Μετάβαση στο περιεχόμενο

Έντγκαρ Έθελινγκ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Έντγκαρ Έθελινγκ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Edgar Ætheling (Παλαιά Αγγλικά)
ΓέννησηΔεκαετία του 1050 (περίπου)[1]
Βασίλειο της Ουγγαρίας
Θάνατος12ος αιώνας ή 1125[2]
Αγγλία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααριστοκράτης
Οικογένεια
ΓονείςΕδουάρδος ο Εξόριστος[3] και Αγκάθα, σύζυγος του Έντουαρντ του Εξορίστου[3]
ΑδέλφιαCristina, daughter of Edward the Exile
Αγία Μαργαρίτα της Σκωτίας[3]
ΟικογένειαΟίκος του Ουέσσεξ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Έντγκαρ Έθελινγκ ή Έντγκαρ ο Εξόριστος (Edgar Ætheling, 1051 - 1126), βασιλιάς της Αγγλίας (1066), ο τελευταίος από τον Οίκο του Ουέσσεξ, υπήρξε γιος του Εδουάρδου του εξορίστου και της Αγκάθας και εγγονός του Έντμουντ του σιδηρόπλευρου. Ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Αγγλίας αλλά δεν στέφθηκε ποτέ, καθώς η Αγγλία είχε ήδη κατακτηθεί από τους Νορμανδούς υπό τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή. Γεννήθηκε στην Ουγγαρία στην οποία ο πατέρας του πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, αφού η οικογένειά του είχε εξοριστεί από την εποχή που η Αγγλία κατακτήθηκε από τον Κνούτο (1016). Η μητέρα του ήταν συγγενής του Γερμανού αυτοκράτορα αλλά η ταυτότητά της δεν έχει εξακριβωθεί. Οι γονείς του είχαν άλλες δύο κόρες, την Αγία Μαργαρίτα της Σκωτίας και την Χριστίνα, αλλά ο ίδιος υπήρξε ο μοναδικός τους γιος.

Αποτυχία του Έντγκαρ να διαδεχτεί τον Εδουάρδο τον Ομολογητή στον Αγγλικό θρόνο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο άτεκνος βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος ο Ομολογητής ετεροθαλής αδελφός του παππού του Έντμουντ κάλεσε στην αυλή του (1057) τον πατέρα του Εδουάρδο με ολόκληρη την οικογένεια του προκειμένου να τους χρίσει διαδόχους του στον θρόνο της Αγγλίας. Ο Εδουάρδος ο εξόριστος έφτασε την ίδια χρονιά στην Αγγλία αλλά πέθανε αμέσως μετά υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.[4] Ο Έντγκαρ ήταν τότε μόλις 6 ετών, ο Εδουάρδος έκανε τα πάντα προκειμένου να του εξασφαλίσει την διαδοχή μπροστά σε μια σειρά από ισχυρότατους διεκδικητές του Αγγλικού θρόνου όπως ο Χάρολντ Β΄ της Αγγλίας, ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής, ο Σβεν Β΄ της Δανίας και ο Χάραλντ Γ΄ της Νορβηγίας. Ο Εδουάρδος ο Ομολογητής πέθανε τον Ιανουάριο του 1066, ο Έντγκαρ Έθελινγκ ήταν τότε στις αρχές της εφηβείας του πολύ νέος για να αναλάβει πρωτοβουλίες για στρατιωτική εκστρατεία. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να τον δικαιολογήσει γιατί υπήρξαν βασιλείς της Αγγλίας που ανέλαβαν εκστρατεία για την άνοδο τους στον θρόνο στην ίδια ηλικία ή σε ακόμα νεώτερη όπως ο Έντγκαρ Α΄ ο Ειρηνικός, ο Εδουάρδος ο Μάρτυρας και ο Έθελρεντ του Ουέσσεξ. Οι φήμες για τον θάνατο του Εδουάρδου του Ομολογητή δημιούργησαν συναγερμό σε όλους τους ισχυρούς βασιλείς της βόρειας Ευρώπης για την διαδοχή του αφού ο ίδιος όσο ζούσε έκανε το λάθος να μην κατοχυρώσει ενυπόγραφα τον Έντγκαρ Έθελινγκ για να τον διαδεχτεί στον θρόνο. Ο πόλεμος ξέσπασε σκληρά ανάμεσα στους διεκδικητές και ο Έντγκαρ δεν είχε τις κατάλληλες συμμαχίες για να τους αντιμετωπίσει, η συνέλευση εξέλεξε νέο βασιλιά της Αγγλίας τον ισχυρότερο κόμη εκείνη την εποχή στην χώρα Χάρολντ Γκόντουινσον ως Χάρολντ Β΄.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Χάρολντ στην Μάχη του Χέιστινγκς εναντίον των Νορμανδών η συνέλευση των ευγενών στο Λονδίνο ανακήρυξε ομόφωνα νέο βασιλιά της Αγγλίας τον Έντγκαρ. [5] Στο συμβούλιο της αντιβασιλείας τοποθετήθηκαν ισχυρότατα πρόσωπα της Αγγλικής κοινωνίας και εκκλησίας όπως ο Στίγκαντ, αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι, ο Ίλντριντ αρχιεπίσκοπος της Υόρκης, ο Έντουιν, κόμης της Μερκίας και ο αδελφός του Μόρκαρ, κόμης της Νορθούμπριας. Οι άντρες ορκίστηκαν να κάνουν οτιδήποτε για να σταματήσουν την προέλαση των Νορμανδών στο πλευρό του Έντγκαρ και να πολεμήσουν τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή. Η στρατιωτική υπεροχή του Γουλιέλμου ωστόσο ήταν αναμφισβήτητη κάτι που ανάγκασε τους ευγενείς σταδιακά να αναγνωρίσουν την κυριαρχία του, όταν ο Γουλιέλμος διέσχισε τον Τάμεση ο πρώτος που του δήλωσε υποταγή εγκαταλείποντας τον Έντγκαρ ήταν ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Στίγκαρντ. Όταν οι Νορμανδοί κατέλαβαν το Λονδίνο όλοι οι υπόλοιποι οπαδοί του Έντγκαρ δήλωσαν την υπολογή τους στον Γουλιέλμο εγκαταλείποντας τον νεαρό βασιλιά, τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου και ο ίδιος ο Έντγκαρ Έθελινγκ αποδέχτηκε την στέψη του νέου βασιλιά.[6]

Εξεγέρσεις εναντίον του Γουλιέλμου του Κατακτητή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής κράτησε τον νεαρό Έντγκαρ στην συνοδεία του μαζί με τους υπόλοιπους Άγγλους στην αυλή του στην Νορμανδία (1067) πριν επιστρέψει στην Αγγλία. Ο Έντγκαρ Έθελινγκ την επόμενη χρονιά (1068) βρέθηκε πιθανότητα μπλεγμένος στην εξέγερση των αδελφών Έντουιν και Μόρκαρ ή αποπειράθηκε να επιστρέψει στην Ουγγαρία, αλλά τελικά βρέθηκε στην αυλή του Μάλκολμ Γ΄ της Σκωτίας ο οποίος παντρεύτηκε την αδελφή του Έντγκαρ Μαργαρίτα υποστηρίζοντας τα δικαιώματα του στον θρόνο της Αγγλίας.[7] Σε μια νέα εξέγερση που ξέσπασε στην Νορθούμπρια στις αρχές του 1069 ο Έντγκαρ μαζί με άλλους δραπέτες ανέλαβε την ηγεσία της, οι επαναστάτες ηττήθηκαν από τον Γουλιέλμο της Υόρκης και ο Έντγκαρ δραπέτευσε ξανά στον Μάλκολμ.[8] Το καλοκαίρι του ίδιου στόλου η άφιξη στόλου της Δανίας από τον βασιλιά Σβεν πυροδότησε νέο μεγάλο κύμα εξεγέρσεων, ο Έντγκαρ έφτασε στην Γέφυρα Χάμπερ όπου ενώθηκε μαζί με άλλους επαναστάτες, ευγενείς από την Νορθούμπρια και Δανούς. Οι συνδυασμένες δυνάμεις κατόρθωσαν να καταλάβουν την Γιορκ και να αποκτήσουν τον έλεγχο στην Νορθούμπρια αλλά στον δρόμο του για να καταλάβει το Λίντσεϊ συνετρίβη και η μεγαλύτερη ομάδα των οπαδών του δραπέτευσε από τον στρατό του. Ο Γουλιέλμος ανακατέλαβε την Νορθούμπρια διώχνοντας τους Δανούς και ξεκίνησε την λεηλασία της περιοχής. [9] Την επόμενη χρονιά (1070) ο Γουλιέλμος αποφάσισε δυναμικά να αναλάβει εκστρατεία εναντίον των επαναστατών και ο Έντγκαρ δραπέτευσε για άλλη μια φορά στη Σκωτία.

Παρέμεινε στην Σκωτία μέχρι το 1072, την ίδια χρονιά ο Γουλιέλμος επιτέθηκε στην Σκωτία πιέζοντας τον Μάλκολμ να δεχτεί την υποταγή του, ένας από τους όρους της ειρήνης ήταν η απέλαση του Έντγκαρ. [10] Βρήκε καταφύγιο στην αυλή του Ροβέρτου της Φριζίας ο οποίος βρισκόταν σε σύγκρουση με τους Νορμανδούς, ωστόσο το 1074 κατόρθωσε να επιστρέψει στην Σκωτία. Σύντομα έγινε δεκτός από τον Φίλιππο Α΄ της Γαλλίας ο οποίος βρισκόταν επίσης σε εχθρότητα με τον Γουλιέλμο στα σύνορα με την Νορμανδία, μια καταιγίδα όμως έριξε πίσω τα πλοία του στην Αγγλική ακτή. Πολλοί από τους άντρες του Έντγκαρ κυνηγήθηκαν από τους Νορμανδούς αλλά κατόρθωσαν να δραπετεύσουν, μετά από αυτή την συντριβή ο Μάλκολμ αναγκάστηκε να δηλώσει την ολοκληρωτική υποταγή του στον Γουλιέλμο. [11] Ο Έντγκαρ απογοητευμένος από τις αποτυχίες του με τον Γουλιέλμο αναγκάστηκε να αποσυρθεί με την συνοδεία του στην Νορμανδική Απουλία.[12] Το Domesday Book την ίδια χρονιά καταγράφει μόνο δυο κτήματα του Έντγκαρ στο Χερτφορτσάι.[13] Αναφέρεται ότι πριν αναχωρήσει για την Ιταλία αποφάσισε να εγκαταλείψει δια παντός την Αγγλία και όλη την περιουσία του, η καταγραφή των δυο κτημάτων πιθανότατα να οφείλεται σε λάθος, ωστόσο σε λίγα χρόνια επέστρεψε ξανά στην Αγγλία.[14]

Σύμμαχος με τον Ροβέρτο της Νορμανδίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τον θάνατο του Γουλιέλμου του Κατακτητή ο Έντγκαρ Έθελινγκ υποστήριξε τον μεγαλύτερο γιο του Ροβέρτο Β΄ της Νορμανδίας ο οποίος βρέθηκε σε σύγκρουση με τον δεύτερο αδελφό του Γουλιέλμο Ρούφο, ο Όρντερικ Βιτάλις αναφέρει ότι ήταν ένας από τους τρεις βασικούς συμβούλους του Ροβέρτου.[15] Ο πόλεμος τον οποίο ξεκίνησε ο Ροβέρτος στην προσπάθεια του να ανατρέψει τον Γουλιέλμο κατέληξε τελικά σε ήττα (1091). Σαν τμήμα της συνθήκης ανάμεσα στα δυο αδέλφια ο Έντγκαρ υποχρεώθηκε να παραδώσει τα εδάφη τα οποία του είχε παραδώσει ο Ροβέρτος, τα εδάφη αυτά είχε κατάσχει από τους οπαδούς του Γουλιέλμου ο Ροβέρτος για να τα παραδώσει στους δικούς του οπαδούς όπως ο Έντγκαρ. Ο δυσαρεστημένος Έντγκαρ επέστρεψε ξανά στην Σκωτία στην αυλή του Μάλκολμ ο οποίος ετοιμαζόταν για νέο πόλεμο με τον Γουλιέλμο, ο Γουλιέλμος βάδισε βόρεια αλλά τελικά οι δυο στρατοί αποφάσισαν να διαπραγματευτούν αντί να πολεμήσουν. Ο Ροβέρτος αυτή την φορά ήταν μαζί με τον αδελφό του και ο Έντγκαρ στο πλευρό του Μάλκολμ, οι διαπραγματεύσεις οδήγησαν σε ειρήνη. Σε λίγο καιρό ο Ροβέρτος απογοητευμένος επειδή δεν κράτησε ο Γουλιέλμος τις υποσχέσεις του αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Νορμανδία, πήρε μαζί του και τον Έντγκαρ. [16]

Μετά την επιστροφή του στην Αγγλία (1093) ο Έντγκαρ πήγε στην Σκωτία να διαπραγματευτεί με τον Μάλκολμ ο οποίος ήταν δυσαρεστημένος επειδή οι Νορμανδοί δεν είχαν εφαρμόσει την συμφωνία του 1091. Οι διαπραγματεύσεις οδήγησαν σε πόλεμο, την ίδια χρονιά ο Μάλκολμ επιτέθηκε στην Αγγλία και σκοτώθηκε στην μάχη του Άλνουικ μαζί με τον διάδοχο του Εδουάρδο τον μεγαλύτερο από τους γιους του με την Μαργαρίτα. Ο αδελφός και διάδοχος του Μάλκολμ Ντόναλντ Γ΄ της Σκωτίας έδιωξε τους Άγγλους και τους Γάλλους οι οποίοι είχαν λάβει ψηλά αξιώματα και είχαν προκαλέσει την ζήλεια της γηγενούς Σκωτσέζικης αριστοκρατίας, η πράξη του αυτή τον έφερε σε σύγκρουση με την Άγγλο-Νορμανδική μοναρχία που έχασε τα προνόμια της στην Σκωτία. Ο Γουλιέλμος βοήθησε τον μεγαλύτερο γιο του Μάλκολμ Ντάνκαν Γ΄ της Σκωτίας ο οποίος υπήρξε πολλά χρόνια όμηρος στην αυλή του Γουλιέλμου του Κατακτητή να ανατρέψει τον θείο του αλλά ο Ντόναλντ Γ΄ κατάφερε να καταπνίξει την εξέγερση του και τον θανάτωσε.[17] Το 1097 πραγματοποιήθηκε νέα επέμβαση της Άγγλο-Νορμανδικής μοναρχίας με εκστρατεία του Έντγκαρ στην Σκωτία, η εκστρατεία αυτή την φορά ήταν επιτυχής, ο Ντόναλντ ανετράπη και αντικαταστάθηκε στον θρόνο της Σκωτίας από τον ανιψιό του Έντγκαρ της Σκωτίας γιο του Μάλκολμ και της Μαργαρίτας. [18]

Συμμετοχή στην Α΄ Σταυροφορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Όρντερικ αναφέρει ότι ο Έντγκαρ ήταν ο αρχηγός του Αγγλικού στόλου ο οποίος στην Α΄ Σταυροφορία, έκαψε τα ερειπωμένα πλοία και προχώρησε μέσω ξηράς για την Ιερουσαλήμ. [19] Η πληροφορία είναι ανακριβής αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ο στόλος του είχε φτάσει στην Συρία τον Μάρτιο του 1098 ενώ πολεμούσε στην Σκωτία στα τέλη του 1097 επειδή ο χρόνος δεν επαρκούσε για τόσο μεγάλο ταξίδι. Το πιθανότερο είναι η πληροφορία του Στήβεν Ράνσιμαν ότι ταξίδεψε στην Μεσόγειο μέσω ξηράς και στην συνέχεια ενώθηκε με τον στόλο του.[20] Ο Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι καταγράφει ότι ο Έντγκαρ πραγματοποίησε προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα (1102) και η αναφορά του Όρντερικ είναι προϊόν σύγχυσης σχετικά με την αποστολή του Αγγλικού στόλου και το ταξίδι που έκανε ο ίδιος ο Έντγκαρ αργότερα. Πολλοί νεώτεροι ιστορικοί αναφέρουν ότι ο Έντγκαρ είχε υπηρετήσει στην φρουρά των Βαράγγων του Βυζαντινού αυτοκράτορα αλλά δεν υπάρχει καμία απόδειξη για αυτή την πληροφορία. Ο Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι αναφέρει ότι ο Έντγκαρ δέχθηκε πολλές προσφορές στον δρόμο της επιστροφής του από τον Βυζαντινό και τον Γερμανό αυτοκράτορα για αξιώματα στην αυλή τους αλλά ο ίδιος ήθελε να επιστρέψει οπωσδήποτε στην πατρίδα του.[21]

Όταν επέστρεψε στην Ευρώπη ο Έντγκαρ υποστήριξε πάλι τον Ροβέρτο αυτή την φορά στην διαμάχη του με τον νεώτερο αδελφό του Ερρίκο Α΄ της Αγγλίας, ο Ροβέρτος ηττήθηκε στην μάχη του Τινσεμπραί (1106) και αιχμαλωτίστηκε για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του. Ο Έντγκαρ στάθηκε περισσότερο τυχερός, επέστρεψε στην Αγγλία και ο βασιλιάς Ερρίκος τον απελευθέρωσε και τον συγχώρεσε. [22] Η ανιψιά του Έντιθ Ματθίλδη της Σκωτίας κόρη του Μάλκολμ Γ΄ της Σκωτίας και της Αγίας Μαργαρίτας της Σκωτίας παντρεύτηκε τον Ερρίκο (1100), ο Έντγκαρ ταξίδεψε άλλη μια φορά στην Σκωτία γύρω στο 1120 αυτή την φορά για τελευταία στην ζωή του. Τον Νοέμβριο του 1120 βρισκόταν στην ζωή όταν παρακολούθησε τον τραγικό θάνατο του διαδόχου του Αγγλικού θρόνου Γουλιέλμου Αδελίνγκ ο οποίος ήταν γιος της ανιψιάς του Ματθίλδης και του Ερρίκου Α΄ της Αγγλίας. Ο Έντγκαρ ήταν ακόμα ζωντανός όταν ο Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι έγραφε την βιογραφία του (1125), οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν στην άποψη ότι πέθανε λίγο αργότερα. Δεν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι ο Έντγκαρ παντρεύτηκε ή ότι άφησε απογόνους.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) Foundation for Medieval Genealogy. fmg.ac/Projects/MedLands/ENGLAND,%20AngloSaxon%20&%20Danish%20Kings.htm. Ανακτήθηκε στις 30  Μαρτίου 2017.
  2. ↑ www.biografiasyvidas.com/biografia/e/edgar_atheling.htm.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 «Kindred Britain»
  4. ↑ Whittock, Martyn; Whittock, Hannah (2016). 1018 and 1066: Why the Vikings Caused the Norman Conquest. Ramsbury, Wilts: Crowood. Retrieved 27 June 2017.
  5. ↑ Douglas, David C. (1964). William the Conqueror: The Norman Impact Upon England. Berkeley: University of California Press. pp. 204–205.
  6. ↑ Hook, Walter Farquhar (1860). Lives of the Archbishops of Canterbury, Vol. 1: The Anglo-Saxon Period. London. p. 515-16. Retrieved 27 June 2017.
  7. ↑ Tyler, Moses Coit (1899). Library of Universal History. New York. p. 1841. Retrieved 27 June 2017.
  8. ↑ Rollason, David (2003). Northumbria, 500-1100: Creation and Destruction of a Kingdom. Cambridge: Cambridge UP. p. 283. Retrieved 27 June 2017
  9. ↑ Aird, William M. (1998). St Cuthbert and the Normans: The Church of Durham, 1071-1153. Woodbridge: Boydell. p. 75. Retrieved 27 June 2017.
  10. ↑ Oram, Richard (2011). Domination and Lordship: Scotland, 1070-1230. Edinburgh: Edinburgh UP. p. 17. Retrieved 27 June 2017.
  11. ↑ Clemoes, Peter; Keynes, Simon; Lapidge, Michael (1985). Anglo-Saxon England, Volume 14. Cambridge: Cambridge UP. p. 205. Retrieved 27 June 2017.
  12. ↑ Clemoes. Anglo-Saxon. p. 206.
  13. ↑ Hale, Betty. "History of Prince Edgar & his Claim to the English Throne". Britannia. Retrieved 27 June 2017.
  14. ↑ Donald Henson, The English Elite in 1066: gone but not forgotten (Thetford 2001), pp. 24–6
  15. ↑ Orderic, vol. 4, pp. 186–7
  16. ↑ Anglo-Saxon Chronicles, pp. 226–7; Florence of Worcester, pp. 150–1
  17. ↑ Anglo-Saxon Chronicles, pp. 227–8, 230; Florence of Worcester, pp. 152–4
  18. ↑ Anglo-Saxon Chronicles, pp. 234; Florence of Worcester, p 157
  19. ↑ Orderic, vol. 5, pp. 270–3
  20. ↑ Runciman History of the Crusades 1968 (1951) Vol 1, p. 227, p. 228 note, and p. 255)
  21. ↑ William of Malmesbury, A History of the Norman Kings (1066–1125), with the Historia Novella or history of his own times (1126–1142), tr. John Sharp (London 1854), pp. 237–8
  22. ↑ Anglo-Saxon Chronicles, p. 241

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Donald Henson, The English Elite in 1066: gone but not forgotten (Thetford 2001)
  • Douglas, David C. (1964). William the Conqueror: The Norman Impact Upon England. Berkeley: University of California Press.
  • Freeman, Edward A. The History of the Norman Conquest of England (1869), Vol. III
  • Hook, Walter Farquhar (1860). Lives of the Archbishops of Canterbury, Vol. 1: The Anglo-Saxon Period
  • Rollason, David (2003). Northumbria, 500-1100: Creation and Destruction of a Kingdom
  • Ronay, Gabriel (1989). The lost King of England: the East European adventures of Edward the Exile. Woodbridge, Suffolk ; Wolfeboro, N.H., USA: Boydell Press.
  • Runciman History of the Crusades 1968 (1951) Vol 1,
  • Starkey, David (2004). The Monarchy of England: The Beginnings. Chatto and Windus.
  • William of Malmesbury, A History of the Norman Kings (1066–1125), with the Historia Novella or history of his own times (1126–1142), tr. John Sharp (London 1854)
  • Whittock, Martyn; Whittock, Hannah (2016). 1018 and 1066: Why the Vikings Caused the Norman Conquest
Έντγκαρ Έθελινγκ
Γέννηση: 1051 Θάνατος: 1126
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Χάρολντ Γκόντουινσον 		Βασιλιάς της Αγγλίας

1066
Χωρίς επίσημη στέψη 		Διάδοχος
Γουλιέλμος ο Κατακτητής
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Έντγκαρ_Έθελινγκ&oldid=10533395"