Μετάβαση στο περιεχόμενο

Επανάσταση του Κέδρου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Επανάσταση του Κέδρου
Διαδηλώσεις της Επανάστασης του Κέδρου στο Λίβανο πυροδοτήθηκαν από τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι.
Ημερομηνία14 Φεβρουαρίου – 27 Απριλίου 2005
ΤοποθεσίαΛίβανος (ειδικά στην πρωτεύουσα Βηρυτό)
Επίσης γνωστό ωςΕξέγερση της Ανεξαρτησίας
ΤύποςΔιαδηλώσεις
ΑιτίαΔολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, Ραφίκ Χαρίρι.
Στόχος
  • Αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων από τον Λίβανο.
  • Εκδίωξη της φιλοσυριακής κυβέρνησης του Ομάρ Καράμι.
  • Απόλυση των έξι Λιβανέζων διοικητών των βασικών υπηρεσιών ασφαλείας του έθνους μαζί με τον εισαγγελέα.
  • Πλήρης αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων και των υπηρεσιών ασφαλείας τους από τον Λίβανο.
  • Σύλληψη των δολοφόνων του Ραφίκ Χαρίρι.
  • Διεξαγωγή ελεύθερων και δημοκρατικών κοινοβουλευτικών εκλογών την άνοιξη του 2005 χωρίς συριακές παρεμβάσεις.
  • Επιστροφή της Αμίν Τζεμαγιέλ στην εξουσία.
ΈκβασηΝίκη της αντισυριακής συμμαχίας, με την πλήρη αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων από τον Λίβανο, στις 27 Απριλίου 2005.

Η Επανάσταση του Κέδρου (αραβικά: ثورة الأرز‎‎) ή Εξέγερση της Ανεξαρτησίας (αραβικά: انتفاضة الاستقلال‎‎) ήταν μια σειρά διαδηλώσεων στον Λίβανο (ειδικά στην πρωτεύουσα Βηρυτό) που πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, Ραφίκ Χαρίρι. Το λαϊκό κίνημα ήταν αξιοσημείωτο για την αποφυγή της βίας, την ειρηνική προσέγγιση και την απόλυτη εξάρτησή του σε μεθόδους πολιτικής αντίστασης.[1]

Οι πρωταρχικοί στόχοι των ακτιβιστών ήταν η αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων από τον Λίβανο και η αντικατάσταση μιας κυβέρνησης που επηρεαζόταν έντονα από τα συριακά συμφέροντα με πιο ανεξάρτητη ηγεσία, η ίδρυση διεθνούς επιτροπής για τη διερεύνηση της δολοφονίας του πρωθυπουργού Χαρίρι, η παραίτηση αξιωματούχων ασφαλείας, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιτυχία του σχεδίου, και τη διοργάνωση ελεύθερων βουλευτικών εκλογών. Οι διαδηλωτές ζήτησαν τον τερματισμό της συριακής επιρροής στην πολιτική σκηνή του Λιβάνου. Στην αρχή των διαδηλώσεων, η Συρία διατηρούσε μια δύναμη περίπου 14.000 στρατιωτών και πρακτόρων πληροφοριών στον Λίβανο.[2] Μετά τις διαδηλώσεις, τα συριακά στρατεύματα αποσύρθηκαν πλήρως από τον Λίβανο στις 27 Απριλίου 2005. Με τη διάλυση της φιλοσυριακής κυβέρνησης επιτεύχθηκαν οι βασικοί στόχοι της επανάστασης. Η αντιπολίτευση έχει ως σύμβολό της το λευκό και κόκκινο κασκόλ και τη μπλε κορδέλα. Το πιο δημοφιλές σύνθημα του κινήματος ήταν Ελευθερία, Κυριαρχία, Ανεξαρτησία (Hurriyyeh, Siyedeh, Istiqlel).

Στόχοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο κύριος στόχος της Επανάστασης των Κέδρων ήταν ο τερματισμός της συριακής στρατιωτικής κατοχής του Λιβάνου, η οποία διήρκεσε περίπου 30 χρόνια (από το 1976). Επιπλέον, πολλοί Λιβανέζοι ζήτησαν την επιστροφή του πρώην προέδρου Μισέλ Αούν, που ήταν εξόριστος από το 1991, και την απελευθέρωση του φυλακισμένου ηγέτη των Λιβανικών Δυνάμεων Σαμίρ Γκεαγέα.[εκκρεμεί παραπομπή]

Επιπρόσθετοι στόχοι της επανάστασης είναι:

  • Εκδίωξη της φιλοσυριακής κυβέρνησης του Καράμι.
  • Απόλυση των έξι Λιβανέζων διοικητών των βασικών υπηρεσιών ασφαλείας του έθνους, μαζί με τον εισαγγελέα.
  • Αποκάλυψη των δολοφόνων του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι.
  • Διεξαγωγή ελεύθερων και δημοκρατικών κοινοβουλευτικών εκλογών την άνοιξη του 2005 χωρίς συριακές παρεμβάσεις.

Προέλευση του ονόματος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το όνομα "Επανάστασης των Κέδρων" είναι ένας όρος που επινοήθηκε από την υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ για τις παγκόσμιες υποθέσεις Πώλα Ντομπριάνσκι σε μια συνέντευξη Τύπου,[3][4] και χρησιμοποιήθηκε για να κάνει μια σύγκριση με την Επανάσταση των Ρόδων της Γεωργίας, την Πορτοκαλί Επανάσταση της Ουκρανίας και την Πορφυρή Επανάσταση του Ιράκ.

Στον αραβικό κόσμο (εκτός από τον ίδιο τον Λίβανο), είναι περισσότερο γνωστό ως Εξέγερση της Ανεξαρτησίας του Λιβάνου. Ο όρος επινοήθηκε από τους ηγέτες του Δημοκρατικού Αριστερού Κινήματος Σαμίρ Κασίρ και Χικμάτ Άιντ . Τόνισαν τον όρο Ιντιφάντα για να δώσουν στην εξέγερση ένα αραβικό νόημα συνδέοντάς την με την Παλαιστινιακή Ιντιφάντα και τον όρο ανεξαρτησία για να τονίσουν την απελευθερωτική της πλευρά. Άλλα ονόματα περιλαμβάνουν την Πηγή Κέδρου,[5] που αναφέρεται στην εποχή που ξέσπασαν για πρώτη φορά οι διαδηλώσεις και επίσης ως υπαινιγμός σε διάσημα κινήματα ελευθερίας και ανεξαρτησίας όπως η Άνοιξη της Πράγας και η Άνοιξη της Δαμασκού.[6] Τα ονόματα που χρησιμοποιούνται από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, όπως το LBC και το Future TV, για να περιγράψουν αυτό το γεγονός περιλαμβάνουν την Ανεξαρτησία του Λιβάνου, και την Άνοιξη του Λιβάνου.

Η λέξη Κέδρος αναφέρεται σε ένα εθνικό έμβλημα, τον Κέδρο του Λιβάνου, ένα δέντρο που εμφανίζεται στη σημαία του Λιβάνου.

Ομάδες και οργανώσεις πολιτών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διαδηλωτές κατευθύνονται προς την Πλατεία Μαρτύρων με τα πόδια και με οχήματα.
  • Συγκέντρωση Qornet Shehwan: Συγκέντρωση χριστιανών Λιβανέζων πολιτικών κυρίως Μαρωνιτών που κυμαίνονται από το κέντρο αριστερά έως το κέντρο δεξιά.
  • Δημοκρατικό Φόρουμ: Πολυομολογιακή συγκέντρωση Λιβανέζων πολιτικών από διαφορετικά πολιτικά κόμματα με αριστερές τάσεις, με επικεφαλής τον Χαμπίμπ Σαντέκ
  • Πολίτες για έναν ελεύθερο Λίβανο: Μια μη κυβερνητική οργάνωση.
  • Το Κέντρο για τη Δημοκρατία στον Λίβανο: Ένα μη κυβερνητικό κίνημα βάσης.
  • Η Παγκόσμια Οργάνωση Δημοκρατικών Πιστών: Μια εθελοντική ομάδα διαφόρων θρησκευτικών καταβολών.

Ιστορικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διαμαρτυρίες στον Λιβάνο το 2001

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μια αντισυριακή κατοχική διαδήλωση [7] έλαβε χώρα στον Λίβανο στις 7 Αυγούστου 2001, η οποία έγινε βίαιη όταν το Λιβανοσυριακό Σύστημα Ασφαλείας προσπάθησε να καταστείλει την εξέγερση και είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη εκατοντάδων χωρίς νομική αιτιολόγηση,[8] κατά τη διάρκεια τη θητεία του φιλοσυριακού προέδρου Εμίλ Λαχούντ .[9] Εκείνη την ημέρα, οι δυνάμεις ασφαλείας επιτέθηκαν σε εκατοντάδες νεαρούς ακτιβιστές, κυρίως από τα χριστιανικά [10] κόμματα, συμπεριλαμβανομένου του Ελεύθερου Πατριωτικού Κινήματος, των Λιβανικών Δυνάμεων,[10] του Εθνικού Φιλελεύθερου Κόμματος και άλλων μη κομματικών ουδέτερων ακτιβιστών,[11] μπροστά από το Μέγαρο Δικαιοσύνης στη Βηρυτό [10] και συμμετείχε σε μια εκστρατεία ξυλοδαρμών [10] και συλλήψεων που χαρακτηριζόταν από εξαιρετική αγριότητα.[11]

Δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι
Η Rue Minet al Hosn όπου δολοφονήθηκε ο Ραφίκ Χαρίρι στις 14 Φεβρουαρίου 2005.

Στις 14 Φεβρουαρίου 2005, ο πρώην πρωθυπουργός του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι δολοφονήθηκε σε επίθεση με παγιδευμένο φορτηγό, η οποία σκότωσε 21 και τραυμάτισε σχεδόν 100. Ο πρώην υπουργός Οικονομίας και Εμπορίου Μπασέλ Φλέιχαν πέθανε αργότερα επίσης από τα τραύματα που υπέστη από την έκρηξη. Αυτή η επίθεση πυροδότησε τεράστιες διαδηλώσεις που φαινόταν να ενώνουν μεγάλο αριθμό πολιτών από τον συνήθως διασπασμένο και θρησκευτικό πληθυσμό του Λιβάνου. Ήταν το δεύτερο τέτοιο περιστατικό μέσα σε τέσσερις μήνες, μετά από εκείνο στο οποίο ο πρώην υπουργός και βουλευτής Μάρβαν Χαμαντέχ είχε επιζήσει από επίθεση με παγιδευμένο αυτοκίνητο την 1η Οκτωβρίου 2004.[εκκρεμεί παραπομπή]

Μέσα σε λίγες ώρες από τη δολοφονία, οι λιβανέζοι εισαγγελείς εξέδωσαν εντάλματα για τη σύλληψη έξι Αυστραλών υπηκόων που πέταξαν από τη Βηρυτό στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας τρεις ώρες μετά την έκρηξη ισχυριζόμενοι ότι τα καθίσματα που κατείχαν οι άνδρες είχαν βρεθεί θετικά σε ίχνη εκρηκτικών και ότι ήταν ταξιδεύοντας χωρίς αποσκευές. Η Αυστραλιανή Ομοσπονδιακή Αστυνομία πήρε συνέντευξη από δέκα άτομα στο Σίδνεϊ κατά την άφιξη της πτήσης και διαπίστωσε ότι οι άνδρες που ανέκριναν είχαν αποσκευές. Αν και τα σκυλιά του αεροδρομίου του Σίδνεϊ που εκπαιδεύτηκαν να βρίσκουν εκρηκτικά αντέδρασαν στις θέσεις του αεροσκάφους που κατείχαν οι άνδρες,[12] με τα επιχρίσματα δοκιμής που ελήφθησαν από τρεις από τους άνδρες από την Αυστραλιανή Ομοσπονδιακή Αστυνομία να ήταν αρνητικά για εκρηκτικά. Μέσα σε 48 ώρες, η Αυστραλιανή Ομοσπονδιακή Αστυνομία απάλλαξε τους έξι από οποιαδήποτε ανάμειξη στη δολοφονία, δίνοντας μικρή αξιοπιστία στους ισχυρισμούς των Λιβανέζων αξιωματούχων.

Παρά την έλλειψη, μέχρι σήμερα, οποιωνδήποτε ουσιαστικών αποδεικτικών στοιχείων που να εμπλέκουν οποιοδήποτε μέρος ή άτομο, η συριακή κυβέρνηση έχει επωμιστεί το κύριο βάρος της λιβανέζικης και διεθνούς οργής για τη δολοφονία, λόγω της εκτεταμένης στρατιωτικής και μυστικής επιρροής της στον Λίβανο, καθώς και στο κοινό μετά την ρήξη μεταξύ του Χαρίρι και της Δαμασκού λίγο πριν την τελευταία του παραίτηση στις 20 Οκτωβρίου 2004. Την επομένη της παραίτησης του Χαρίρι, πρωθυπουργός διορίστηκε ο φιλοσυριακός πρώην πρωθυπουργός Ομάρ Καραμί.[13] Ο ηγέτης των Δρούζων του Λιβάνου Ουαλίντ Τζούμπλατ, πρόσφατος οπαδός της αντισυριακής αντιπολίτευσης, εμψυχωμένος από τη λαϊκή οργή και την πολιτική δράση, φέρεται στον απόηχο της δολοφονίας να δήλωσε τον Αύγουστο του 2004 ότι ο Πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ απείλησε τον Χαρίρι λέγοντας Ο Λαχούντ είμαι εγώ...Αν εσύ και ο Σιράκ θέλετε να φύγω από τον Λίβανο, θα διαλύσω τον Λίβανο.[14] Αναφέρεται ότι είπε: «Όταν τον άκουσα να μας λέει αυτά τα λόγια, ήξερα ότι ήταν η θανατική καταδίκη του». Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο ΟΗΕ σταμάτησαν να μην κατηγορούν, επιλέγοντας αντ' αυτού να απαιτήσουν την αποχώρηση της Συρίας από τον Λίβανο και μια ανοιχτή και διεθνή έρευνα για τη δολοφονία. Τα σχόλια του Τζούμπλατ δεν είναι χωρίς διαμάχη. Το BBC τον περιγράφει πως "θεωρούν πολλοί ως τον πολιτικό ανεμοδείκτη της χώρας" - αλλάζει συνεχώς πίστη για να αναδειχθεί στη νικήτρια πλευρά των ζητημάτων de jour μέσα από την αναταραχή του εμφυλίου πολέμου του 1975-90 και τις ταραγμένες συνέπειές του.[15] Ήταν υποστηρικτής της Συρίας μετά τον πόλεμο, αλλά άλλαξε πλευρά μετά το θάνατο του πρώην προέδρου της Συρίας Χαφέζ αλ Άσαντ το 2000. Η μαρτυρία του αναφέρεται, αλλά δεν επιβεβαιώνεται, στην Έκθεση Φίτζεραλντ του ΟΗΕ . Η έκθεση δεν κατηγορεί ευθέως τη Δαμασκό ή οποιοδήποτε άλλο μέρος, λέγοντας ότι μόνο μια περαιτέρω ενδελεχής διεθνής έρευνα μπορεί να εντοπίσει τον ένοχο.[16] Η λιβανική κυβέρνηση συμφώνησε σε αυτήν την έρευνα, αν και ζητούσε την πλήρη συμμετοχή, όχι την υπεροχή, των δικών της οργανισμών και τον σεβασμό της κυριαρχίας του Λιβάνου.[17]

Στις 21 Φεβρουαρίου 2005, δεκάδες χιλιάδες Λιβανέζοι διαδηλωτές πραγματοποίησαν συγκέντρωση στον τόπο της δολοφονίας ζητώντας τον τερματισμό της συριακής κατοχής και κατηγορώντας τη Συρία και τον φιλοσυριακό πρόεδρο Εμίλ Λαχούντ για τη δολοφονία. Τις επόμενες εβδομάδες, σχεδόν κάθε Δευτέρα, γινόταν μια διαδήλωση στην Πλατεία Μαρτύρων της Βηρυτού (που αναφέρεται επίσης από τους διαδηλωτές ως «Πλατεία Ελευθερίας»), εκτός από τη συνεχή καθημερινή συγκέντρωση Λιβανέζων εκεί.[18]

Παρόμοιες διαδηλώσεις από Λιβανέζους μετανάστες πραγματοποιήθηκαν επίσης σε πολλές πόλεις σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του Σίδνεϊ (όπου πάνω από 10.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στην πόλη), το Σαν Φρανσίσκο, το Παρίσι, το Ντύσσελντορφ, το Μόντρεαλ και το Λονδίνο. [εκκρεμεί παραπομπή]

Παραίτηση της κυβέρνησης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθημερινές διαδηλώσεις κατά της συριακής κατοχής προσέλκυαν 25.000 άτομα. Ενώ τη δεκαετία του 1990 οι περισσότερες αντισυριακές διαδηλώσεις ήταν κατά κύριο λόγο Σουνιτικες και καταπνίγονταν με τη βία, οι νέες διαδηλώσεις ήταν σαφώς μη θρησκευτικές και η κυβέρνηση δεν απάντησε με βία ή εκφοβισμό.[19]

Στις 28 Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση του φιλοσυριακού πρωθυπουργού Ομάρ Καράμι παραιτήθηκε, ζητώντας τη διεξαγωγή νέων εκλογών. Ο Καράμι δήλωσε στην ανακοίνωσή του: «Είμαι πρόθυμος ότι η κυβέρνηση δεν θα είναι εμπόδιο μπροστά σε όσους θέλουν το καλό για αυτή τη χώρα». Οι δεκάδες χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία των Μαρτύρων της Βηρυτού επευφημούσαν την ανακοίνωση και στη συνέχεια φώναξαν «Ο Καράμι έπεσε, θα έρθει η σειρά σου, Λαχούντ, και η δική σου, Μπασάρ».[20]

Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης δεν αρκέστηκαν μόνο στην παραίτηση του Καραμί και συνέχισαν να πιέζουν για πλήρη αποχώρηση από τη Συρία. Ο πρώην υπουργός και βουλευτής Marwan Hamadeh, ο οποίος επέζησε από παρόμοια επίθεση με παγιδευμένο αυτοκίνητο την 1η Οκτωβρίου 2004, είπε: «Κατηγορώ αυτήν την κυβέρνηση για υποκίνηση, αμέλεια και ελλείψεις τουλάχιστον, και ότι συγκαλύπτει τον σχεδιασμό της το πολύ... αν όχι για εκτέλεση ".[εκκρεμεί παραπομπή]

Στις 23 Μαρτίου, ο Michel Abu Arraj, ο Λιβανέζος δικαστής που είναι υπεύθυνος για την εσωτερική λιβανική έρευνα για τη δολοφονία ζήτησε να απαλλαγεί, επικαλούμενος ένα βαρύ δικαστικό πρόγραμμα. Το Δικαστικό Συμβούλιο του Λιβάνου αναμενόταν να αποφανθεί για το αίτημά του την επόμενη μέρα.[21] Η παραίτησή του και η συνακόλουθη ανάγκη αντικατάστασής του έθεσε το ενδεχόμενο καθυστέρησης της έρευνας. 

Διεθνής αντίδραση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η δολοφονία του Χαρίρι πυροδότησε αυξημένη διεθνή πίεση στη Συρία. Σε κοινή δήλωση, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους και ο Γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ καταδίκασαν τη δολοφονία και ζήτησαν την πλήρη εφαρμογή της απόφασης 1559 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η οποία απαιτεί την απόσυρση των συριακών στρατευμάτων από τον Λίβανο και τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ που ευδοκιμεί στο Νότιο Λίβανο.[εκκρεμεί παραπομπή]

Κάποια στιγμή φάνηκε να υπάρχει σύγχυση σχετικά με το βαθμό στον οποίο η Συρία ήταν διατεθειμένη να αποσυρθεί από τον Λίβανο. Ο επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου Αμρ Μούσα δήλωσε ότι ο Σύρος πρόεδρος Άσαντ του υποσχέθηκε μια σταδιακή αποχώρηση σε διάστημα δύο ετών, αλλά ο υπουργός Πληροφοριών της Συρίας Μαχντί Νταχλαλά είπε ότι ο Μούσα είχε παρεξηγήσει τον Σύριο ηγέτη. Ο Νταχλαλά είπε ότι η Συρία θα μετακινήσει απλώς τα στρατεύματά της στον ανατολικό Λίβανο. Έκτοτε, η Συρία έχει δηλώσει ότι το ψήφισμα 1559 θα τηρηθεί πλήρως και σε λίγους μήνες και όχι σε χρόνια.[εκκρεμεί παραπομπή]

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, ανταποκρινόμενος σε αίτημα του Συμβουλίου Ασφαλείας, έστειλε μια ομάδα Ιρλανδών, Αιγύπτιων και Μαροκινών ειδικών, με επικεφαλής τον αναπληρωτή αστυνομικό επίτροπο της Ιρλανδίας, Πίτερ Φιτζέραλντ, για να ερευνήσουν τη δολοφονία. Ακόμη και πριν από τη δημοσίευση της Έκθεσης Φιτζέραλντ, ο Ανναν είπε ότι μπορεί να χρειαστεί περαιτέρω, πιο ολοκληρωμένη έρευνα. Ο Φιτζέραλντ ευχαρίστησε την κυβέρνηση του Λιβάνου για τη συνεργασία της πριν αναχωρήσει.[22] Η έκθεση αναφέρει τη συριακή παρουσία στον Λίβανο ως παράγοντα που συνέβαλε στην αστάθεια και την πόλωση που προηγήθηκαν της δολοφονίας. Η έκθεση επικρίνει επίσης την κυβέρνηση του Λιβάνου και τις υπηρεσίες πληροφοριών για τον χειρισμό της δικής τους έρευνας για την υπόθεση, χαρακτηρίζοντάς την εσφαλμένη και ασαφή. Η κυβέρνηση του Λιβάνου με τη σειρά της χαρακτήρισε την έκθεση ως «ξένη προς την πραγματικότητα» και επέκρινε την ομάδα του ΟΗΕ επειδή δεν επεδίωξε ευρύτερη κυβερνητική συμμετοχή στην έρευνα. Η κυβέρνηση συμφώνησε σε μια περαιτέρω, πιο ολοκληρωμένη διεθνή έρευνα, αλλά επέμεινε ότι οποιαδήποτε μελλοντική έρευνα θα πρέπει να γίνει σε συνεργασία με την κυβέρνηση. Σε συνέντευξη Τύπου στις 25 Μαρτίου, ο τότε υπουργός Εξωτερικών του Λιβάνου Μαχμούντ Χαμούντ είπε ότι η έρευνα αναμένεται να λειτουργήσει εντός ενός καθορισμένου πλαισίου σε συνεργασία με το κράτος.[17]

Συριακή αντίδραση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Φορτηγά που περιμένουν στην ουρά αφού η Συρία έκλεισε τα βόρεια σύνορά της με τον Λίβανο μετά την απόσυρσή της.

Στις 2 Μαρτίου 2005, ο Σύρος ηγέτης Μπασάρ αλ Άσαντ ανακοίνωσε ότι τα στρατεύματά του θα εγκαταλείψουν εντελώς τον Λίβανο μέσα στους επόμενους μήνες. Απαντώντας στην ανακοίνωση, ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Ουαλίντ Τζούμπλατ είπε ότι ήθελε να ακούσει περισσότερες λεπτομέρειες από τη Δαμασκό σχετικά με οποιαδήποτε αποχώρηση: «Είναι μια ωραία χειρονομία, αλλά οι επόμενοι μήνες είναι αρκετά ασαφείς – χρειαζόμαστε ένα σαφές χρονοδιάγραμμα».[23]

Στις 3 Μαρτίου, η Γερμανία και η Ρωσία ενώθηκαν με εκείνους που ζητούσαν να συμμορφωθεί η Συρία με την Απόφαση 1559. Ο Γερμανός Καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ δήλωσε: «Θα πρέπει να δοθεί στον Λίβανο μια ευκαιρία για κυριαρχία και ανάπτυξη και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη συμμόρφωση με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας που ορίζουν την άμεση αποχώρηση της Συρίας από τον Λίβανο».[24]

Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, δήλωσε ότι η Συρία θα πρέπει να αποσυρθεί από τον Λίβανο, αλλά πρέπει όλοι να βεβαιωθούμε ότι αυτή η αποχώρηση δεν παραβιάζει την πολύ εύθραυστη ισορροπία που έχουμε ακόμη στον Λίβανο, ο οποίος είναι μια πολύ δύσκολη εθνοτικά χώρα.[25] Στις 5 Μαρτίου, ο Σύρος ηγέτης δήλωσε σε τηλεοπτική ομιλία ότι η Συρία θα αποσύρει τις δυνάμεις της στην κοιλάδα Μπεκάα στον ανατολικό Λίβανο και στη συνέχεια στα σύνορα μεταξύ Συρίας και Λιβάνου. Ωστόσο δεν παρείχε χρονοδιάγραμμα για την πλήρη αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων από τον Λίβανο.

Το Σαββατοκύριακο μεταξύ 9 και 10 Απριλίου, στην επέτειο της ανάφλεξης του εμφυλίου πολέμου του Λιβάνου, τα τελευταία εναπομείναντα συριακά στρατεύματα εγκατέλειψαν τον Λίβανο, τερματίζοντας την 30ετή παρουσία τους.[26]

Απάντηση από τον αραβικό κόσμο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρκετά αραβικά κράτη συμμετείχαν επίσης στα αιτήματα αποχώρησης. Καθώς ο Άσαντ έφτασε στη Σαουδική Αραβία για επείγουσα διαβούλευση με τον τότε διάδοχο του θρόνου Αμπντουλάχ μπιν Αμπντελαζίζ, ο Άσαντ ενημερώθηκε χωρίς αβέβαιο τρόπο ότι η Συρία πρέπει να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αμέσως. Αναφέρθηκε από την αντιπολιτευόμενη λιβανική εφημερίδα The Daily Star ότι ο Άσαντ προσφέρθηκε να απομακρύνει τους περισσότερους από τους 15.000 στρατιώτες που έχει σταθμεύσει η Συρία στον Λίβανο κατά τη διάρκεια των συνομιλιών, αλλά επέμεινε να αφήσει μια δύναμη 3.000 στη χώρα.[24] Αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί ανεξάρτητα.

Η ετήσια σύνοδος κορυφής των Αράβων, που έλαβε χώρα στις 23 Μαρτίου στην Αλγερία, δεν ζήτησε από τη Συρία να αποσυρθεί, κάτι που θα έδινε στην απόσυρση μια αραβική έγκριση όπως προβλεπόταν στη Συμφωνία του Ταΐφ του 1989 αντί να την εξαρτήσει από το ψήφισμα 1559. Ο υπουργός Εξωτερικών της Αλγερίας Abdel-Aziz Belkhadem συζήτησε τη συναίνεση πριν από τη σύνοδο κορυφής, δηλώνοντας ότι «όλοι συμφωνήσαμε να απαιτήσουμε την εφαρμογή της Συμφωνίας του Ταΐφ με σεβασμό στη διεθνή νομιμότητα». Αντιφατικά, η κρίση στον Λίβανο δεν συμπεριλήφθηκε στην ημερήσια διάταξη της συνόδου κορυφής [27], στην οποία σχεδόν οι μισοί Άραβες ηγέτες δεν παρευρέθηκαν.

Διαδήλωση υπέρ της Συρίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα κάλεσε σε μια «μαζική λαϊκή συγκέντρωση» στις 8 Μαρτίου υποστηρίζοντας τη Συρία και κατηγορώντας το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες για ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις του Λιβάνου. Ο Νασράλα επέκρινε επίσης την απόφαση 1559 του ΟΗΕ λέγοντας «Η αντίσταση δεν θα παραδώσει τα όπλα της...γιατί ο Λίβανος χρειάζεται την αντίσταση για να τον υπερασπιστεί» και πρόσθεσε «όλα τα άρθρα του ψηφίσματος του ΟΗΕ παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες στον ισραηλινό εχθρό που θα έπρεπε να είχε γίνει υπόλογος για τα εγκλήματά του και τώρα διαπιστώνει ότι ανταμείβεται για τα εγκλήματά του και πετυχαίνει όλες τις απαιτήσεις του».[28]

Το CNN σημείωσε ότι ορισμένα πρακτορεία ειδήσεων υπολόγισαν το πλήθος σε 200.000,[29] το πρακτορείο ειδήσεων Associated Press υπολόγισε ότι υπήρχαν περισσότεροι από 500.000 υπέρ των Σύριων διαδηλωτών, ενώ οι New York Times και οι Los Angeles Times απλώς υπολόγισαν σε "εκατοντάδες χιλιάδες".[30] Το Al Jazeera ανέφερε έναν αριθμό 1,5 εκατομμυρίου.  Οι κυρίως Σιίτες διαδηλωτές κρατούσαν φωτογραφίες του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ και πλακάτ που έγραφαν στα αγγλικά "Όχι στην Αμερικανική Παρέμβαση". Ορισμένες πηγές μέσων ενημέρωσης σημείωσαν ότι ήταν πιθανό ότι πολλοί από τους περίπου 500.000 Σύρους φιλοξενούμενους εργάτες του Λιβάνου να συμμετείχαν στη συγκέντρωση.[31][32] Εκτός από την επίδειξη της έκτασης της λαϊκής υποστήριξης για τη Συρία μεταξύ των σιιτών, η διαδήλωση επανέλαβε την απόρριψη της Χεζμπολάχ του Ψηφίσματος 1559, η έκκληση της οποίας για διάλυση όλων των λιβανικών πολιτοφυλακών απειλεί τη συνέχιση της ύπαρξης της στρατιωτικής της πτέρυγας, της δύναμης που πιστώνεται για την απελευθέρωση του νότιο Λίβανο από την ισραηλινή κατοχή. Ο Νασράλα πραγματοποίησε επίσης διαδηλώσεις στην Τρίπολη από την Αλαουτικη κοινότητα και τη Ναμπατιγιέ στις 11 και 13 Μαρτίου.

Δέκα ημέρες μετά την παραίτησή του, ο Ομάρ Καράμι διορίστηκε εκ νέου πρωθυπουργός και κάλεσε την αντιπολίτευση να συμμετάσχει στην κυβέρνηση μέχρι τις εκλογές που είχαν προγραμματιστεί για τον Απρίλιο του 2005. Στις 13 Μαρτίου, δεκάδες χιλιάδες διαδήλωσαν στη νότια πόλη Ναμπατίγια για να υποστηρίξουν τη Συρία και την αντίθεση στην απόφαση 1559 του ΣΑΗΕ, σύμφωνα με αναφορές. Οι διαδηλώσεις στην κυρίως Σουνιτική Τρίπολη ματαιώθηκαν.[εκκρεμεί παραπομπή]

Στις 14 Μαρτίου, το μνημόσυνο ενός μήνα για τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι, εκατοντάδες χιλιάδες Λιβανέζοι διαδήλωσαν στο κέντρο της Βηρυτού τη Δευτέρα φωνάζοντας «Ελευθερία, κυριαρχία, ανεξαρτησία» και κρατώντας μια τεράστια λιβανέζικη σημαία. Συνέρρεαν από όλη τη χώρα, πολλοί δεν μπορούσαν καν να εισέλθουν στην πόλη λόγω της μεγάλης κίνησης. Η διαδήλωση συγκλήθηκε από τις διάφορες φατρίες της αντισυριακής αντιπολίτευσης (συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας Χαρίρι και άλλων ομάδων) και υποστηρίχθηκε από διάφορα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, όπως το Future TV, μια ιδιωτική επιχείρηση μέρος της αυτοκρατορίας των ΜΜΕ που ελέγχεται από την οικογένεια του Χαρίρι και τους Lebanese Broadcasting Corporation LBCI, γενικά ευθυγραμμισμένη με τις Λιβανικές Δυνάμεις και το δεξιό χριστιανικό κόμμα.[εκκρεμεί παραπομπή]

Η διαδήλωση έγινε στην πλατεία των Μαρτύρων, τον τόπο του τάφου του Χαρίρι και ένα κέντρο της πρόσφατα ανακατασκευασμένης πόλης που ανακατασκευάστηκε σε μεγάλο βαθμό με τις προσπάθειες του Χαρίρι. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου του Λιβάνου, οι πολιτικές εσωκομματικές συγκρούσεις μεταξύ των ομάδων που ενώθηκαν στην Πλατεία των Μαρτύρων είχαν μετατρέψει την περιοχή σε αδιάβατο τοπίο.[εκκρεμεί παραπομπή]

Οι Λιβανέζοι διαδηλωτές απαίτησαν μια διεθνή έρευνα για τη δολοφονία του Χαρίρι, την απόλυση αρχηγών ασφαλείας που υποστηρίζονται από τη Συρία στη λιβανική κυβέρνηση και την πλήρη αποχώρηση της Συρίας από τον Λίβανο.[33][34]

Βίαιες επιπτώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διαδηλωτές κρατώντας αφίσες του δολοφονηθέντος υπουργού Πιέρ Τζεμαγιέλ.

Ξεκινώντας τον Μάρτιο του 2005 και συνεχίζοντας όλο το χρόνο, μια σειρά από Βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες συγκλόνισαν τον Λίβανο. Αρκετές πολιτικές και πνευματικές προσωπικότητες που επέκριναν έντονα τη συριακή παρέμβαση στην πολιτική ζωή του Λιβάνου, συμπεριλαμβανομένων των Samir Kassir, George Hawi και Gebran Tueni σκοτώθηκαν. Επιπλέον, χριστιανικές περιοχές έγιναν στόχος βομβών. Αυτές οι βομβιστικές επιθέσεις παραμένουν ανεξιχνίαστες.

Διαδηλωτές στην κηδεία του Πιέρ Τζεμαγιέλ.

Οι επιθέσεις δεν τελείωσαν το 2005. Τον επόμενο χρόνο, ένοπλοι σκότωσαν τον βουλευτή Πιέρ Τζεμαγιέλ και το 2007, ο Walid Eido σκοτώθηκε από παγιδευμένο αυτοκίνητο στη Βηρυτό. Πιο πρόσφατα, ο πολιτικός Antoine Ghanem δολοφονήθηκε όταν εξερράγη παγιδευμένο αυτοκίνητο, σκοτώνοντάς τον στις 19 Σεπτεμβρίου 2007. Είναι ο 6ος ανεξάρτητος υπουργός που δολοφονήθηκε μετά τον θάνατο του Χαρίρι.[εκκρεμεί παραπομπή]

Αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 26 Απριλίου 2005 διεθνή πρακτορεία ειδήσεων και τα Ηνωμένα Έθνη ανέφεραν ότι τα τελευταία συριακά στρατεύματα και πράκτορες πληροφοριών είχαν περάσει τα σύνορα για να αποσυρθούν από τον Λίβανο. Η συριακή κυβέρνηση ενημέρωσε επίσημα τα Ηνωμένα Έθνη ότι απέσυρε τα στρατεύματά της σύμφωνα με την απόφαση 1559 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που εγκρίθηκε τον Σεπτέμβριο του 2004. Σε επιστολή του προς τον ΟΗΕ, ο υπουργός Εξωτερικών της Συρίας Farouq al-Shara δήλωσε ότι η χώρα του θα ήθελε να ενημερώσει επισήμως ότι οι συριακές αραβικές δυνάμεις που σταθμεύουν στον Λίβανο, κατόπιν αιτήματος του Λιβάνου και υπό αραβική εντολή, έχουν αποσύρει πλήρως όλο τον στρατό τους, συσκευές και περιουσιακά στοιχεία ασφαλείας.Στις 27 Απριλίου 2005,[35] ο Λιβανέζικος λαός γιόρτασε για πρώτη φορά την πρώτη του ημέρα ελεύθερος από την πανταχού παρουσία της Συρίας.[36] Επίσης, στις 27 Απριλίου 2005, η Washington Post ανέφερε ότι η Συρία δεν έχει αποσύρει σημαντικό μέρος της παρουσίας πληροφοριών της στον Λίβανο, υπονομεύοντας τον χθεσινό ισχυρισμό της ότι τερμάτισε την 29ετή παρέμβασή της στον δυτικό γείτονά της, δήλωσαν αξιωματούχοι των ΗΠΑ, της Ευρώπης και του ΟΗΕ.[37] Αυτός ο ισχυρισμός επαναλήφθηκε από την Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κοντολίζα Ράις, στις 25 Μαΐου.[38]

Κύμα δημοκρατίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τόσο οι συμμετέχοντες όσο και οι παρατηρητές των διαδηλώσεων της Επανάστασης των Κέδρων ρώτησαν εάν το κίνημα επηρεάστηκε από τα πρόσφατα τοπικά και περιφερειακά γεγονότα που υποστηρίζουν τη δημοκρατία. Ο ηγέτης των Δρούζων του Λιβάνου Ουαλίντ Τζούμπλατ παρατήρησε σε έναν δημοσιογράφο της Washington Post' : Είναι περίεργο για μένα να το πω, αλλά αυτή η διαδικασία αλλαγής ξεκίνησε λόγω της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ. Ήμουν κυνικός με το Ιράκ. Αλλά όταν είδα τον Ιρακινό λαό να ψηφίζει πριν από τρεις εβδομάδες, 8 εκατομμύρια από αυτούς, ήταν η αρχή ενός νέου αραβικού κόσμου. [εκκρεμεί παραπομπή]

Άλλες απόψεις υποστηρίζουν ότι η οργή του Λιβάνου ενάντια στην συριακή ηγεμονία βρισκόταν για δεκαετίες και η δολοφονία ενός λαϊκού ηγέτη ήταν η σπίθα που γέννησε το κίνημα, ανεξάρτητα από τις ξένες και περιφερειακές εξελίξεις. Ο ηγέτης της λιβανικής αντιπολίτευσης και αρθρογράφος σε εφημερίδες Σαμίρ Κασίρ, για παράδειγμα, έγραψε ότι η δημοκρατία εξαπλώνεται στην περιοχή όχι εξαιτίας του Τζορτζ Μπους αλλά παρά τον ίδιο. Έδωσε πολύ περισσότερα εύσημα στην παλαιστινιακή εξέγερση ως έμπνευση στους Λιβανέζους ακτιβιστές.[39]

Άλλοι προειδοποιούν ότι πολύ λίγα έχουν αλλάξει στην πραγματικότητα, εκτός από την εξαφάνιση των Σύριων Στρατιωτών από την παρουσία τους στα περίχωρα των λιβανικών πόλεων, και ότι ο έλεγχος της Συρίας στις εξωτερικές υποθέσεις και το εμπόριο του Λιβάνου μπορεί να διαρκέσει ακόμη. Ορισμένοι κριτικοί υποστηρίζουν ότι η βιασύνη για τον εορτασμό μιας υποτιθέμενης «Επανάστασης» ήταν πολύ πρόωρη.[40]

Όταν ο Ομάρ Καράμι απέτυχε να σχηματίσει κυβέρνηση, παραιτήθηκε οριστικά στις 13 Απριλίου 2005 και προκηρύχθηκαν εκλογές για την περίοδο από τις 29 Μαΐου έως τις 19 Ιουνίου 2005. Ο Σαάντ Χαρίρι σχημάτισε ένα αντισυριακό μπλοκ που, τελικά, κέρδισε 72 από τις 128 διαθέσιμες έδρες στην μονοεδρική Εθνοσυνέλευση. Χωρίς συριακά στρατεύματα να τους σταματήσουν, το Ισραήλ εισέβαλε εύκολα το 2006, με μόνο την Χεζμπολάχ να προσφέρει ουσιαστική αντίσταση.[εκκρεμεί παραπομπή]

Επέτειοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δεύτερη επέτειος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένας διαδηλωτής στην Πλατεία των Μαρτύρων, 2006

Στις 14 Φεβρουαρίου 2007, δεκάδες χιλιάδες Λιβανέζοι συγκεντρώθηκαν ειρηνικά στην Πλατεία των Μαρτύρων για να τιμήσουν τη δεύτερη επέτειο από τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι.[41][42] Ο μεγάλος αριθμός απέδειξε ότι η Επανάσταση του Κέδρου συνεχιζόταν ακόμη, ειδικά όταν τα πλήθη μετέτρεψαν τη μνήμη σε μια προκλητική ευκαιρία για να κατηγορήσουν τη Συρία και τη Χεζμπολάχ για τα πολιτικά δεινά του Λιβάνου.[43] Οι διαδηλωτές σιώπησαν ακριβώς στις 12:55 μ.μ., την ώρα της έκρηξης που σκότωσε τον Χαρίρι στις 14 Φεβρουαρίου 2005. Μόνο ο Μουεζίνης που έκανε το ισλαμικό κάλεσμα για προσευχή και το πανηγυρικό χτύπημα των καμπάνων της εκκλησίας ακουγόταν.[44]

Οι βομβιστικές επιθέσεις στην Bikfaya είχαν πραγματοποιηθεί την προηγούμενη μέρα, σκοτώνοντας τρία άτομα, όπου κατηγορήθηκε η Φατάχ αλ Ισλάμ.[εκκρεμεί παραπομπή]

Τρίτη επέτειος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 14 Φεβρουαρίου, ακριβώς τρία χρόνια από την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Χαρίρι στην παραλία της Βηρυτού, πλήθη διαδηλωτών συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία των Μαρτύρων για να τιμήσουν την περίσταση. Το πλήθος ήρθε από όλο τον Λίβανο. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές γέμισαν την πλατεία και τα γύρω της. Στις ορεινές περιοχές οι καιρικές συνθήκες εμπόδισαν αρκετές πομπές να φτάσουν στη Βηρυτό. Η πορεία έφτανε στο τέλος της ενώ χιλιάδες οχήματα που μετέφεραν διαδηλωτές εξακολουθούσαν να είναι παγιδευμένα στην κυκλοφορία στα ανατολικά προάστια της Βηρυτού. Τα πλήθη στάθηκαν για περισσότερες από 5 ώρες κάτω από την καταρρακτώδη βροχή. Οι διαδηλωτές μετέτρεψαν αυτό το γεγονός σε αφορμή για να κατηγορήσουν τη Συρία και να ανανεώσουν τον όρκο τους να παραμείνουν ενωμένοι και προκλητικοί για χάρη του Λιβάνου. Την ώρα ακριβώς που σημειώθηκε η έκρηξη πριν από 3 χρόνια στις 12:55, τα πλήθη σώπασαν καθώς το Ισλαμικό Αντάν ήχησε μέσα από τον μουεζίνη των τζαμιών μαζί με το χτύπημα των καμπάνων των εκκλησιών που συμβόλιζαν τη μουσουλμανική-χριστιανική ενότητα. Οι ηγέτες του αντισυριακού συνασπισμού έκαναν έντονες ομιλίες κατηγορώντας τη Συρία και το Ιράν για τα δεινά του Λιβάνου. Ο Σαάντ Χαρίρι, ο πιο δημοφιλής ηγέτης του συνασπισμού, ήταν ο τελευταίος που έλαβε θέση καθώς ακολούθησαν επευφημίες από τα πλήθη. Στο τέλος και αφού το πλήθος παρέμεινε όρθιο για τέσσερις συνεχόμενες ώρες κάτω από την καταρρακτώδη βροχή, το συλλαλητήριο ολοκληρώθηκε και η περιοχή εκκενώθηκε.[εκκρεμεί παραπομπή]

Τέταρτη επέτειος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μια πλευρά της μαζικής συγκέντρωσης μνήμης το 2009

Στις 14 Φεβρουαρίου 2009 συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι. Εκτιμάται ότι περισσότεροι από 1 εκατομμύριο υποστηρικτές, φιλοκυβερνητικές και φιλο-Χαρίρι πολίτες διαφορετικών αιρέσεων και φατριών συγκεντρώθηκαν στη Βηρυτό για την περίσταση. Στις 12:55 το πλήθος σώπασε για να σημειώσει την ακριβή στιγμή της έκρηξης που σκότωσε τον Χαρίρι.[εκκρεμεί παραπομπή]

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, έγιναν ομιλίες για να δελεάσουν τους πολίτες να διεξαχθούν στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2009, στις οποίες ο αντισυριακός συνασπισμός και ο φιλοσυριακός συνασπισμός ανταγωνίστηκαν για την πλειοψηφία των εδρών.

Πέμπτη επέτειος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρά τον αρχικό ενθουσιασμό, η προσέλευση στην πέμπτη επέτειο της δολοφονίας του Χαρίρι (14 Φεβρουαρίου 2010) παρεμποδίστηκε λόγω της έντονης βροχόπτωσης.[εκκρεμεί παραπομπή]

Έκτη επέτειος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η έκτη επέτειος από τη δολοφονία του Χαρίρι, στις 14 Φεβρουαρίου 2011, αντιμετωπίστηκε με ανανεωμένο ενθουσιασμό από τους υποστηρικτές του συνασπισμού της 14ης Μαρτίου. Αυτό τροφοδοτήθηκε ιδιαίτερα από την οργή των διαδηλωτών για την παραίτηση και των δέκα υπουργών που ευθυγραμμίζονται με τον αντίπαλο συνασπισμό της 8ης Μαρτίου λόγω της άρνησης του τότε πρωθυπουργού Σαάντ Χαρίρι, του αιτήματος της Χεζμπολάχ να απορρίψει το Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο. Διοργανώθηκε επίσης συγκέντρωση για τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ την ημέρα της 13ης Μαρτίου στην πλατεία των Μαρτύρων της Βηρυτού. Δεν σημειώθηκαν σημαντικές διακοπές, αλλά αναφέρθηκε από αρκετούς τηλεοπτικούς σταθμούς ότι από ορισμένους διαδηλωτές κατασχέθηκαν οι ταμπέλες τους που απαιτούσαν τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ. Το Reuters προσέγγισε ότι δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτές του Σαάντ Χαρίρι και των συμμάχων του συγκεντρώθηκαν ενάντια στα όπλα της Χεζμπολάχ.[45][46]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Rudy Jaafar and Maria J. Stephan, "Lebanon's Independence Intifada: How an Unarmed Insurrection Expelled Syrian Forces", in Maria J. Stephan (ed.), Civilian Jihad: Nonviolent Struggle, Democratization, and Governance in the Middle East, Palgrave Macmillan, New York, 2009, pp. 169-85.
  2. ↑ Guerin, Orla (6 March 2005). «Syria sidesteps Lebanon demands». BBC News. http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4322477.stm. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  3. ↑ «Remarks on Release of Country Reports on Human Rights Practices for 2004». Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2017. 
  4. ↑ Morley, Jefferson (3 March 2005). «The Branding of Lebanon's 'Revolution'». The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/wp-dyn/articles/A1911-2005Mar2.html. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  5. ↑ Daily Times – Leading News Resource of Pakistan
  6. ↑ As the Globe spins: Coverage of Lebanon's demonstrations doesn't tell whole story (by Greg Felton) – Media Monitors Network (MMN)
  7. ↑ «Lebanon.com Newswire - Local News August 7 2001». www.lebanon.com. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2021. 
  8. ↑ «7 آب... يوم ضاق لبنان بالديموقراطية» (στα ar). الأخبار. https://al-akhbar.com/Culture_People/203053. Ανακτήθηκε στις 2021-07-08. 
  9. ↑ «Lebanon's Pro-Syrian President Consults on New Government | Voice of America - English». www.voanews.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2021. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 «مناضلو 7 آب 2001 في 'التيار'... هل فرّقتهم المصالح؟». annahar.com (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2021. 
  11. ↑ 11,0 11,1 «7 آب 2001 ...هل ننسى ؟». annahar.com (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2021. 
  12. ↑ AM (2005). "Lebanon Asks AFP to Investigate Assassination of PM". Retrieved 2 November 2006.
  13. ↑ «Lebanon appoints prime minister». BBC News. 21 October 2004. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/3763120.stm. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  14. ↑ The New York Times > International > Middle East > Behind Lebanon Upheaval, 2 Men's Fateful Clash
  15. ↑ «Who's who in Lebanon». BBC News. 14 March 2005. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/4348129.stm. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  16. ↑ The New York Times > International > Middle East > U.N. Cites Syria as Factor in Lebanese Assassination
  17. ↑ 17,0 17,1 «Lebanon agrees to Hariri inquiry». BBC News. 25 March 2005. http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4383321.stm. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  18. ↑ «Beirut protesters denounce Syria». BBC News. 21 February 2005. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/4283543.stm. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  19. ↑ Ghattas, Kim (3 March 2005). «Lebanon finds unity in street rallies». BBC News. http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4315223.stm. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  20. ↑ «Lebanese ministers forced to quit». BBC News. 28 February 2005. http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4305927.stm. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  21. ↑ «Hariri inquiry judge 'may resign'». BBC News. 23 March 2005. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/4375835.stm. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  22. ↑ «Annan considers new Hariri probe». BBC News. 23 March 2005. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/4375325.stm. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  23. ↑ «Assad pledges Lebanon withdrawal». BBC News. 2 March 2005. http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4310699.stm. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  24. ↑ 24,0 24,1 «The Daily Star – Saudi ruler demands rapid Syrian withdrawal». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2023. 
  25. ↑ «Syria looks to Riyadh for support». BBC News. 3 March 2005. http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4315107.stm. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  26. ↑ «The Australian: Syria completes troop pullout [April 11, 2005]». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 April 2005. https://web.archive.org/web/20050412000120/http://www.theaustralian.news.com.au/common/story_page/0%2C5744%2C12813616%5E2703%2C00.html. 
  27. ↑ Saleh, Heba (23 March 2005). «Summits that showcase Arab disunity». BBC. http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4376599.stm. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  28. ↑ «Lebanon Hizbollah». Yahoo. 20 April 2011. http://story.news.yahoo.com/news?tmpl=story&ncid=721&e=1&u=/nm/20050306/wl_nm/lebanon_hizbollah_dc. Ανακτήθηκε στις 14 March 2013. [νεκρός σύνδεσμος]
  29. ↑ «Hezbollah rallies Lebanese to support Syria». CNN. 9 March 2005. http://www.cnn.com/2005/WORLD/meast/03/08/lebanon.syria/index.html. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  30. ↑ Fattah, Hassan M. (8 March 2005). «Hezbollah Leads Huge Pro-Syrian Protest in Central Beirut». The New York Times. https://www.nytimes.com/2005/03/08/international/middleeast/08cnd-beirut.html. 
  31. ↑ Washington Times – Hezbollah supporters stage massive pro-Syria rally
  32. ↑ CJR: Who Are Those Guys, Anyway?
  33. ↑ The New York Times. https://www.nytimes.com/reuters/international/international-lebanon.html. [νεκρός σύνδεσμος]
  34. ↑ The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/wp-dyn/articles/A33571-2005Mar14.html?nav=headlines. [νεκρός σύνδεσμος]
  35. ↑ «Democracy in Lebanon celebrates liberation – Press Release – عيد الجلاء: 27 نيسان». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 14 Μαΐου 2006. 
  36. ↑ DEMOCRACY IN LEBANON – Post-Liberation Address – خطاب الجلاء
  37. ↑ Wright, Robin (27 April 2005). «Syrian Intelligence Still in Lebanon». The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2005/04/26/AR2005042601264.html. Ανακτήθηκε στις 28 April 2010. 
  38. ↑ «Cedar Revolution moves towards free democracy». The Sydney Morning Herald. 28 May 2005. http://www.smh.com.au/news/World/Cedar-Revolution-moves-towards-free-democracy/2005/05/27/1117129897892.html?oneclick=true. 
  39. ↑ The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/wp-co/hotcontent/index.html?section=world/mideast. 
  40. ↑ The Daily Star – Opinion Articles – Cosmetic change does not a revolution make
  41. ↑ Tucker Reals (14 Φεβρουαρίου 2007). «Lebanese Mark Former PM's Assassination». CBS News. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. Waving flags, holding balloons and even praying, tens of thousands of Lebanese packed into a city square Wednesday to mark the second anniversary of Rafik Hariri's assassination. 
  42. ↑ Scheherezade Faramarzi (14 Φεβρουαρίου 2007). «Lebanese mark date Hariri assassinated». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. Tens of thousands of supporters of the U.S.-backed government packed Martyrs Square to commemorate Rafik Hariri, the former prime minister killed in a suicide bombing on 14 Feb. 2005. But save for a few outbursts of slogan chanting and small groups singing and dancing to the beat of drums, the rally was uneventful. 
  43. ↑ Reuters AlertNet – Lebanese turn Hariri memory into show of defiance
  44. ↑ «Lebanese mark date Hariri assassinated - Yahoo! News». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. 
  45. ↑ «Lebanese call on Hezbollah to give up weapons». Reuters. 13 March 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 September 2012. https://web.archive.org/web/20120913082615/http://af.reuters.com/article/worldNews/idAFTRE72C28Y20110313?pageNumber=1&virtualBrandChannel=0. Ανακτήθηκε στις 19 April 2011. 
  46. ↑ Najem Malak (13 March 2011). «March 14 crowds in Beirut say no to Hezbollah weapons». AKNews. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 October 2011. https://web.archive.org/web/20111007212503/http://www.aknews.com/en/aknews/4/224847/?AKmobile=true. Ανακτήθηκε στις 20 March 2011. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Επανάσταση_του_Κέδρου&oldid=10890798"