ↑ Hillstrom, Laurie (1999), σελ. 40.
  29. ↑ Loos, Ted (11 Μαρτίου 2014). «Park Avenue, the Art Gallery». New York Times. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2024. 
  30. ↑ «Artist Alice Aycock's "Park Avenue Paper Chase" Installations». Architectural Digest (στα Αγγλικά). 2014-02-2014. Ανακτήθηκε στις 2024-05-12.  Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |ημερομηνία= (βοήθεια)
  31. ↑ 31,0 31,1 Lo, Siwin (22 Νοεμβρίου 2017). «ALICE AYCOCK: The Turbulence Series». The Brooklyn Rail (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2024. 
  32. ↑ «Alice Aycock in the Studio - Ulrich Museum of Art». ulrich.wichita.edu (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2024. 
  • Fineberg, Jonathan. Alice Aycock Drawings: Some Stories Are Worth Repeating. Yale University Press, 2013. 160σσ. (ISBN 0300191103)
  • Hobbs, Robert. Alice Aycock: Sculpture and Projects. The MIT Press, 2005. 400σσ. (ISBN 0-262-08339-6)
  • Sondheim, Alan. Individuals: Post-Movement Art in America. E.P. Dutton, 1977. 316σσ. (ISBN 978-0525474289)
  • Stiles, Kristine και Peter Selz. Theories and Documents of Contemporary Art. University of California Press, 2012. 1168pp. (ISBN 978-0-520-25718-4)
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Άλις_Άικοκ&oldid=10567169"