Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εδουάρδος ο Μάρτυρας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Εδουάρδος ο μάρτυρας)
Εδουάρδος
Περίοδος8 Ιουλίου 975 – 18 Μαρτίου 978
ΠροκάτοχοςΈντγκαρ Α΄ ο Ειρηνικός
ΔιάδοχοςΈθελρεντ του Ουέσσεξ
Γέννησηπ. 962
Θάνατος18 Μαρτίου 978 (ηλικία 15–16)
ΟίκοςΟίκος του Ουέσεξ
ΠατέραςΈντγκαρ Α΄ ο Ειρηνικός
ΜητέραΕλφρίδα, βασίλισσα της Αγγλίας
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Εδουάρδος ο Μάρτυρας (Edward the Martyr, 962 – 18 Μαρτίου 978) βασιλιάς των Αγγλοσαξόνων (975 - 978) ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Έντγκαρ του Ειρηνικού αλλά το όνομα της μητέρας του δεν είναι γνωστό, πιθανότατα ήταν νόθος επειδή γεννήθηκε πριν ο Έντγκαρ παντρευτεί την πρώτη νόμιμη σύζυγο του Έθελφλεντ της Μερκίας. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του (975) ξέσπασε στην Αγγλία εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους οπαδούς του ίδιου του Εδουάρδου του Μάρτυρα και στους οπαδούς του μικρότερου ετεροθαλούς αδελφού του Έθελρεντ του Ουέσσεξ. Οι οπαδοί του Εδουάρδου τελικά υπερίσχυσαν και ο ίδιος στέφθηκε βασιλιάς των Αγγλοσαξόνων ιδιαίτερα με την υποστήριξη των αρχιεπισκόπων Δουνστάνου και Όσβαλντ. Αμέσως ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους ισχυρούς κόμητες Έλφχιρ και Έθελγουιν με τη δικαιολογία ότι ο Εδουάρδος ήταν ανίκανος να καταργήσει τις εκκλησιαστικές ρυθμίσεις του πατέρα του οι οποίες μείωναν την εξουσία τους. Η σύντομη βασιλεία του νεαρού Εδουάρδου ολοκληρώθηκε με τη σκληρή δολοφονία του στο κάστρο του Κορφ υπό ανεξιχνίαστες συνθήκες (978). Το σώμα του ετάφη σε μεγαλοπρεπή τελετή στο Σάφτεσμπουρι στις αρχές του 979, τα υπολείμματα του μετακινήθηκαν αργότερα σε προνομιακή θέση στο αβαείο (1001) με τη σύμφωνη γνώμη του αδελφού του Έθελρεντ, την ίδια εποχή ο Εδουάρδος είχε ανακηρυχτεί Άγιος. Πλήθος αναφορές καταγράφηκαν μετά τον θάνατο του στις οποίες παρουσιάζεται σαν μαρτυρικό θύμα της μητριάς του Έλφθραιθ, ανακηρύχτηκε άγιος από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, την Ανατολική Ορθόδοξη εκκλησία και την Αγγλικανική κοινότητα. Η ημερομηνία της γέννησης του είναι άγνωστη αλλά ο Εδουάρδος ήταν ο μεγαλύτερος από τα τρία παιδιά του πατέρα του και ήταν ήδη έφηβος όταν ο Έντγκαρ πέθανε σε ηλικία μόλις 32 ετών (975).[1]

Υποθέσεις για τη μητέρα του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι πηγές τα επόμενα χρόνια παρουσιάζουν διαφοροποιημένες αναφορές σχετικά με την ταυτότητα της μητέρας του Εδουάρδου. Η παλιότερη πηγή παρουσιάζεται σε έργο σχετικό με τη "Ζωή του Δουνστάνου" γραμμένο από τον Όζμπερν του Καντέρμπερι στη δεκαετία του 1080, ο Όζμπερν αναφέρει ότι μητέρα του Εδουάρδου ήταν μια μοναχή την οποία ο Εντγκαρ ο Ειρηνικός είχε αποπλανήσει στο αβαείο του Ουίλτον.[2] Ο συγγραφέας Ίντμερ (1060 - 1124) που γράφει μερικές δεκαετίες αργότερα σχετικά με τη ζωή του Δουνστάνου αναφέρει τη συγγένεια του Εδουάρδου με τον Νικόλαο του Ουόρκεστερ, αυτό απέρριψε το γεγονός ότι ο Εδουάρδος ήταν γιος μοναχής αναφέροντας ως μητέρα του την Έθελφλεντ της Μερκίας κόρη ενός κόμη την οποία ο Έντγκαρ είχε παντρευτεί την περίοδο που ήταν βασιλιάς στη Μερκία (957 - 959).[3] Πρόσθετες πληροφορίες παρέχονται από τον συγγραφέα Γκοσκελίν (1020 - 1099) στο έργο που έγραψε σχετικά με την κόρη του Έντγκαρ την Αγία Εντίθ του Ουίλτον, στις ιστορίες του Ιωάννη του Ουόρκεστερ και στον Γουλιέλμο του Μαλμέσμπουρι.[4] Οι περισσότερες από τις πληροφορίες αυτές συμφωνούν με το γεγονός ότι η μητέρα του Εδουάρδου ήταν η Έθελφλεντ η οποία ήταν γνωστή με το προσωνύμιο "λευκή πάπια".[5]

Ένα καταστατικό του 966 περιγράφει την Έλφθραιθ την οποία ο Έντγκαρ είχε παντρευτεί το 964 σαν τη νόμιμη σύζυγο του βασιλιά και τον μεγαλύτερο γιο τους Εδμόνδο ως νόμιμο κληρονόμο, ο Εδουάρδος αναφέρεται επίσης ως γιος του βασιλιά.[6] Ο επίσκοπος Έθελγουλντ του Ουίντσεστερ αναφέρεται ως οπαδός της Έλφθραιθ και του Έθελρεντ, αντίθετα ο Δουνστάνος, αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι υποστήριξε τον Εδουάρδο δημιουργώντας στο αβαείο του Γκλάστονμπερι ένα γενεαλογικό δέντρο στο οποίο έδωσε προτεραιότητα στον Εδουάρδο απέναντι στους αδελφούς του Εδμόνδο και Έθελρεντ.[7] Η Έλφθραιθ ήταν χήρα του Έθελβαλντ, κόμη της Ανατολικής Αγγλίας και πιθανότατα η τρίτη σύζυγος του Έντγκαρ.[8] Ο συγγραφέας Σίρυλ Χαρτ (1913 - 2009) αναζητώντας την ταυτότητα της μητέρας του Εδουάρδου καταλήγει στο γεγονός ότι ο νόμιμος διάδοχος του πατέρα του ήταν ο Εδμόνδος μέχρι τον θάνατο του (971) υπονοώντας ότι ο Εδουάρδος πιθανότατα ήταν νόθος.[9] Η συγγραφέας Μπάρμπαρα Γιόρκε (γεν. 1951) τονίζει ότι η Έθελφλεντ ήταν πρώτη νόμιμη σύζυγος του Έντμοντ αλλά η Έλφθραιθ ήταν βασίλισσα όταν γέννησε τους γιους του βασιλιά οι οποίοι θεωρούντο περισσότερο νόμιμοι από τον Εδουάρδο.[10] Ο επίσκοπος Έθελγουλντ αρνήθηκε ότι ο Εδουάρδος ήταν νόμιμος κληρονόμος αλλά η Γιόρκε αναφέρει ότι η άρνηση του να τον δεχτεί ήταν συμφεροντολογική.[11]

Προστριβές για τη διαδοχή του πατέρα του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Εδουάρδος ο μάρτυρας όπως εμφανίζεται σε ένα γενεαλογικό δέντρο του 14ου αιώνα.

Μετά τον θάνατο του Εδμόνδου νόμιμος κληρονόμος του θρόνου έγινε ο μικρότερος αδελφός του Έθελρεντ.[12] Σε ένα καταστατικό στο Ουίντσεστερ εμφανίζεται το όνομα της Έλφθραιθ και του γιου της Έθελρεντ χωρίς να εμφανίζεται το όνομα του Εδουάρδου, όταν πέθανε ο Έντγκαρ ο Ειρηνικός στις 8 Ιουλίου 975 ο Έθελρεντ ήταν περίπου 9 ετών και ο Εδουάρδος λίγα χρόνια μεγαλύτερος.[13] Ο Ένγκαρ αποδείχτηκε ισχυρός βασιλιάς ο οποίος είχε πραγματοποιήσει σημαντικές θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις με τη βοήθεια κορυφαίων κληρικών όπως ο Δουνστάνος, αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι, ο Όσβαλντ του Ουόρκεστερ, αρχιεπίσκοπος της Υόρκης και ο Έθελγουλντ του Ουίντσεστερ. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές είχαν αφήσει δυσαρεστημένους τους ευγενείς οι οποίοι δεν τολμούσαν να τις αμφισβητήσουν την περίοδο που ο Έντγκαρ ήταν ακόμα ζωντανός, με τον θάνατο του βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία για να τις ανατρέψουν.[14] Οι βασικοί θρησκευτικοί ηγέτες παρόλα αυτά οι οποίοι υποστήριξαν τις μεταρρυθμίσεις δεν παρέμειναν ενωμένοι μετά τον θάνατο του Έντγκαρ, οι σχέσεις μεταξύ των αρχιεπισκόπων Δουνστάνου και Έθελγουλντ βρέθηκαν σε μεγάλη ένταση.[15] Ο Δουνστάνος ο οποίος υποστήριζε τον Εδουάρδο έφτασε στο σημείο να αμφιβάλει ακόμα και για τη νομιμότητα του γάμου του Έντγκαρ με την Έλφθραιθ συνεπώς με τη νομιμότητα του Έθελρεντ.[16]

Οι αρχιεπίσκοποι βρέθηκαν μεταξύ τους σε προστριβές σχετικά με το θέμα της διαδοχής του Έντγκαρ, ο νόμος δεν μπορούσε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Ο προπάππους του Εδουάρδου Εδουάρδος ο Πρεσβύτερος είχε μοιράσει το βασίλειο του στους γιους του, ο μεγαλύτερος αδελφός του πατέρα του Εδμόνδος Α΄ της Αγγλίας αναγκάστηκε να δώσει ένα μεγάλο τμήμα του βασιλείου του στον Έντγκαρ.[17] Η χήρα υποστήριξε τα δικαιώματα του γιου της Έθελρεντ στον θρόνο της Αγγλίας με τη βοήθεια του επισκόπου Έθελγουλντ αντίθετα ο Δουνστάνος μαζί με τον αρχιεπίσκοπο Όσβαλντ υποστήριζαν τον Εδουάρδο.[18] Τα σημαντικότερα σημεία των διαφωνιών σχετικά με τους δυο υποψηφίους ήταν η ηλικία τους και ο βαθμός νομιμότητας τους με βάση τη μητέρα τους, ο αρχιεπίσκοπος Δουνστάνος τελικά κατόρθωσε να υπερισχύσει και ο Εδουάρδος ο Μάρτυρας στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας (975).[19] Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι η στέψη του Εδουάρδου έγινε ύστερα από συμβιβασμό αφού ο Έθελρεντ πήρε εδάφη τα οποία είχε παραχωρήσει ο πατέρας του Έντγκαρ στο αβαείο του Άμπινγκτον αλλά στη συνέχεια οι συγγενείς των ευγενών στα οποία ανήκαν κατόρθωσαν να τα πάρουν πίσω.[20] Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό καταγράφει ότι μετά την άνοδο του Εδουάρδου στον θρόνο της Αγγλίας η χώρα απειλήθηκε από έναν κομήτη και ακολούθησε μεγάλη πείνα.[21] Οι ταραχές ξεκίνησαν μετά τον θάνατο του Έντγκαρ, ο κόμης Όσλακ της Νορθούμπριας ο οποίος κυβερνούσε σχεδόν ολόκληρη τη βόρεια Αγγλία εξορίστηκε για άγνωστους λόγους, αντικαταστάθηκε από τον γιο του Θόρεντ.[22]

Σύντομη βασιλεία με ταραχές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ασημένιο νόμισμα του Εδουάρδου του Μάρτυρα

Ο Εδουάρδος διόρισε μια νέα σειρά από δικούς του έμπιστους κόμητες στην περιοχή του Ουέσσεξ, λίγα είναι γνωστά για τους συγκεκριμένους άντρες και είναι δύσκολο να καθορίσουμε σε ποια παράταξη ανήκαν.Ο Έντουιν διορίστηκε κυβερνήτης στο Σάσσεξ όπως επίσης σε τμήματα του Κεντ και του Σάρρεϋ, τάφηκε στο αβαείο του Άμπινγκτον. Ο Έθελμιρ που επέβλεπε τμήματα του Χαμσάιρ με εδάφη στο Ράτλαντ είχε δεσμούς με τον Έθελγουιν. Ο τρίτος κόμης Έλφγουιρντ κυβέρνησε στη δύση, ήταν απόγονος του Έθελρεντ του Ουέσσεξ και του Κεντ και πιθανότατα αδελφός της συζύγου του Έντουι της Αγγλίας, φέρεται ότι ήταν υποστηρικτής του Εδουάρδου.[23] Την ίδια εποχή ο κοσμικός κλήρος ο οποίος είχε εκδιωχθεί από τα μοναστήρια επέστρεψε σε αυτά, ο επίσκοπος Έθελγουλντ που ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός των κοσμικών και ο επίσκοπος Δουνστάνος φαίνεται εγκατέλειψαν τις προσπάθειες τους να διατηρήσουν τη μεταρρύθμιση.[24] Οι ευγενείς βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να καταργήσουν τις μεταρρυθμίσεις του Έντγκαρ οι οποίες είχαν θίξει τα προνόμια τους, ο κύριος εκπρόσωπος της κίνησης αυτής ήταν ο κόμης Έλφχιρ ο οποίος επιτέθηκε στο δίκτυο από τα μοναστήρια του Όσβαλντ στη Μερκία.[25] Αντίπαλος του Έλφχιρ ήταν ο Έθελγουιν προστάτης της οικογενειακής μοναστηριακής περιουσίας του Ράμσεϊ ο οποίος συμπεριφέρθηκε σκληρά στο αβαείο του Έλι, ο Έλφχιρ και ο Έθελγουιν βρέθηκαν τότε σε ανοιχτό πόλεμο.[26] Οι επιθέσεις του Έλφχιρ στο Ράμσεϊ είχαν σαν στόχο να εδραιώσει την εξουσία του στην ανατολική Αγγλία, από την άλλη πλευρά ο Έθελγουιν είχε την υποστήριξη του ισχυρού Μπίρτνοθ, κόμη του Έσσεξ ο οποίος ανάγκασε τον Έλφχιρ να οπισθοχωρήσει.[27]

Λίγα καταστατικά έχουν διασωθεί από τη σύντομη διάρκεια της βασιλείας του Εδουάρδου σε αντίθεση με την πληθώρα καταστατικό που υπάρχουν από την εποχή της βασιλείας του πατέρα του και του αδελφού του. Όλα τα καταστατικά που έχουν διασωθεί αφορούν την καρδιά της βασιλείας του στο Ουέσσεξ και δυο συνομιλίες του με το Κρέντιτον στο οποίο ο πρώην δάσκαλος του Σάιντεμαν είχε τοποθετηθεί επίσκοπος.[28] Στη διάρκεια της βασιλείας του Έντγκαρ τα νομίσματα κόβονταν μονάχα στο Ουίντσεστερ και από εκεί γινόταν η διανομή τους στο υπόλοιπο βασίλειο, ο Εδουάρδος επέτρεψε την κοπή νομισμάτων στη Γιορκ και στο Λίνκολν, οι περισσότερες υπηρεσίες διανεμήθηκαν στα κεντρικά και στα βόρεια.[29] Συγκλήθηκαν πολλά συμβούλια κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Εδουάρδου, το Πάσχα του 977 στο Κίρτλινγκτον του Οξφορντσάιρ και την επόμενη χρονιά στο Κάλνε του Γουιλσάιρ, στη διάρκεια της συνέλευσης του Κάλνε το δάπεδο κατέρρευσε με αποτέλεσμα πολλοί σύμβουλοι να βρουν τον θάνατο.[30]

Δολοφονία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Έλφθραιθ παρακολουθεί τη δολοφονία του Εδουάρδου του Μάρτυρα - από τη "Βίβλο των Μαρτύρων" του Ιωάννη Φόξ

Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό περιγράφει στους στίχους του τη δολοφονία του Εδουάρδου στις 18 Μαρτίου 978 όταν επισκέφτηκε τον Έθελρεντ και τη μητέρα του Έλφθραιθ στην περιοχή που έμεναν στο κάστρο του Κόρφ, στη συνέχεια έγινε η ταφή του στο Γουέρχαμ χωρίς καμιά βασιλική τιμή. Το Χρονικό του Πίτερμπρο αναφέρει :

"Δεν συνέβη τίποτα χειρότερο από την εποχή που πάτησαν οι άνθρωποι στην ακτή της Αγγλίας. Οι άνθρωποι τον δολοφόνησαν αλλά ο θεός τον εξύψωσε, ήταν βασιλιάς στη γη για λίγο αλλά ο θεός τον έκανε άγιο, οι συγγενείς του δεν εκδικήθηκαν για τον θάνατο του αλλά εκδικήθηκε ο θεός για λογαριασμό του". [31]

Υπάρχουν πολλές αναφορές για τη φρικτή δολοφονία του η παλαιότερη τη δεκαετία του 1040 τον περιγράφει ως μάρτυρα.[32] Στο έργο σχετικά με τη "Ζωή του Όσβαλντ του Ουόρκεστερ" αφιερωμένο στον Μπίρχτφερθ του Ράμσι αναφέρει ότι ο Εδουάρδος δολοφονήθηκε από τους συμβούλους του Έθελρεντ και στη συνέχεια τάφηκε σε μια απλή τελετή στο Γουέρχαμ.[33] Ο επίσκοπος Γούλφσταν Β΄ γράφει (1016) σχετικά με τον θάνατο του Εδουάρδου :

"Μια πολύ μεγάλη προδοσία έγινε, πρόδωσαν και σκότωσαν τον αφέντη τους και στη συνέχεια τον έθαψαν ..." [34]

Μετέπειτα συγγραφείς καταγράφουν ότι ο Έθελρεντ και η μητέρα του διέταξαν τη δολοφονία, συγκεκριμένα ο συγγραφέας Χένρυ του Χάντινγκτον (1080 - 1160) αναφέρει ότι η ίδια Έλφθραιθ τον σκότωσε με τα χέρια της.[35]

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το κάστρο του Κόρφ στο οποίο έγινε η δολοφονία του Εδουάρδου του Μάρτυρα

Οι σύγχρονοι ιστορικοί καταγράφουν τρεις εκδοχές σχετικά με την υπόθεση της δολοφονίας του Εδουάρδου. Η πρώτη εκδοχή αναφέρεται στο έργο "η ζωή του Όσβαλντ" αναφέρεται ότι σκοτώθηκε από τους αυλικούς της Έλφθραιθ και του Έθελρεντ ύστερα από μια διένεξη προκειμένου να αναλάβει την εξουσία ο εκλεκτός τους.[36] Ο συγγραφέας Φρανκ Στέντον (1880 - 1967) αναφέρει ότι ο Εδουάρδος ήταν πολύ βίαιος στη συμπεριφορά του και χυδαίος στις εκφράσεις του. Μετά την αγιοποίηση του οι σύμβουλοι του θυμώντουσαν με τρόμο τα ξεσπάσματα της οργής του ιδιαίτερα στα μέλη της βασιλικής αυλής, αυτό θα μπορούσε να είναι μια μορφή ύμνου.[37][38] Στη δεύτερη έκδοση η δολοφονία έγινε με εντολή της ίδιας της Έλφθραιθ η οποία επέτρεψε στους δολοφόνους να δραπετεύσουν και να μείνουν ατιμώρητοι.[39] Μια τρίτη εκδοχή αναφέρει ότι πίσω από τη δολοφονία του Εδουάρδου βρισκόταν ο Έλφχιρ ο οποίος φοβόταν την τιμωρία του βασιλιά απέναντι του για την προηγούμενη συμπεριφορά του.[40] Το σώμα του Εδουάρδου τοποθετήθηκε για έναν περίπου χρόνο στο Γουέρχαμ, ο Έθελρεντ στη συνέχεια σαν ένδειξη συμφιλίωσης συμφώνησε στη βασιλική του ταφή, το σώμα του παρέμεινε άθικτο, αυτό θεωρήθηκε ένδειξη αγιοποίησης. Σύμφωνα με τη "Ζωή του Αγίου Όσβαλντ" στη συνέχεια μεταφέρθηκε μεταφέρθηκε στο Σάφτεσμπουρι μαζί με τον Αλφρέδο τον Μέγα και τη γιαγιά του Ελγκίφου του Σάφτσμπερι όπου πραγματοποιήθηκε μεγαλοπρεπής βασιλική ταφή.[41] Ο βασιλιάς Έθελρεντ δεν παραβρέθηκε στην κηδεία επειδή ήταν απασχολημένος σε πόλεμο με τους Δανούς σύμφωνα όμως με καταστατικό παρέδωσε στο Σάφτεσμπουρι μεγάλες εκτάσεις γης από το Μπράντφορντ (1001), καταστατικό του 13ου αιώνα καταγράφει ότι η ημερομηνία της δωρεάς πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουνίου.[42]

Αγιοποίηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ανάδειξη του Εδουάρδου σε άγιο μπορεί να εξηγηθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Σύμφωνα με τις περισσότερες πληροφορίες τον βασικό ρόλο σε αυτό το θέμα έπαιξε ο ίδιος ο Έθελρεντ για να κατευνάσει την οργή των οπαδών του από τη δολοφονία του, την ίδια εποχή με τη δωρεά στο Σάφτεσμπουρι έγινε και η αγιοποίηση του Εδουάρδου. Ο Έθελρεντ με καταστατικό και με εορταστικές εκδηλώσεις νομιμοποίησε την αγιοποίηση αυτή (1008). Ο Ντέιβιντ Ρόλλασον σημειώνει ότι η αγιοποίηση δολοφονημένων βασιλέων ήταν συνηθισμένη πρακτική στη μεσαιωνική Ευρώπη εκείνη την εποχή.[43] Τον 16ο αιώνα στη διάρκεια της Αγγλικής Μεταρρύθμισης ο Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας έδωσε εντολή να κατεδαφιστούν πολλοί χριστιανικοί ναοί, τα οστά του Εδουάρδου τα έκρυψαν για να κατορθώσουν να τα διασώσουν.[44] Τα οστά βρέθηκαν από αρχαιολογικές έρευνες του Γουίλσον-Κλάριτζ (1931), εξετάστηκαν από τον οδοντίατρο Στόουελ ο οποίος επιβεβαίωσε ότι ανήκαν στον νεαρό Εδουάρδο.[45] Ο Γουίλσον-Κλάριτζ ήθελε τα οστά να μεταφερθούν σε Ορθόδοξη εκκλησία στη Ρωσία αντίθετα ο αδελφός του ήθελε να παραμείνουν στο Σάφτεσμπουρι, τελικά παρέμειναν για πολλές δεκαετίες στην τράπεζα του Σάρρεϋ λόγω διαφωνιών.[46]

Η Ορθόδοξη εκκλησία της Ρωσίας κατόρθωσε τελικά να υπερισχύσει, τα λείψανα μεταφέρθηκαν στο Γουόκινγκ σε μια μεγαλοπρεπή τελετή τον Σεπτέμβριο του 1984.[45] Η εκκλησία η οποία ανήκε στην Ελληνική Ορθόδοξη κοινότητα πήρε το όνομα του Αγίου Εδουάρδου του Μάρτυρα, τα οστά σύμφωνα με έρευνες ανήκαν σε άνδρα ηλικίας μεταξύ 20 - 30 ετών αλλά ο Εδουάρδος την εποχή που δολοφονήθηκε ήταν νεαρός έφηβος.[47] Στην Ορθόδοξη εκκλησία ο Άγιος Εδουάρδος καθιερώθηκε ως μάρτυρας για την αγάπη του Χριστού.[45] Η εορτή του καθορίστηκε στις 18 Μαρτίου την ημέρα της δολοφονίας του, η Ορθόδοξη εκκλησία τον εορτάζει για δεύτερη φορά στις 3 Σεπτεμβρίου όπως επίσης και τη μεταφορά των λειψάνων του στις 13 Φεβρουαρίου.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Hart, "Edward", p. 783; Williams, Æthelred the Unready, p. 2.
  2. ↑ Hart, "Edward", p. 783; Williams, Æthelred the Unready, p. 3.
  3. ↑ Williams, Æthelred the Unready, pp. 3–4.
  4. ↑ Hart, "Edward", p. 783; Williams, Æthelred the Unready, pp. 4–5.
  5. ↑ Higham, Death of Anglo-Saxon England, p. 6.
  6. ↑ Williams, Æthelred the Unready, p. 2; John, Reassessing Anglo-Saxon England, p. 120
  7. ↑ Yorke, "The Women in Edgar's Life", p. 149
  8. ↑ Stafford. Unification and Conquest. pp. 52&57.
  9. ↑ Hart, Cyril (2007), "Edward the Martyr", Oxford Dictionary of National Biography, Oxford: Oxford University Press, retrieved 9 November 2008
  10. ↑ Yorke, "The Women in Edgar's Life", pp. 147–48
  11. ↑ Yorke, "Æthelwold and the Politics of the Tenth Century", p. 86
  12. ↑ Miller, "Edgar"; Higham, Death of Anglo-Saxon England, p. 7. Williams, Æthelred the Unready, p. 8, dissents from this view.
  13. ↑ Miller, "Edward the Martyr".
  14. ↑ John, Reassessing Anglo-Saxon England, pp. 113–9; Hart, "Edward", pp. 783–4; Miller, "Edgar"; Higham, Death of Anglo-Saxon England, pp. 2–4; Fisher, "Anti-Monastic Reaction", pp. 254–255 & 266.
  15. ↑ Hart, "Edward", 784.
  16. ↑ Higham, Death of Anglo-Saxon England, pp. 7 & 8.
  17. ↑ Higham, Death of Anglo-Saxon England, p. 9–12.
  18. ↑ While Higham, Miller and Williams suggest that Ælfhere supported Æthelred, Hart makes Æthelwine and his party the supporters of Æthelred.
  19. ↑ Williams, Æthelred the Unready, p. 10; Miller, "Edward the Martyr". Dales, Dunstan, p. 100, suggests that the inauguration may have taken place in March 976.
  20. ↑ Williams, Æthelred the Unready, p. 10; this seizure is recorded in charter S 937
  21. ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, p. 121, Ms. D & E, s.a. 975 & p. 122, Ms. C, s.a. 976.
  22. ↑ Williams, Æthelred the Unready, p. 11; Higham, Death of Anglo-Saxon England, p. 10; Fisher, "Anti-Monastic Reaction", p. 268; Dales, Dunstan, p. 100; Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, p. 121, Ms. D, s.a. 975.
  23. ↑ Higham, Death of Anglo-Saxon England, pp. 11–12; Williams, Æthelred the Unready, pp. 9–10, 17 & 22.
  24. ↑ Hart, "Edward", p. 784.
  25. ↑ Williams, "Ælfhere". Ælfhere was remembered as a generous patron and protector of the reformed Glastonbury Abbey.
  26. ↑ Fisher, "Anti-Monastic Reaction", pp. 266–267; Hart, "Æthelwine". Dales, Dunstan, p. 101.
  27. ↑ Williams, Æthelred the Unready, pp. 10–11.
  28. ↑ Williams, Æthelred the Unready, p. 11; Hart, "Edward", p. 784; Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, p. 122, Ms. C, s.a. 977.
  29. ↑ Hart, "Edward", p. 784; Higham, Death of Anglo-Saxon England, pp. 11 & 13.
  30. ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, p. 122, Ms. E, s.a. 977 & p. 123, Ms. C, s.a. 978; Dales, Dunstan, p. 102; Hart, "Æthelwine"; Higham, Death of Anglo-Saxon England, p. 13.
  31. ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, p. 123, Ms. E, s.a. 979, also in Ms. D; Williams, Æthelred the Unready, p. 11; Higham, Death of Anglo-Saxon England, pp. 17–18.
  32. ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, p. 121. Ms. A, s.a. 978 & Ms. C, s.a. 978.
  33. ↑ Williams, Æthelred the Unready, pp. 11–12; Hart, "Edward", pp. 784–785; Miller, "Edward the Martyr".
  34. ↑ Melissa Bernstein Ser's translation in her Electronic Sermo Lupi ad Anglos Archived November 7, 2008, at the Wayback Machine.
  35. ↑ Williams, Æthelred the Unready, pp. 12–13; Miller, "Edward the Martyr"; Dales, Dunstan, p. 103.
  36. ↑ So, for example, Williams, Æthelred the Unready, p. 12; Dales, Dunstan, p. 103.
  37. ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, p. 372
  38. ↑ Williams, Æthelred the Unready, pp. 8–9.
  39. ↑ Thus Hart, "Edward", p. 785; Higham, Death of Anglo-Saxon England, p. 14.
  40. ↑ For this, see Higham, Death of Anglo-Saxon England, p. 12
  41. ↑ Stafford, Unification and Conquest, p. 59; Ridyard, Royal Saints, pp. 155–156; Hart, "Edward", p. 785; Williams, Æthelred the Unready, p. 16; Miller, "Edward the Martyr". It is possible that the Passio S. Eadwardi is based in part on an earlier life compiled at Shaftesbury.
  42. ↑ Williams, Æthelred the Unready, pp. 15–16; Ridyard, Royal Saints, pp. 156–157. Æthelred's charter is S 899
  43. ↑ Williams, Æthelred the Unready, pp. 14–17; Rollason, Mildrith Legend, pp. 53–57; Hart, "Edward", p. 785; Miller, "Edward the Martyr"; Ridyard, Royal Saints, pp. 154–175.
  44. ↑ Serfes, Nektarios, The Life Of Among The Saints Edward The Martyr, King Of England, Saints Constantine & Helen Greek Orthodox Church, retrieved 2007-09-26
  45. ↑ 45,0 45,1 45,2 "St Edward the Martyr", Necropolis Notables, The Brookwood Cemetery Society, archived from the original
  46. ↑ Longford, Elizabeth (1991), Oxford Book of Royal Anecdotes, Oxford: Oxford Univ. Press, pp. 29–30
  47. ↑ Williams, Æthelred the Unready, pp. 13–14

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Fisher, D. J. V. (1952), "The Anti-Monastic Reaction in the Reign of Edward the Martyr", Cambridge Historical Journal, Cambridge: Cambridge University Press, 10 (3): 254–270, JSTOR 3021114.
  • Dales, Douglas J. (1988), Dunstan: Saint and Statesman, Cambridge: Lutterworth Press.
  • Fell, Christine (1971), Edward, King and Martyr, Leeds Texts and Monographs, Leeds: University of Leeds School of English.
  • Hart, Cyril (2004), "Æthelwine [Ethelwine, Æthelwine Dei Amicus] (d. 992)", Oxford Dictionary of National Biography, Oxford: Oxford University Press, retrieved 2008-05-14
  • Hart, Cyril (2004), "Edward [St Edward called Edward the Martyr] (c. 962–978)", Oxford Dictionary of National Biography, 17, Oxford: Oxford University Press, pp. 783–785, retrieved 2008-05-14
  • Higham, Nick (1997), The Death of Anglo-Saxon England, Stroud: Sutton.
  • John, Eric (1996), Reassessing Anglo-Saxon England, Manchester: Manchester University Press.
  • Loyn, H. R. (2000), The English Church, 940–1154, Upper Saddle River, NJ: Pearson Education.
  • Miller, Sean (1999), "Edgar", in Lapidge, Michael, The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England, Oxford: Blackwell, pp. 158–159.
  • Miller, Sean (1999), "Edward the Martyr", in Lapidge, Michael, The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England, Oxford: Blackwell, p. 163.
  • ed. by Nigel Ramsay .... (1992), Ramsay, Nigel; Sparks, Margaret; Tatton-Brown, T. W. T., eds., St Dunstan : his life, times and cult, Woodbridge: Boydell.
  • Ridyard, Susan J. (1988), The Royal Saints of Anglo-Saxon England: A Study of West Saxon and East Anglian Cults, Cambridge Studies in Medieval Life and Thought, Cambridge: Cambridge University Press.
  • Rollason, D.W. (1982), The Mildrith Legend: A Study in Early Medieval Hagiography in England (Studies in the Early History of Britain).
  • Ser, Melissa Bernstein (1996), The Electronic Sermo Lupi ad Anglos, archived from the original on 2008-11-07, retrieved 2008-11-08
  • Stafford, Pauline (1989), Unification and Conquest: A Political and Social History of England in the Tenth and Eleventh Centuries, London: Edward Arnold.
  • Stafford, Pauline (1999), "Ælfthryth"", in Lapidge, Michael, The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England, Oxford: Blackwell.
  • Stenton, Frank (1971), Anglo-Saxon England (3rd ed.), Oxford: Oxford University Press.
  • Williams, Ann (2004), "Ælfhere (d. 983)", Oxford Dictionary of National Biography, Oxford: Oxford University Press, retrieved 2008-05-14
  • Williams, Ann (2003). Æthelred the Unready: The Ill-Counselled King. London: Hambeldon & London.
  • Yorke, Barbara (1988). "Æthelwold and the Politics of the Tenth Century". In Yorke, Barbara. Bishop Æthelwold: His Career and Influence. Woodbridge, UK: The Boydell Press. pp. 65–88.
  • Yorke, Barbara (2008). "The Women in Edgar's Life". In Scragg, Donald. Edgar, King of the English 959–975. Woodbridge, UK: The Boydell Press.
Εδουάρδος ο Μάρτυρας
Γέννηση: 962 Θάνατος: 18 Μαρτίου 978
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Έντγκαρ Α΄ ο Ειρηνικός 		Βασιλιάς της Αγγλίας

978 - 1013 		Διάδοχος
Έθελρεντ του Ουέσσεξ
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εδουάρδος_ο_Μάρτυρας&oldid=10721565"