Γιώργης Σαραντής

Γιώργης Σαραντής
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Γιώργης Σαραντής (Ελληνικά)
Γέννηση	1920 ή 1919 Αθήνα
Θάνατος	20  Φεβρουαρίου 1978 ή 1978 Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Ελληνικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Ελληνικά
Σπουδές	Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	συγγραφέας ποιητής

Ο Γιώργης Σαραντής (1920, Αθήνα - 20 Φεβρουαρίου 1978, Αθήνα) είναι Έλληνας ποιητής που ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1920. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο διάστημα 1938 ως το 1945 χωρίς να αποφοιτήσει. Εργάστηκε στο Υπουργείο Οικονομικών την περίοδο 1941-1948. Επίσης, εργάστηκε σε ιδιωτικές επιχειρήσεις ως οικονομικός σύμβουλος.

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη λογοτεχνία το 1939 με την ποιητική συλλογή «Διάχυτες αιστήσεις». Συνεργάστηκε, γράφοντας κυρίως βιβλιοκριτικές, με τα λογοτεχνικά περιοδικά «Νέος Νουμάς», «Ευβοϊκός Λόγος», «Λογοτέχνης», «Νέα Σύνορα» κ.ά., και με την εφημερίδα «Η Αυγή». Διετέλεσε πρόεδρος της επιτροπής του Γρυπαρείου Επάθλου, αντιπρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη και μέλος της επιτροπής βράβευσης του Συλλόγου Φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών (1964-65).

Πέθανε από καρδιά στις 20 Φεβρουαρίου 1978 στην Αθήνα.

Αποτίμηση του έργου του

Με αφορμή την έκδοση της ποιητικής του συλλογής «Λαύριο» ο Αιμίλιος Χουρμούζιος έγραψε στο περιοδικό «Νέα Εστία» της 15 Μαρτίου 1951 (τεύχος 569): «είναι αναντίρρητα ποιητής ο άνθρωπος που μπορεί να τραγουδήσει έναν αγώνα χωρίς να ξεπέσει σε ρητορική, όταν τόση είναι η πίκρα και τόση η ερήμωση στην καρδιά».

Για την «Πολιτεία χωρίς όνομα» θα γράψει ο Τάσος Βουρνάς στην «Επιθεώρηση Τέχνης» (τεύχος Απριλίου 1955): «Τα αισθήματα που κινούν την ποίηση του Σαραντή έχουν καθολικότητα, θυμίζουν στον καθένα από μας τα 'οικεία κακά' τούτης της γης στα τελευταία δίσεχτα χρόνια. Οι στίχοι του έχουν μίαν αβίαστη γοργότητα ρεαλιστικής πινελιάς πάνω σ' ένα συνθετικό πίνακα σκοτεινόχρωμο που στο βάθος του πάει να λάμψει μια χαραυγή».

Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Μέχρι το 1960 ο ποιητικός του λόγος, που είναι επικός, οδηγείται από τις μνήμες της Κατοχής. Και παραπέμπει σε θεατρική αφήγηση, καθώς εναλλάσσει διαλόγους με μονολόγους. Μετά το 1960 διακρίνουμε στον στίχο του την αμφιβολία και την αποστασιοποίηση από τις ιδεολογικές βεβαιότητες του παρελθόντος. Το έργο του έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες. Αλλά και ο ίδιος έχει μεταφράσει Έλιοτ, Μαγιακόφσκι κ.ά.

Έργα

• Διάχυτες αιστήσεις (1939)
• Ήλιοι στο γέρμα (1948)
• Λαύριο (1949)
• Πολιτεία χωρίς όνομα (1954)
• Οι δρόμοι που αγαπήσαμε (1958)
• Ποιήματα εκλογή Α΄ (1963)
• Ποιος ήτανε ο Αλέξανδρος (1970)
• Ποιήματα εκλογή Β΄(1972)
• Το εμβατήριο του Ρακόσκυ (1972, θεατρικό)

Πηγές

• Αλέξανδρου Αργυρίου «Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας» (εκδόσεις Καστανιώτη, τόμος 5)
• Η ελληνική ποίηση · Η πρώτη μεταπολεμική γενιά (εκδόσεις Σοκόλη, σελ. 450-451)