Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εριμένα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εριμένα
Επιγραφή σε ασπίδα με το όνομα του Εριμένα
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση6ος αιώνας π.Χ.
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
ΤέκναΡούσα Γ΄
ΓονείςΡούσα Β΄
ΑδέλφιαΣαρντούρι Δ΄
Σαρντούρι Γ΄
δεδομένα

Ο Εριμένα' ήταν σύμφωνα με την παράδοση ο 12ος βασιλεύς των Ουραρτίων (635 π.Χ.-629 π.Χ.).[1] Ο Εριμένα ήταν ο διάδοχος του Σαρντούρι Γ΄ και ο πατέρας του Ρούσα Γ΄ που κυβέρνησε την Ουραρτού την περίοδο (629 π.Χ.-615 π.Χ.).[2] Δεν υπάρχουν πληροφορίες σχετικά με τον Εριμένα. Το όνομα του καταγράφεται σε επιγραφή που βρέθηκε από τον Χόρμουζτ Ρασάμ σε μπρούτζινη πινακίδα στο Τόπρα-καλλέ (1880), βρίσκεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο.[3] Το βασίλειο των Ουραρτίων δέχτηκε πολλές επιθέσεις από την Βαβυλωνία υπό την βασιλεία του Ναβοπολάσσαρ με αποτέλεσμα την παρακμή του.[4] Υπάρχουν πολλές ερμηνείες σχετικά με την άνοδο του Εριμένα στον θρόνο. Ο Ίγκορ Μ. Ντιάκονοφ πιστεύει ότι ήταν αδελφός του Σαρντούρι Γ΄, τον διαδέχθηκε ο ίδιος στον θρόνο επειδή ο γιος του Σαρντούρι Δ΄ ήταν ακόμα ανήλικος.[5] Ο Εριμένα έμεινε επίσης γνωστός από μια επιγραφή ενός από τους κυβερνήτες του, διατηρήθηκε σε μία πέτρινη πινακίδα από το Καρμίρ-Μπλουρ.[6] Τα επόμενα χρόνια ο Χαρουτγιουνιάν εξετάζοντας προσεκτικότερα τα δεδομένα της πινακίδας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν προκύπτει από πουθενά ότι ήταν διάδοχος του Σαρντούρι Γ΄, ανέβηκε κανονικά στον θρόνο μετά τον θάνατο του Σαρντούρι Δ΄.[7][8]

Άλλες θεωρίες αναφέρουν τον Εριμένα ως γιο του Σαρντούρι Δ΄ και άλλες ότι ανατράπηκε από τον Σαρντούρι Δ΄ που έγινε ο ιδρυτής μιας νέας δυναστείας. Δεν απουσιάζει και η πιθανότητα να ανατράπηκε ο Σαρντούρι Δ΄ από τον Ρούσα Γ΄ γιο του Εριμένα και ο ίδιος ο Εριμένα να μην υπήρξε ποτέ βασιλιάς. Οι σύγχρονοι ιστορικοί δεν έχουν πολλές πληροφορίες από τις πηγές για να λύσουν τα αινίγματα. Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Ιβάν Μεσχανίνοφ διατύπωσε την άποψη ότι το πατρώνυμο του Ρούσα Γ΄ δεν προέρχεται από το "Εριμένα" αλλά από το εθνώνυμο του λαού των Αρμενίων "Αρμένα".[6][9] Με την ίδια άποψη συμφώνησε και ο Άγγλος ιστορικός Ρίτσαρντ Ντέιβιντ Μπάρνετ αλλά αργότερα απορρίφθηκε με τα νέα δεδομένα.[10] Οι απόψεις αυτές έχουν δημιουργήσει πολλούς θρύλους ότι το 620 π.Χ. είχε ήδη ανέβει στον θρόνο της Ουραρτού η εθνική δυναστεία των Αρμενίων, οι σύγχρονοι ιστορικοί ωστόσο τους απέρριψαν.[8][11][12] Ο Ρόμπερτ Χ. Χιούσεν σημειώνει ότι υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στον Εριμένα και στην θρυλική φυσιογνωμία "Αρμενάκ" που καταγράφει ο εθνικός ιστορικός των Αρμενίων Μοβσές Χορενατσί.[1]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 https://www.cambridge.org/core/journals/history-in-africa/article/abs/primary-history-of-armenia-an-examination-of-the-validity-of-an-immemorially-transmitted-historical-tradition/761E882B91151FCC5EFE209B75A49C35
  2. ↑ Barnett, Richard (1928). John Bagnell Bury; John Bernard Bury; Martin Percival Charlesworth; Stanley Arthur Cook (eds.). Urartu (2 ed.). Cambridge: Cambridge University Press. σ. 363
  3. ↑ Chahin, Mack (2001). The Kingdom of Armenia: A History (2 ed.). England: Routledge. σ. 104
  4. ↑ Gérard Dédéyan (2007). History of the Armenian people. Toulouse: Éditions Privat. σ. 93
  5. ↑ Dyakonov I. M. The last years of the Urartian state according to the Assyrian-Babylonian sources // Bulletin of Ancient History No. 2, 1951
  6. ↑ 6,0 6,1 Areshian, Gregory E. (2019). Pavel S. Avetisyan; Roberto Dan; Yervand H. Grekyan (eds.). Bisotun, 'Urartians' and 'Armenians' of the Achaemenid Texts. Oxford: Archaeopress. σ. 7
  7. ↑ Harutyunyan N.V. Biainili (Urartu), Publishing House of the Academy of Sciences of the Armenian SSR, Yerevan, 1970
  8. ↑ 8,0 8,1 Arutyunyan N. V. Some questions of the last period of the history of Urartu // Ancient East, Publishing House of the Academy of Sciences of the Armenian SSR, Yerevan, No. 2, 1976
  9. ↑ Meshchaninov I. I. To the analysis of the name of Erimen // Language and thinking, vol. 1, Leningrad, 1933
  10. ↑ R.D. Barnett. Urartu // Edwards IES, Gadd CJ, Hammond NGL, Boardman J. Cambridge Ancient history. - London: Cambridge University Press, 1982. - Τομ. 3, Μέρος 1. - σσ. 314-371
  11. ↑ Dyakonov I. M. Urartian Letters and Documents, Moscow - Leningrad, 1963
  12. ↑ Piotrovsky B. B. Kingdom of Van (Urartu), Eastern Literature Publishing House, Moscow, 1959

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Arutyunyan N. V. Some questions of the last period of the history of Urartu // Ancient East, Publishing House of the Academy of Sciences of the Armenian SSR, Yerevan, No. 2, 1976
  • Areshian, Gregory E. (2019). Pavel S. Avetisyan; Roberto Dan; Yervand H. Grekyan (eds.). Bisotun, 'Urartians' and 'Armenians' of the Achaemenid Texts. Oxford: Archaeopress.
  • Barnett, Richard (1928). John Bagnell Bury; John Bernard Bury; Martin Percival Charlesworth; Stanley Arthur Cook (eds.). Urartu (2 ed.). Cambridge: Cambridge University Press.
  • Chahin, Mack (2001). The Kingdom of Armenia: A History (2 ed.). England: Routledge.
  • Dyakonov I. M. The last years of the Urartian state according to the Assyrian-Babylonian sources // Bulletin of Ancient History No. 2, 1951
  • Gérard Dédéyan (2007). History of the Armenian people. Toulouse: Éditions Privat.
  • Harutyunyan N.V. Biainili (Urartu), Publishing House of the Academy of Sciences of the Armenian SSR, Yerevan, 1970
  • Meshchaninov I. I. To the analysis of the name of Erimen // Language and thinking, vol. 1, Leningrad, 1933
  • R.D. Barnett. Urartu // Edwards IES, Gadd CJ, Hammond NGL, Boardman J. Cambridge Ancient history. - London: Cambridge University Press, 1982.
  • Piotrovsky B. B. Kingdom of Van (Urartu), Eastern Literature Publishing House, Moscow, 1959


Προκάτοχος:
Σαρντούρι Γ΄ 		Βασιλεύς των Ουραρτίων
635 π.Χ. - 629 π.Χ. 		Διάδοχος:
Ρούσα Γ΄
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εριμένα&oldid=10723466"