Εκρωσισμός

Ο εκρωσισμός είναι μια σειρά μέτρων που λαμβάνονταν από τις επίσημες αρχές, με στόχο τον εκρωσισμό των κατοίκων μιας περιοχής, καθώς και η ίδια η διαδικασία της Ρωσικοποίησης - τόσο στη γλώσσα όσο και στον πολιτισμό και θρησκεία. Η πολιτική του Εκρωσισμού έγινε ευρέως διαδεδομένη στον 19o αιώνα. Σε διάφορες περιοχές ο εκρωσισμός πραγματοποιήθηκε με διαφορετικούς τρόπους και είχε διαφορετικό βάθος και διάρκεια των επιπτώσεων. Ο όρος έγινε ευρύτερα γνωστός με αποτυχημένο εκρωσισμό της Πολωνίας, της Φινλανδίας και της Ουκρανίας.

Ο Βρετανός ιστορικός Ντζέφρι Χόσκινγκ σημειώνει ότι η πολιτική του εκρωσισμού ήταν μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, αφού έτσι προωθείται ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας, κατάργηση των τοπικών προνομίων. Κατά τη γνώμη του, ο εκρωσισμός είχε ως στόχο να δώσει σε όλους τους λαούς της Ρωσικής Αυτοκρατορίας την αίσθηση του ανήκειν στη Ρωσία, στο παρελθόν της, στις παραδόσεις της.

Ανάλογα σχέδια συναντάμε και σε άλλες χώρες όπως η γερμανοποίηση των Τσέχων στην Αυστρία και στη Γερμανία, η αγγλοποίηση των Ιρλανδών, των Γάλλο-καναδών, Φιλιππινέζων.

Ιστορία εκρωσισμού

Το σχέδιο εκρωσισμού για πρώτη φορά έλαβε χώρα τον 16ο αιώνα μετά την κατάκτηση του Χανάτου του Καζάν. Τα βασικά στοιχεία αυτής της διαδικασίας ήταν ο εκχριστιανισμός και η εφαρμογή της ρωσικής γλώσσας ως μόνης διοικητικής γλώσσας. Μετά τη Ρωσική ήττα στον πόλεμο της Κριμαίας το 1856 και την πολωνική εξέγερση του 1861, ο τσάρος Αλέξανδρος Β΄ επιτάχυνε το σχέδιο εκρωσισμού για να μειωθεί ο κίνδυνος των μελλοντικών εξεγέρσεων. Στη Ρωσία διέμεναν πολλές μειονοτικές ομάδες, και ο εξαναγκασμός αποδοχής της ρωσικής κουλτούρας από αυτούς ήταν μια προσπάθεια για την πρόληψη των μελλοντικών επαναστάσεων.