Ανρί Τουσαίν
| Ανρί Τουσαίν | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Henry Toussaint (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 30 Απριλίου 1847[1][2][3] Rouvres-la-Chétive |
| Θάνατος | 3 Αυγούστου 1890[1][4] Τουλούζη |
| Τόπος ταφής | cemetery of Terre Cabade |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[2] |
| Σπουδές | National Veterinary School of Lyon |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | κτηνίατρος[5] βιολόγος[6] παρασιτολόγος[7] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (1881) prix Gegner (1889) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ζαν Ζοζέφ Ανρί Τουσαίν (γαλλ. Jean Joseph Henri Toussaint, Henry Toussaint), γνωστός και ως Ανρί Τουσαίν, ήταν Γάλλος κτηνίατρος που διακρίθηκε για τις μελέτες του στη βακτηριολογία[8][9], αν και το έργο του αναγνωρίστηκε μετά θάνατον.
Μελέτησε το βάκιλο της χολέρας και πρότεινε μεθόδους εμβολιασμού κατά βάκιλλου του άνθρακα. Χρησιμοποίησε πρώτος ένα αντισηπτικό (τη φαινόλη). Ενώ πρώτος είχε ανακαλύψει τη χρήση από εξασθενημένο διχρωμικό κάλιο για το εμβόλιο του άνθρακα, ευρεσιτεχνία που ήταν προϊόν λογοκλοπής από τον Λουί Παστέρ ο οποίος τη χρησιμοποίησε σαν δικιά του στο διάσημο πείραμα Pouilly-le-Fort.[10][11][12].
Βιογραφία και σπουδές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στις 30 Απριλίου 1847 στην κωμόπολη Rouvres-la-Chétive της Γαλλίας.
Το 1869 έλαβε το δίπλωμά του από την κτηνιατρική σχολή, στη Λυών. Το 1876 διορίστηκε καθηγητής ανατομίας, φυσιολογίας και ζωολογίας στην κτηνιατρική σχολή της Τουλούζης.
Διακρίσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Τουσαίν είχε συνεισφορές στον τομέα της βακτηριολογίας. Πραγματοποίησε σημαντικές έρευνες για τη χολέρα του κοτόπουλου, τη σήψη και τη φυματίωση.
Η πιο σημαντική συμβολή του ήταν η ανάπτυξη μιας μεθόδου εμβολιασμού κατά του άνθρακα. Ωστόσο, η αναγνώριση για τη δημιουργία του εμβολίου για τον άνθρακα πήγε εξ ολοκλήρου στον Λουί Παστέρ, με το εμβόλιο στη πειραματική δημόσια επίδειξη με πρόβατα στο Pouilly-le-Fort, από τις 5 Μαΐου έως τις 31 Μαΐου 1881. Τότε, ο Παστέρ (χωρίς να δηλώσει την εν λόγω φόρμουλα) χρησιμοποίησε ένα εμβόλιο εξασθενημένο από διχρωμικό κάλιο, χρησιμοποιώντας μια διαδικασία απολύτως παρόμοια με αυτή του Τουσάντ, η οποία είχε ήδη ανακοινωθεί, με μέσο εξασθένισης από ένα άλλο αντισηπτικό, το καρβολικό οξύ.
Ο Παστέρ δεν έδωσε ποτέ ελάχιστη αναγνώριση ή αναφορά στον Τουσαίν για την έρευνά του. Ο ανιψιός του Παστέρ, βακτηριολόγος Adrien Loir (1862-1941), γνώριζε ήδη τη δουλειά του Τουσαίν με το εμβόλιο. Το γεγονός αυτό (δηλ. λογοκλοπή) τεκμηριώθηκε από σχετική έρευνα του 1938, A l'ombre de Pasteur ("In the Shadow of Pasteur").
Τελευταία χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Από το 1881, ο Τουσαίν υπέφερε πολύ από μια άγνωστη νευρολογική ασθένεια, η οποία του κλόνισε την υγεία. Έτσι αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Το Γαλλικό κράτος του αναγνώρισε το έργο του, και για τις υπηρεσίες του, του απένειμε μια πολύ καλή σύνταξη.
Πέθανε στις 3 Αυγούστου 1890 σε ηλικία μόλις 43 ετών.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 10710343p. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. LH//2621/62. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Annuaire prosopographique : la France savante» 107731.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2015.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019.
- ↑ https://peoplepill.com/people/jean-joseph-henri-toussaint
- ↑ https://memim.com/jean-joseph-henri-toussaint.html
- ↑ Louis Pasteur avec la collaboration de Chamberland et Roux L’expérience de Pouilly-le-Fort Αρχειοθετήθηκε 2006-12-07 στο Wayback Machine. Yale Journal of Biology and Medecine (2002); 75, 59-62. L’introduction rappelle que le vaccin utilisé à Pouilly-le-Fort n’est pas celui de Louis Pasteur mais celui d'Henry Toussaint.
- ↑ Pierre-Yves Laurioz, Louis Pasteur - la réalité après la légende, éd. De Paris, 2003, p 147-155 (ISBN 2-85162-096-7).
- ↑ Antonio Cadeddu, Les vérités de la science. Pratique, récit, histoire : le cas Pasteur, éd. Léo S. Olschki, 2005, p 127 à 148 (ISBN 88-222-5464-3).