Γεώργιος Ι. Λυγεράκης
| Γεώργιος Ι. Λυγεράκης | |
|---|---|
 Ο Γεώργιος Ι. Λυγεράκης με στρατιωτική στολή (αρχείο Εμμανουήλ Γ. Λυγεράκη). | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Γεώργιος Ι. Λυγεράκης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 21 Φεβρουαρίου 1911 Ηράκλειο |
| Θάνατος | 11 Ιουλίου 2002 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Νομάρχης Κέρκυρας Νομάρχης Λάρισας Νομάρχης Λέσβου Νομάρχης Λασιθίου Νομάρχης Πιερίας Νομάρχης Ρεθύμνου Νομάρχης Τρικάλων |
Ο Γεώργιος Λυγεράκης του Ιωάννη (21 Φεβρουαρίου 1911 - 11 Ιουλίου 2002) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και αντιστασιακός. Υπηρέτησε επί πολλά χρόνια ως Νομάρχης σε διάφορους νομούς της Ελλάδας, με τελευταίο τον νομό Λάρισας.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στρατιωτική καριέρα και αντιστασιακή δράση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στο Ηράκλειο και ήταν γιος φύλακα στο τελωνείο της πόλης αυτής. Εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1929. Πολέμησε στο μέτωπο της Αλβανίας και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, στο πλευρό του Ναπολέοντα Ζέρβα. Ο Λοχαγός Γεώργιος Λυγεράκης ήταν διοικητής υπαρχηγείου Κονίτσης - Ζαγορίου, μετέπειτα διοικητής του 8ου Ανεξάρτητου Τάγματος της 8ης Μεραρχίας του ΕΔΕΣ από τον Μάρτιο του 1943.[1] Προήχθη σε Ταγματάρχη τον Δεκέμβριο του 1946. Την περίοδο 1947-48 πολέμησε στο Γράμμο και αργότερα κατέγραψε τις αναμνήσεις του από εκείνες τις μάχες. Του απονεμήθηκε το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας, το οποίο όμως δεν αποδέχθηκε.[2]
Πολιτική σταδιοδρομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά την αποστρατεία του την οποία είχε ζητήσει ο ίδιος, ο Λυγεράκης ασχολήθηκε με την πολιτική. Ήταν συνεργάτης του Σοφοκλή Βενιζέλου και πολιτεύτηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων στις βουλευτικές εκλογές του 1950 στην εκλογική περιφέρεια Ιωαννίνων και δεν εξελέγη, καθώς συγκέντρωσε 718 ψήφους.[3]
Τον Ιούλιο του 1950 διορίστηκε αναπληρωτής νομάρχης με εξάμηνη θητεία.[4]
Στις 6 Δεκεμβρίου 1950 επιλέχθηκε για Νομάρχης Λασιθίου. Έπειτα από την άρνηση του κυπριακής καταγωγής Στυλιανού Ηρ. Ιωαννίδη να δεχτεί τη μετάθεσή του από το Λασίθι στην Πιερία, ο Ιωαννίδης παραιτήθηκε από νομάρχης και διορίστηκε νομάρχης ο Γεώργιος Λυγεράκης, τον Δεκέμβριο του 1950. Ο διορισμός του έγινε από τον πίνακα αναπληρωματικών νομαρχών. [5]
Τον Δεκέμβριο του 1950 ανέλαβε Νομάρχης Πιερίας όπου ξεκίνησε μεταξύ άλλων την ανοικοδόμηση των ναών ανά τον νεοσύστατο νομό.
Τον Απρίλιο του 1952 ο Λυγεράκης μετατέθηκε στο Λασίθι. Ωστόσο, απαντάται ως νομάρχης Πιερίας και μετά την περίοδο αυτή, έως το 1953. Εν συνεχεία υπηρέτησε ως Νομάρχης Τρικάλων από το 1953 έως το 1954, Κερκύρας από τον Απρίλιο του 1954 έως το 1957, Ρεθύμνης[6] από το 1957 ως το 1959, Λέσβου[7] από τις αρχές του 1959 έως το 1964 και Λαρίσης από το 1964 ως το 1965. Στη Λέσβο, αν και διορίστηκε νομάρχης στις αρχές του 1959, έφτασε στο νησί τον Ιανουάριο του 1960, καθώς παρέμεινε στο Ρέθυμνο για "υπηρεσιακούς λόγους".[8] Μεταξύ άλλων έργων, κατά τη νομαρχία του στη Λέσβο, ο Λυγεράκης εγκαινίασε το Μουσείο της Λήμνου, το νέο κτήριο του τελωνείου και τα σφαγεία της Μυτιλήνης, ενώ πραγματοποίησε και έργα εκβάθυνσης στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Επί νομαρχίας του επίσης άρχισε η κατασκευή του Δημοτικού Θεάτρου.
Κατά τη θητεία του στην Κέρκυρα, εγκαινίασε (1957) τον ραδιοφωνικό σταθμό του νησιού, ο πομπός του οποίου είχε παραχωρηθεί από την αμερικανική κυβέρνηση.[9] Ο Λυγεράκης ζήτησε να μετατεθεί στο Ρέθυμνο τον Φεβρουάριο του 1957 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις κομματικές πιέσεις από παράγοντες της ΕΡΕ.[10]
Τον Φεβρουάριο του 1965 υπέβαλε παραίτηση από την υπηρεσία, κάνοντας χρήση του νόμου περί εθελουσίας εξόδου.[11]
Τελευταία χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά τη συνταξιοδότησή του έγραψε βιβλία με τις αναμνήσεις του από την αντιστασιακή του δράση. Ήταν ιδρυτικό μέλος του Συνδέσμου Συνταξιούχων Νομαρχών, με έδρα την Αθήνα. Ο σύνδεσμος ιδρύθηκε το 1981 και πρώτος πρόεδρος του πρώτου Δ.Σ. εξελέγη ο Λυγεράκης.
Πέθανε σε ηλικία 92 ετών στην Αθήνα και κηδεύτηκε από τον ιερό ναό Αγίου Λαζάρου του Πρώτου Νεκροταφείου Αθηνών.[12]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Γεώργιος Λυγεράκης ήταν παντρεμένος με την Ελένη Νάνου (απεβίωσε τον Ιούλιο του 1994[13]) και απέκτησαν δύο γιους. τον Ιωάννη και τον Άγγελο, Μηχανολόγο-Μηχανικό. Κατέλιπε εκτός από τα παιδιά του, έναν αδερφό, εγγόνια και ανίψια.[12]
Βιβλία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- “Η αλήθεια για την Εθνική Αντίσταση”. (2η έκδοση 1983)
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Ιστολόγιο ΕΟΕΑ ΕΔΕΣ Αρχειοθετήθηκε 2016-12-23 στο Wayback Machine., Φωτογραφικό υλικό για τον ΕΔΕΣ και τους πρωταγωνιστές της οργάνωσης, 4 Οκτωβρίου -2014, ανάκτηση 30 Δεκεμβρίου 2016.
- ↑ εφ. Δημοκράτης, 6 Μαΐου 1960.
- ↑ Στατιστική των βουλευτικών εκλογών του 1950, Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Πέργαμος του ΕΚΠΑ.
- ↑ Το Βήμα, 8-7-1950, σελ. 4.
- ↑ Το Βήμα, 9 Δεκεμβρίου 1950, σελ. 4.
- ↑ Λευτέρη Κρυοβρυσανάκη, Το κτίριο Νομαρχίας-Αντιπεριφέρειας Ρεθύμνου, Ρεθεμνιώτικα Νέα, 1 Ιανουαρίου 2016.
- ↑ Ανεκοινώθησαν οι μεταθέσεις των νομαρχών, Μακεδονία, φύλλο 5-7-1959.
- ↑ Παναγιώτη Παρασκευαΐδη, Οι Νομάρχες του Νομού Λέσβου 1912-2006, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λέσβου 2006, σελ.95.
- ↑ Το Βήμα, Σήμερον τα εγκαίνια του Ραδιοφωνικού Σταθμού Κερκύρας, 30 Μαρτίου 1957, σελ. 8.
- ↑ Ελευθερία, φύλλο 21 Φεβρουαρίου 1957.
- ↑ Εννέα νομάρχαι υπέβαλον παραιτήσεις βάσει του νόμου περί εθελουσίας εξόδου, Ελευθερία, φύλλο 17 Φεβρουαρίου 1965, σελ. 3.
- ↑ 12,0 12,1 Η Καθημερινή, φύλλο 13ης Ιουλίου 2002, σελ. 6.
- ↑ Κοινωνικά, Τα Νέα, φύλλο 21ης Ιουλίου 1994, σελ. 71.