Μετάβαση στο περιεχόμενο

Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος Καλλαϊκός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος Καλλαϊκός
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Decimus Iunius Brutus Callaicus (Λατινικά)
Γέννηση181 π.Χ. (περίπου και πιθανώς)[1]
Αρχαία Ρώμη
Θάνατος113 π.Χ.
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςλατινική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΡωμαίος πολιτικός
Ρωμαίος στρατιωτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςClodia[2]
ΤέκναΙουνία
Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος (ύπατος το 77 π.Χ.)[3][4]
Lucius Junius Brutus Damasippus
ΓονείςΜάρκος Ιούνιος Βρούτος (ύπατος)[5][6]
ΑδέλφιαJunia
Μάρκος Ιούνιος Βρούτος[5][7]
ΟικογένειαΙούνιοι Βρούτοι
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΑνθύπατος (137 π.Χ.–136 π.Χ.)[8]
Ρωμαίος συγκλητικός (άγνωστη τιμή)[9]
Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (138 π.Χ.)[9]
Πραίτορας (από άγνωστη τιμή)[8]
δεδομένα

Ο Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος Καλλαϊκός ή Γκαλαϊκός ή Γαλαϊκός, λατιν.: Decimus Junius Brutus Callaicus ή Gallaecus [Gallaecia είναι η σημερινή Γαλικία] (180 - 113 π.Χ.) ήταν ύπατος της Ρωμαϊκή Δημοκρατία για το έτος 138 π.Χ. μαζί με τον Πόπλιο Κορνήλιο Σκιπίωνα Νάσικα Σεραπίωνα.[10] Ήταν ένας της μερίδας των Αρίστων, πολιτικός και στρατιωτικός διοικητής στην Ισπανία και στην Ιλλυρία. Ήταν γιος του Μάρκου Ιούνιου Βρούτου (υπάτου το 178 π.Χ.) και αδελφός του Μάρκου Ιούνιο Βρούτού (πραίτορα το 88 π.Χ.). Είχε έναν γιο που ονομαζόταν επίσης Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος (ύπατος το 77 π.Χ.) και ο εγγονός του ήταν Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος Αλβίνος.

Ο Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος ανήκε στους Οptimates, μια πολιτική μερίδα που υποστήριζε τα συμφέροντα της αριστοκρατίας και ήταν αντίθετος τόσο στους πληβείους τριβούνους (τους εκπροσώπους των πληβείων) όσο και στους Λαϊκούς (Populares), μια πολιτική μερίδα που υπερασπιζόταν την υπόθεση των πληβείων και ήθελε μεταρρυθμίσεις για να τους βοηθήσουν. Κατά τη διάρκεια της υπατείας του, αυτός και ο συνάδελφός του Π. Κορνήλιος Σκιπίων Νάσικα αντιτάχθηκαν στους πληβείους τριβούνους. Τότε ο πληβείος τριβούνος Γάιος Κουριάτος έστειλε τους δύο υπάτους στη φυλακή[11], επειδή δεν επέτρεψαν στους πληβείους τριβούνους να επιλέξουν δέκα άνδρες που θα απαλλασσόταν από τη στρατιωτική υπηρεσία.[12] Οι δύο ύπατοι αντιτέθηκαν επίσης στην πρόταση των τριβούνων να αγοραστεί σιτάρι από το εξωτερικό, επειδή η τιμή του σιταριού αυξανόταν. Ο Σκιπίων Νάσικα έκανε μια ομιλία που ηρέμησε τους ανήσυχους πληβείους. [13]

Εκστρατείες στη Λουζιτανία και στη νότια Γαλατία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αναπαραγωγή του Δέκιμου Ιούνιου Βρούτου, καθώς διασχίζει τον ποταμό "Λήθη" (το σημερινό ποτάμι Λίμια).
Χάρτης των ρωμαϊκών εκστρατειών στη βορειοδυτική πλευρά της Ιβηρικής Χερσονήσου.Η μωβ γραμμή δείχνει την εκστρατεία του Βρούτου (138-136 π.Χ.).Η κίτρινη γραμμή δείχνει την εκστρατεία του Καίσαρα (62 π.Χ.).Οι πράσινες γραμμές και οι κόκκινες γραμμές δείχνουν τον Κανταβριανό Πόλεμο (29-19 π.Χ.).
Η Ιβηρική Χερσόνησος περίπου το 100 π.Χ.

Ο Απππιανός (που ο ίδιος ο Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος Καλλαϊκός ταυτοποίησε λανθασμένα ως πραίτορα που ονομάστηκε Σέξτιο Ιούνιος Βρούτος) έγραψε ότι (το 138 π.Χ.) ο Βρούτος στάλθηκε στην ρωμαϊκή επαρχία της Hispania Ulterior (Πόρρω Ισπανία, η σύγχρονη Ανδαλουσία στον νότο) για να αντιμετωπίσει πολλές συμμορίες ανταρτών που επέδραμαν στη Λουζιτανία με την προσοχή του Βιρίαθου, του αρχηγού της Λουζιτανών που ηγείτο του Λουζιατανικού Πολέμου (ή Φλογερού Πολέμου, 155-139 π.Χ) εναντίον των Ρωμαίων, και ο οποίος είχε δολοφονηθεί το προηγούμενο έτος. Οι άτακτες συμμορίες επιτέθηκαν στη Λουζτανία, η οποία βρισκόταν μεταξύ των ποταμών Ντούριου (Ντούρο) και Τάγου, που βρίσκεται βορειοδυτικά της Hispania Ulterior. Καλύπτει τα κεντρικά και βόρεια τμήματα της σημερινής Πορτογαλίας και επίσης κάποια εδάφη στην σημερινή δυτική Ισπανία.

Ο Βρούτος δεν θα μπορούσε να κυνηγήσει τις συμμορίες σε μια περιοχή που κυμαίνεται από τον ποταμό Λήθη (νυν Λίμια) και Ντούριου μέχρι το ποταμό Βαίτι (νυν Γουαδαλκιβίρ). Αυτή ήταν μια τεράστια περιοχή που εκτείνεται από την Γαλικία, στη σημερινή βορειοδυτική Ισπανία και τη βόρεια Πορτογαλία, μέχρι την άκρη της ρωμαϊκής επαρχίας της Hispania Ulterior. Γι' αυτό, ο Βρούτος επιτέθηκε στις πόλεις τους για εκδίκηση, για να καταστρέψει τα σπίτια τους και για να λεηλατήσει ο στρατός του, καταστρέφοντας όλα στο δρόμο του. Οι γυναίκες πολέμησαν γενναία με τους άνδρες τους. Μερικοί άνθρωποι έτρεξαν στα βουνά και, όταν ζήτησαν συγχώρεση, ο Βρούτος πήρε τα υπάρχοντά τους ως πρόστιμο. Το 137 π.Χ. ο Βρούτος διέσχισε τον ποταμό Ντούριο και επομένως πέρασε την Γαλικία. Ο Βρούτος έφτασε επίσης στον ποταμό Λήθη, ο οποίος ρέει από μια πηγή στη Γαλικία κοντά στα σημερινά σύνορα με την Πορτογαλία και έχει την εξόδό του στην ακτή της βόρειας Πορτογαλίας. Ο Απππιανός έγραψε ότι ο Βρούτος ήταν ο πρώτος Ρωμαίος που σκέφτηκε να τον διασχίσει.[14] Το Λήθη ήταν επίσης το όνομα ενός μυθικού ποταμού στον κάτω κόσμο, και έτσι οι δεισιδαίμονες Ρωμαίοι στρατιώτες αρνήθηκαν να τον διασχίσουν, μέχρι που ο Βρούτος το πέρασε ο ίδιος. [15] Ο Βρούτος διέσχισε επίσης τον Νίμις (ένα ποτάμι που δεν έχει αναγνωριστεί, αλλά πιθανότατα ήταν ο Μίνχο στη Γαλικία, το τελευταίο κομμάτι του οποίου αποτελεί μέρος του σημερινού βόρειου συνόρου της Πορτογαλίας. Ξεκίνησε μια επίθεση εναντίον των Βρακάροι, μιας φυλής της νότιας Γαλικίας που ήταν γύρω από την σημερινή Μπράγκα της Πορτογαλίας, επειδή επιτέθηκαν στη συνοδεία αποσκευών του. Οι πολεμίστριες γυναίκες αυτοκτόνησαν, όταν τα παιδιά τους τους αιχμαλωτίστηκαν. Πολλές πόλεις υποτάχθηκαν, αλλά μετά εξεγέρθηκαν. Μία από αυτές ήταν η Ταλαβρίγκα. Ο Βρούτος διέταξε τους κατοίκους να παραδώσουν τους λιποτάκτες, τους κρατούμενους, τους ομήρους και τα όπλα τους και να φύγουν από την πόλη. Επειδή δεν υπάκουσαν, τους περικύκλωσε με στρατιώτες για να τους τρομάξει, και μετά πήρε τα άλογά τους, τα τρόφιμα και τα δημόσια χρήματα, αλλά τους έδωσε πίσω στην πόλη. Όταν ολοκλήρωσε την εκστρατεία του, ο Βρούτος επέστρεψε στη Ρώμη.[14]

Ο Βρούτος πρέπει να εισήλθε στη Λουζιτανία από τα βόρεια του ποταμού Τάγου, επειδή δεν αναφέρεται διέλευση αυτού του ποταμού από τον Αππιανό. Ως εκ τούτου, είχε προχωρήσει από την κεντρική Πορτογαλία στη βόρεια Πορτογαλία. Είχε οχυρώσει την πόλη Oλισίπo (σημερινή Λισαβόνα). Η ταλαβρίγα (Mάρνελ, κοντά στην Αγουέδα) πρέπει να είχε καταληφθεί πριν από τη διέλευση του Ντούριου. Μια οχυρή θέση ιδρύθηκε στο Βισαίον (Βιζέου). Όπως έχει ήδη σημειωθεί, μετά την καταστροφή της Λουζιτανίας ο Βρούτος έφτασε και στη νότια Γαλικία.

Η Σιβιντάντε ντε Τερόσo στα περίχωρα της σύγχρονης Πόβοα ντε Βαρζίμ, ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις στην καρδιά του ιθαγενούς Πολιτισμού Κάστρο στην παράκτια βόρεια Πορτογαλία, η οποία είχε αξιοσημείωτη Καρθαγινική επιρροή στο εμπόριο και τον πολιτισμό. Ο αρχαιολογικός χώρος παρουσιάζει σαφείς ενδείξεις πλήρους καταστροφής και καύσης, που χρονολογούνται από την εποχή του Δέκιμου Ιούνιου Βρούτου. Μετά την καταστροφή, η πόλη ξανακτίστηκε χρησιμοποιώντας κάποιες Ρωμαϊκές αρχές.[16]

Ο Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος ειρηήνευσε με τη Λουζιτανία και τη νότια Γαλικία. Ο τρόπος με τον οποίο οι Ρωμαίοι διατήρησαν την κυριαρχία τους επάνω στους λαούς αυτής της περιοχής είναι ασαφής, λόγω της έλλειψης πληροφοριών. Είναι πιθανό ότι οι λαοί αναγκάστηκαν να γίνουν Ρωμαίοι σύμμαχοι, όπως κάποιοι από τους Κελτίβηρες που ζούσαν πιο ανατολικά. Αργότερα υπήρξαν περαιτέρω συγκρούσεις μεταξύ των Ρωμαίων και των Λουζιτανών. Η Λουζιτανία και η Γαλατία προσαρτήθηκαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αργότερα, όταν ο Αυγούστος αναδιοργάνωσε τις ρωμαϊκές επαρχίες της Ισπανίας είτε πριν είτε μετά τους Κανταβρικούς Πολέμους του 29-19 π.Χ. (στην Αστουρίας και την Κανταβρία, βόρεια της Γαλατίας) κατά την οποία κατέπνιξε την τελευταία εξέγερση κατά των Ρωμαίων στη χερσόνησο. Η Λουζιτανία ιδρύθηκε ως νέα επαρχία. Η Gallaecia (νυν Γαλικία) έγινε μέρος της Ισπανίας Ταρρακονησίας, μιας νέας και μεγαλύτερης επαρχίας που αντικατέστησε την επαρχία της Hispania Citerior για να συμπεριλάβει την κεντρική και νότια Ισπανία.

Συμμετοχή στον πόλεμο κατά των Βακκαίων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 137 π.Χ. ο Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος συμμετείχε επίσης σε εκστρατεία εναντίον των Βακκαίων, οι οποίοι ζούσαν δυτικά των Κελτιβήρων και όχι μακριά από τη Λουζιτανία. Οι διοικητές της ρωμαϊκής επαρχίας της Hispania Citerior (Κοντινής Ισπανίας, στην ανατολική ακτή της Ιβηρικής, περίπου αντιστοιχεί στη σύγχρονη Καταλονία και Βαλένθια) πολεμούσαν στον Νουμαντικό Πόλεμο (143-133 π.Χ.), μια εξέγερση των Κελτιβήρων που ζούσαν δυτικά της Hispania Citerior. Ο πόλεμος επικεντρώθηκε στην πόλη Νουμαντία, η οποία ήταν δύσκολο να πολιορκηθεί, και διήρκεσε για δέκα χρόνια. Το 137 π.Χ. ο ύπατος Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος Πορκίνα στάλθηκε στην Hispania Citerior για να συνεχίσει τον πόλεμο αφού η ρωμαϊκή Σύγκλητος απέρριψε τη συνθήκη ειρήνης, που είχε συνάψει ο άλλος ύπατος για το έτος, Γάιος Οστίλιος Μανκίνος. Ο Αιμίλιος δεν ήθελε να κρατήσει τον στρατό του αδρανή ενώ περίμενε οδηγίες από τη Ρώμη, και πιθανότατα ήταν άπληστος για δόξα και λάφυρα. Κατηγότησε ψευδώς τους Βακκαίους ότι βοηθούσαν τους Κελτίβηρες, ως δικαιολογία για πόλεμο. Κατέστρεψε την ύπαιθρο και πολιορκούσε την Παλλαντία, την κύρια πόλη τους. Έπεισε τον Βρούτο, ο οποίος ήταν ο διοικητής της Hispania Ulterior και τον γαμπρό του, να τον ακολουθήσουν. Έφτασαν αγγελιοφόροι από τη Σύγκλητο και ρώτησαν γιατί ο Αιμίλιος επιδιώκει έναν νέο πόλεμο. Τον προειδοποίησαν να μην συνεχίσει τις επιθέσεις στους Βακκαίους. Ο Αιμίλιος τους έστειλε πίσω στη Ρώμη, και έγραψε ότι θα ήταν επικίνδυνο να εγκαταλείψουν τον πόλεμο. Η πολιορκία κράτησε πολύ καιρό, κατά τη διάρκεια της οποίας οι Ρωμαίοι έμειναν χωρίς τροφή και πολλοί άνθρωποι και όλα τα ζώα πέθαναν. Ο Αιμίλιος και ο Βρούτος τελικά αναγκάστηκαν να αποσυρθούν, κάνοντας αυτό με πολύ αταξία. Οι Παλλαντινοί παρενόχλησαν τα πλάγια και τα πίσω τους, και σκότωσαν πολλούς άνδρες. Όταν η Ρώμη το έμαθε αυτό, ο Αιμίλιος κλήθηκε πίσω, του αφαιρέθηκε η διοίκηση του και το αξίωμα του υπάτου, και του επιβλήθηκε πρόστιμο. Ο Βρούτος δεν φαίνεται να τιμωρήθηκε.

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καλλαϊκός ήταν νυμφευμένος με μια Κλοδία (που είχε παντρευτεί προηγουμένως με τον Πόπλιο Λικίνιο Κράσσο Ντίβες Μουκιανό και είχε τρία παιδιά μαζί του) και μαζί της είχε τουλάχιστον δύο παιδιά, έναν γιο που ονομαζόταν Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος και μια κόρη την Ιουνία που έγινε μητέρα του Γάιου Κλαύδιου Μάρκελλου.[17]

Άλλα γεγονότα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο αρχαίος Ρωμαίος ιστορικός Τ. Λίβιος έγραψε ότι το 138 π.Χ., όταν ο Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος και ο συνύπατός του, ο Πόπλίος Κορνήλιος Νάσικα, κρατούσαν τον φόρο των στρατιωτών, "κάτι που συνέβη μπροστά στους στρατολογημένους". Καταδικάστηκε, "τέθηκε κάτω από τον ζυγό, τιμωρήθηκε με ραβδισμό και πωλήθηκε για ένα σηστέρτιο".[18]

Το 138 π.Χ. ο Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος ίδρυσε τη ρωμαϊκή αποικία της Valentia Edetanorum ("Ανδρεία της Εδητανίας", σημερινή Βαλένθια) στην Hispania Citerior. Η Valentia, που σημαίνει ανδρεία, ονομάστηκε προς τιμήν της γενναιότητας των Ρωμαίων στρατιωτών. Το Edetanorum δείχνει ότι η πόλη ήταν στην επικράτεια των Εδητανών, ενός ιβηρικού λαού. Κτίστηκε στην περιοχή μιας ιβηρικής πόλης. Ο Λίβιος είπε ότι η Valentia ιδρύθηκε για να δώσει γη σε στρατιώτες, που είχαν πολεμήσει υπό τον Βιρίαθο, τον ηγέτη της Λουζιτανίας.[19]

Το 136 π.Χ. η Ρωμαϊκή Σύγκλητος επέτρεψε στον Βρούτο να τελέσει θρίαμβο και του έδωσε το επίθετο Καλάϊκός ή Καλλαικός (νικητής εναντίον των Callaeci/Gallaeci). [20] Σε μια άγνωστη ημερομηνία έκτισε έναν ναό δίπλα από τον Ιππόδρομο του Φλαμινίου, που πιστεύεται ότι ήταν αφιερωμένος στον <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Hercules" rel="mw:ExtLink" title="Hercules" class="cx-link" data-linkid="158">Hercules</a> Callaicus. [21] [22] Αυτό ήταν ένα από τα διάφορα δημόσια κτίρια, που ο Καλλαϊκός έκτισε με τα έσοδα από τα λάφυρα τού πολέμου του. Όλα είχαν επιγραφές του Λούκίου Ακτού, του τραγικού ποιητή. [23] Είχε ένα κολοσσιαίο άγαλμα ενός καθισμένου Άρη που είχε ανεγερθεί σε αυτό το ναό. [24]

Ο Βρούτος ήταν ο προστάτης του Λούκιος Ακτού, ο οποίος έγραψε μια τραγωδία για την τυραννία του Λούκουίου Ταρκουίνου Σούπερμπους, του τελευταίου βασιλιάς της Ρώμης, και την απέλασή του από τον Λούκουιο Ιούνιο Μπρούτο (ο ιδρυτής της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας και πρόγονος του Καλέκου) με τίτλο Μπρούτο προς τιμήν του προστάτη του.[25]

Το 129 π.Χ., σύμφωνα με τον Λιβυ, ο Βρούτος βοήθησε τον κονσούλο Γάιους Σεμπρόνιο Τουτιτάνιο, ο οποίος "παρχικά πολέμησε ανεπιτυχώς εναντίον των Ιαπιδών [ένας φυλής στην Ιλιρία], αλλά η ήττα αντισταθμίστηκε με μια νίκη που κέρδισε μέσω των ιδιότητων του Δήκιου Ιούνιο Μπρούτου".[26] Ωστόσο, σύμφωνα με τον Αππία, "Ο Σεμπρονίος Τουτιτάνιος και ο Τιβέριος Παντούζα πολέμησαν με τους μισθούς των Ιαπίδων, που ζουν ανάμεσα στις Άλπεις, και φαίνεται να τους υποτάχθηκαν". Αυτή ήταν η τελευταία ιστορική καταγραφή του Καλάκου.

Ο Σικέρωνα είπε ότι ο Καλλακός είχε την ιδιαίτερη συνήθεια να εκτελεί τις ποτήρια (το χύσιμο υγρού ως προσφορά σε έναν θεό ή πνεύμα ή σε ανάμνηση των νεκρών) για τους νεκρούς τον Δεκέμβριο αντί για τον Φεβρουάριο όπως ήταν συνήθως.[27] Ο Πλουτάρκος εξέτασε διάφορες πιθανές εξηγήσεις για αυτή την ιδιαιτερότητα: (1) δεδομένου ότι οι νεκροί τιμούσαν στο τέλος της ημέρας, μπορεί να είναι λογικό να το κάνουν στο τέλος του έτους· (2) μπορεί να μην είναι κατάλληλο να τιμούν τους νεκρούς στην αρχή της σποράς, μια εποχή νέας ζωής· (3) Ο Δεκέμβριος αφιερώνεται στον Σατούρνη, ο οποίος ήταν θεός του κάτω κόσμου· ή, (4) ότι "ο Βρούτος κρίνει κατάλληλο να δίνει στους νεκρούς τα πρώτα καρπάκια" των εορτασμών του εορτασματός των Σατούρναλίων. Ο Πλουτάρχης αναρωτήθηκε επίσης αν ήταν λάθος "η δήλωση ότι ο Μπρούτος μόνος θυσίαζε στους νεκρούς σε αυτόν τον μήνα". "Γιατί είναι τον Δεκέμβριο που κάνουν προσφορές στη Λαρέντια και φέρνουν ποτήρια στο τάφο της". Η Λαρέντία ήταν μια μυθική γυναίκα που συνδέθηκε με τους Λαρέντες, τα πνεύματα των προγόνων που ήταν θεοί φύλακες της οικογένειας, των γειτονιών, των δρόμων, των θαλάσσιων δρόμων , της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, των πόλεων, των πόλεών και του κράτους. [28]

Σύμφωνα με τον Mastrocinque, το 122 π.Χ. ο Καλλακός συμμετείχε στην καταστολή του κινήματος υπό την ηγεσία του Γάιου Σεμπρόνιου Γκράκχου.[29]

Συγγενικές σχέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μάρκος Ιούνιος Βρούτος (ύπατος) το 178 π.Χ.
ΙΟΥΝΙΟΙ ΒΡΟΥΤΟΙ
Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος ΚαλλαϊκόςΚλοδία (Πούλχρα ή Μαρκέλλα)Πόπλιος Λικίνιος Κράσσος Ντίβες Μουκιανός
Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος (ύπατος το 77 π.Χ.)
∞ 1.Ποστουμία
2.Σεμπρονία		ΙουνίαΓάιος Κλαύδιος Μάρκελλος
Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος ΑλβίνοςΓάιος Κλαύδιος Μάρκελλος ο ΝεότεροςΟκταβία η ΝεότερηΟκταβιανός Αύγουστος

Βλέπε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1565. Ανακτήθηκε στις 29  Ιουνίου 2021.
  2. ↑ www.strachan.dk/family/claudius_patrician.htm.
  3. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1565. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  4. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2023. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1565. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  6. ↑ 6,0 6,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1131. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  7. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1533. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  8. ↑ 8,0 8,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά)
  9. ↑ 9,0 9,1 Thomas Robert Shannon Broughton: «The Magistrates of the Roman Republic» (Αγγλικά) Αμερικανική Φιλολογική Εταιρεία. 1951. ISBN-10 0-89130-812-1.
  10. ↑ «Consoli Romani – Cronologia». Cronologia.leonardo.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2011. 
  11. ↑ Cicero, On the Laws 3.20
  12. ↑ Livy, Periochae, 55.3
  13. ↑ Valerius Maximus, Memorable Deeds and Sayings in Nine Books, 3.7.3
  14. ↑ 14,0 14,1 Appian, Roman History, Book 6, "The Wars in Spain", 71–73
  15. ↑ Livy, Periochae, 55.10
  16. ↑ Flores Gomes, José Manuel & Carneiro, Deolinda: Subtus Montis Terroso CMPV (2005), "Origens do Povoamento" pp. 74–76
  17. ↑ Deroux, Carl (1979). Studies in Latin Literature and Roman History. Latomus. σελ. 201. ISBN 9782870311790. 
  18. ↑ Livy, Periochae, 55.1–2
  19. ↑ Livy, Periochae, 55.4
  20. ↑ Marcus Valerius Paterculus, Roman Histories, 11.5
  21. ↑ Famiano Nardini, F., Roma Antica Vol. 3, 118, available in an English edition as Roma cristiana moderna, (ISBN 9788889896044)
  22. ↑ Jocelyn, H. D., Accius, Lucius, in Simon Hornblower (ed), Oxford Classical Dictionary, vol. 1, Oxford, Oxford University Press, 1996, p. 3.
  23. ↑ Valerius Maximus, Factorum ac dictorum memorabilium libri IX, 8.14.2
  24. ↑ Pliny the Elder, Natural History, 36.25–6
  25. ↑ Mastrocinque, A., La cacciata di Tarquinio il Superbo. Tradizione romana e letteratura greca (prima parte), Athenaeum 61 (Jan 1, 1983): 457.
  26. ↑ Livy, Periochae, 59.20
  27. ↑ Cicero, De Legibus (On the Laws), 2.54
  28. ↑ Plutarch, The Roman Questions, 34
  29. ↑ Mastrocinque, A., La cacciata di Tarquinio il Superbo. Tradizione romana e letteratura greca (prima iparte), Athenaeum 61 (Jan. 1, 1983): 457.

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Αντόνι Τζ. Μπόιλ, Ρωμαϊκή Τραγωδία, Ρουτλέτζ, Νέα έκδοση, 2005 ISBN (ISBN 978-0415251037)
  • Απππιανός, Ρωμαϊκή Ιστορία Ι: τόμος 1, Βιβλία 1-8, Κλασική Βιβλιοθήκη Λοή, Λοή 1989: ISBN . (ISBN 978-0674990029)Επίσης διαθέσιμο στο διαδίκτυο:Η Ιστορία της Ρώμης του Αππίου.. Αρχειοθεσία2015-11-19 στοΜηχανή επιστροφής
  • Η Evelyn Shirley Shuckburgh, CreateSpace Independent Publishing Platform; 2015; ISBN ; αρχική έκδοση: Macmillan and Company, 1894(ISBN 978-1519700148)
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δέκιμος_Ιούνιος_Βρούτος_Καλλαϊκός&oldid=10615019"