Βιμ Κοκ

Βιμ Κοκ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Wim Kok (Ολλανδικά)
Γέννηση	29  Σεπτεμβρίου 1938 Μπέργκαμπαχτ
Θάνατος	20  Οκτωβρίου 2018 Άμστερνταμ
Αιτία θανάτου	καρδιακή ανεπάρκεια
Κατοικία	Άμστερνταμ
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο των Κάτω Χωρών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Ολλανδικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Ολλανδικά
Σπουδές	Nyenrode Business University
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός συνδικαλιστής
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Εργατικό Κόμμα
Οικογένεια
Σύζυγος	Ρίτα Ρουκέμα (1965–2018)
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Πρωθυπουργός της Ολλανδίας (1994–2002) Υπουργός Επικρατείας της Ολλανδίας (2003–2018) μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ολλανδίας (Μαΐου 1998 – Αύγουστος 1998) Leader of the Labour Party (1986–2001) αναπληρωτής Πρωθυπουργός της Ολλανδίας (1989–1994) Υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας (1989–1994) μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ολλανδίας (Μαΐου 1994 – Αύγουστος 1994) μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ολλανδίας (1986–1989) Minister of General Affairs (1994–2002)
Βραβεύσεις	Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Ισαβέλλας της Καθολικής (19  Οκτωβρίου 2001 και 2001) Order of the Three Stars, 2nd Class (16  Οκτωβρίου 2004) Global Economy Prize (2005) μεγαλόσταυρος του τάγματος της Οράγγης-Νάσσαου (10  Δεκεμβρίου 2002) Μεγαλόσταυρος του Βασιλικού Νορβηγικού Τάγματος της Αξίας Commander with Star of the Order of Merit of the Republic of Poland
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα

Ο Βίλλεμ "Βιμ" Κοκ (29 Σεπτεμβρίου 1938-20 Οκτωβρίου 2018) ήταν Ολλανδός πολιτικός, ο οποίος διατέλεσε Πρωθυπουργός της Ολλανδίας από τις 22 Αυγούστου 1994 έως τις 22 Ιουλίου 2002. Ήταν μέλος του Εργατικού Κόμματος.

Πρώτα χρόνια

Ο Βίλλεμ Κοκ γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1938 , στο Μπέργκαμπαχτ, στη νότια Ολλανδία. Αφού τελείωσε τις σπουδές του το 1961, αποκτώντας πτυχίο στη διοίκηση επιχειρήσεων συνδικαλίστηκε σε διάφορες οργανώσεις για τα εργατικά δικαιώματα. Το 1961 έγινε μέλος της Ολλανδικής Ένωσης των Συνδικαλιστών και διατέλεσε πρόεδρός της από το 1973 έως το 1982. Το 1982, η Ολλανδική Ένωση των Συνδικαλιστών εξελίχτηκε στην Ομοσπονδία για τα Δικαιώματα των Ολλανδών Εργατών και ο Κοκ διατέλεσε πρόεδρός της από το 1982 έως το 1986.

Πολιτική καριέρα

Ο Κοκ εξελέγη μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων στις 3 Ιουνίου 1986, μετά τις βουλευτικές εκλογές του 1986 και στις 21 Ιουλίου 1986 ανέλαβε και την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, διαδεχόμενος τον πρώην πρωθυπουργό Γιουπ ντεν Ούιλ. Ο Κοκ διατέλεσε αρχηγός της Αντιπολίτευσης καθ όλη τη διάρκεια της δεύτερης κυβέρνησης του πρωθυπουργού Ρουντ Λούμπερς από το 1986 έως το 1989. Ο Κοκ ηγήθηκε το Εργατικό Κόμμα στις βουλευτικές εκλογές του 1989, στις οποίες παρόλο που είχε απώλεια τριών εδρών από το κοινοβούλιο, συμφωνήθηκε να συμμετάσχει στην τρίτη κυβέρνηση του Ρουντ Λούμπερς. Ο Κοκ ανέλαβε Αναπληρωτής Πρωθυπουργός της Ολλανδίας και Υπουργός Οικονομικών στις 7 Νοεμβρίου 1989 και διατέλεσε σε αυτές τις θέσεις έως τις 22 Αυγούστου 1994.

Πρωθυπουργός της Ολλανδίας

Στις βουλευτικές εκλογές του 1994 το Εργατικό Κόμμα έχασε 12 έδρες, αλλά η Χριστιανοδημοκρατική Έκκληση κατέγραψε ακόμα μεγαλύτερες απώλειες, χάνοντας 20 βουλευτικές έδρες. Έτσι, στις 22 Αυγούστου 1994, ο Βιμ Κοκ ανέλαβε Πρωθυπουργός της Ολλανδίας, διαδεχόμενος το Ρουντ Λούμπερς. Η κυβέρνηση του Κοκ σχηματίστηκε χωρίς τη συμμετοχή της Χριστιανοδημοκρατικής Έκκλησης, η πρώτη φορά από το 1908 που δε συμμετείχε σε κυβέρνηση. Ο κυριότερος στόχος της κυβέρνησης Κοκ ήταν η δημιουργία θέσεων εργασίας και η καταπολέμηση της ανεργίας. Η φορολογία μειώθηκε και επεκτάθηκε η κοινωνική προστασία μέσω της υποστήριξης σε εργασιακά προγράμματα. Άρχισαν επίσης μεγάλα δημόσια έργα και επιτράπηκε στις αγορές να έχουν μεγαλύτερη επιρροή στην οικονομία. Η κυβέρνηση προσπάθησε να μειώσει και το μεγάλο χρέος της Ολλανδίας. Όσον αφορά στα ευρωπαϊκά θέματα, στις 2 Οκτωβρίου 1997 υπογράφτηκε η Συνθήκη του Άμστερνταμ και η Ολλανδία ενίσχυσε τη συνεργασία της με τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τον Ιούλιο του 1995 έγινε η Σφαγή της Σρεμπρένιτσα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και η κυβέρνηση του Κοκ έφερε σοβαρή ευθύνη, καθώς οι Ολλανδοί στρατιώτες του ΟΗΕ δεν κατάφεραν να προφυλάξουν τον άμαχο πληθυσμό. Στις βουλευτικές εκλογές του 1998, το Εργατικό Κόμμα κέρδισε οκτώ επιπλέον έδρες και ο Κοκ σχημάτισε τη δεύτερη κυβέρνησή του στις 3 Αυγούστου 1998. Η κυβέρνηση του Κοκ στη δεύτερη θητεία της συνέχισε την οικονομική της πολιτική και εφάρμοσε μία από τις πιο προοδευτικές πολιτικές στην ιστορία της Ολλανδίας και του κόσμου γενικότερα, καθώς νομιμοποίησε τον γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων και την ευθανασία. Στις 15 Δεκεμβρίου 2001, ο Κοκ παρέδωσε την αρχηγία του Εργατικού Κόμματος στον Αντ Μέρκελτ και ανακοίνωσε ότι θα αποσυρθεί από την πολιτική μετά τις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2002. Στις 16 Απριλίου 2002, λίγους μήνες πριν από το τέλος της θητείας της κυβέρνησής του, ο Κοκ παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία της Ολλανδίας λόγω των ευθυνών που του αποδόθηκαν για την αδυναμία της Ολλανδίας να αποτρέψει τη Σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995. Ο Κοκ παρέμεινε στην πρωθυπουργία, ως αρχηγός υπηρεσιακής κυβέρνησης. Οι βουλευτικές εκλογές του 2002, επισκιάστηκαν από τη δολοφονία του Πιμ Φόρτουιν, ενός πολιτικού που διεκδικούσε την πρωθυπουργία και παρουσιαζόταν ως ένας άνθρωπος έξω από το πολιτικό κατεστημένο. Η Χριστιανοδημοκρατική Έκκληση κέρδισε τις εκλογές και ο Βιμ Κοκ παρέδωσε την πρωθυπουργία της Ολλανδίας στο Γιαν Πέτερ Μπαλκενέντε στις 22 Ιουλίου 2002. Ο Κοκ κέρδισε μεγάλη καταξίωξη λόγω της εξισορροπητικής πολιτικής του και των μεγάλων κοινωνικών μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησής του.

Μετά την πρωθυπουργία

Μετά τη λήξη της θητείας του, ο Κοκ αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική της χώρας του και ασχολήθηκε με την ευρωπαϊκή πολιτική, λειτουργώντας ως εκπρόσωπος των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις 11 Απριλίου 2003 έλαβε τον τιμητικό τίτλο του Υπουργού της Πολιτείας. Έγινε μέλος του Συλλόγου της Μαδρίτης, μίας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης με στόχο την προώθηση της δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο και διατέλεσε πρόεδρός του από το 2009 έως το 2013. Ο Βιμ Κοκ πέθανε στις 20 Οκτωβρίου 2018 σε ηλικία 80 ετών στο Άμστερνταμ λόγω καρδιακής ανεπάρκειας. Άφησε πίσω του τη σύζυγό του, το γιο του και τα δύο θετά παιδιά του από προηγούμενο γάμο της γυναίκας του.