Ότο Βάιντ
| Ότο Βάιντ | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 02 Μαΐου 1883 Ρόστοκ[1] |
| Θάνατος | 22 Δεκεμβρίου 1947 (64 ετών) Βερολίνο[2] |
| Αιτία θανάτου | έμφραγμα του μυοκαρδίου |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Τόπος ταφής | Friedhof Zehlendorf |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γερμανία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γερμανικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | καινοτόμος επιχειρηματίας αντιστασιακός fabricator |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Δίκαιοι των Εθνών (7 Σεπτεμβρίου 1971)[3] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ότο Μαξ Όγκουστ Βάιτ (γερμανικά: Otto Max August Weidt, 2 Μαΐου 1883 – 22 Δεκεμβρίου 1947) ήταν ιδιοκτήτης εργαστηρίου για τυφλούς και κωφούς στο Βερολίνο. Κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, αγωνίστηκε για να προστατεύσει τους Εβραίους εργάτες του από την απέλαση και έχει αναγνωριστεί για το έργο του ως ένας από τους Δίκαιους των Εθνών. Το Μουσείο του Εργαστηρίου Τυφλών του Ότο Βάιτ στο Βερολίνο παραμένει στον αρχικό χώρο του εργοστασίου και είναι αφιερωμένο στη ζωή του.[4]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ότο Βάιτ γεννήθηκε στις 2 Μαΐου 1883 στο Ροστόκ. Λίγο μετά τη μετακόμιση της οικογένειας στο Βερολίνο, ενεπλάκη σε αναρχικούς και ειρηνιστικούς κύκλους του γερμανικού κινήματος της εργατικής τάξης. Με μειωμένη όραση ασχολήθηκε με την κατασκευή πινέλων και του δέσιμου σκούπας. Απέφυγε το στρατό κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο λόγω μόλυνσης του αυτιού.
Το 1936 ο Βάιτ ίδρυσε ένα εργαστήριο για να κατασκευάζει σκούπες και βούρτσες στο διαμέρισμα- κελάρι της οδού Großbeerenstraße 92 στο Berlin-Kreuzberg, το οποίο ήταν πολύ κοντά στο διαμέρισμά του. Το 1940 μετακόμισε στην πίσω αυλή της οδού 39 Rosenthaler-straße στη περιοχή Μίτε του Βερολίνου. Καθώς ένας από τους πελάτες του ήταν η Βέρμαχτ, ο Βάιτ κατάφερε να χαρακτηρίσει την επιχείρησή του ως ζωτικής σημασίας για την πολεμική προσπάθεια. Έως και 30 τυφλοί και κωφοί Εβραίοι εργάζονταν στο κατάστημά του μεταξύ των ετών 1941 και 1943.[5] Όταν η Γκεστάπο άρχισε να συλλαμβάνει και να απελαύνει τους Εβραίους υπαλλήλους του, αγωνίστηκε για να εξασφαλίσει την ασφάλειά τους παραποιώντας έγγραφα, δωροδοκώντας αξιωματικούς και κρύβοντας τους στο πίσω μέρος του μαγαζιού του με τη βοήθεια άλλων όπως ο Hedwig Porschütz. Αν και ο Βάιτ, κράτησε το κατάστημά του κλειστό στη διάρκεια της Fabrikaktion τον Φεβρουάριο του 1943, πολλοί από τους υπαλλήλους του απελάθηκαν. Μεταξύ εκείνων που κατάφερε να σώσει ήταν η Inge Deutschkron και η Alice Licht, και οι δύο μη τυφλές νεαρές γυναίκες, και ο Hans Israelowicz. Ωστόσο, η Alice Licht ταξίδεψε στο Γκέτο του Τερέζιενσταντ για να ενωθεί με τους απελαθέντες γονείς της, όπου ο Βάιτ μπορούσε να τους υποστηρίξει με δέματα τροφίμων. Τελικά η Αλίκη απελάθηκε η ίδια στο Μπιρκενάου. Κατάφερε να στείλει μια καρτ ποστάλ στον Βάιτ, ο οποίος ταξίδεψε αμέσως στο Άουσβιτς για να τη βοηθήσει.[6] Ο Βάιτ ανακάλυψε ότι καθώς το Άουσβιτς άδειαζε, η Αλίκη μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο εργασίας/εργοστάσιο πυρομαχικών στο Κρίστιανσταντ. Έκρυψε ρούχα και χρήματα για να καταφέρει κάποια στιγμή να επιστρέψει πίσω στο Βερολίνο. Η Alice κατάφερε τελικά να επιστρέψει στο Βερολίνο τον Ιανουάριο του 1945 και έζησε κρυμμένη με την οικογένεια του Βάιτ μέχρι το τέλος του πολέμου. Εγκατέλειψε τη Γερμανία όταν έλαβε βίζα για να εισέλθει στις ΗΠΑ.
Μετά τον πόλεμο, Βάιτ ίδρυσε ένα ορφανοτροφείο για επιζώντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια μόλις 2 χρόνια αργότερα, το 1947, σε ηλικία 64 ετών. Η σύζυγός του Έλζε συνέχισε τη λειτουργία του εργαστηρίου μέχρι που έκλεισε το 1952. Πέθανε στις 8 Ιουνίου 1974.
Μεταθανάτιες τιμές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1971, το Γιαντ Βασσέμ αναγνώρισε τον Ότο Βάιτ ως ένας από τους Δίκαιους των Εθνών.[7]
Το 1993, η Inge Deutschkron τοποθέτησε μια πλακέτα προς τιμήν του Βάιτ στον χώρο του εργαστηρίου και το 1994 τοποθετήθηκε μία τιμητική πλακέτα στο νεκροταφείο Zehlendorf. Το 1999 άνοιξε ένα μουσείο στο χώρο του εργαστηρίου και με πρωτοβουλία της Inge Deutschkron ξεκίνησε η διάπλαση μιας πλατείας στη γειτονιά Europacity, με το όνομα Otto-Weidt-Platz στο Βερολίνο το 2018.
Η ταινία διάρκειας 88 λεπτών A Blind Hero: The Love of Otto Weidt που επικεντρώνεται στα έτη 1941-45 και στη σχέση του Βάιτ με την Alice Licht προβλήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2014 από το γερμανικό τηλεοπτικό κανάλι ARD.[8]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ «The Righteous Among the Nations Database» (Αγγλικά)
- ↑ «Museum Otto Weidt's Workshop for the Blind». Museumsportal Berlin (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024.
- ↑ conVistaAlMar.com.ar. «Otto Weidt». The International Raoul Wallenberg Foundation (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024.
- ↑ «German Resistance Memorial Center - Biographie». www.gdw-berlin.de. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024.
- ↑ «Otto Weidt | Righteous Among the Nations». www.yadvashem.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024.
- ↑ «A Blind Hero: The Love of Otto Weidt - SEVENTH ART RELEASING» (στα Αγγλικά). 20 Οκτωβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024.
|