Δημήτριος Νιάνιας
| Δημήτριος Νιάνιας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 29 Αυγούστου 1921 Μυτιλήνη |
| Θάνατος | 19 Οκτωβρίου 2015 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός[1] |
| Εργοδότης | Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Νέα Δημοκρατία και Δημοκρατική Ανανέωση |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Υπουργός Πολιτισμού της Ελλάδας μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Λέσβου)[2] Υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών της Ελλάδας Ευρωβουλευτής (1989–1994, Ελλάδα)[3] |
Ο Δημήτριος Νιάνιας (Μυτιλήνη, 29 Αυγούστου 1921[4] - 19 Οκτωβρίου 2015) του Γεωργίου υπήρξε Έλληνας διδάκτωρ φιλοσοφίας, καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και πολιτικός. Διετέλεσε βουλευτής, ευρωβουλευτής και υπουργός.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη.
Αρχικά σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Πρωτοεμφανίσθηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή το 1963 όταν τότε διορίστηκε γενικός γραμματέας του υπουργείου Εθνικής Παιδείας στη κυβέρνηση Πιπινέλη. Το επόμενο έτος διορίστηκε υφυπουργός Προεδρίας (Τύπου και Πληροφοριών) στη Κυβέρνηση Ι. Παρασκευόπουλου, ενώ την περίοδο 1966 - 1967 ανέλαβε πρόεδρος του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων.
Το 1966 εξελέγη καθηγητής της έδρας Φιλοσοφίας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Το 1967, λίγο μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, απολύθηκε από τη θέση του. Το 1969 επανεξελέγη παμψηφεί ως καθηγητής Φιλοσοφίας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου μετά από επαναπροκήρυξη της έδρας. Η χούντα δεν τον διόρισε και ο καθηγητής προσέφυγε στο δικαστήριο.
Από το ακαδημαϊκό έτος 1969/70 ο καθηγητής Δ. Νιάνιας άρχισε να διδάσκει τα μαθήματα της Φιλοσοφίας του ΕΜΠ κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Επί τρία έτη δεν είχε στη διάθεσή του ένα γραφείο στα κτίρια του ΕΜΠ και επί δύο έτη εκτελούσε μόνος του όλες τις ακαδημαϊκές και εκπαιδευτικές υποχρεώσεις και λειτουργίες της έδρας χωρίς βοηθό ή επιμελητή. Επιπλέον, τα μαθήματά του -τα μόνα ανθρωπιστικά μαθήματα στο ΕΜΠ- τελούσαν υπό την παρακολούθηση της τότε δικτατορίας, από πολιτικά όργανα του τότε καθεστώτος. Εν τούτοις, όχι μόνο εισήγαγε τις Ανθρωπιστικές σπουδές στο Πολυτεχνείο, αλλά εργάσθηκε εντατικά διδάσκοντας έως και είκοσι ώρες εβδομαδιαίως. Εισήγαγε επιπλέον τα μαθήματα της Ιστορίας του Πολιτισμού, της Κοινωνιολογίας και ειδικώς για τους Αρχιτέκτονες το μάθημα της Αισθητικής.
Δημιούργησε Σπουδαστήριο Φιλοσοφίας και οργάνωσε τη βιβλιοθήκη του Σπουδαστηρίου. Ο καθηγητής Βασίλης Καρασμάνης αναφέρει επί λέξει: "Θυμάμαι τις συναντήσεις που είχαμε την περίοδο (1971-1974) μία ομάδα προβληματισμένων φοιτητών του, και συζητούσαμε φιλοσοφικά θέματα σε διάφορα σπίτια εκτός Πολυτεχνείου για τον φόβο των χαφιέδων. Οι συζητήσεις αυτές καθόρισαν τη ζωή πολλών από τους φοιτητές του. Σε συνθήκες σκότους, τα μαθήματά του υπήρξαν νησίδες ελεύθερης σκέψης και προβληματισμού με ευρύτερη απήχηση, πέραν του Πολυτεχνείου."
Εκτός Πολυτεχνείου πρωτοστάτησε για τη δημιουργία της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας της οποίας εκλέχθηκε και πρώτος αντιπρόεδρος, επί προεδρίας Κ. Τσάτσου.
Πολιτική σταδιοδρομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στη μεταπολίτευση ανέλαβε πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής του υπουργείου Συντονισμού, (την περίοδο 1974 - 1976), του υπουργείου Πολιτισμού και Επιστημών (1977), καθώς και γενικός εισηγητής της πλειοψηφίας για τα άρθρα του συντάγματος που αφορούσαν την Παιδεία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στις εκλογές του 1974, 1977 και μεταγενέστερα, μέχρι το 1989, εκλεγόταν βουλευτής Λέσβου με τη ΝΔ. Στις εκλογές του 1985 είχε εκλεγεί πρώτος στη λίστα.[5] Το 1978 ανέλαβε υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών. Την περίοδο 1989 - 1994 εξελέγη ευρωβουλευτής με τη Δημοκρατική Ανανέωση.[6]
Το 1988 ως βουλευτής είχε προτείνει για λόγους διοικητικούς, οικονομικούς και πολιτικούς, την ίδρυση αυτόνομου νομού Λήμνου, η πρότασή του όμως απορρίφθηκε από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΚΚΕ. [7]
Ο Δ. Νιάνιας υπήρξε μέλος πολλών εταιρειών ελληνικών και ξένων, όπως: γενικός γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Αισθητικής, αντιπρόεδρος του "Συναγερμού Ευρωπαίων Δημοκρατών" κ.ά., μόνιμος αντιπρόσωπος του ελληνικού κοινοβουλίου σε διασκέψεις της "Union Inter Parliamentary" στο Λονδίνο (1975), Μεξικό και Μαδρίτη (1976), Καμπέρα και Σόφια (1977) και Λισαβόνα και Βόννη (1978). Τιμήθηκε με το Μετάλλιο Ευρωπαϊκής Αξίας και είχε λάβει και πολλές άλλες διακρίσεις. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών, όπου και πέθανε σε ηλικία 94 ετών, τον Οκτώβριο του 2015.
Συγγραφικό έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έγραψε αρκετά βιβλία, διάφορα επιστημονικά, κοινωνικά και πολιτιστικά άρθρα, έχοντας στο ενεργητικό του και πολλές μεταφράσεις.[8] Από τα βιβλία του ξεχωρίζουν τα:
- "Γνώσεις και Λόγος" (1965)
- "Φιλοσοφικαί Μελέται" (1966)
- "Κρίσεις και Συρράξεις του σύγχρονου Πολιτισμού" (1974)
- "Από την Ιστορία στη Λογική της Γλώσσας" (1976) κ.ά.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Who's Who 1979, σελ.467.
- ↑ «Members of the European Parliament» (πολλαπλές γλώσσες) 1032. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2022.
- ↑ Βουλή των Ελλήνων. 292f29ca-9161-4ee3-8aae-7463639da67c. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2022.
- ↑ «Members of the European Parliament» (πολλαπλές γλώσσες) 1032.
- ↑ Έφυγε από την ζωή ο πρώην υπουργός της ΝΔ Δημήτρης Νιάνιας Αρχειοθετήθηκε 2015-10-20 στο Wayback Machine., star.gr, 19-10-2015.
- ↑ Στράτος Σαλαβός, Οι βουλευτές της Μεταπολίτευσης!, emprosnet.gr, 22 Ιανουαρίου 2015.
- ↑ http://www.liquisearch.com/european_democratic_alliance/meps_on_25_july_1989
- ↑ Μηνάς Παπάζογλου, "Δεν θα γίνει ανεξάρτητος νομός η Λήμνος", Τα Νέα, φύλλο 26ης Αυγούστου 1988, σελ. 2.
- ↑ Σύντομο βιογραφικό Αρχειοθετήθηκε 2016-03-05 στο Wayback Machine. στον δικτυακό τόπο του Υπουργείου Πολιτισμού, ανάκτηση 19 Οκτωβρίου 2015.