Αν-Ζενεβιέβ των Βουρβόνων-Κοντέ
| Άννα Γενεβιέβη των Βουρβόνων-Κοντέ | |
|---|---|
 Άννα Γενεβιέβη των Βουρβόνων-Κοντέ | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Anne-Geneviève de Bourbon-Condé (Γαλλικά)[1] |
| Προφορά | |
| Γέννηση | 28 Αυγούστου 1619[2][3][4] Κάστρο της Βενσέν |
| Θάνατος | 5 Απριλίου 1679[2] Παρίσι[5] |
| Τόπος ταφής | Couvent des Carmélites du faubourg Saint-Jacques |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Γαλλίας |
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[6] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ερρίκος Β΄ του Λονγκεβίλ (από 1642)[7] |
| Σύντροφος | Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ |
| Τέκνα | Jean-Louis d'Orléans, Duke of Longueville Charles-Paris of Orléans |
| Γονείς | Ερρίκος Β΄ των Βουρβόνων του Κοντέ και Καρλόττα Μαργαρίτα του Μονμορανσύ |
| Αδέλφια | Λουδοβίκος Β΄ του Κοντέ Αρμάνδος του Κοντί |
| Οικογένεια | Οίκος των Βουρβόνων |
| Υπογραφή | |
_de_Bourbon_at_the_marriage_of_her_nephew_the_Duke_of_Enghien_in_1641.png){kind=small} | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Άννα Γενεβιέβη των Βουρβόνων-Κοντέ, Δούκισσα ντε Λονγκβίλ (γαλλικά: Anne-Geneviève de Bourbon-Condé, 28 Αυγούστου 1619 - 5 Απριλίου 1679) ήταν Γαλλίδα πριγκίπισσα, γνωστή για την ομορφιά και την πολυτάραχη ζωή της καθώς και την εμπλοκή της στις εμφύλιες συγκρούσεις της Σφενδόνης.[8]
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νεανικά χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Άννα Γενεβιέβη ήταν κόρη του Ερρίκου Β΄ των Βουρβόνων, Πρίγκιπα του Κοντέ και της συζύγου του Καρλόττας Μαργαρίτας του Μονμορανσύ και αδελφή του Μεγάλου Κοντέ και του Αρμάνδου των Βουρβόνων-Κοντί. Γεννήθηκε στη φυλακή του Κάστρου της Βενσέν όπου είχαν φυλακισθεί ο πατέρας και η μητέρα της για την αντίδρασή τους προς τον Κοντσίνο Κοντσίνι, σύμβουλο της Μαρίας των Μεδίκων, η οποία ήταν τότε αντιβασίλισσα κατά τη διάρκεια της ανηλικότητας του Λουδοβίκου ΙΓ΄. [9]
Εκπαιδεύτηκε με μεγάλη αυστηρότητα στο Μοναστήρι των Καρμελιτών στο Παρίσι. Τα πρώτα της χρόνια σημαδεύτηκαν από την εκτέλεση του εξαδέλφου της μητέρας της κόμη Φρανσουά ντε Μονμορανσύ-Μπουτβίλ, για μονομαχία το 1627 και του Ερρίκου Β΄ του Μονμορανσύ, αδελφού της μητέρας της, για συνομωσία κατά του Καρδινάλιου Ρισελιέ το 1632. Αργότερα οι γονείς της συμφιλιώθηκαν με τον Ρισελιέ. Όταν εισήχθη στην κοινωνία το 1635, η Άννα Γενεβιέβη έγινε σύντομα κεντρικό πρόσωπο στο λογοτεχνικό σαλόνι της Μαρκησίας ντε Ραμπουιγιέ, εκείνη την εποχή το κέντρο όλης της διανόησης και του καλού γούστου στη Γαλλία.[10]
Θεά της Ειρήνης και της Ομόνοιας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1642, σε ηλικία 23 ετών, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Β΄ του Λονγκβίλ, κυβερνήτη της Νορμανδίας, χήρο 24 χρόνια μεγαλύτερό της (η πρώτη του γυναίκα Λουίζα των Βουρβόνων είχε πεθάνει το 1637). [11]Ο γάμος δεν ήταν ευτυχισμένος. Μετά τον θάνατο του Ρισελιέ, ο πατέρας της έγινε επικεφαλής του συμβουλίου αντιβασιλείας κατά τη διάρκεια της ανηλικότητας του Λουδοβίκου ΙΔ΄, ο αδελφός της, Λουδοβίκος, κέρδισε μεγάλη νίκη στη μάχη του Ροκρουά το 1643 και η δούκισσα έγινε πρόσωπο πολιτικής σημασίας. Το 1646, συνόδευσε τον σύζυγό της στο Μύνστερ, όπου τον έστειλε ο Καρδινάλιος Μαζαρέν ως επικεφαλής απεσταλμένο, και όπου γοήτευσε τους Γερμανούς διπλωμάτες που διαπραγματεύονταν τη συνθήκη της Βεστφαλίας και χαρακτηρίστηκε ως η «θεά της ειρήνης και της ομόνοιας».
Κατά την επιστροφή της, ερωτεύτηκε τον συγγραφέα Δούκα ντε Λα Ροσφουκώ, με τον οποίο διατήρησε πολύχρονη σχέση.[12]
Ο ρόλος της στη Σφενδόνη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Όταν ξέσπασαν οι πρώτες εξεγέρσεις της Σφενδόνης το 1648, η Δούκισσα ντε Λονγκβίλ, ο δεύτερος αδελφός της Αρμάνδος και ο σύζυγός της Δούκας ντε Λονγκβίλ, τάχθηκαν με το μέρος των επαναστατών. Αλλά δεν μπόρεσε να πείσει τον Μεγάλο Κοντέ να συμμετάσχει στο κίνημα, αυτός στην αρχική φάση της εξέγερσης στάθηκε πιστός στη βασιλική αυλή. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μετακόμισε στο δημαρχείο του Παρισιού όπου γέννησε έναν γιο τον Σαρλ-Λουί, η πατρότητα του οποίου αποδίδεται στον Λα Ροσφουκώ. Η ειρήνη της Ρυέιγ που έθεσε τέλος στην Πρώτη Σφενδόνη δεν την ικανοποίησε.
Στις εξεγέρσεις της Δεύτερης Σφενδόνης έπαιξε σημαντικό ρόλο προσελκύοντας στους εξεγερμένους πρώτα τον Μεγάλο Κοντέ και αργότερα τον στρατάρχη Tυρέν. Μετά τη σύλληψη στις 18 Ιανουαρίου 1650 των αδελφών της Μεγάλου Κοντέ και Αρμάνδου και του συζύγου της Δούκα ντε Λονγκβίλ, η Δούκισσα κατέφυγε στη Νορμανδία, αλλά απέτυχε στην προσπάθειά της να ξεσηκώσει την επαρχία. Καταδιωκόμενη από τα βασιλικά στρατεύματα, κατάφερε να φτάσει στη Χάγη με ολλανδικό σκάφος, στη συνέχεια κατέφυγε στον στρατάρχη Tυρέν τον Μάρτιο του 1650. Έμεινε ένα χρόνο μαζί του, διαπραγματευόμενη με τους Ισπανούς και ωθώντας τον Τυρέν να ξεσηκωθεί κατά του καρδινάλιου Μαζαρέν.[13]
Η παραίτηση και φυγή του Μαζαρέν στις αρχές του έτους 1651 ήταν το αποτέλεσμα της συμμαχίας των πριγκίπων με την Πρώτη Σφενδόνη. Οδήγησε στην απελευθέρωση των τριών φυλακισμένων πριγκίπων και στην επιστροφή των παλαιών ελευθεριών και προνομίων των μεγάλων αριστοκρατών. Στο τέλος του καλοκαιριού του 1651, οι πρίγκιπες Κοντέ είχαν γίνει αντιδημοφιλείς στο Παρίσι. Η Δούκισσα έφυγε από την πρωτεύουσα την παραμονή της ενηλικίωσης του Λουδοβίκου ΙΔ΄ και πήγε στη Γασκώνη συνοδευόμενη από την οικογένειά της, τους υποστηρικτές τους και από τον Δούκα του Νεμούρ, μια οικειότητα που έκανε τον Λα Ροσφουκώ να την εγκαταλείψει.[14]
Στις 24 Μαρτίου 1652, ο Κοντέ κατευθύνθηκε προς το Παρίσι αφήνοντας την επιμέλεια του Μπορντώ στον αδελφό του, την Άννα Γενεβιέβη και τη σύζυγό του Κλαίρη Κλημεντία. Η πόλη βρίσκονταν σε κατάσταση εξέγερσης, παραδόθηκε στα βασιλικά στρατεύματα τον Ιούλιο του 1653.
Τα τελευταία χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά την αποτυχία των εξεγέρσεων της Σφενδόνης και τη διαφυγή του αδελφού της Μεγάλου Κοντέ στην Ολλανδία, εγκαταλειμμένη και αποκλεισμένη από τη βασιλική Αυλή, τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό πριν συναντηθεί με τον σύζυγό της στη Νορμανδία. Στράφηκε στη θρησκεία, τον Γιανσενισμό και τη φιλανθρωπία. Έζησε κυρίως στη Νορμανδία μέχρι το 1663, όταν πέθανε ο σύζυγός της πήγε στο Παρίσι, καθώς ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ τελικά τη συγχώρησε. Μέχρι το θάνατό της, υπήρξε προστάτιδα του Αββαείου του Πορ Ρουαγιάλ. Συναναστρεφόταν με τον Πασκάλ, τον Ρακίνα και άλλους Γιανσενιστές.[14]
Πέθανε στις 15 Απριλίου 1679 στο Παρίσι, στο μοναστήρι Καρμελιτών όπου νεαρή είχε μαθητεύσει. Ενταφιάστηκε στην εκκλησία Σαιν-Ζακ-ντυ-Ω-Πα. Στη δεκαετία του 1850, τα οστά της μεταφέρθηκαν στις κατακόμβες του Παρισιού.
Παιδιά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Καρλόττα Λουίζα (1645 - 1664).
- Ιωάννης Λουδοβίκος Κάρολος της Ορλεάνης (1646 - 1694), Δούκας του Λονγκβίλ.
- Μαρία Γαβριέλλα (1646 - 1650).
- Κάρολος Πάρις (1649 - 1672), Δούκας του Λονγκβίλ
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 071015248.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2014.
- ↑ 3,0 3,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Anne-Genevieve-de-Bourbon-Conde-Duchesse-de-Longueville. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p41221.htm#i412209. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11335874d. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ p41221.htm#i412209. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ . «britannica.com/biography/Anne-Genevieve-de-Bourbon-Conde-Duchesse-de-Longueville».
- ↑ . «en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclopedia_Britannica/Longueville,_Anne_Genevieve,_Duchesse_de».
- ↑ . «cosmovisions.com/Rambouillet».
- ↑ . «encyclopedia.com/women/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/longueville-anne-genevieve-duchesse-de-1619-1679».
- ↑ . «kirjasto.sci.fi/François VI, duc de La Rochefoucauld». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2021.
- ↑ . «partylike1660.com/anne-genevieve-de-bourbon-duchesse-de-longueville/».
- ↑ 14,0 14,1 Arlette Lebigre, La duchesse de Longueville , Librairie Académique Perrin, 2004, p. 217.