Ανάγλυφον ψηφίσματος Σαμίων
| Ανάγλυφον ψηφίσματος Σαμίων | |
|---|---|
 Αθηνά και Ήρα επιβεβαιώνουν την συμμαχία τους δια εγκάρδιας χειραψίας. | |
| Ονομασία | Ανάγλυφον ψηφίσματος Σαμίων |
| Έτος δημιουργίας | 405-402 π.Χ. |
| Είδος | γλυπτό |
| Διαστάσεις | ύψος 165 εκ., πλάτος 52-55 εκ. |
| Μουσείο | Μουσείο της Ακρόπολης |
| Αριθμός καταλόγου | 1333
 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα | |
Το Ψήφισμα των Σαμίων είναι αττικό ανάγλυφο. Το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο τμήμα ανακαλύφτηκε το 1888 στις ανασκαφές της Ακρόπολης, ενώ δύο άλλα τμήματα είχαν ήδη βρεθεί το 1876 στο θέατρο του Διονύσου. Ένα τέταρτο τμήμα ανακαλύφτηκε αργότερα, πιθανώς ανάμεσα στα ευρήματα από τις ανασκαφές της Ακρόπολης, και προστέθηκε το 1903. Φυλάσσεται στο Μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα με αύξοντα αριθμό καταλόγου 1333.
Περιγραφή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η στήλη, της οποίας διακοσμητικό στοιχείο αποτελεί το ανάγλυφο, είναι κατασκευασμένη από μάρμαρο Πεντέλης. Έχει συνολικό ύψος 1,65 μέτρα, και πλάτος 52 ως 55 εκατοστά. Η ανάγλυφη παράσταση περιβάλλεται από προεξέχον οριζόντιο επιστύλιο που υποστηρίζεται από δύο πλάγιες λεπτές παραστάδες με κορωνίδα. Παρουσιάζει τη θεά Αθηνά στα δεξιά και τη θεά Ήρα στα αριστερά. Η Αθηνά σφίγγει το χέρι της Ήρας. Κάτω από το ανάγλυφο είναι σκαλισμένα τρία Αθηναϊκά ψηφίσματα της Βουλής και του δήμου των Αθηναίων, τα οποία έχουν πλήρως μελετηθεί και μεταφραστεί.
Φέρει τις εξής επιγραφές: «ΚΗΦΙΣΟΦΩΝ ΠΑΙΑΝΕΥΣ ΕΓΡΑΜΜΑΤΕΥΕ» και «ΣΑΜΙΟΙΣ ΟΣΟΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΗΜΟ ΤΟ ΑΘΗΝΑΙ ΩΝ ΕΓΕΝΟΝΤΟ».
Ιστορικό υπόβαθρο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά την καταστροφή στους Αιγός Ποταμούς, μόνον οι Σάμιοι παρέμειναν πιστοί σύμμαχοι στους Αθηναίους.[1] Ο δήμος των Σαμίων εξόρισε από την πόλη τους ολίγαρχους και έστειλε δύο πρέσβεις στην Αθήνα, προσφέροντας εκ νέου τη βοήθειά τους για να συνεχιστεί ο αγώνας. Το 404 π.Χ. ο Λύσανδρος πολιόρκησε και κατέλαβε την πόλη των Σαμίων, εξόρισε με τη σειρά του τον δήμο και επανέφερε την ολιγαρχία.[2] Μετά την επαναφορά της δημοκρατίας στην Αθήνα, οι Αθηναίοι έκαναν ψήφισμα προς τιμήν των εξόριστων Σαμίων δημοκρατών. Το προκείμενο έργο τέχνης είναι σπουδαιότατης σημασίας για την κατανόηση των γεγονότων των τελευταίων χρόνων του Πελοποννησιακού πολέμου.
Ερμηνεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το ανάγλυφο ανήκει στην τάξη των διακοσμητικών καλλιτεχνημάτων, που χρησίμευαν ως συμπληρωματικό ή επεξηγητικό στοιχείο στήλης ψηφίσματος. Ως γνωστό, η θεά Αθηνά αντιπροσωπεύει την πόλη της Αθήνας, ενώ η θεά Ήρα ήταν η προστάτιδα της Σάμου. Η συμβολική χειραψία επιβεβαιώνει την εκτίμηση των Αθηναίων προς τους πιστούς συμμάχους και αποδεικνύει τη συμμαχία μεταξύ των δύο πόλεων.
Ιστορική τοποθέτηση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το ανάγλυφο περιέχει τρία ψηφίσματα. Το πρώτο ψήφισμα χρονολογείται επί άρχοντος Αλεξίου το 405/404 π.Χ.. Η χάραξη των τριών ψηφισμάτων και του ανάγλυφου έγινε ταυτόχρονα με το ψήφισμα των τελευταίων δύο ψηφισμάτων, τα οποία χρονολογούνται επί άρχοντος Ευκλείδιου το 403/402 π.Χ.. Η μορφή της Ήρας μπορεί να ανάγεται σύμφωνα με τους Πέτερσεν και Κολλινιόν στην Ήρα του Αλκαμένη.
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Ξενοφών, Ελληνικά, βιβλίο Β, κεφάλαιο 2, παράγραφος 6». www.perseus.tufts.edu. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2016.
- ↑ «Ξενοφών, Ελληνικά, βιβλίο Β, κεφάλαιο 3, παράγραφος 6». www.perseus.tufts.edu. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2016.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία (1906). Μνημεία της Ελλάδος. Αθήνα: Τυπογραφείο Π. Δ. Σακελλαρίου. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2010.
- Edward Lee Hicks (1843-1919), Sir George Francis Hill (1867-1948) (1901). A manual of Greek historical inscriptions (στα Αγγλικά). Oxford: Clarendon press. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2010.
- Ισμήνη Τριάντη (1998). Το Μουσείο Ακροπόλεως. Αθήνα: ΟΛΚΟΣ. σελ. 434. ISBN 960-7169-84-0. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2011.
- Γκάι Ντίκινς (1881 - 1916) (1921). Catalogue Of The Acropolis Museum Volume IΙ Sculpture and Architevtural Fragments (στα Αγγλικά). Cambridge: University Press. σελίδες 234-237. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2010.