Δυναστεία των Βάλτων
Η δυναστεία των Βάλτων[1][2] [3] [4] ή η δυναστεία των Βαλθών [5] (λατινικά: Balti ή Balthi) ήταν η πρώτη κυρίαρχη οικογένεια των Βησιγότθων από το 395 έως το 531. Οδήγησαν τους Βησιγότθους στη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στα χρόνια της παρακμής της.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Αβλάβιο, όπως αναφέρει ο ιστορικός Ιορδάνης, οι Βησιγότθοι διοικούνταν από τους Μπαλτ από την αρχαιότητα. Ο Ιορδάνης, ωστόσο, λέει ότι όλοι οι Γότθοι διοικούνταν στο παρελθόν από τη δυναστεία των Αμάλ. [6] Βασιζόμενος στον Κασσιόδωρο, ο Ιορδάνης λέει ότι οι Μπαλτ ήταν «δεύτεροι» μετά τους Οστρογότθους Αμάλ. [7] Ισχυρίζεται ότι η οικογένεια ονομάστηκε από πολύ παλαιά για την τόλμη της: «Baltha, που [στα γοτθικά] σημαίνει τολμηρή» (Baltha, qui est audax). [8] Ο ιστορικός Χέρβιχ Βόλφραμ θεωρεί ότι το όνομα Μπαλτ/Βαλτ μπορεί να προέρχεται από το νησί που αναφέρει ο Πλίνιος του Πρεσβύτερος, Bαλτία (δηλαδή, νησί των Βαλτικών), το οποίο αποκαλεί επίσης Βασιλία (δηλαδή, βασιλική γη). [5]
Οι Βησιγότθοι ως έθνος σχηματίστηκαν υπό την κυριαρχία του Αλάριχου Α', του πρώτου που ονομαζόταν Μπαλτ, μόλις το 395 [6] Έγινε διάσημος για το ότι λεηλάτησε τη Ρώμη το 410. Οι απόγονοί του συνέχισαν να κυβερνούν μέχρι το 531, όταν με το τέλος του Αμαλάριχ η γραμμή εξαφανίστηκε. Το 507 οι Βησιγότθοι ηττήθηκαν από τους Φράγκους στη Μάχη του Βουγιέ και έχασαν το μεγαλύτερο μέρος του βασιλείου τους. Το 511 ο βασιλιάς των Οστρογότθων Θεοδώριχος ο Μέγας παρενέβη για να καθαιρέσει τον Μπαλτ βασιλιά Γεζάλεχ. Κυβέρνησε ο ίδιος μέχρι το θάνατό του το 526, όταν τον διαδέχθηκε ο Αμαλάριχ. Η παρέμβαση του Θεοδώριχου πιστώνεται συχνά ότι έσωσε το βασίλειο των Βησιγότθων, αλλά τερμάτισε τη δυναστεία των Bαλτ. [4]
Ο ιδιωτικός πλούτος (res privata) των βασιλέων Μπαλτ, που είχε αποτελέσει θεμέλιο της νομιμότητάς τους, μετατράπηκε σε βασιλικό θησαυροφυλάκιο (thesaurus regalis) και έγινε κρατική ιδιοκτησία μετά το 531 [9]. Η δυναστική αρχή εγκαταλείφθηκε και οι βασιλείς επιλέγονταν με εκλογή, μέχρι την πτώση του βασιλείου των Βησιγότθων το 711 [2].
Κατάλογος ηγεμόνων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Aλάριχ Α΄ (395–410)
- Aταούλφ (410–415)
- Βάλλιας (415–419)
- Θεοδώριχ[ος] Α΄ (419–451)
- Θορισμούνδ (451–453)
- Θεοδώριχ[ος] Β' (453-466)
- Eυάριχ (466–484)
- Aλάριχ Β΄ (484–507)
- Γεζάλεχ (507–511)
- Αμαλάριχ (526–531)
Γενεαλογία του Οίκου των Μπαλτ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Αριάρικ βασ. των Θερβίγγειων | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Αόρικ βασ. των Θερβίγγειων | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Αθανάριχος βασ. των Θερβιγγείων/Βησιγότθων | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Αλάριχος Α΄ βασ. των Βησιγότθων | Αταούλφος βασ. των Βησιγότθων | Γάλλα Πλακιδία (κόρη Θεοδοσίου Α΄ Αυτ. των Ρωμαίων) ΔΥΝ. ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ Α΄ | Βάλλιας βασ. των Βησιγότθων | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Θεοδώριχος Α΄ βασ. των Βησιγότθων | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Θορισμούνδος βασ. των Βησιγότθων | Θεοδώριχος Β΄ βασ. των Βησιγότθων | Ευάριχος βασ. των Βησιγότθων ∞ Ραγναχίλδα | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Αλάριχος Β΄ βασ. των Βησιγόρθων | Θεοδεγόθα (κόρη Θεοδώριχου του Μεγάλου) ΟΙΚΟΣ ΑΜΑΛ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| (νόθος) Γεζάλεχος βασ. των Βησιγότθων | Αμαλάριχος βασ. των Βησιγότθων | Κλοτίλδη (κόρη Κλόβι Α΄ των Φράγκων) ΟΙΚΟΣ ΜΕΡΟΒΙΓΓΕΙΩΝ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Μπογδάντσαλης 2020, σελ. 28.
- ↑ 2,0 2,1 Roger Collins, Visigothic Spain, 409–711 (Blackwell, 2008), p. 45.
- ↑ Guy Halsall, Barbarian Migrations and the Roman West, 376–568 (Cambridge University Press, 2007), p. 510.
- ↑ 4,0 4,1 A. Barbero and M. I. Loring, "The Formation of the Sueve and Visigothic Kingdoms in Spain", in Paul Fouracre (ed.), The New Cambridge Medieval History, Volume 1: c.500–c.700 (Cambridge University Press, 2005), pp. 175 and 178.
- ↑ 5,0 5,1 Herwig Wolfram, History of the Goths (University of California Press, 1979), pp. 32–34, has theories on family connections and Baltic connections.
- ↑ 6,0 6,1 Peter Heather, "Balti", in Oiver Nicholson (ed.), The Oxford Dictionary of Late Antiquity (Oxford University Press, 2018), p. 202.
- ↑ post Amalos secunda nobilitas Balthorumque
- ↑ Arne Søby Christensen, Cassiodorus, Jordanes and the History of the Goths: Studies in a Migration Myth (Museum Tusculanum Press, 2002), pp. 320–21.
- ↑ Pablo C. Díaz and María R. Valverde, "The Theorethical Strength and Practical Weakness of the Visigothic Monarchy of Toledo", in Frans Theuws and Janet L. Nelson (eds.), Rituals of Power: From Late Antiquity to the Early Middle Ages (Brill, 2000), p. 69.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Μπογδάντσαλης, Δημήτριος (2020). Οι Γότθοι στη Θράκη και οι σχέσεις τους με το Βυζάντιο. Κομοτηνή: Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. doi:10.26257/heal.duth.12625.
Περαιτέρω ανάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Peter Heather : Cassiodorus and the Rise of the Amals. Genealogy and the Goths under Hun Domination, στο: Journal of Roman Studies 79 (1989), S. 103–128.
- Peter Heather: Goths and Romans, 332–489, Οξφόρδη 1991.
- H. Kuhn/R. Wenskus: Amaler, στο: Reallexikon der germanischen Altertumskunde, Bd. 1, S. 246–248. * Henry Bradley, The Goths: from the Earliest Times to the End of the Gothic Dominion στην Ισπανία. Δεύτερη έκδοση, 1883, Νέα Υόρκη: GP Putnam's Sons, κεφάλαιο 1.