Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αντουάν Κουαπέλ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αντουάν Κουαπέλ
Αυτοπροσωπογραφία, 1714
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Antoine Coypel (Γαλλικά)
Γέννηση11  Απριλίου 1661[1][2][3]
Παρίσι
Θάνατος7  Ιανουαρίου 1722[1][2][3]
Παρίσι[4]
Τόπος ταφήςSaint-Germain l'Auxerrois[5]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[6]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[7][8]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταζωγράφος[9][10][11]
χαράκτης[10][11][12]
σκιτσογράφος[13]
Αξιοσημείωτο έργοVenus Bringing Weapons to Aeneas
Portrait of Democritus
Οικογένεια
ΤέκναΣαρλ Αντουάν Κουαπέλ[14]
ΓονείςΝοέλ Κουαπέλ
ΑδέλφιαΝοέλ-Νικολά Κουαπέλ[15]
ΣυγγενείςFrançois Dumont (κουνιάδος) και Edme Dumont (ανιψιός)
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΕπίσημος ζωγράφος του βασιλιά (1716–1722)
ΒραβεύσειςSecond Great Prize of Rome (20  Νοεμβρίου 1676)[16]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αντουάν Κουαπέλ (γαλλικά: Antoine Coypel) (11 Απριλίου 1661 - 7 Ιανουαρίου 1722) ήταν Γάλλος ζωγράφος, χαράκτης, διακοσμητής και σχεδιαστής, αυλικός ζωγράφος του δούκα της Ορλεάνης και αργότερα Πρώτος ζωγράφος του βασιλιά. Διετέλεσε διευθυντής της Βασιλικής Ακαδημίας Ζωγραφικής και Γλυπτικής.[17] Ήταν πατέρας του Σαρλ-Αντουάν Κουαπέλ.

Είναι εκπρόσωπος της τεχνοτροπίας του μπαρόκ, γνωστός για τους ιστορικούς του πίνακες, τα βιβλικά, μυθολογικά και αλληγορικά έργα, τα πορτρέτα και τις σκηνές καθημερινής ζωής.[18]

Βιογραφικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αντουάν Κουαπέλ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 11 Απριλίου 1661 και ήταν γιος του ζωγράφου Νοέλ Κουαπέλ, με τον οποίο εκπαιδεύτηκε. Σε ηλικία 12 ετών, συνόδευσε τον πατέρα του στη Ρώμη, ο οποίος διηύθυνε την Ακαδημία της Γαλλίας εκεί από το 1673 έως το 1675, και ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του, αποκαλύπτοντας πρόωρο και μεγάλο ταλέντο. Στη Ρώμη, μελέτησε τα έργα των μεγάλων δασκάλων της Αναγέννησης και του μπαρόκ, ιδιαίτερα του Ραφαήλ, του Καρράτσι, του Τιτσιάνο, του Βερονέζε και του Κορρέτζο και σκιαγράφησε αρχαία μνημεία. Γνωρίστηκε με τους σύγχρονους καλλιτέχνες Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι και Κάρλο Μαράτα. Κέρδισε ένα βραβείο για το σχέδιο στην Ακαδημία του Αγίου Λουκά της ένωσης καλλιτεχνών της Ρώμης.[19]

Επιστρέφοντας στη Γαλλία το 1726, έλαβε κλασική λογοτεχνική εκπαίδευση στο κολέγιο του Αρκούρ και καλλιτεχνική στη Βασιλική ακαδημία. Οι πρώτοι πίνακές του, χαμένοι σήμερα αλλά μερικοί μας είναι γνωστοί μέσω χαρακτικών, μαρτυρούν μια τεχνοτροπία εξαιρετική για έναν ζωγράφο που δεν ήταν ακόμη 20 χρονών.

Το βουνό Όλυμπος
Η Λήδα και ο κύκνος

Το 1681, σε ηλικία μόλις 20 ετών, έγινε δεκτός ως μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Ζωγραφικής και Γλυπτικής, με έργο υποδοχής την Αλληγορία για τη δόξα του Λουδοβίκου ΙΔ΄ [20](Μονπελιέ, μουσείο Φαμπρ), μεγάλη σύνθεση στην οποία οι μορφές έχουν πολύ εκφραστικές στάσεις εμπνευσμένες από τον Σαρλ Λε Μπρεν και τα έντονα χρώματα συνδυάζονται με την τελειότητα του σχεδίου. Το ταλέντο του αναγνωρίσθηκε και ακολούθησαν πολλές παραγγελίες για τα κτήρια του Λουδοβίκου ΙΔ΄, μεταξύ των οποίων στις Βερσαλλίες, το Τριανόν, το Μαρλί και το Μεντόν.

Η επιρροή του Ρούμπενς στην τέχνη του διακρίνεται ιδιαίτερα στο Πορτρέτο του Δημόκριτου. Στα τέλη του αιώνα, ζωγράφισε διάσημα έργα, τον Βάκχο και την Αριάδνη και τον Θρίαμβο της Γαλάτειας - χάθηκε αλλά αντιγράφηκε πολλές φορές-, που είχαν διαρκή επίδραση στην τέχνη του 18ου αιώνα και την τάση για ελαφρά μυθολογικά θέματα.

Το 1685 διορίστηκε επίσημος ζωγράφος του Φιλίππου δούκα της Ορλεάνης, αδελφού του Γάλλου βασιλιά. Ο Οίκος της Ορλεάνης παρέμεινε σημαντικός προστάτης του καλλιτέχνη για πολλά χρόνια. Το 1689 έλαβε μια σημαντική παραγγελία για τον βωμό στην Παναγία των Παρισίων.

Το 1691 επιλέχθηκε για να κάνει τα σχέδια της ιστορίας του Λουδοβίκου ΙΔ΄, το 1710 διορίσθηκε Φύλακας των πινάκων και των σχεδίων του βασιλιά, ένα αξίωμα που συνδύαζε τον ρόλο του διευθυντή και επιμελητή της συλλογής τέχνης του βασιλιά, το 1714 διορίστηκε διευθυντής της Ακαδημίας και στη συνέχεια πρύτανης. Το 1716 διορίστηκε Πρώτος ζωγράφος του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΕ΄και τον επόμενο χρόνο έλαβε τίτλο ευγενείας.

Η οροφή του βασιλικού παρεκκλησίου στις Βερσαλλίες (περίπου 1715-1716).

Το κύριο έργο του είναι η διακόσμηση της οροφής του παρεκκλησίου του ανακτόρου των Βερσαλλιών (1716), που δημιουργήθηκε σε μπαρόκ ύφος που θυμίζει ρωμαϊκά έργα που ο ζωγράφος θαύμασε στα νιάτα του, όπως του Τζοβάννι Μπαττίστα Γκάουλλι. Από το 1714 έως το 1717, φιλοτέχνησε επίσης μεγάλους πίνακες με θέμα την Αινειάδα, για τους τοίχους του Παλαί Ρουαγιάλ στο Παρίσι. Αρκετοί βρίσκονται τώρα στο Λούβρο, και στο μουσείο Φαμπρ στο Μονπελιέ.[21]

Το 1721, δημοσίευσε μια αξιόλογη συλλογή αισθητικών μελετών με τον τίτλο Discours.[22]

Ο ετεροθαλής αδελφός του Νοέλ-Νικολά Κουαπέλ και ο γιος του Σαρλ-Αντουάν Κουαπέλ (1694-1752) ήταν επίσης καταξιωμένοι ζωγράφοι. Ο γλύπτης Φρανσουά Ντυμόν ήταν κουνιάδος του.

Ο Αντουάν Κουαπέλ πέθανε το 1722 στο Παρίσι, σε ηλικία 61 ετών.

Επιλογή έργων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 121218145. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Antoine Coypel». (Ολλανδικά) RKDartists. 18895.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Antoine Coypel». (Αγγλικά) Benezit Dictionary of Artists. Oxford University Press. 2006. B00043956. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 104092127. Ανακτήθηκε στις 30  Αυγούστου 2022.
  6. ↑ (Αγγλικά, Μποκμάλ, Σουηδικά, Φινλανδικά, Δανικά, Εσθονικά) KulturNav. 12  Φεβρουαρίου 2016. b7e896b7-d202-4d2b-bcec-6090ba395314. Ανακτήθηκε στις 24  Φεβρουαρίου 2016.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb121218145. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  8. ↑ CONOR.SI. 71367011.
  9. ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 2  Νοεμβρίου 2017. 500014585. Ανακτήθηκε στις 14  Μαΐου 2019.
  10. ↑ 10,0 10,1 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/58780. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  11. ↑ 11,0 11,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: «BnF catalogue général» (Γαλλικά) Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Παρίσι. 121218145. Ανακτήθηκε στις 29  Αυγούστου 2024.
  12. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. 18895. Ανακτήθηκε στις 29  Αυγούστου 2024.
  13. ↑ Collectie Boijmans Online. www.boijmans.nl/en/collection/artworks/151751/st-cecilia. Ανακτήθηκε στις 19  Απριλίου 2024.
  14. ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 7  Αυγούστου 2021. 500014585. Ανακτήθηκε στις 9  Μαΐου 2022.
  15. ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 24  Σεπτεμβρίου 2020. 500014585. Ανακτήθηκε στις 21  Μαΐου 2021.
  16. ↑ Jules Guiffrey: «Liste des pensionnaires de l'Academie de France a Rome» 1908. σελ. 13.
  17. ↑ . «getty.edu/art/collection/artists/antoine-coypel-french-1661-1722/». 
  18. ↑ . «britannica.com/biography/Antoine-Coypel». 
  19. ↑ . «peoplepill.com/people/antoine-coypel/». 
  20. ↑ . «photo.rmn.fr/Allégorie à la gloire de Louis XIV». 
  21. ↑ . «askart.com/artist/Antoine_Coypel/». 
  22. ↑ Thierry Lefrançois, Charles Coypel : peintre du roi (1694-1752), Paris, Arthéna, 1994, 521 p. (ISBN 978-2-90323-918-3), p. 415.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αντουάν_Κουαπέλ&oldid=10603036"