Επαναστατημένη Σερβία

	Επαναστατημένη Σερβία
Σημαία	Έμβλημα
	Τοποθεσία {{{κοινό_όνομα}}}
Πρωτεύουσα	Τοπόλα, Βελιγράδι
Γλώσσες	Σερβικά
Πολίτευμα	Αδιευκρίνιστο
Μεγάλος Βότζας της Σερβίας
Πρόεδρος του Κυβερνητικού Συμβουλίου
Ιστορία

Η Επαναστατημένη Σερβία (σερβικά: Устаничка Србија / Ustanička Srbija‎‎), ή η Σερβία του Καραγιώργη (σερβικά: Карађорђева Србија / Karađorđeva Srbija‎‎), αναφέρεται στο κράτος που ιδρύθηκε από τους Σέρβους επαναστάτες στην Οθωμανική Σερβία (Σαντζάκι του Σμεντέρεβο) ύστερα από την έναρξη της Πρώτης Σερβικής Εξέγερσης κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1804. Η Υψηλή Πύλη αναγνώρισε για πρώτη φορά επίσημα το κράτος ως αυτόνομο τον Ιανουάριο του 1807, ωστόσο, οι Σέρβοι επαναστάτες απέρριψαν τη συνθήκη και συνέχισαν να πολεμούν τους Οθωμανούς μέχρι το 1813. Παρ'ότι η Α' Σερβική Εξέγερση καταστάλθηκε, ακολούθησε η Β' Σερβική Εξέγερση το 1815, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του Πριγκιπάτου της Σερβίας, καθώς απέκτησε μερική ανεξαρτησία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1817.

Πολιτική ιστορία

Πρώτη Σερβική Εξέγερση

Υπόμνημα του Στρατίμιροβιτς

Υπόμνημα του Στρατιίροβιτς (1804) ^[1]

Ειρήνη του Ίτσκου

Μεταξύ Ιουλίου και Οκτωβρίου 1806, ο Πέταρ Ίτσκο, Οθωμανός δραγουμάνος και εκπρόσωπος των Σέρβων επαναστατών, διαπραγματεύτηκε μια συνθήκη ειρήνης γνωστή στην ιστοριογραφία ως Ειρήνη του Ίτσκο. Ο Ίτσκο είχε σταλεί δύο φορές στην Κωνσταντινούπολη στο δεύτερο μισό του 1806 για να αρχίσει διαπραγματεύσεις για την ειρήνη. Οι Οθωμανοί ήταν έτοιμοι να παραχωρήσουν στη Σερβία αυτονομία μετά τις νίκες των επανασ το 1805 και το 1806, δεχόμενοι ισχυρές πιέσεις από τη Ρωσική Αυτοκρατορία, η οποία είχε καταλάβει τη Μολδοβλαχία. Συμφώνησαν σε ένα είδος αυτονομίας και σαφέστερη επιβολή φόρων τον Ιανουάριο του 1807, όταν οι αντάρτες είχαν ήδη καταλάβει το Βελιγράδι. Οι αντάρτες απέρριψαν τη συνθήκη και ζήτησαν τη ρωσική βοήθεια για την ανεξαρτησία τους, ενώ οι Οθωμανοί κυρήξανε τον πόλεμο στη Ρωσική Αυτοκρατία τον Δεκέμβριο του 1806. Στις 10 Ιουνίου 1807 υπογράφηκε μια συνθήκη μεταξύ της Σερβίας και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Ρωσο-Σερβική Συμμαχία

Στις 10 Ιουλίου 1807, Σέρβοι επαναστάτες υπό την ηγεσία του Καραγιώργη Πέτροβιτς υπέγραψαν συμμαχία με τη Ρωσική Αυτοκρατορία κατά την διάρκεια της Α' Σερβικής Εξέγερσης. Αφού η Οθωμανική Αυτοκρατορία συμμάχησε με τη Α' Γαλλική Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα Α' στα τέλη του 1806, και στη συνέχεια βρισκόταν σε πόλεμο με τη Ρωσία και τη Βρετανία, προσπάθησε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των Σέρβων επαναστατών. Την ίδια στιγμή, οι Ρώσοι πρόσφεραν στους Σέρβους βοήθεια και συνεργασία. Οι Σέρβοι επέλεξαν τη συμμαχία με τους Ρώσους αντί της αυτονομίας υπό τους Οθωμανούς (όπως ορίζεται από την Ειρήνη του Ίτσκου). Το Karađorđe επρόκειτο να λάβει όπλα, και στρατιωτικές και ιατρικές αποστολές, κάτι που αποδείχθηκε σημείο καμπής στη Σερβική Επανάσταση.

Διακηρύξεις

Διακήρυξη (σλαβονικά-σερβικά: Проглашенie) που καλεί για την ενότητα των Σέρβων, με ημερομηνία 21 Φεβρουαρίου 1809. ^[2]
Προκήρυξη με 15 σημεία, με ημερομηνία 16 Αυγούστου 1809 ^[3]

Συνθήκη του Βουκουρεστίου

Κυβέρνηση

Διοικητικό Συμβούλιο

Ημερομηνία	Μέλη
Αύγουστος 1805	Μλάντεν Μιλοβάνοβιτς, Αβράμ Λούκιτς, Γιόβαν Πρότις, Πάβλε Πόποβιτς, Βελίσαβ Στανόγλοβιτς, Τζάνκο Ντούρντεβιτς, Ντουρίτσα Στότσιτς, Μιλίσαβ Ίλιτζιτς, Ιλίγια Μάρκοβιτς, Βασίλιε Ράντοτζιτς (Ποποβιτς, Γιόβιτς), Μιλούτιν Βάσιτς, Γιέβτο Σάβιτς-Κότριτς, Ντοσιτέι Ομπράντοβιτς και Πίταρ Νοβάκοβιτς Τσαρντακίλια
Τέλη 1805;	Ο Αρχιερέας Ματέια Νενάντοβιτς (πρόεδρος) και τα μέλη: Γιάκοβ Νενάντοβιτς, Γιάνκο Κάτιτς, ΜιλένκοΣτοΐκοβιτς, Λούκα Λαζάρεβιτς και Μίλαν Ομπρένοβιτς.
Νοέμβριος 1810	Γιάκοβ Νενάντοβιτς (πρόεδρος) και μέλη Πάβλε Πόποβιτς, Βέλισαβ Πέριτς, Βασίλιε Γιόβιτς, Γιάνκο Ντούρντεβιτς, Ντοσιτέι Ομπράντοβιτς, Ιλίγια Μάρκοβιτς και οι γραμματείς Στέβαν Φιλίποβιτς και Μιχαίλο Γκρουγιοβιτς.

Υπουργεία

Το 1811, το κυβερνητικό σύστημα αναδιοργανώθηκε, με το σχηματισμό υπουργείων, αντί για αντιπροσώπους ναχιτζά.

Υπουργείο	Υπουργός
Πρόεδρος	Καραγιώργης Πέτροβιτς (σ. –1813)
Διεθνείς σχέσεις	Μιλένκο Στοΐκοβιτς (σ. 1811); Μιλίκο Ράντονιτς (σ. 1811–12)
Εκπαίδευση	Ντοσιτέι Ομπράντοβιτς (σ. 1811); Ιβάν Τζούγκοβιτς (σ. 1811–12)
Στρατός	Μλάντεν Μιλοβάνοβιτς (σ. 1811–13)
Εσωτερικές υποθέσεις	Γιάκοβ Νενάντοβιτς (σ. 1811–13)
Νόμος	Πέταρ Ντόμπρνιακ (σ. 1811); Ιλίγια Μάρκοβιτς (σ. 1811–13)
Οικονομικά	Σίμα Μάρκοβιτς (σ. 1811–13)
Γραμματείς	Μιχαίλο Γκρούγιοβιτς (1ος) και Στεβάν Φιλίποβιτς (2ος)

Χάρτες

Επικράτεια της Επαναστατημένης Σερβίας
Το 1809
Το 1813

Παραπομπές

↑ Vladislav B. Sotirović. «"The Memorandum (1804) by the Karlovci Metropolitan Stevan Stratimirović", Serbian Studies: Journal of the North American Society for Serbian Studies, Vol. 24, 2010, № 1−2, ISSN 0742-3330, 2012, Slavica Publishers, Indiana University, Bloomington, USA, pp. 27−48». ^{[νεκρός σύνδεσμος]}
↑ Vjesnik Kr. državnog arkiva u Zagrebu. 17-18. Tisak zaklade tiskare narodnih novina. 1915. σελ. 124.
↑ Trifunovska 1994.

Πηγές

Ćirković, Sima (2004). The Serbs. Malden: Blackwell Publishing. ISBN 9781405142915.
Ćorović, Vladimir (2001) [1997]. Историја српског народа (στα Σερβικά). Belgrade: Јанус.
Čubrilović, Vasa (1982). Istorija političke misli u Srbiji XIX veka. Narodna knjiga.
Đorđević, Miroslav R. (1970). Razvitak političkih i državnopravnih ustanova Srbije od kraja XVIII do početka XX veka. Fakultet političkih nauka, Seminar za društvenu i političku istoriju.
Janjić, Jovan. "Role of clergy in the creation and function of the Serbian state from the time of First Serbian Uprising." Zbornik Matice srpske za drustvene nauke 150 (2015): 53-64.
Janjić, Jovan. "The role of the clergy in the creation and work of the state authorities during the first Serbian uprising: Part one." Zbornik Matice srpske za drustvene nauke 149 (2014): 901-927.
Janković, Dragoslav (1955). Istorija države i prava Srbije u XIX veku. Nolit.
Novaković, Stojan (1907). «Ustavno pitanje i zakoni Karađorđeva vremena». (Public Domain)
Mikavica, Dejan (2009). «Уставно питање у Карађорђевој Србији 1804—1813». Истраживања 20.
Novaković, Stojan (1907). Уставно питање и закони Карађорђева времена: студија о постању и развићу врховне и среднишње власти у Србији, 1805-1811. Штампарија "Љуб. М. Давидовић".
Morison, W. A. (2012) [1942]. The Revolt of the Serbs Against the Turks: (1804–1813). Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-67606-0.
Singleton, Frederick Bernard (1985). A Short History of the Yugoslav Peoples. New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-27485-2.
Petrovich, Michael Boro (1976). A history of modern Serbia, 1804-1918. Harcourt Brace Jovanovich. ISBN 9780151409501.
Ranke, Leopold von (1847). History of Servia, and the Servian Revolution: From Original Mss. and Documents. J. Murray.
Mitrinović, Čedomil· Brašić, Miloš N. (1937). Југословенске народне скупштине и сабори. Izd. Narodne skupštine.
Trifunovska, Snežana (1994). Yugoslavia Through Documents: From Its Creation to Its Dissolution. Martinus Nijhoff Publishers. σελίδες 3–4. ISBN 0-7923-2670-9.

[1] Vladislav B. Sotirović. «"The Memorandum (1804) by the Karlovci Metropolitan Stevan Stratimirović", Serbian Studies: Journal of the North American Society for Serbian Studies, Vol. 24, 2010, № 1−2, ISSN 0742-3330, 2012, Slavica Publishers, Indiana University, Bloomington, USA, pp. 27−48». ^{[νεκρός σύνδεσμος]}

[2] Vjesnik Kr. državnog arkiva u Zagrebu. 17-18. Tisak zaklade tiskare narodnih novina. 1915. σελ. 124.

[FOOTNOTETrifunovska1994-3] Trifunovska 1994.

[1]

[2]

[3]