Μετάβαση στο περιεχόμενο

Δημήτρης Χατζής

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 07/02/2017.
Δείτε επίσης: Δημήτριος Χατζής
Δημήτρης Χατζής
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Δημήτρης Χατζής (Ελληνικά)
Γέννηση13  Νοεμβρίου 1913
Ιωάννινα
Θάνατος20  Ιουλίου 1981
Σαρωνίδα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
ΣπουδέςΙόνιος Σχολή, Ζωσιμαία Σχολή και Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Ιδιότηταδημοσιογράφος, ποιητής, συγγραφέας και διδάσκων πανεπιστημίου[1]
ΓονείςΓεώργιος Χατζής
Σημαντικά έργαΤο τέλος της μικρής μας πόλης και Το διπλό βιβλίο
Υπογραφή
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Δημήτρης Χατζής (13 Νοεμβρίου 1913 - 20 Ιουλίου 1981) ήταν Έλληνας συγγραφέας, ιστορικός, δημοσιογράφος και αντιστασιακός.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Δημήτρης Χατζής, γεννήθηκε στα Ιωάννινα τον Νοέμβριο του 1913. Ο πατέρας του, Γεώργιος Χατζής, ήταν διηγηματογράφος, λόγιος και παλαμικός ποιητής, γνωστός με το ψευδώνυμο Πελλερέν. Ήταν επίσης εκδότης της εφημερίδας "Ήπειρος".

Ο Δημήτρης Χατζής παρακολούθησε εγκύκλια μαθήματα στην Ιόνιο Σχολή της Αθήνας μαζί με τον αδερφό του τον Άγγελο, τα οποία όμως διέκοψε μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, το 1930 και επέστρεψε στην γενέτειρά του. Εκεί ανέλαβε τη συνέχιση της έκδοσης της εφημερίδας και τη συντήρηση της οικογενείας του. Τέλειωσε το Γυμνάσιο στη Ζωσιμαία Σχολή και γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Τις σπουδές του δεν τις ολοκλήρωσε ποτέ λόγω οικονομικών δυσχερειών.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Το 1936 συνελήφθη από την Δικτατορία της 4ης Αυγούστου και μετά από βασανιστήρια εξορίστηκε στη Φολέγανδρο. Λίγους μήνες αργότερα αφέθηκε ελεύθερος και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 κατατάχθηκε στον στρατό αλλά δεν στάλθηκε στο μέτωπο.

Την περίοδο της Κατοχής, συμμετείχε στη λειτουργία του παράνομου τυπογραφείου του ΕΑΜ στην Καλλιθέα αρθρογραφώντας και διορθώνοντας άρθρα σε εφημερίδες όπως η Ελεύθερη Ελλάδα και ο Απελευθερωτής. Αρθρογραφούσε ακόμη στον επίσης παράνομο Ριζοσπάστη. Εργάστηκε επίσης στο τυπογραφείο του βουνού.

Το 1947 επιστρατεύτηκε στα Ιωάννινα, ενώ το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς εξορίστηκε στην Ικαρία. Αργότερα μεταφέρθηκε στη Ζίτσα από όπου τον Μάρτιο του 1948 λιποτάκτησε από τον Ελληνικό Στρατό και εντάχτηκε στον Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας[2], χωρίς ωστόσο να λάβει μέρος στις συγκρούσεις καθώς μεταφέρθηκε σύντομα εκτός Ελλάδας λόγω ψυχολογικών προβλημάτων[3]. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους πραγματοποιήθηκαν η καταδίκη του αδερφού του, Άγγελου, από το Έκτακτο Στρατοδικείο και η επακόλουθη εκτέλεσή του[4].

Πλάκα στη Βουδαπέστη, στην πολυκατοικία όπου έζησε ο Χατζής.

Μετά την ήττα του ΔΣΕ, το Έκτακτο Στρατοδικείο τον καταδίκασε «δις εις θάνατον» για λιποταξία και έτσι αναγκάστηκε να καταφύγει στο εξωτερικό. Πρώτοι του σταθμοί ήταν η Ουγγαρία και η Ρουμανία. Στη Βουδαπέστη σπούδασε βυζαντινή και μεταβυζαντινή ιστορία και λογοτεχνία, ενώ αρθρογραφούσε και στην εφημερίδα του κομμουνιστικού κόμματος.

Ο βυζαντινολόγος Ιούλιος Μοράβσικ τον βοήθησε να κερδίσει υποτροφία για την Ακαδημία Επιστημών του Ανατολικού Βερολίνου, όπου εργάστηκε ως ερευνητής. Το 1962 ολοκληρώνει στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου τη διατριβή του με θέμα «Μονωδίες για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους». Το ίδιο έτος επέστρεψε στη Βουδαπέστη, όπου διορίστηκε βοηθός στην έδρα της Βυζαντινής Φιλολογίας, και ίδρυσε το Νεοελληνικό Ινστιτούτο. Παράλληλα επιμελήθηκε την έκδοση έργων νεοελληνικής λογοτεχνίας στην ουγγρική γλώσσα.

Μετά τα γεγονότα του Μάη του '68, θέλησε να εγκατασταθεί στο Παρίσι. Η αστυνομία όμως τον πίεζε να ζητήσει πολιτικό άσυλο, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στη Βουδαπέστη. Αρνήθηκε ωστόσο να λάβει την ουγγρική υπηκοότητα παρά τις προτάσεις που του έγιναν, παραμένοντας άπατρις.

Μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, επέστρεψε το Νοέμβριο του 1974 στην Ελλάδα. Αναγκάστηκε όμως να εγκαταλείψει ξανά τη χώρα λόγω της μη νομοθετικής ρύθμισης σχετικά με την καταδίκη του. Τον Ιούνιο του επόμενου έτους, του δόθηκε χάρη και επέστρεψε οριστικά στην πατρίδα του.

Το ακαδημαϊκό έτος 1975–1976 προσκλήθηκε να διδάξει νεοελληνικό πολιτισμό και λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Η μη επικύρωση του διορισμού του λόγω των μη εκπληρωμένων στρατιωτικών του υποχρεώσεων είχε ως αποτέλεσμα τη διακοπή των μαθημάτων αλλά και διαδηλώσεις των φοιτητών.

Από το 1975 έδωσε πλήθος διαλέξεων και συμμετείχε σε πολλές δημόσιες συζητήσεις. Από το 1980 μέχρι το θάνατό του εξέδωσε το περιοδικό Το Πρίσμα. Στην ίδια χρονιά δίδαξε Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης[5] του Εθνικού Ωδείου Αθηνών.

Παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο με την αρχαιολόγο Καίτη Αργυροκαστρίτου και απέκτησαν μία κόρη, την Αγγελίνα.

Το Μάρτιο του 1981, προσβλήθηκε από καρκίνο των βρόγχων. Πέθανε τέσσερις μήνες αργότερα, στις 20 Ιουλίου του 1981 σε σπίτι φίλων του στη Σαρωνίδα.

Εργογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Δημήτρης Χατζής πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1946 με το μυθιστόρημα Φωτιά. Το 1952 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων Το τέλος της μικρής μας πόλης, βιβλίο το οποίο θεωρείται το σημαντικότερο έργο του. Τα διηγήματα αυτά κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα το 1963, και ενώ ο Χατζής βρισκόταν ακόμη εξόριστος. Ασχολήθηκε επίσης με το δοκίμιο.

Τα έργα του που έχουν εκδοθεί είναι τα εξής:

  • Φωτιά, μυθιστόρημα εκδόσεις Γκοβόστη, Αθήνα, 1946.
  • Το τέλος της μικρής μας πόλης, διηγήματα, εκδοτικό Νέας Ελλάδας, Ρουμανία, 1953, εκδόσεις «Επιθεώρηση Τέχνης», Αθήνα, 1963 (τελική μορφή), εκδόσεις Κείμενα, Αθήνα, 1981 και εκδόσεις Το Ροδακιό, Αθήνα, 1999.
  • Θητεία (αγωνιστικά κείμενα 1940-1950), διηγήματα, εκδόσεις Κείμενα, 1979.
  • Ανυπεράσπιστοι, διηγήματα, εκδόσεις Θεμέλιο, 1966.
  • Το διπλό βιβλίο, μυθιστόρημα, εκδόσεις Εξάντας, 1976 και Κείμενα, 1977 (αναθεωρημένη έκδοση).
  • Σπουδές, διηγήματα ξανατυπωμένα και άλλα, εκδόσεις Κείμενα, 1976.
  • Το πρόσωπο του Νέου Ελληνισμού, διαλέξεις και δοκίμια, εκδόσεις Το Ροδακιό, 2005, ISBN 9607360710

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. ola20231184373. Ανακτήθηκε στις 19  Απριλίου 2023.
  2. ↑ Κουρμαντζή, Ελένη (27 Ιουλίου 2001). «Οι πολιτικές ρίζες του Δ. Χατζή. Γιάννενα, δεκαετίες ’20 και ’30». Αντί (743-744): 28. 
  3. ↑ Καστρινάκη, Αγγέλα (27 Ιουλίου 2001). ««Μουργκάνα». Η υπερβολή της απελπισίας». Αντί (743-744): 53. 
  4. ↑ Εργολάβος, Σπύρος (27 Ιουλίου 2001). «Τα Γιάννινα στην Κατοχή και τον Εμφύλιο. Δημήτρης και Άγγελος Χατζής». Αντί (743-744): 32. 
  5. ↑ «Εθνικό Ωδείο (Ελλάδα) - Wikiwand». www.wikiwand.com. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2022. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προτεινόμενη βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Νούτσος, Παναγιώτης, «Ο "πολιτικός" Δημήτρης Χατζής», Δωδώνη, Επιστημονική Επετηρίδα Φιλοσοφικής Ιωαννίνων, μέρος γ΄, τομ. 24 (1995), σελ. 9-16.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δημήτρης_Χατζής&oldid=10821660"