Γεώργιος Λεοναρδόπουλος
| Γεώργιος Λεοναρδόπουλος | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1867 Κόρινθος |
| Θάνατος | 1936 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Σπουδές | Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός/Ελληνικός Στρατός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Τάγμα του Σωτήρος Αριστείο Ανδρείας Πολεμικός Σταυρός Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Συμμαχικό μετάλλιο της νίκης Γαλλικός Πολεμικός Σταυρός |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Γεώργιος Λεοναρδόπουλος (1867 - 1936) ήταν Έλληνας αξιωματικός του στρατού.[1][2][3]
Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1867 και αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός του Μηχανικού[1] από τη Σχολή Ευελπίδων το 1889. Πήρε μέρος στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 και στον Α΄ Βαλκανικό ως διοικητής λόχου γεφυροποιών όπου και τραυματίσθηκε στη μάχη του Κόμανου[1]. Στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο μετείχε ως επιτελής αξιωματικός της 3ης Μεραρχίας και ως μέλος της επιτροπής χάραξης των ελληνοσερβικών συνόρων[1]. Προσχώρησε από τους πρώτους στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας όπου και ανέλαβε αρχικά επιτελάρχης Σώματος και στη συνέχεια διορίστηκε προσωπάρχης του υπουργείου Στρατιωτικών της προσωρινής κυβέρνησης Θεσσαλονίκης (1916)[1].
Την περίοδο 1918-1920 είχε τον βαθμό του υποστράτηγου και ήταν επικεφαλής της 4ης Μεραρχίας, στις επιχειρήσεις της Θράκης. Στη συνέχεια συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία αναλαμβάνοντας διοικητής της 10ης Μεραρχίας, παρά την αλλαγή του καθεστώτος, στις επιχειρήσεις του Σαγγάριου (1921)[1].
Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την καταστροφή που υπέστησαν οι Έλληνες Μικρασιάτες εισχώρησε στην επανάσταση του 1922 όπου και διορίστηκε απ΄ αυτή διοικητής του Β΄ Σώματος Στρατού για την αναδιοργάνωση της στρατιάς του Έβρου[1].
Οργάνωσε το αποτυχόν Επαναστατικό Kίνημα της 22ης Οκτωβρίου 1923 μαζί με τον Π. Γαργαλίδη και άλλους αξιωματικούς όπου τελικά συνελήφθη κοντά στον Κιθαιρώνα[1]. Στις 15 Νοεμβρίου το συσταθέν «Στρατοδικείο Εκστρατείας» στην Ελευσίνα, τον καταδίκασε σε θάνατο, δια τεσσάρων ψήφων υπέρ και μιας κατά, ενώ οι άλλοι συγκατηγορούμενοι του στην ίδια πρώτη δίκη, Γαργαλίδης και αντισυνταγματάρχες Αβράμπος και Μ. Νικολαρέας παμψηφεί και σε στρατιωτική καθαίρεση, ενώ άλλοι 58 σε μικρότερες ποινές.[1][3][2] Με την εμπλοκή και του Πάπα της Ρώμης Πίου ΙΑ΄ για χορήγηση αμνηστίας η κυβέρνηση δεν προχώρησε σε εκτελέσεις[3] και τελικά του δόθηκε αμνηστία και απομακρύνθηκε από τον στρατό.[1][2]
Αποκαταστάθηκε το 1935 αναδρομικά. Απεβίωσε τον επόμενο χρόνο, το 1936.