Από τη ζωή ενός ακαμάτη
 | |
| Συγγραφέας | Γιόζεφ φον Άιχεντορφ |
|---|---|
| Τίτλος | Aus dem Leben eines Taugenichts |
| Γλώσσα | Γερμανικά |
| Ημερομηνία δημιουργίας | 1817 |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1826 |
| Πολιτιστικό κίνημα | ρομαντισμός |
| Μορφή | νουβέλα |
| Εμπνευσμένο από | d:Q107356614 |
| δεδομένα () | |
Από τη ζωή ενός ακαμάτη (γερμανικά: Aus dem Leben eines Taugenichts ) είναι νουβέλα του Γιόζεφ φον Άιχεντορφ. Ολοκληρώθηκε το 1822/23 και εκδόθηκε το 1826, αν και μερικά αποσπάσματα είχαν ήδη εμφανιστεί σε γερμανικές εφημερίδες το 1823. Το έργο είναι ένα από τα πιο δημοφιλή έργα της γερμανικής λογοτεχνίας και εμβληματικό του γερμανικού ύστερου ρομαντισμού. Όπως και σε πολλά έργα του, ο Άιχεντορφ διανθίζει το κείμενο με λυρικά ποιήματα και τραγούδια.[1]
Η νουβέλα, γραμμένη με εύθυμο, αφελή αφηγηματικό τόνο, περιγράφει τις ανέμελες περιπλανήσεις ενός νεαρού, που λαχταράει για ελευθερία και καθοδηγείται από τα συναισθήματά του. Στο έργο υπάρχουν επίσης τυπικά ρομαντικά μοτίβα: το μοτίβο της πεζοπορίας, της φύσης και του έρωτα, που δεν είναι ανεκπλήρωτος και καταλήγει σε αίσιο τέλος.[2]
Υπόθεση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο. Ο αφηγητής, που παραμένει ανώνυμος στην ιστορία, είναι ο γιος ενός μυλωνά τον οποίο ο πατέρας του αποκαλεί «ακαμάτη» γιατί δεν τον βοηθάει καθόλου στη δουλειά του, έτσι αποφασίζει να φύγει από το χωριό του για να γνωρίσει τον κόσμο.
Ο νεαρός παίρνει χαρούμενος το βιολί του και λίγες δεκάρες και φεύγει χωρίς ξεκάθαρο προορισμό. Στο δρόμο συναντά μια άμαξα με δύο γυναίκες που γοητεύονται από τη μουσική του. Τον πηγαίνουν στον πύργο τους κοντά στη Βιέννη, όπου προσλαμβάνεται αμέσως ως βοηθός κηπουρού. Σύντομα ερωτεύεται τη νεότερη από τις δύο γυναίκες. Εντελώς παραδόξως, προάγεται σε φοροεισπράκτορα. Καθαρίζει τον κήπο του τελωνείου, φυτεύει λουλούδια και κάθε απόγευμα αφήνει ένα μπουκέτο για την αγαπημένη του. Ωστόσο, μια μέρα που βλέπει την «πολυόμορφη κυρά» με έναν αξιωματικό πιστεύει ότι είναι ο σύζυγός της, βυθίζεται σε βαθιά θλίψη και με αναζωπυρωμένη την επιθυμία να ταξιδέψει φεύγει από το κάστρο με σκοπό να φθάσει στην Ιταλία.[3]
Περιπλανιέται στη φύση αμέριμνος και σταματάει στην ταβέρνα ενός χωριού όπου κάνει τον κόσμο να χορεύει με το βιολί του. Συνεχίζει το ταξίδι και καθώς πέφτει η νύχτα, ξαφνικά εμφανίζονται δύο καβαλάρηδες που πιστεύει ότι είναι ληστές. Τον αναγνωρίζουν ως τον φοροεισπράκτορα του κάστρου, του ζητούν να τους συνοδεύσει ως οδηγός και συστήνονται: είναι ζωγράφοι, ο Λεονάρντο και ο Γκουίντο. Οι τρεις τους συνεχίζουν το ταξίδι για την Ιταλία με άμαξα. Αφού πέρασαν μια νύχτα σε ένα πανδοχείο, το επόμενο πρωί οι ζωγράφοι έχουν εξαφανιστεί αλλά του άφησαν ένα γεμάτο πορτοφόλι. Ο αμαξάς τον παροτρύνει να συνεχίσει το ταξίδι του και ο αφηγητής ταξιδεύει μόνος, χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει, μέχρι που φθάνουν σε ένα κάστρο στα βουνά, όπου τον υποδέχεται μια ηλικιωμένη γυναίκα. Μετά από ένα πλούσιο γεύμα οδηγείται σε ένα υπέροχο δωμάτιο και τώρα μπορεί να ζήσει μια ζωή «όπως επιθυμεί ένας άνθρωπος του κόσμου» αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει τον λόγο της αρχοντικής μεταχείρισης. [4]
Μια μέρα λαμβάνει ένα γράμμα από κάποια Αυρηλία που του ζητά να επιστρέψει κοντά της όσο το δυνατόν γρηγορότερα επειδή «έχουν αφαιρεθεί όλα τα εμπόδια» και «δύσκολα μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν». Δεδομένου ότι δεν ξέρει ότι το γράμμα δεν προορίζεται για αυτόν, ο πανευτυχής νεαρός νομίζει ότι προέρχεται από την αγαπημένη του και ξεκινά αμέσως. Το προσωπικό του κάστρου προσπαθεί να τον εμποδίσει αλλά δεν καταφέρνουν να τον σταματήσουν. Χωρίς να ξέρει τον δρόμο, χάνεται και τελικά φτάνει στη Ρώμη. Εδώ νομίζει ότι ακούει την αγαπημένη του σε έναν κήπο. Λίγο αργότερα, ένας Γερμανός ζωγράφος του λέει ότι τον αναζητά μια κόμισσα.
Ο ζωγράφος τον πηγαίνει σε μια γιορτή όπου ο νεαρός συναντά την καμαριέρα των δύο κυριών από τη Βιέννη. Αυτή του δίνει ένα σημείωμα και τον ενημερώνει ότι η κυρά της θέλει να τον συναντήσει. Ωστόσο, όταν αργότερα τη συναντά, συνειδητοποιεί ότι δεν είναι η πολυπόθητη αγαπημένη του αλλά μια παράξενη, σωματώδης κυρία με ερωτικές προθέσεις. Απογοητευμένος, αποφασίζει να φύγει από την Ιταλία.
Στο ταξίδι του πίσω στη Γερμανία, συναντά τρεις φοιτητές από την Πράγα που ταξιδεύουν κερδίζοντας χρήματα με τα χάλκινα πνευστά τους. Ένας από αυτούς σχετίζεται με τον θυρωρό του πύργου στη Βιέννη και αποφασίζουν να ταξιδέψουν εκεί μαζί. Στο δρόμο συναντούν έναν κληρικό που έστειλαν δύο κόμισσες να υποδεχθεί τον γαμπρό μιας από τις κυρίες, που έρχεται από τη Ρώμη. Ο αφηγητής κρυφά φαντάζεται ότι είναι αυτός ο περιζήτητος γαμπρός.
Στον πύργο συναντά ξανά τους ζωγράφους Γκουίντο και Λεονάρντο. Αποδεικνύεται ότι ο Γκουίντο είναι η μεταμφιεσμένη Φλώρα, κόρη της κόμισσας. Ο Λεονάρντο είναι ο ίδιος πλούσιος κόμης αλλά αρχικά η μητέρα της Φλώρας ήταν αντίθετη στη σχέση των δύο. Γι' αυτό οι εραστές κατέφυγαν στην Ιταλία μεταμφιεσμένοι σε ζωγράφους. Ο αφηγητής εν αγνοία του ενεπλάκη στην ιστορία απαγωγής και κάπως έτσι κατέληξε στο κάστρο στα βουνά. Εδώ νόμιζαν ότι ήταν η Φλώρα και γι' αυτό ήθελαν να αποτρέψουν την αναχώρησή του. Το γράμμα που είχε στείλει η Αυρηλία στο κάστρο δεν απευθυνόταν στον αφηγητή αλλά στη Φλώρα για να της πει ότι η μητέρα της συμφωνούσε και ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για επιστροφή.
Ο γάμος της Φλώρας και του Λεονάρντο ετοιμάζεται και επιτέλους, ο αφηγητής συναντά την Aυρηλία. Του εξηγεί ότι δεν είναι αρχόντισσα αλλά ορφανή και ανιψιά του θυρωρού. Επειδή δεν έχει πια γονείς, μένει με τον θείο της. Παραδέχεται επίσης ότι είναι ερωτευμένη μαζί του και οι δύο ερωτευμένοι παντρεύονται στο τέλος της ιστορίας. Ως γαμήλιο δώρο οι νεόνυμφοι λαμβάνουν ένα σπίτι με κήπο και αμπέλια από τον Λεονάρντο. Αμέσως μετά τον γάμο, ο αφηγητής θέλει να ταξιδέψει ξανά στην Ιταλία με την αγαπημένη του. [5]
Σχόλια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Το έργο είναι εύθυμο, γεμάτο χιούμορ και αυτοσαρκαστικά σχόλια. Η διήγηση είναι σε αφελή αφηγηματικό τόνο και συχνά διακόπτεται με κωμικές καταστάσεις και παραμυθένια στοιχεία στην πλοκή, όπως οι απίθανες και ευτυχισμένες συμπτώσεις.
- Οι χαρακτήρες της νουβέλας χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Από τη μια πλευρά υπάρχουν οι ανέμελοι καλλιτέχνες και μουσικοί: ο ίδιος ο αφηγητής, το ζευγάρι των ζωγράφων και οι μουσικοί - φοιτητές της Πράγας αποτελούν την ομάδα των ρομαντικών. Αντιπροσωπεύουν αξίες όπως η αυτοπραγμάτωση, η επιθυμία για ελευθερία και η λατρεία της φύσης, τυπικά χαρακτηριστικά της ρομαντικής εποχής. Η άλλη ομάδα περιλαμβάνει τους «Φιλισταίους», δηλαδή προσγειωμένους και τακτοποιημένους αστούς που προτιμούν μια ήρεμη, εξασφαλισμένη ζωή από την ανασφάλεια της τέχνης, όπως ο πατέρας του ήρωα, ένας σκληρά εργαζόμενος μυλωνάς, που εξοργισμένος με τον τεμπέλη γιο του, του ζητά να βγει στον κόσμο και να δουλέψει για το ψωμί του και ο θυρωρός που θεωρεί τον ήρωα τρελό.[2]
- Ως τυπικός ρομαντικός, ο ήρωας δεν μένει ποτέ σε ένα μέρος για πολύ. Το πάθος για την περιπλάνηση ξεπερνά ακόμη και τη νοσταλγία. Η λατρεία της φύσης παρουσιάζεται σε όλες τις εκφάνσεις της και συχνά αντανακλά την ψυχική του κατάσταση. Συγκεκριμένα, το μυστηριώδες θρόισμα των δασών, το τραγούδι των πουλιών, η σιωπή της νύχτας και τα φεγγαρόφωτα βράδια αναφέρονται επανειλημμένα ως λάιτ μοτίβ και συνοδεύουν τον ήρωα στις μοναχικές πεζοπορίες του. Ο αφηγητής, παρόλο που παντρεύεται την αγαπημένη του στο τέλος της ιστορίας, δεν έχει αλλάξει. Είναι ακόμη ονειροπαρμένος και θέλει να ταξιδέψει πάλι ακολουθώντας την επιθυμία του για ελευθερία.[6]
- Τα ποιήματα και τα δημοτικά τραγούδια διάσπαρτα σε όλη την ιστορία υπογραμμίζουν εύστοχα τη διάθεση της περιπλάνησης, της εμπιστοσύνης στον Θεό, της άνοιξης και της ελευθερίας.
Μεταφράσεις στα ελληνικά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Από τη ζωή ενός ακαμάτη, εκδόσεις Βασιλείου, 1921 [7]
- Από τη ζωή ενός ακαμάτη, μετάφραση: Norgard Pechermeyer-Michaelides, εκδ. Αλεξάνδρεια, 1992 [8]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ . «studyflix.de/deutsch/aus-dem-leben-eines-taugenichts».
- ↑ 2,0 2,1 . «getabstract.com/de/zusammenfassung/aus-dem-leben-eines-taugenichts».
- ↑ . «studysmarter.de/schule/deutsch/epische-texte/aus-dem-leben-eines-taugenichts/».
- ↑ . «lyrik.antikoerperchen.de/aus-dem-leben-eines-taugenichts-zusammenfassung-kapitel-eichendorff».
- ↑ . «gutenberg.org/Aus dem Leben eines Taugenichts».
- ↑ . «inhaltsangabe.de/eichendorff/aus-dem-leben-eines-taugenichts/».
- ↑ . «bibliopolio.gr/Από τη ζωή ενός ακαμάτη».
- ↑ . «politeianet.gr/eichendorff-joseph-von-alexandreia-apo-ti-zoi-enos-akamati».