Αθανάσιος Μαυρίδης
| Αθανάσιος Μαυρίδης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Αθανάσιος Μαυρίδης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1910 Σέρρες |
| Θάνατος | 12 Δεκεμβρίου 1989 Θεσσαλονίκη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δικηγόρος πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ελευθερία Μαυρίδου |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Σερρών) νομάρχης (Νομός Φλώρινας) Έλληνας υφυπουργός Δημοσίων Έργων |
Ο Αθανάσιος Μαυρίδης (23 Ιουλίου 1910 - 12 Δεκεμβρίου 1989) ήταν Έλληνας δικηγόρος, βουλευτής, Αντιπρόεδρος Βουλής και υφυπουργός.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πρώτα χρόνια, αθλητισμός, σπουδές και δικηγορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε το 1910 στην πόλη των Σερρών. Γιος του Δημητρίου Μαυρίδη (με καταγωγή από το Μελένικο) και της Μαρίας Ζιργιώτη.[1][2] Απόφοιτος του Γυμνασίου Αρρένων Σερρών, στα νεανικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον προσκοπισμό φθάνοντας στον βαθμό του αρχηγού και τον κλασικό αθλητισμό (έπταθλο) με εξαιρετικές για την εποχή επιδόσεις, ιδιαίτερα στον δρόμο ταχύτητας 100 και 200 μέτρων (χρόνος διαδρομής 100 μέτρων: 11’’ και 1/10 και 200 μέτρων: 23’’ 5/11) σε αγώνες της Καβάλας και στα άλματα απλούν (6,38 μέτρα) και τριπλούν (12,80 μέτρα) σε αγώνες των Σερρών. Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και άσκησε τη δικηγορία στο Πρωτοδικείο Σερρών και Εφετείο Θεσσαλονίκης.[3]
Αγώνες για τη δημοκρατία και πολιτική σταδιοδρομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1934 ίδρυσε τον "Εθνικόν Όμιλον Εγγραμμάτων Ν. Σερρών" και εξελέγη παμψηφεί πρόεδρος από τη Γενική Συνέλευση. Σκοπός του ομίλου ήταν η ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης, η προβολή των παραμερισμένων δικαίων των ακριτικών περιοχών και η αναζωπύρωση του εθνικού φρονήματος.[3]
Βαθειά βενιζελικός συμμετείχε ενεργά στην επανάσταση του 1935 καθώς ως έφεδρος αξιωματικός ανήκε στα δρώντα μέλη της Δημοκρατικής Άμυνας η οποία είχε συσταθεί την εποχή εκείνη από εν ενεργεία και εν αποστρατεία αξιωματικούς δημοκρατικών φρονημάτων.[4]
Το 1936 ίδρυσε στις Σέρρες την Φιλελευθέραν Νεολαίαν της οποίας διετέλεσε πρόεδρος για μεγάλο διάστημα και εξέδωσε την εβδομαδιαία εφημερίδα φιλελεύθερων αρχών "Στρυμών", η έκδοση της οποίας διακόπηκε από τη δικτατορία του Μεταξά.[5] Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου επιστρατεύθηκε και κατατάχθηκε στο 1/70 ανεξάρτητο Τάγμα Πεζικού που είχε τη ζώνη επιτήρησεώς του στην οροσειρά του Μπέλλες και προ της εισβολής των Γερμανών μετατέθηκε στο Σύνταγμα Αλεξανδρουπόλεως επί της αυτής μεθοριακής γραμμής – τμήμα επιφανείας. Τον Δεκέμβριο του 1942 με ειδική αποστολή μετέβη στη Νεκρά Ζώνη του Έβρου κεκαλυμμένος με τον μανδύα του Επάρχου Ορεστιάδος, από όπου αποχώρησε τον Απρίλιο του 1943 προτού ολοκληρώσει την αποστολή του καθώς λόγω της έντονης εθνικής του δραστηριότητας είχε καταστεί ο πρώτος στόχος των κατασκόπων και ως εκ τούτου έκρινε άσκοπη την περαιτέρω εκεί παραμονή του. Τον Μάρτιο του 1945, μετά από πρόταση του Σ. Γονατά διορίσθηκε από την κυβέρνηση Πλαστήρα Νομάρχης Φλώρινας (ο πρώτος μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς) και υπηρέτησε ως το 1946, χρονιά που αποχώρησε από τη νομαρχία, καθώς ένιωθε την ανάγκη να επιστρέψει στον τόπο του για να πολιτευθεί.
Έλαβε μέρος στις εκλογές του 1946 ως υποψήφιος βουλευτής Σερρών με τον Συνδυασμό Εθνικής Πολιτικής Ενώσεως (Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα) και έλαβε 757 ψήφους[6]. Το 1950 και 1951 εξελέγη πρώτος σε ψήφους βουλευτής Σερρών με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερον με την ΕΠΕΚ του Πλαστήρα.[1] Στη συνέχεια εξελέγη βουλευτής Σερρών το 1963 με την Ένωση Κέντρου και επανεξελέγη με το ίδιο κόμμα το 1964. Την ίδια περίοδο, σε τρεις συνεχείς συνόδους,[7][8] ήταν και αντιπρόεδρος της Βουλής.[9] Ως αντιπρόεδρος Βουλής κατόπιν προσκλήσεως της Βουλγαρικής Βουλής πραγματοποίησε την πρώτη επίσκεψη καλής θελήσεως στη Βουλγαρία, επικεφαλής οκταμελούς κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας (Ιούνιος 1964). Στην κυβέρνηση Στεφανόπουλου ήταν υφυπουργός Δημοσίων Έργων από τις 10 Νοεμβρίου ως τις 22 Δεκεμβρίου 1966.[10]. Τον Φεβρουάριο του 1967, έχοντας αποχωρήσει ήδη από την Ένωση Κέντρου και έχοντας καταστεί ανεξάρτητος, προσχώρησε στη ΦΙ.ΔΗ.Κ.[1]
Μετά τη μεταπολίτευση- Τα τελευταία χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, εγκατεστημένος ήδη στη Θεσσαλονίκη, δεν ξαναπολιτεύθηκε καθώς δεν βρήκε στα τότε υπάρχοντα πολιτικά κόμματα τον χώρο που εξέφραζε την καθαρά δημοκρατική και κεντρώα πολιτική του ιδεολογία. Αφιερώθηκε στη σύζυγό του και στην ανατροφή της μικρής τους τέταρτης κόρης. Δεν έπαυσε όμως ποτέ, μέχρι το τέλος της ζωής του, να παρακολουθεί στενά τις δημόσιες εξελίξεις και να εκφράζει άποψη για τα τεκταινόμενα. Η απόσυρσή του από τον ενεργό πολιτικό βίο του έδωσε την ευκαιρία να συγγράψει τα απομνημονεύματά του που φωτίζουν πολλές "σκοτεινές" περιόδους της σύγχρονης ιστορίας. Αυτήν την περίοδο ετοιμάζεται η ηλεκτρονική καταγραφή τους με σκοπό τη δημοσίευσή τους, όπως και τη δημοσίευση αποσπασμάτων από το πλούσιο αρχειακό υλικό του πολιτικού άνδρα.
Απεβίωσε σε ηλικία 79 ετών το 1989[11] στη Θεσσαλονίκη και η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στον ιερό ναό του Αγίου Ελευθερίου του Ντεπώ Θεσσαλονίκης. Ήταν παντρεμένος με την Ελευθερία Σταθεροπούλου (την ποιήτρια Ελευθερία Μαυρίδου) και απέκτησαν 4 κόρες.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Μητρώο Γερουσιαστών και Βουλευτών 1929-1974 Βουλή των Ελλήνων, Εθνικό Τυπογραφείο, 1977 (σελ. 116, αρ. 662).(pdf)
- ↑ Ταχινοζλής, Νικόλαος (2013). Σερραικές Οικογένειες 19ος αιώνας- 1913. Σερρες. σελ. 207. ISBN 978=960-93-4983-3 Check
|isbn=value: invalid character (βοήθεια). - ↑ 3,0 3,1 Κοταμανίδης, Σταύρος (1990). Πανσερραικό Ημερολόγιο, τόμος ιστ'. Σέρρες. σελ. 513.
- ↑ Πανσερραικό Ημερολόγιο, τόμος ιστ'.
- ↑ Σ. Π. Αραμπατζής, Ιστορικό Ημερολόγιο Σερρών,μέσω της ηλεκτρονικής εφημερίδας Καθημερινός Παρατηρητής
- ↑ Εκλογές 1946-Οι 1.538 πολιτευτές, ανάκτηση 2017-12-12.
- ↑ Αγγελόπουλος, Περικλής (1965). 1912-1965 Πολιτική Διοίκησις και Αυτοδιοίκησις εις την Βόρειον Ελλάδαν. Θεσσαλονίκη. σελ. 60.
- ↑ 'Ενωση Τέως Βουλευτών, Henōsē Teōs (1995). 150 Χρόνια Ελληνικής Δημοκρατίας. Αθήνα: Ελληνοεκδοτική. σελ. 167. ISBN 9607650042. 36776588.
- ↑ Ελληνικόν who's who, Εκδοτικός Οργανισμός Ελληνικών who's who 1965, σελ. 363.
- ↑ «Κυβέρνησις Νόβα – Αθανασιάδη Από 15.7.1965 Έως 20.8.1965». Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ Αθανάσιος (Σάκης) Μαυρίδης: "Έφυγε" πριν από 30 χρόνια, eproodos.gr, 13 Δεκεμβρίου 2019, ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2021.