Μετάβαση στο περιεχόμενο

Παλάτι του Βιλάνουφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 52°9′55″N 21°5′25″E / 52.16528°N 21.09028°E / 52.16528; 21.09028

Παλάτι του Βιλάνουφ
Χάρτης
Είδοςpalace complex
Αρχιτεκτονικήμπαρόκ αρχιτεκτονική
Διεύθυνσηul. Stanisława Kostki Potockiego 10
Γεωγραφικές συντεταγμένες52°9′55″N 21°5′25″E
Διοικητική υπαγωγήΒιλάνουφ[1]
ΧώραΠολωνία
Έναρξη κατασκευής1677
ΙδιοκτήτηςΓιαν Γ΄ Σομπιέσκι
ΑρχιτέκτοναςAugustyn Wincenty Locci
ΧρηματοδότηςΓιαν Γ΄ Σομπιέσκι
ΠροστασίαΚατάλογος ιστορικών μνημείων της Πολωνίας, αμετακίνητο μνημείο (από 1973) και δημοτικό μητρώο μνημείων (από 2012)
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το Παλάτι του Βιλάνουφ (πολωνικά: Pałac w Wilanowie) είναι πρώην βασιλικό παλάτι που βρίσκεται στη συνοικία Βιλάνουφ της Βαρσοβίας στην Πολωνία. Το Παλάτι του Βιλάνουφ επέζησε από τους διαμελισμούς της Πολωνίας και τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, και έτσι χρησιμεύει ως υπενθύμιση του πολιτισμού του πολωνικού κράτους όπως ήταν πριν από τις κακοτυχίες του 18ου αιώνα.

Είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της Πολωνίας. Το μουσείο του παλατιού, που ιδρύθηκε το 1805, είναι ένα αποθετήριο της βασιλικής και καλλιτεχνικής κληρονομιάς της χώρας και δέχεται περίπου 3 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως.[2] Το παλάτι και το πάρκο στο Βιλάνουφ φιλοξενούν πολιτιστικές εκδηλώσεις και συναυλίες, συμπεριλαμβανομένων των Καλοκαιρινών Βασιλικών Συναυλιών στον Κήπο με Τριαντάφυλλα και της Διεθνούς Πρώιμης Θερινής Μουσικής Ακαδημίας.

Το παλάτι, μαζί με άλλα στοιχεία της Παλιάς Πόλης της Βαρσοβίας, είναι ένα από τα επίσημα εθνικά ιστορικά μνημεία της Πολωνίας (Pomnik historii), όπως ορίστηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1994. Ο καταχώρησή του διατηρείται από το Συμβούλιο Εθνικής Κληρονομιάς της Πολωνίας. Από το 2006, το παλάτι είναι μέλος της διεθνούς ένωσης Ευρωπαϊκών Βασιλικών Κατοικιών.[3]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Παλάτι του Βιλάνουφ χτίστηκε για τον Βασιλιά Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι το τελευταίο τέταρτο του 17ου αιώνα και αργότερα διευρύνθηκε από άλλους ιδιοκτήτες.[4] Αντιπροσωπεύει τον χαρακτηριστικό τύπο μπαρόκ προαστιακής κατοικίας που χτίστηκε cour d'honneur (μεταξύ της αυλής εισόδου και του κήπου). Η αρχιτεκτονική του είναι πρωτότυπη, μια συγχώνευση της γενικά ευρωπαϊκής τέχνης με τις ξεχωριστές πολωνικές παραδόσεις κτιρίων.[4] Στα υψώματα του και στους εσωτερικούς χώρους του παλατιού αρχαία σύμβολα δοξάζουν την οικογένεια Σομπιέσκι, ιδιαίτερα τους στρατιωτικούς θριάμβους του βασιλιά.[5]

Το Παλάτι του Βιλάνουφ όπως φαίνεται από τα βορειοανατολικά, πίνακας του Μπερνάρντο Μπελλόττο (1777).

Μετά το θάνατο του Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι το 1696, το παλάτι ανήκε στους γιους του και αργότερα στις διάσημες αρχοντικές οικογένειες Σιενιάφσκι, Τσαρτορίσκι, Λουμπομίρσκι, Ποτότσκι και της οικογένειας Μπρανίτσκι του οικόσημου Κόρτσακ. Το 1720, το ακίνητο αγοράστηκε από την Πολωνή ευγενή Ελζμπιέτα Σιενιάφσκα, η οποία διεύρυνε το παλάτι.[4] Μεταξύ 1730 και 1733 ήταν κατοικία του Αυγούστου Β΄ του Δυνατού, επίσης βασιλιά της Πολωνίας (το παλάτι ανταλλάχθηκε μαζί του με το Μπλε Παλάτι στην οδό Σενατόρσκα), και μετά το θάνατό του το ακίνητο περιήλθε στην κόρη της Σιενιάφσκα, Μάρια Ζόφια Τσαρτορίσκα.[5] Κάθε ιδιοκτήτης άλλαξε τους εσωτερικούς χώρους του παλατιού, καθώς και τους κήπους και τα πατώματα, σύμφωνα με την τρέχουσα μόδα και ανάγκες. Το 1778 το κτήμα κληρονομήθηκε από την Ιζαμπέλα Λουμπομίρσκα, την επονομαζόμενη Μπλε Μαρκησία.[5] Ανακαίνισε μερικούς από τους εσωτερικούς χώρους σε νεοκλασικό ρυθμό μεταξύ 1792-1793 και έχτισε ένα κτίριο φυλακίου, ένα κτίριο κουζίνας και ένα κτίριο μπάνιου υπό την επίβλεψη του Σίμον Μπογκούμιου Ζουγκ.[5]

Το έτος 1805, ο ιδιοκτήτης Στανίσουαφ Κόστκα Ποτότσκι, άνοιξε ένα μουσείο σε ένα μέρος του παλατιού, ένα από τα πρώτα δημόσια μουσεία στην Πολωνία.[4] Ένα πιο αξιοσημείωτο παράδειγμα των συλλογών είναι το έφιππο πορτρέτο του Ποτότσκι που δημιουργήθηκε από τον διάσημο νεοκλασικό Γάλλο καλλιτέχνη Ζακ-Λουί Νταβίντ το 1781.[6] Εκτός από την ευρωπαϊκή και την ανατολίτικη τέχνη, το κεντρικό τμήμα του παλατιού παρουσίασε μια έκθεση εις μνήμην του Βασιλιά Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι και του ένδοξου εθνικού παρελθόντος. Το παλάτι υπέστη ζημιές από τις γερμανικές δυνάμεις στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο,[7] αλλά δεν κατεδαφίστηκε μετά την Εξέγερση της Βαρσοβίας του 1944. Μετά τον πόλεμο, το παλάτι ανακαινίστηκε και το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής που έκλεψε η Γερμανία επαναπατρίστηκε. Το 1962 άνοιξε ξανά για το κοινό.[8]

Σχεδιασμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερική δομή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η δομή σχεδιάστηκε από τον Αουγκούστιν Βιντσέντι Λόκι.[9] Η αρχιτεκτονική του παλατιού είναι ένα μοναδικό παράδειγμα διαφορετικών κτιριακών παραδόσεων - θυμίζει πολωνικά αριστοκρατικά αρχοντικά με πλευρικούς πύργους, ιταλική προαστιακή έπαυλη και γαλλικά παλάτια entre cour et jardin με δύο επιμηκής πτέρυγες σε κάθε πλευρά του cour d'honneur.[5]

Ηλιακό ρολόι με τον Χρόνο.

Κατά τη διάρκεια του πρώτου σταδίου κατασκευής, μεταξύ 1677 και 1680 ήταν ένα τυπικό πολωνικό αρχοντικό με τέσσερις πύργους εσοχών προσαρτημένες στο μονώροφο τετράγωνο κτίριο. Μεταξύ 1681-1688, το κτίριο βελτιώθηκε και προστέθηκαν δύο πτέρυγες έκθεσης που τελείωναν με πύργους. Αυτή η νέα εμφάνιση ήταν πιθανώς εμπνευσμένη από τη Βίλα Πισάνι του Αντρέα Παλλάντιο.[5] Λίγο μετά το θάνατο του βασιλιά ολοκληρώθηκε το τρίτο στάδιο της ανοικοδόμησης. Μεταξύ 1688-1696 ανεγέρθηκε το υπαίθριο πάνω από το κεντρικό κτίριο και οι πύργοι καλύφθηκαν με μπαρόκ πυργίσκους, που έμοιαζαν όλα με τη Βίλα Ντόρια Παμφίλι στη Ρώμη (ειδικά ο αρχικός σχεδιασμός του Τζοβάνι Φραντσέσκο Γκριμάλντι).[5]

Η βόρεια πτέρυγα, ανεγερμένη από την Ελζμπιέτα Σιενιάφσκα.

Ο βασιλιάς και ο βιβλιοθηκονόμος του, Άνταμ Ανταμάντι Κοχάνσκι, συμμετείχαν ενεργά στο σχεδιασμό και την κατασκευή του παλατιού.[5] Ο τελευταίος ήταν υπεύθυνος για το ιδεολογικό και καλλιτεχνικό προγραμματισμό, όπου τα κίνητρα και τα στοιχεία διακόσμησης έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στη δόξα του μονάρχη, της συζύγου του και της Δημοκρατίας - προτομές του βασιλιά και της βασίλισσας ανάμεσα στα ομοιώματα αρχαίων χαρακτήρων, θεών και θεοτήτων, Ρωμαίων αυτοκρατόρων και αυτοκράτειρων (όπως οι Διόσκουροι, ο Αμών, η Σίβυλλα, ο Ρωμύλος, η Ρέα Σιλβία, ο Αλέξανδρος ο Μέγας, η Κλεοπάτρα Ζ΄, η Διδώ και ο Βεσπασιανός, μεταξύ άλλων), ο Αετός και η Πωγωνία, προσωποποιήσεις των περιοχών της Κοινοπολιτείας (Μασοβία και Μεγάλη Πολωνία, Σαμογιτία, Ερυθρά Ρουθηνία και Βασιλική Πρωσία).[10] Δημιουργήθηκαν από τους γλύπτες Αντρέας Σλούτερ (πολλά ανάγλυφα και άλλες δευτερεύουσες όψεις της πρόσοψης),[11] Στέφαν Σβάνερ και έναν διακοσμητής γυψομαρμάρων με το όνομα Αντόνι του Βιλάνουφ. Μερικά από τα γλυπτά κατασκευάστηκαν στις Κάτω Χώρες από το εργαστήριο του Λουί Βίλεμσενς και του Άρτους Κουελίνους, που στάλθηκαν στο Γκντανσκ και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στη Βαρσοβία.[5] Ένα περίτεχνο ηλιακό ρολόι στον νότιο τοίχο με τον Χρόνο, μαζί με την αντίθετη σύνθεση με τον Ουρανό στον βόρειο τοίχο, είχαν σκοπό να υπογραμμίσουν την προστασία του βασιλιά στην επιστήμη και την τάξη στη Γαληνοτάτη Δημοκρατία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του.[5] Δημιουργήθηκαν από τον Αντόνι του Βιλάνουφ, σύμφωνα με το σχέδιο των Εβέλιου (αστρονομική άποψη), Άνταμ Ανταμάντι Κοχάνσκι (μαθηματική άποψη) και Αουγκούστιν Λόκι (καλλιτεχνική άποψη).[12][13]

Τα πλαϊνά φτερά που αγκαλιάζουν μια αυλή, με πρωτοβουλία του βασιλιά, χτίστηκαν πολύ μετά το θάνατό του από την Ελζμπιέτα Σιενιάφσκα. Κατασκευάστηκαν στο τέταρτο στάδιο της διεύρυνσης μεταξύ 1720-1729.[5] Η ισχυρή Σιενιάφσκα ενδιαφερόταν πολύ για τη διατήρηση της ουσιαστικής ιστορικής κατοικίας του Rex victoriossimus (Νικηφόρος Βασιλιάς), όπως ονομαζόταν.[5] Παρ΄ όλα αυτά, μεταμόρφωσε το παλάτι σε γαλλικό στιλ palais enchantéσύμφωνα με το σχέδιο του Τζοβάνι Σπάτσιο, με δύο νέες πτέρυγες αρμονικές με το corps de logis του 17ου αιώνα. Απασχόλησε τους πιο γνωστούς αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες για αυτό το εγχείρημα, όπως οι Σπάτσιο, Γιόχαν Σίγκμουντ Ντάιμπελ, Γιούζεφ Φοντάνα, Γιαν Γέζι Πλερς και Τζοβάνι Ρόσι. Ενώ το αρχικό βασιλικό παλάτι ήταν διακοσμημένο με ανάγλυφα που απεικόνιζαν τα κατορθώματα του Γιαν Γ΄, τα νέα φτερά ήταν στολισμένα με επιτεύγματα πεδίου μάχης του συζύγου και του πεθερού της Σιενιάφσκα - Άνταμ Μικόουαι Σιενιάφσκι και Μικόουαι Χιερόνιμ Σιενιάφσκι.[14]

Εσωτερικός χώρος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οροφή with Αλληγορία του Φθινοπώρου του Γέζι Σιεμιγκινόφσκι-Ελέουτερ

Οι πιο διακεκριμένοι Πολωνοί και ξένοι καλλιτέχνες συμμετείχαν στη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων του παλατιού. Ανατέθηκε στους ζωγράφους Μαρτίνο Αλτομόντε, Γιαν Ράιζνερ του Λβιβ, Μικελάντζελο Παλόνι, τον γλύπτη Στέφαν Σβάνερ και τους διακοσμητές γυψομαρμάρων Σίμον Γιούζεφ Μπελότι, Αντόνι του Βιλάνουφ και Άμπραχαμ Πάρις.[5] Εποπτεύονταν από τους επίσημους ζωγράφους της αυλής Κλοντ Καλό και αργότερα από τον Γέζι Σιεμιγκινόφσκι-Ελέουτερ. Ο τελευταίος, ένας από τους μεγαλύτερους Πολωνούς ζωγράφους εκείνης της εποχής, είχε σημαντική επιρροή στις επακόλουθες εσωτερικές όψεις του παλατιού (οροφές στα κύρια δωμάτια, νωπογραφίες).[5] Την εσωτερική διακόσμηση επιμελήθηκε επίσης ο Άνταμ Κοχάνσκι, μεγάλος θαυμαστής της Κίνας, ο οποίος υποστήριξε στενότερες οικονομικές σχέσεις της Κοινοπολιτείας με το «κεντρικό έθνος». Λόγω της επιρροής του, το Βιλάνουφ και άλλες κατοικίες ήταν γεμάτες από κινεζικές εισαγωγές πολυτελείας και κινέζικου ύφους.[5][15]

Αφρικανός υπηρέτης που μεταφέρει έναν παπαγάλο (λεπτομέρεια τοιχογραφίας του Τζουζέπε Ρόσι).

Τα έργα του παλατιού του 17ου αιώνα περιελάμβαναν τα έργα των μεγαλύτερων σύγχρονων και αρχαίων δασκάλων, όπως του Ρέμπραντ (Πορτογάλος ραβίνος, Εβραία κοπέλα σε μπερέ, Λατρεία των Μάγων, Αβραάμ και Άγαρ, Πορτρέτο ενός ηλικιωμένου στα λεγόμενα Ολλανδικά δωμάτια του παλατιού), του Πίτερ φαν Λερ, που ονομάζεται Bamboccio (Ταξιδιώτες), του Άντονι βαν Ντάικ (Χριστός στον Κήπο της Γεσθημανής), του Φέρντιναντ φαν Κέσσελ (βαταλιστικές σκηνές, αλληγορικές ζωγραφιές και νεκρές φύσεις), του Ραφαήλ, των Καράτσι, του Γκουίντο Ρένι και του Μπερνάρντο Στρότσι.[5] Οι αίθουσες ήταν γεμάτες με πολύτιμα έπιπλα, όπως ασημένια παραβάν, ασημένια πυραμίδα με 11 καλάθια, ένα τριώροφο ασημένιο σιντριβάνι ή ένα μεταξωτό ουρανό που προσέφερε ο Σάχης της Περσίας.[5] Δυστυχώς διασκορπίστηκαν από τους διαδοχικούς ιδιοκτήτες, ιδιοποιήθηκαν από τον Φρίντριχ Αύγουστο της Σαξονίας και μεταφέρθηκαν στη Δρέσδη[16] ή λεηλατήθηκαν από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (π.χ. το ντουλάπι με καύκαλο του Γιαν Γ΄ , δεν ανακτήθηκε ποτέ).[17]

Μεταξύ των καλλιτεχνών που επιλέχθηκαν για τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων του παλατιού τον 18ο αιώνα ήταν ο Τζουζέπε Ρόσι, Ιταλός ζωγράφος νωπογραφίας, ο οποίος στόλισε τις αίθουσες με πίνακες trompe-l'œil και οι διακοσμητές γυψομαρμάρων Φραντσέσκο Φούμο και Πιέτρο Ινοτσέντε Κομπαρέτι. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Βασίλισσας Μαρία Καζιμίρα Λουίζα ντε Λα Γκρανζ ντ'Αρκιάν, η οποία παρήγγειλε έναν πίνακα του εαυτού της ως θεάς στις οροφές του παλατιού, η Ελζμπιέτα Σιενιάφσκα στόλισε τον Κάτω Προθάλαμο με μια τοιχογραφία της Φλόρας. Με πρωτοβουλία της, οι τοίχοι στις βασιλικές αίθουσες ήταν καλυμμένοι με βελούδο της Γένοβας.[5] Οι τοίχοι του δεύτερου ορόφου, δηλαδή της Μεγάλης Τραπεζαρίας, ήταν καλυμμένοι με τοιχογραφίες που απεικόνιζαν τον Απόλλωνα, τη Μινέρβα και τον Ηρακλή ως αλληγορία του Virtus Heroica (Ηρωική Αξία), της Ήβης που συμβολίζει την Venustas (Ομορφιά) συμπληρωμένη με πανοπλίες. Η κόρη της Σιενιάφσκα, Μάρια Ζόφια Τσαρτορίσκα, επίπλωσε το παλάτι με νέα τζάκια από μάρμαρο σε χρώμα λευκού κερασιού και στεφανωμένα με καθρέφτες σε πλούσια πλαίσια ροκοκό.[5]

Στη σύμβαση με τον Βασιλιά Αύγουστο Β΄, η Μάρια Ζόφια τον υποχρέωσε να διατηρήσει το παλάτι αμετάβλητο. Ως εκ τούτου, οι ενέργειές του περιορίστηκαν στο να τελειώσει τη νέα τραπεζαρία, που ονομάζεται Λευκό Δωμάτιο στη νότια πτέρυγα και στη διακόσμηση μερικών ημιτελών εσωτερικών χώρων.[5] Οι οροφές και οι άλλοι πίνακες εκτελέστηκαν από τους Ζουλιάν Πουαζόν, Γιόχαν Σάμουελ Μοκ και Λορένζο Ρόσι, ενώ το διακοσμητικό πάνελ με βερνίκι στο Κινέζικο Δωμάτιο κατασκευάστηκε από τον Μάρτιν Σνελ.[5]

Κήπος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Κήποι του Παλατιού

Αναπόσπαστο μέρος του παλατιού, σχεδόν από την αρχή του, είναι ο κήπος. Αρχικά είχε τον χαρακτήρα ενός μπαρόκ ιταλικού κήπου σε ημικυκλική μορφή που περιβάλλει το παλάτι στα ανατολικά. Στη σύνθεσή του, αυτός ο γεωμετρικός κήπος ταιριάζει καλά με τα αρχαία σχέδια και τη διάταξη του παλατιού. Αποτελούνταν από έναν άνω κήπο που βρίσκεται σε μια βεράντα με δύο πέργκολες με τη μορφή φαναριών σε κάθε γωνία και τον κάτω κήπο. Κατά το τρίτο στάδιο της ανακατασκευής του παλατιού, τα γεωμετρικά παρτέρια του κήπου αντικαταστάθηκαν με κεντημένα παρτέρια à la française εμπνευσμένα από τον Αντρέ Λε Νοτρ.[5] Εκείνη την εποχή ο κήπος ήταν διακοσμημένος με επιχρυσωμένα γλυπτά μολύβδου από τον Γκάσπαρ Ρίχτερ του Γκντανσκ και βάζα λαξευμένα σε μάρμαρο χρώματος κερασιού από το Χεντσίνι.[5] Στις αρχές του 18ου αιώνα ο κήπος διευρύνθηκε, η διακόσμηση του ύστερου μπαρόκ παρτεριού αντικαταστάθηκε με μοτίβα régence που ολοκληρώθηκαν με το οικόσημο της Σιενιάφσκα στα βόρεια μέρη και το μονόγραμμά της στο νότιο τμήμα.[5] Το 1784 η Ιζαμπέλα Λουμπομίρσκα μετέτρεψε τα γειτονικά εδάφη του προπύργου του Βιλάνουφ σε ένα jardin anglo-chinois, σύμφωνα με το σχέδιο του Σίμον Μπογκούμιου Ζουγκ. Αυτός ο νέος κήπος με πλούσια βλάστηση, μονοπάτια και καταρράκτες είναι εμπνευσμένος από έργα των Ουίλιαμ Τσέιμπερς, Τόμας Ουέιτλι και Αούγκουστ Μοσίνσκι.[5]

Πανόραμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Άποψη του corps de logis από το cour d'honneur

Εικόνες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Υπνοδωμάτιο της Βασίλισσας στο Παλάτι του Βιλάνουφ του Αλεξάντερ Γκριγκλέφσκι, 1874
    Υπνοδωμάτιο της Βασίλισσας στο Παλάτι του Βιλάνουφ του Αλεξάντερ Γκριγκλέφσκι, 1874
  • Λευκό Δωμάτιο του Βίλιμπαλντ Ρίχτερ, 1850
    Λευκό Δωμάτιο του Βίλιμπαλντ Ρίχτερ, 1850
  • Πορτρέτο του κόμη Στάνισλας Ποτότσκι του Ζακ-Λουί Νταβίντ, 1781
    Πορτρέτο του κόμη Στάνισλας Ποτότσκι του Ζακ-Λουί Νταβίντ, 1781
  • Το εσωτερικό του παλατιού διαθέτει έκθεση ζωγραφικής
    Το εσωτερικό του παλατιού διαθέτει έκθεση ζωγραφικής
  • Εσωτερικό του παλατιού
    Εσωτερικό του παλατιού
  • Διαμερίσματα του βασιλιά
    Διαμερίσματα του βασιλιά
  • Άποψη του παλατιού από τους κήπους
    Άποψη του παλατιού από τους κήπους
  • Η νότια πτέρυγα του παλατιού
    Η νότια πτέρυγα του παλατιού
  • Η κύρια πύλη του παλατιού
    Η κύρια πύλη του παλατιού
  • Άγαλμα του Βασιλιά Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι
    Άγαλμα του Βασιλιά Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι
  • Ο προθάλαμος του Βασιλιά
    Ο προθάλαμος του Βασιλιά
  • Γλυπτά κήπου
    Γλυπτά κήπου
  • Κρήνη στον κήπο του παλατιού
    Κρήνη στον κήπο του παλατιού
  • Εκκλησία της Αγίας Άννας κοντά στο παλάτι
    Εκκλησία της Αγίας Άννας κοντά στο παλάτι
  • Μαυσωλείο της οικογένειας Ποτότσκι
    Μαυσωλείο της οικογένειας Ποτότσκι

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Ανακτήθηκε στις 8  Μαρτίου 2017.
  2. ↑ «EGMUS 2016». https://www.egmus.eu/nc/en/statistics/5_most_visited_museums/show_most_visited/year/2016/. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2019. 
  3. ↑ «European Royal Residences». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Απριλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2010. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «Palace». wilanow-palac.art.pl. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2008. 
  5. ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 5,14 5,15 5,16 5,17 5,18 5,19 5,20 5,21 5,22 5,23 5,24 Φιγιαουκόφσκι 1983
  6. ↑ «Equestrian portrait of Stanislaw Kostka Potocki». wilanow-palac.art.pl. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2011. 
  7. ↑ Monika Kuhnke (1997). «Apollo i dwie Muzy - szczęśliwy powrót z Pawłowska». www.nimoz.pl (στα Πολωνικά). valuable, priceless, lost. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2008. 
  8. ↑ «Walka o zabytki Wilanowa». wilanow-palac.art.pl (στα Πολωνικά). Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2008. [νεκρός σύνδεσμος]
  9. ↑ Augustyn Wincenty Locci, the author of Wilanów Palace at the Wilanów Palace Museum retrieved 9 Νοεμβρίου 2011
  10. ↑ Statues of Polesia, Podolia, Volhynia and Smolensk with Chernihiv, intended to embellish the façade of the southern gallery were never accomplished.
  11. ↑ Wiesław Gierlowski. «The Amber Study of King Frederick I». amber.com.pl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2011. 
  12. ↑ «Astronomia w Wilanowie». wilanow-palac.art.pl (στα Πολωνικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2008. 
  13. ↑ Z. Mrugalski. «Historia zegarmistrzostwa - osoby polskiego zegarmistrzostwa». zegarkiclub.pl (στα Πολωνικά). Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2008. 
  14. ↑ Φιγιαουκόφσκι 1983, σελ. 112
  15. ↑ «Fashion for chinoiserie at Wilanów Palace». wilanow-palac.art.pl. Ανακτήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2011. 
  16. ↑ Kieniewicz 1984
  17. ↑ Monika Kuhnke (2000). «Cenny dar dla zwycięzcy spod Wiednia». www.nimoz.pl (στα Πολωνικά). valuable, priceless, lost. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2008. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. Φιγιαουκόφσκι, Βόιτσεχ (1983), Wilanów. Rezydencja Króla Zwycięzcy (Βιλάνουφ. Η κατοικία του Νικηφόρου Βασιλιά), Βαρσοβία: Krajowa Agencja Wydawnicza .
  2. Kieniewicz, Stefan (1984), Warszawa w latach 1526-1795 (Warsaw in 1526-1795), Βαρσοβία: Krajowa Agencja Wydawnicza, ISBN 83-01-03323-1 .

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Παλάτι_του_Βιλάνουφ&oldid=10727339"