Γεώργιος Γεννάδιος

Γεώργιος Γεννάδιος
Ο Γεώργιος Γεννάδιος στο έργο Βίοι Παράλληλοι του Αναστάσιου Γούδα. (1870)
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Γεώργιος Γεννάδιος (Ελληνικά)
Γέννηση	1784 Σηλυβρία
Θάνατος	1854 Αθήνα
Αιτία θανάτου	χολέρα
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	νέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	λόγιος
Οικογένεια
Τέκνα	Ιωάννης Γεννάδιος
Σχετικά πολυμέσα

Ο Γεώργιος Γεννάδιος (1786 Σηλυβρία Θράκης - 1854) ήταν διδάσκαλος του Γένους στην Επανάσταση του 1821.

Βιογραφία

Ο Γεώργιος Γεννάδιος, λόγιος και δάσκαλος του Γένους, υπήρξε σπουδαίο παράδειγμα εκπαιδευτικού παράγοντα του 19^ου αιώνα. Κατάφερε όχι μόνο να μεταβιβάσει γνώσεις στους μαθητές του, αλλά και να τους εξοικειώσει με το βαθύτερο νόημα της κλασικής παιδείας οδηγώντας τους στη βίωση των ιδανικών της ελευθερίας και της εθνικής αποκατάστασης.Γεννήθηκε το 1786 στη Σηλυβρία Ανατολικής Θράκης και κατάγονταν από τα Δολιανά του Πωγωνίου . Πατέρας του ήταν ο ιερέας Αναστάσιος, ο λεγόμενος Παπαναστασίου, και μητέρα του η Άννα ή Σωσάννα. Λόγω της ωμότητας των Τούρκων ο πατέρας του αναγκάστηκε να καταφύγει μαζί με την οικογένειά του στα Σηλύμβρια της Θράκης, όπου και πέθανε μετά από τρία χρόνια. Η μητέρα του πήρε τον μικρό Γιωργάκη και επέστρεψε στα Δολιανά, όπου διέμεινε σε συγγενείς της. Αυτοί φρόντισαν την μητέρα και το παιδί και έδωσαν στον μικρό Γεώργιο αξιόλογη μόρφωση. Αφού ο Γεώργιος έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο χωριό, συνέχισε το σχολείο στα Ιωάννινα, και αργότερα πήγε στο Βουκουρέστι για σπουδές, όπου ένας θείος του ήταν ηγούμενος σε μοναστήρι της πόλης αυτής. Δάσκαλός του στο Βουκουρέστι ήταν ο Λάμπρος Φωτιάδης. Το 1809 πήγε στη Δακία για να σπουδάσει ιατρική, γρήγορα όμως τον κέρδισε η φιλολογία. Το 1814-15 επέστρεψε στο Βουκουρέστι εργαζόμενος στην αρχή ως οικοδιδάσκαλος, έπειτα δίδαξε στη περίφημη Σχολή Βουκουρεστίου, όπου την περίοδο εκείνη σχολαρχούσε ο Νεόφυτος Δούκας. Το 1817 προσκλήθηκε στην Οδησσό, όπου οργάνωσε την Ελληνική Εμπορική Σχολή και γνωρίστηκε με τον αυτοκράτορα της Ρωσίας Αλέξανδρο Α΄ και με τον Ιωάννη Καποδίστρια. Στη σχολή αυτή διδάσκει για 3 χρόνια και εμψυχώνει τους Έλληνες με την ποικίλη δράση του. Τότε εκδίδει και την εξάτομη "Στοιχειώδη Εγκυκλοπαίδειαν των παιδικών μαθημάτων" που αποτελεί και την πρώτη σειρά παιδικών βιβλίων.

Το 1820 επιστρέφει στο Βουκουρέστι. Μυημένος στη Φιλική Εταιρία, αναλαμβάνει τον ιερό ρόλο να προετοιμάσει τους μαθητές του για τον αγώνα αποτίναξης του τουρκικού ζυγού. Μετά την αποτυχία στο Δραγατσάνι, επιστρέφει στην Οδησσό κι από εκεί στη Λειψία και τη Γοττίγκη (Γερμανία) για να ολοκληρώσει τις φιλοσοφικές και θεολογικές του σπουδές. Το 1824 κατεβαίνει στο Ναύπλιο και το 1826 παίρνει μέρος στην άτυχη εκστρατεία της Καρύστου με αρχηγό τον Φαβιέρο. Μετά από την αποκατάσταση της ειρήνης μόχθησε υπέρ του ορφανοτροφείου στην Αίγινα και για τον σχηματισμό δημόσιας βιβλιοθήκης. Το 1829 ο Καποδίστριας του αναθέτει τη συγκρότηση της δημόσιας εκπαίδευσης και στο πρόσωπο του βρίσκει έναν πολύτιμο συνεργάτη. Σε αυτόν οφείλεται η οργάνωση του Κεντρικού Σχολείου της Αίγινας, του οποίου υπήρξε και Διευθυντής. Από το 1835 μέχρι το θάνατό του υπηρέτησε ως Γυμνασιάρχης στο Α’ Γυμνάσιο Αθηνών, εποπτεύοντας παράλληλα και το αντίστοιχο Ελληνικό σχολείο. Το 1836 συνηγόρησε στην ίδρυση της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, στην οποία χρημάτισε αντιπρόεδρος. Δίδαξε επίσης στο Αρσάκειο, στη Ριζάρειο Σχολή και στο Πανεπιστήμιο. Το 1838 αναγορεύτηκε επίτιμος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Λειψίας, τίτλος που δόθηκε για πρώτη φορά σε Έλληνα.

Αλησμόνητη έμεινε η  εμπνευσμένη ομιλία του στο Ναύπλιο μετά την πτώση του Μεσολογγίου, όπου με το προσωπικό του παράδειγμα συνετέλεσε ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα και να συγκροτηθεί μια στρατιωτική δύναμη που χρησιμοποίησε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης για να αναζωπυρώσει τον απελευθερωτικό αγώνα.

Πέθανε τον Νοέμβριο του 1854 στην Αθήνα κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας χολέρας. και τιμήθηκε από τον υπουργό Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαίδευσης ο οποίος, σε επιστολή του στην χήρα του, αποκάλεσε τον θάνατό του εθνική συμφορά.

Πηγές

• Αγαπητός Σ. Αγαπητός (1877). «Οι Ένδοξοι Έλληνες του 1821, ή Οι Πρωταγωνισταί της Ελλάδος». Τυπογραφείον Α. Σ. Αγαπητού, Εν Πάτραις. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2009. 
• http://1lyk-peir-gennad.att.sch.gr/_old/Folders/history/gennadios.htm