Έντουιν (γιος του Εδουάρδου του πρεσβύτερου)
| Έντουιν του Εδουάρδου του Πρεσβύτερου | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Θάνατος | 933 |
| Αιτία θανάτου | πνιγμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δημιουργός γραπτών έργων |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Εδουάρδος ο Γηραιός[1][2] και Έλφλεντ του Ουέσεξ[1][2] |
| Αδέλφια | Ήντιθ της Αγγλίας[2] Εαντγκίφου του Ουέσεξ[2] Έντμπουρ του Γουίντσεστερ Έθελσταν Εδμόνδος Α΄ της Αγγλίας Έντρεντ της Αγγλίας Έλφγουιρντ της Αγγλίας[2] Ίντχιλντ[2] Εντίθ του Πόλεσγουορθ Ælfgifu[2] |
| Οικογένεια | Οίκος του Ουέσσεξ |
Ο Έντουιν (πέθανε το 933) ήταν ο μικρότερος γιος του βασιλιά των Αγγλοσαξόνων Εδουάρδου του Πρεσβύτερου με την δεύτερη σύζυγο του Έλφλεντ. Ο Έντουιν βρήκε τον θάνατο σε ναυάγιο στην θάλασσα κάτω από περίεργες συνθήκες (933). Ο πατέρας του πέθανε (924) και άφησε πέντε γιους από τρεις γάμους, οι δύο μικρότεροι γιοι του Εδμόνδος Α΄ της Αγγλίας και Έντρεντ της Αγγλίας από τον τρίτο του γάμο με την Εαντγκίφου του Κέντ ήταν ανήλικοι και αποκλείστηκαν από την διαδοχή. Το εκτεταμένο κράτος που δημιούργησε ο Εδουάρδος ο Πρεσβύτερος διασπάστηκε με τον θάνατο του, στην Μερκία ανακηρύχτηκε βασιλιάς ο μεγαλύτερος ετεροθαλής αδελφός του Έθελσταν της Αγγλίας από τον πρώτο γάμο του πατέρα του με την Έκγκουιν, στο Ουέσσεξ αντίθετα ανακηρύχτηκε βασιλιάς ο Έλφγουιρντ του Ουέσσεξ μεγαλύτερος αδελφός του Έντουιν από την ίδια μητέρα. Ο Έλφγουιρντ πέθανε πολύ «πρόωρα και αιφνίδια» μόλις 16 μέρες μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Έθελσταν κληρονόμησε ολόκληρο το βασίλειο.[3] Οι αντιδράσεις στο Ουέσσεξ απέναντι στον Έθελσταν ήταν πολύ σκληρές, οι αντάρτες υποστήριξαν τα κληρονομικά δικαιώματα του Έντουιν.[3][4] Οι πληροφορίες για τον Έντουιν που προέρχονται από την εποχή του είναι περιορισμένες, σε ένα διάταγμα που συντάχθηκε στο Νιου Μίνστερ του Γουίντσεστερ παραχωρεί εδάφη στον υπουργό του Έθελσταν Αλφρέδο, καταγράφεται ως «Έθελινγκ». Το Αγγλοσαξονικό χρονικό γράφει ότι πνίγηκε σε ναυάγιο στην θάλασσα.[5] Τα Μπερτινιανά Χρονικά παρέχουν περισσότερες λεπτομέρειες :
Το έτος 933 ο βασιλιάς Έντουιν αναγκάστηκε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες να δραπετεύσει από την Αγγλία, την ώρα που το πλοίο διέσχιζε την Μάγχη ξέσπασε θαλασσοταραχή και το κατάπιε μαζί με ολόκληρο το πλήρωμα του. Η σορός του Έντουιν ξεβράστηκε στην ακτή, την παρέλαβε ο κόμης Αδόλφος και την έθαψε με τιμές στο Αβαείο του Σαιντ-Μπερτέν.[6]
Οι μετέπειτα συγγραφείς Ουίλιαμ του Μαλμεσμπέρι και Σίμεον του Ντάραμ παρέχουν περισσότερες πληροφορίες για τον θάνατο του Έντουιν. Ο συγγραφέας Φρανκ Στέντον (1880 - 1967) αφού μελέτησε τις αναφορές τους κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «οργανώθηκε επανάσταση εναντίον του Έθελσταν από τον ίδιο τον βασιλικό Οίκο».[7] Ο Σίμεον αναφέρει κακόβουλα ότι «ο ίδιος ο βασιλιάς Έθελσταν φρόντισε να πνιγεί ο αδελφός του στην θάλασσα».[8] Ο Ουίλιαμ του Μαλμεσμπέρι σχετίζει τον θάνατο του Έντουιν με μια συνωμοσία να τυφλώσει τον βασιλιά Έθελσταν και να τον αντικαταστήσει στον θρόνο. Ο Έθελσταν κατόπιν με τις συμβουλές αιμοβόρων αυλικών έβαλε τον Έντουιν σε ένα χαλασμένο καράβι χωρίς κουπιά, φαγητό, νερό και το έριξε στον ωκεανό, ο Έντουιν απελπισμένος έπεσε στην θάλασσα και πνίγηκε.[9] Τα Μπερτινιανά Χρονικά γράφουν ότι οι μοναχοί του Σαιντ-Μπερτέν πήραν δώρο από τον βασιλιά Έθελσταν ένα μοναστήρι στο Μπαθ για να στεγάσει την σορό του Έντουιν (944). Το δώρο στην πραγματικότητα έκανε ο Εδμόνδος Α΄ αφού ο Έθελσταν είχε πεθάνει νωρίτερα (939).[10]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 «Kindred Britain»
- ↑ 3,0 3,1 Thacker, Dynastic monasteries, σσ. 254–255
- ↑ Hill, Age of Athelstan, σσ. 101–105
- ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, σ. 107
- ↑ Whitelock, English Historical Documents, σσ. 346–347
- ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, σσ. 355–356
- ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, σ. 107, Σημείωση 11
- ↑ Hill, Age of Athelstan, σ. 202
- ↑ Whitelock, English Historical Documents, σ. 346
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Hill, Paul (2004), The Age of Athelstan: England's forgotten history, Stroud: Tempus.
- Swanton, Michael (1996), The Anglo-Saxon Chronicle, New York: Routledge.
- Stenton, Frank M. (1971), Anglo-Saxon England (3rd ed.), Oxford: Clarendon Press.
- Thacker, Alan (2001), "Dynastic monasteries and family cults: Edward the Elder's sainted kindred", in Higham, N. J.; Hill, D. H. (eds.), Edward the Elder 899–924, London: Routledge.
- Whitelock, Dorothy (1968), English Historical Documents v.l. c.500–1042, London: Eyre & Spottiswoode