Εκτόνωση

Στη Φυσική γενικά με τον όρο εκτόνωση εννοείται η αποδέσμευση των τάσεων που είναι συσσωρευμένες σε ένα σύστημα που μπορεί να αποτελείται από στερεά, υγρά, αέρια ή και άλλους συνδυασμούς (πλάσμα κλπ). Μια μέθοδος εκτόνωσης των τάσεων που υφίσταται ένα κομμάτι ξύλου, για παράδειγμα, είναι η θραύση του.(δείτε επίσης Συμπίεση)

Στη Θερμοδυναμική με τον όρο εκτόνωση χαρακτηρίζεται η αύξηση ή η μείωση του όγκου ενός αερίου που οφείλεται είτε στην αύξηση της θερμοκρασίας του ή τη μείωση της πίεσης αυτού αντίστοιχα. Διακρίνονται τρία είδη εκτόνωσης: η ισοβαρής, η ισοθερμική(ή ισόθερμη) και η αδιαβατική(ή ισόχωρη). α/ V/T=σταθ. όταν P=σταθ. β/ PV=σταθ. όταν Τ=σταθ. V=όγκος(L/mL) T=θερμοκρασία(Kelvin) P=πίεση(atm/Pa) γ/ V=σταθ. όταν P/T=σταθ.

Οι υδρατμοί μετά τη παραγωγή τους και εφόσον παραμένουν ακόμη πλησίον του ύδατος από το οποίο και παράχθηκαν παρουσιάζουν τις ιδιότητες των ατμών, αν όμως απομακρυνθούν και υπερθερμανθούν τότε αποκτούν τις ιδιότητες των ιδανικών αερίων. Και αν μεν υπερθερμανθούν κατά τρόπο ώστε η πίεσή τους να παραμένει σταθερή τότε αυξάνεται ο όγκος τους και λέμε ότι η εκτόνωση είναι ισοβαρής, αντίθετα αν η θερμοκρασία παραμένει σταθερή τότε επαυξάνεται η πίεσή τους και η εκτόνωση λέγεται ισοθερμική. Τέλος όταν η εκτόνωση γίνεται κατά τρόπο που το αέριο να μη μπορεί ν΄ αποδώσει αλλά ούτε και να λάβει εξωτερική θερμότητα τότε η εκτόνωση αυτή λέγεται αδιαβατική.

Ο όρος εκτόνωση χρησιμοποιείται και για την αποδέσμευση από τις συσσωρευμένες τάσεις των συναισθημάτων όπως ο θυμός για παράδειγμα και μπορεί να γίνει είτε με ξέσπασμα είτε με σταδιακό έλεγχο του συναισθήματος σε όσες περιπτώσεις είναι αυτό δυνατό.