Μετάβαση στο περιεχόμενο

Επτά χρόνια φαγούρα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Επτά χρόνια φαγούρα
(The Seven Year Itch)
ΣκηνοθεσίαΜπίλι Γουάιλντερ[1][2][3]
ΠαραγωγήΜπίλι Γουάιλντερ και Charles K. Feldman
ΣενάριοΜπίλι Γουάιλντερ και George Axelrod
Βασισμένο σεThe Seven Year Itch
ΠρωταγωνιστέςΜέριλιν Μονρόε[2][4][3], Τομ Έγουελ[2][4][3], Έβελιν Κέγιες[2][4][3], Ρόμπερτ Στράους[2][4][5], Όσκαρ Χόμολκα[2][4][5], Victor Moore[2][4][5], Κάρολαϊν Τζόουνς[2][4][5], Ντόναλντ Μακμπράιντ[2][4][5], Marguerite Chapman[2][4][5] και Sonny Tufts[2][4][5]
ΜουσικήΆλφρεντ Νιούμαν
ΦωτογραφίαΜίλτον Ρ. Κράσνερ
ΜοντάζΧιου Σ. Φάουλερ
ΕνδυματολόγοςWilliam Travilla
Εταιρεία παραγωγής20th Century Fox
Διανομή20th Century Fox, Netflix και Xfinity Streampix
Πρώτη προβολή3  Ιουνίου 1955[6], 9  Σεπτεμβρίου 1955 (Γερμανία)[7] και 1955
Διάρκεια101 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Επτά χρόνια φαγούρα (αγγλικά: The Seven Year Itch) είναι αμερικανική ρομαντική κωμωδία ή σεξοκωμωδία του 1955 σε σκηνοθεσία Μπίλι Γουάιλντερ, από σενάριο που έγραψε μαζί με τον Τζορτζ Άξελροντ από το ομότιτλο τρίπρακτο θεατρικό έργο του 1952. Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Μέριλιν Μονρόε και ο Τομ Ίγουελ, ο οποίος επανέλαβε τον ρόλο που είχε στο θέατρο. Περιέχει μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες του 20ού αιώνα – την Μονρόε να στέκεται πάνω από έναν εξαερισμό του μετρό καθώς το λευκό της φόρεμα φουσκώνει προς τα πάνω όταν περνάει ο συρμός.[8] Η φράση του τίτλου, η οποία αναφέρεται στη μείωση του ερωτικού ενδιαφέροντος σε μια μονογαμική σχέση μετά από επτά χρόνια γάμου, έχει χρησιμοποιηθεί από ψυχολόγους.[9]

Πλοκή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο μεσήλικας Ρίτσαρντ Σέρμαν είναι εκδοτικό στέλεχος με υπερδραστήρια φαντασία. Η σύζυγός του, Έλεν, και ο γιος τους, ο Ρίκι, περνούν το καλοκαίρι τους στο Μέιν. Όταν επιστρέφει σπίτι από τον σιδηροδρομικό σταθμό με το κουπί του καγιάκ που ξέχασε ο Ρίκι φεύγοντας, συναντά μια ανώνυμη γυναίκα, η οποία είναι ηθοποιός σε διαφημιστικά και πρώην μοντέλο. Μένει στο διαμέρισμα του επάνω ορόφου, ενώ βρίσκεται στην πόλη για να γυρίσει τηλεοπτικά σποτ για μια οδοντόκρεμα. Εκείνο το βράδυ, εργάζεται στην ανάγνωση του χειρογράφου ενός βιβλίου στο οποίο ο ψυχίατρος δρ Μπρουμπέικερ ισχυρίζεται ότι σχεδόν όλοι οι άντρες οδηγούνται σε εξωσυζυγικές σχέσεις στον έβδομο χρόνο του γάμου τους. Ο Σέρμαν κάνει μια φανταστική συνομιλία με την Έλεν, προσπαθώντας να την πείσει, σε τρεις σεκάνς φαντασίας, ότι είναι ακαταμάχητος στις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένης της γραμματέως του, μιας νοσοκόμας και της παρανύφου της Έλεν, αλλά εκείνη γελάει. Μια ντοματιά πέφτει στην ξαπλώστρα του και τότε η γυναίκα του επάνω ορόφου που την έριξε κατά λάθος από το μπαλκόνι ζητά συγγνώμη και ο Ρίτσαρντ την προσκαλεί για ένα ποτό.

Ο Ίγουελ επανέλαβε τον ρόλο του στο Μπρόντγουεϊ και η Μονρόε αντικατέστησε τη Βανέσα Μπράουν.

Περιμένοντάς τη, φαντασιώνεται την ίδια ως μοιραία γυναίκα και τον εαυτό του να παίζει το δεύτερο κονσέρτο για πιάνο του Ραχμάνινοφ, ενώ ταυτόχρονα νιώθει ενοχές που προδίδει τη γυναίκα του. Όταν κατεβαίνει, η γυναίκα φοράει ροζ πιτζάμες και αποδεικνύεται ότι είναι μια αφελής και αθώα κοπέλα. Μετά από πρόταση του, εκείνη φέρνει ένα μπουκάλι σαμπάνια από το διαμέρισμά της και επιστρέφει με ένα λευκό φόρεμα. Ο Ρίτσαρντ, κυριευμένος από τις φαντασιώσεις του, την αρπάζει αμήχανα ενώ παίζουν μαζί το κομμάτι «Chopsticks» στο πιάνο, με αποτέλεσμα να πέσουν από το σκαμνί του πιάνου. Ζητά συγγνώμη, αλλά εκείνη λέει ότι της συμβαίνει συνέχεια. Γεμάτος ενοχές, της ζητά να φύγει.

Την επόμενη μέρα στη δουλειά, ο Ρίτσαρντ αποσπάται από τον φόβο ότι η Έλεν θα έχει ανακαλύψει την αδιακρισία του, αν και εκείνη δεν έχει ιδέα θέλει μόνο να του πει να στείλει στον Ρίκι το κουπί του, για να μπορέσει να κάνει καγιάκ. Η έλλειψη αποφασιστικότητας του Ρίτσαρντ να αντισταθεί στον πειρασμό τροφοδοτεί τον φόβο του ότι θα υποκύψει στα «επτά χρόνια φαγούρα». Επισκέπτεται τον δρα Μπρουμπέικερ, ο οποίος έρχεται στο γραφείο του για να συζητήσουν για το βιβλίο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Όταν μαθαίνει ότι η σύζυγός του περνά χρόνο με τον συγγραφέα φίλο της Μακένζι στο Μέιν, ο Ρίτσαρντ φαντάζεται ότι έχουν εξωσυζυγική σχέση και αποφασίζει να προσκαλέσει τη νεαρή για να φάνε και να δουν μια ταινία. Αφού δουν τον Τρόμο της μαύρης λίμνης (The Creature from the Black Lagoon), εκείνη στέκεται πάνω από τον εξαερισμό του μετρό για να νιώσει το αεράκι – η Μονρόε στην εμβληματική σκηνή με το πτυχωτό λευκό φόρεμα με ντεκολτέ, που ανεμίζει στον αέρα. Οι δυο τους περνούν τη νύχτα στο κλιματιζόμενο διαμέρισμά του (το δικό της διαμέρισμα δεν κλιματίζεται), ώστε να μπορέσει η κοπέλα να ξεκουραστεί για την τηλεοπτική της εμφάνιση.

Η Μέριλιν Μονρόε κρατώντας ένα σφυρί στο τρέιλερ της ταινίας

Την επόμενη μέρα, ο Ρίτσαρντ συνέρχεται και φοβούμενος την εκδίκηση της γυναίκας του (στο όνειρό του), λέει στην κοπέλα ότι μπορεί να μείνει στο διαμέρισμά του και ο ίδιος φεύγει για να προλάβει το τρένο για το Μέιν.

Διανομή ρόλων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Monroe is posing for photographers, wearing a white halterneck dress, which hem is blown up by air from a subway grate on which she is standing.
Η Μονρόε ποζάρει στους φωτογράφους στα γυρίσματα της σκηνής του μετρό για την ταινία τον Σεπτέμβριο του 1954
  • Μέριλιν Μονρόε - κοπέλα
  • Τομ Ίγουελ - Ρίτσαρντ Σέρμαν
  • Έβελινς Κις - Έλεν Σέρμαν
  • Σόνι Ταφτς - Τομ Μακένζι
  • Όσκαρ Χομόλκα - δρ. Μπρουμπέικερ
  • Μάργκεριτ Τσάπμαν - δεσποινίς Μόρις
  • Βίκτορ Μουρ - υδραυλικός
  • Ντόναλντ Μακμπράιντ - κύριος Μπρέιντι
  • Ροξάν - Ιλέιν
  • Καρολάιν Τζόουνς - αδελφή Φιντς
  • Τομ Νόλαν - Ρίκι Σέρμαν

Σάουντρακ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κομμάτι[10] Ερμηνευτές
"Κοντσέρτο για πιάνο Νο. 2" Gary Graffman, Λέοναρντ Μπερνστάιν και η Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης[11]
"Sentimental Journey" —
"Chopsticks" Μέριλιν Μονρόε και Τομ Ίγουελ

Παραγωγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το φόρεμα της Μέριλιν Μονρόε ενώ σηκώνεται με τον αέρα στην ταινία
Η απεικόνιση της Μονρόε πάνω από τον εξαερισμό έχει συγκριθεί με μια παρόμοια σκηνή στη μικρού μήκους ταινία του 1901 What Happened on Twenty-Third Street, New York City.[12][13]

Το Επτά χρόνια φαγούρα γυρίστηκε μεταξύ Σεπτεμβρίου και Νοεμβρίου 1954 και είναι η μοναδική ταινία του Γουάιλντερ που κυκλοφόρησε από την 20th Century-Fox. Οι ρόλοι της Ιλέιν, της Μαρί και οι εσωτερικές φωνές του Σέρμαν και της κοπέλας αφαιρέθηκαν από το έργο. Προστέθηκαν οι ρόλοι του υδραυλικού, της δεσποινίδας Φιντς, της σερβιτόρας και του θυρωρού. Πολλές ατάκες και σκηνές από το έργο κόπηκαν ή ξαναγράφτηκαν επειδή κρίθηκαν απρεπείς σύμφωνα με τον κώδικα Χέιζ. Ο Άξελροντ και ο Γουάιλντερ παραπονέθηκαν ότι η ταινία γυριζόταν κάτω από συνθήκες πίεσης. Αυτό οδήγησε σε μια σημαντική αλλαγή στην πλοκή: στο θεατρικό, ο Σέρμαν και η κοπέλα κάνουν σεξ. Στην ταινία, ο ρομαντισμός περιορίζεται στον υπαινιγμό. Ο Σέρμαν και η κοπέλα φιλιούνται δύο φορές, τη μία έξω από τον κινηματογράφο, την άλλη προτού ο Σέρμαν πάει να του πάρει το κουπί του Ρίκι. Το βίντεο με το φόρεμα της Μονρόε να ανεμίζει πάνω από τον εξαερισμό του μετρό γυρίστηκε δύο φορές. Το σημείο των εξωτερικών γυρισμάτων του διαμερίσματος του Σέρμαν είναι το νούμερο 164 της 61ης Οδού στο Μανχάταν.[14]

Κυκλοφορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εισπράξεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώνοντας μεγάλη εμπορική επιτυχία, η ταινία απέφερε 6 εκατομμύρια δολάρια σε ενοικιάσεις στην αγορά της Βόρειας Αμερικής.[15]

Κριτικές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αρχική κριτική του 1955 από το περιοδικό Variety ήταν σε μεγάλο βαθμό θετική. Αν και οι κώδικες του Χόλιγουντ απαγόρευαν στον συγγραφέα-σκηνοθέτη Μπίλι Γουάιλντερ να γυρίσει μια κωμωδία με θέμα τη μοιχεία, οι κριτικοί εξέφρασαν την απογοήτευσή τους που ο Σέρμαν παραμένει πιστός.[16] Μερικοί κριτικοί συνέκριναν τον Ρίτσαρντ Σέρμαν με τον φανταστικό πρωταγωνιστικό χαρακτήρα στο διήγημα του Τζέιμς Θέρμπερ The Secret Life of Walter Mitty.[17]

Στον ιστότοπο Rotten Tomatoes, το 87% των 30 σχολίων από τους κριτικούς είναι θετικά, με μέση βαθμολογία 7.3/10.[18]

Βραβεία και διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ημερομηνία τελετής Βραβείο Κατηγορία Παραλήπτες και υποψήφιοι Αποτέλεσμα
29 Ιανουαρίου 1956[19][20] Βραβείο Σωματείου Σκηνοθετών της Αμερικής Εξαιρετικό σκηνοθετικό επίτευγμα στον κινηματογράφο Μπίλι Γουάιλντερ Υποψηφιότητα
23 Φεβρουαρίου 1956[21][22] Χρυσή Σφαίρα Καλύτερος Ηθοποιός – Κινηματογραφική Μιούζικαλ ή Κωμωδία Τομ Ίγουελ Νίκη

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ www.imdb.com/title/tt0048605/. Ανακτήθηκε στις 22  Ιουνίου 2016.
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 www.filmaffinity.com/es/film197320.html. Ανακτήθηκε στις 22  Ιουνίου 2016.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 stopklatka.pl/film/slomiany-wdowiec. Ανακτήθηκε στις 22  Ιουνίου 2016.
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 www.imdb.com/title/tt0048605/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 22  Ιουνίου 2016.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 www.ofdb.de/film/13122,Das-Verflixte-7-Jahr. Ανακτήθηκε στις 22  Ιουνίου 2016.
  6. ↑ Freebase Data Dumps. Google.
  7. ↑ (Γερμανικά) Λεξικό παγκόσμιων κινηματογραφικών ταινιών. Zweitausendeins.
  8. ↑ «The Seven Year Itch». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2008. 
  9. ↑ Dalton, Aaron (1 Ιανουαρίου 2000). «The Ties That Unbind». Psychology Today. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2016. 
  10. ↑ «The Seven Year Itch (1955): Soundtracks». IMDb. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2014. 
  11. ↑ «Sergey Rachmaninoff - Rachmaninoff Goes to the Cinema - Amazon.com Music». 
  12. ↑ Rosemary Hanes with Brian Taves. "Moving Image Section – Motion Picture, Broadcasting and Recorded Sound Division" The Library of Congress. Retrieved January 5, 2011.
  13. ↑ Lee Grieveson, Peter Krämer. The silent cinema reader (2004) (ISBN 0-415-25283-0 και 0-415-25284-9), Tom Gunning "The Cinema of Attractions" σελ. 46. Retrieved January 5, 2011.
  14. ↑ The Cad
  15. ↑ "All Time Domestic Champs", Variety, January 6, 1960, σελ. 34.
  16. ↑ Variety Staff (1 Ιανουαρίου 1955). «The Seven Year Itch». Variety. Reviews. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2008. 
  17. ↑ Schildcrout, Jordan (2019). In the Long Run: A Cultural History of Broadway's Hit Plays. Νέα Υόρκη και Λονδίνο: Routledge. σελ. 103. ISBN 978-0367210908. 
  18. ↑ The Seven Year Itch στο Rotten Tomatoes
  19. ↑ «Directors Guild of America, USA: Awards for 1956». IMDb. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2014. 
  20. ↑ «8th Annual DGA Awards: Honoring Outstanding Directorial Achievement for 1955 – Winners and Nominees – Feature Film». DGA. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2014. 
  21. ↑ «The Envelope: Past Winners Database – 1955 13th Golden Globe Awards». Los Angeles Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2007. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2014. 
  22. ↑ «The 13th Annual Golden Globe Awards (1956)». hfpa.org. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2014. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Επτά_χρόνια_φαγούρα&oldid=10898769"