Δημήτρης Χωραφάς
| Δημήτρης Χωραφάς | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Δημήτρης Χωραφάς (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 23 Οκτωβρίου 1918 Σβορωνάτα Κεφαλονιάς |
| Θάνατος | 2 Μαρτίου 2004 (85 ετών) Παρίσι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ελληνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διευθυντής ορχήστρας |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Άρτεμις Χωραφά |
| Τέκνα | Γιώργος Χωραφάς |
Ο Δημήτρης Χωραφάς (Σβορωνάτα, 23 Οκτωβρίου 1918 - Παρίσι, 2 Μαρτίου 2004) ήταν Έλληνας διευθυντής ορχήστρας.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννημένος στα Σβορωνάτα Κεφαλονιάς στις 23 Οκτωβρίου 1918, ο Χωραφάς ήταν γόνος οικογένειας με μουσική παράδοση, με τον πατέρα του να είναι βιολιστής και τη μητέρα του να είναι πιανίστρια[1][2][3]. Πραγματοποίησε σπουδές βιολιού στο Ωδείο Αθηνών, από το οποίο και αποφοίτησε το 1936, λαμβάνοντας βράβευση χρυσού μεταλλίου για τις επιδόσεις του, καθώς και την υποτροφία Ανδρέου και Ιφιγένειας Συγγρού[1]. Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, υπήρξε, επίσης, φοιτητής στη νομική σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών[1].
Το 1940, ο Χωραφάς έγινε δεκτός εντός της ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής[1]. Κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ 1941 και 1946 υπήρξε δάσκαλος βιολιού στο Ωδείο Αθηνών, ενώ, παράλληλα, υπό την ιδιότητα του σολίστ βιολιού, συνεργάστηκε με την συμφωνική ορχήστρα του τελευταίου, καθώς και με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και την συμφωνική ορχήστρα του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας[1].
Μετά το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μετέβη στη Γαλλία μέσω του νεοζηλανδικού πλοίου Mataroa, μαζί με αριθμό φιλοαριστερών πολιτικών πεποιθήσεων φοιτητών και εκπροσώπων του χώρου των γραμμάτων και της τέχνης[4], όπου και φοίτησε, ως υπότροφος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, στο Ωδείο του Παρισιού, από το οποίο και αποφοίτησε ως διευθυντής ορχήστρας, λαμβάνοντας, παράλληλα, τη διάκριση του Α΄ Βραβείου[1][3]. Στη συνέχεια, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, πιο συγκεκριμένα μεταξύ 1974 και 1980, υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής[2].
Καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του διηύθυνε αριθμό παραστάσεων όπερας, καθώς και συναυλιών συμφωνικών ορχηστρών, τόσο σε ελληνικό και γαλλικό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο[2]. Παράλληλα, υπήρξε μόνιμος διευθυντής ορχήστρας στην Εθνική Όπερα του Ρήνου, με έδρα το Στρασβούργο, καθηγητής στη Διεθνή Ακαδημία της Νίκαιας, καθώς και μέλος εξεταστικής επιτροπής σε διαγωνισμούς νέων διευθυντών ορχήστρας υπό την διοργάνωση του Ωδείου του Παρισιού[2][1][3]. Τελευταία ζωντανή εμφάνισή του αποτέλεσε η εκ μέρους του διεύθυνη της ορχήστρας της όπερας του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, Ο Μαγικός Αυλός, το 2000, σε ηλικία 84 ετών[3][2].
Το σύνολο του έργου του έτυχε διεθνούς αποδοχής, με τις προς το πρόσωπό του κριτικές να είναι ιδιαιτέρως διθυραμβικές, ενώ οι βραβεύσεις προς το πρόσωπό του ήσαν, επίσης, εξίσου πολυάριθμες[3][1].
Απεβίωσε στις 2 Μαρτίου 2004, σε ηλικία 88 ετών, ενώ ήταν αδερφός της πιανίστριας Μαρίας Χωραφά, καθώς και πατέρας του Ελληνογάλλου ηθοποιού Γιώργου Χωραφά[3].
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 «Δημήτρης Χωραφάς». Εθνική Λυρική Σκηνή. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «Φτωχότερη η συμφωνική μουσική». Ριζοσπάστης. 5 Μαρτίου 2004. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 «Ήταν από τους κορυφαίους μας αρχιμουσικούς». Η Καθημερινή. 5 Μαρτίου 2004. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ (Γαλλικά) Dosse, François (2018). «La « Nef des Grecs » et les débuts de la vie parisienne». Castoriadis. Une vie. Poche / Sciences humaines et sociales. La Découverte. σελ. 41. doi:10.3917/dec.dosse.2018.01. ISBN 9782707198723.
