Γεώργιος Πεσμαζόγλου
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Γεώργιος Πεσμαζόγλου | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | Οκτώβριος 1890 Αλεξάνδρεια |
| Θάνατος | 22 Μαΐου 1984 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός διπλωμάτης εκδότης οικονομολόγος |
| Οικογένεια | |
| Οικογένεια | Οικογένεια Πεσμαζόγλου |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Υπουργός Εθνικής Οικονομίας της Ελλάδας μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Αθηνών) μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Αττικοβοιωτίας) |
| Βραβεύσεις | Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Φοίνικα |
Ο Γεώργιος Πεσμαζόγλου (1890- 22 Μαΐου 1984) (ή κάποιες φορές και Πεσματζόγλου[1]) υπήρξε Διδάκτωρ οικονομολόγος, βουλευτής, υπουργός, πρέσβης και εκδότης εφημερίδας.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου τον Οκτώβριο του 1890 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ιωάννη Πεσμαζόγλου. Σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Παρισιού, Νεαπόλεως και Σιένας. Είναι διδάκτωρ της Νομικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Ανωτέρας Σχολής Πολιτικών & Οικονομικών Επιστημών στο Παρίσι.
Αρχικά εργάσθηκε ως υπάλληλος της Τράπεζας Αθηνών. Μετείχε των Βαλκανικών πολέμων 1912-13. Από νωρίς ασχολήθηκε με τη πολιτική και κατέλαβε υψηλά αξιώματα, εκλεγόμενος βουλευτής Αθηνών και Αττικοβοιωτίας (1915-1936) με το κόμμα των Εθνικοφρόνων, από το οποίο και προέκυψε το Λαϊκό Κόμμα του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος (1915 - 1917). Στη συνέχεια εξορίσθηκε από τις γαλλικές αρχές "κατοχής" στη Κορσική μαζί με άλλες προσωπικότητες του αντιβενιζελικού κύκλου, από την οποία και δραπέτευσε στην Ιταλία με τους Δημήτρη Γούναρη και Ιωάννη Μεταξά. Το 1925 ίδρυσε με τον αδελφό του Στέφανο την ημερήσια εφημερίδα «Πρωΐα», από τις σοβαρότερες της περιόδου 1925-1941. Ο Γεώργιος Πεσμαζόγλου ήταν ένας από τους ιδρυτές της Βαλκανικής Ενώσεως της οποίας διατέλεσε και αντιπρόεδρος το 1928. Επίσης υπήρξε μέλος του Ανωτάτου Οικονομικού Συμβουλίου (1929), υπουργός Εθνικής Οικονομίας (1932-1934), υπουργός Εξωτερικών (1934), υπουργός των Οικονομικών (1935-1936), διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος από το 1945 ως το 1951[2] και της Εθνικής Κτηματικής Τράπεζας της Ελλάδος την ίδια περίοδο και πρόεδρος των Διοικητικών Συμβουλίων τους (1950-1953). Το 1957 τοποθετήθηκε Πρέσβης της Ελλάδος στην Άγκυρα, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1959. Πέθανε στην Κηφισιά και κηδεύτηκε στο παρεκκλήσιο της Αγίας Ειρήνης, τον Μάιο του 1984.[3]
Σημαντικά συγγράμματά του (βιβλία) είναι:
- «Η έγγειος φορολογία».
- «Τα παραγωγικά έργα».
- «Βαλκανική Νομισματική Ένωση».
- «Τα αίτια των περιοδικών κρίσεων».
- «Το ελληνικό νομισματικό πρόβλημα - Κατευθύνσεις νομισματικής πολιτικής».
- «Γύρω από την παλινόρθωση του 1935».
Τιμήθηκε με πλείστα παράσημα ελληνικά, μεταξύ των οποίων το Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα, καθώς και ξένα.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Π.χ. [1], και [2][νεκρός σύνδεσμος])
- ↑ Διοικητές της ΕΤΕ Αρχειοθετήθηκε 2015-05-22 στο Wayback Machine., ιστοσελίδα της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.
- ↑ Καθημερινή, Πένθη, 24-5-1984, σελ. 2.