Εντολή του Ουρανού

Η εντολή του Ουρανού (κινεζικά: 天命; πινγίν: tiānmìng, "ουράνιο διάταγμα") είναι αρχαία κινεζική πεποίθηση σύμφωνα με την οποία ο Τιάν (天, προσωποποίηση του Ουρανού) απένειμε το δικαίωμα διακυβέρνησης στους Κινέζους αυτοκράτορες εφόσον έκρινε πως ήταν κατάλληλοι για να κυβερνήσουν. Τότε ο αυτοκράτορας, εκτός από τον μοναρχικό τίτλο που είχε, αποκτούσε και τον τίτλο Υιός του Ουρανού. Το δόγμα αυτό θεμελιώθηκε κατά την περίοδο της δυναστείας Τσόου (1046-256 π.Χ.).

Η συνέχιση της κατοχής της Εντολής του Ουρανού από τον Υιό του Ουρανού (βλ. Αυτοκράτορας) ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τις πράξεις του. Αν ο αυτοκράτορας έκανε έκλυτη ζωή ή εξουσίαζε τυραννικά, τότε σύμφωνα με τις αξίες του Κομφουκιανισμού, της θρησκείας πάνω στην οποία στηριζόταν η Εντολή του Ουρανού, προβλεπόταν πως ο αυτοκράτορας θα έπρεπε να σταματήσει να κυβερνά. Μάλιστα, έδινε το δικαίωμα στους υπηκόους του να εξεγερθούν αν χρειαστεί. Στο τέλος της θητείας του ο Αυτοκράτορας παρέδιδε τον τίτλο της Εντολής του Ουρανού στο διάδοχο του. Στην Ευρώπη υπήρχε επίσης μια παρόμοια επικύρωση ως προς το δικαίωμα των βασιλέων να κυβερνούν στα κράτη με απόλυτη μοναρχία, η οποία οριζόταν ως θεϊκή εντολή (ελέω Θεού βασιλεία).