Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ερωτική ασφυξία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Με αυτή τη ζώνη, το λεγόμενο obi, η γκέισα Σάντα Άμπε, έπνιξε τον εραστή της κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης. Το έγκλημα αυτό αποτέλεσε την έμπνευση για την κινηματογραφική ταινία «Η αυτοκρατορία των αισθήσεων» του Ναγκίσα Όσιμα

Η ερωτική ασφυξία (που επίσης ονομάζεται ασφυξιοφιλία, υποοξυφιλία ή παιχνίδι ελέγχου της αναπνοής) είναι ο σκόπιμος περιορισμός του οξυγόνου στον εγκέφαλο για σκοπούς σεξουαλικής διέγερσης. Ο όρος αυτοερωτική ασφυξία χρησιμοποιείται όταν η πράξη γίνεται από ένα άτομο στον εαυτό του. Η ερωτική ασφυξία μπορεί να οδηγήσει σε τυχαίο θάνατο λόγω ασφυξίας.

Το ερωτικό ενδιαφέρον για την ασφυξία ταξινομείται ως παραφιλία στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης.

Φυσιολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όσον αφορά τις παραισθησιογόνες καταστάσεις που προκαλούνται από τη χρόνια υποξία, ο Δρ Ελ Λόιντ σημειώνει ότι μπορεί να είναι παρόμοιες με τις παραισθήσεις που βιώνουν οι ορειβάτες σε υψόμετρο. Σημειώνει περαιτέρω ότι καμία τέτοια κατάσταση δεν εμφανίζεται στην υποξία που προκαλείται από ξαφνική αποσυμπίεση του αεροσκάφους σε ύψος. Αυτά τα ευρήματα του υποδηλώνουν ότι δεν προέρχονται καθαρά από έλλειψη οξυγόνου. Εξετάζοντας τις μελέτες για την υποξία διαπίστωσε ότι «ανωμαλίες στην εγκεφαλική νευροχημεία που περιλαμβάνουν έναν ή περισσότερους από τους διασυνδεδεμένους νευροδιαβιβαστές, ντοπαμίνη, σεροτονίνη και βήτα-ενδορφίνη, είχαν αναφερθεί σε όλες τις καταστάσεις που σχετίζονται με παραισθήσεις».[1]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιστορικά, η πρακτική της αυτοερωτικής ασφυξίας έχει τεκμηριωθεί από τις αρχές του 17ου αιώνα. Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως θεραπεία για τη στυτική δυσλειτουργία. Η ιδέα για αυτό πιθανότατα προήλθε από άτομα που εκτελέστηκαν με απαγχονισμό. Παρατηρητές σε δημόσιους απαγχονισμούς παρατήρησαν ότι τα αρσενικά θύματα ανέπτυξαν στύση, που μερικές φορές παρέμενε μετά το θάνατο (στύση θανάτου) και περιστασιακά εκσπερμάτιζαν όταν κρεμιούνταν.[2]

Πρακτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διάφορες μέθοδοι χρησιμοποιούνται για να επιτευχθεί το επίπεδο εξάντλησης του οξυγόνου που απαιτείται, όπως κρέμασμα, ασφυξία με πλαστική σακούλα πάνω από το κεφάλι, αυτοπνιγμός όπως με απολίνωση, αέριο ή πτητικούς διαλύτες, συμπίεση στο στήθος ή κάποιος συνδυασμός αυτών.[3] Μερικές φορές χρησιμοποιούνται περίπλοκες συσκευές (όπως υδραυλικές) για να παράγουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.[4] Η πρακτική μπορεί να είναι επικίνδυνη ακόμη και αν εκτελείται με προσοχή και έχει οδηγήσει σε σημαντικό αριθμό θανάτων από ατυχήματα. Ο Ούβα (1995) γράφει «Οι εκτιμήσεις του ποσοστού θνησιμότητας της αυτοερωτικής ασφυξίας κυμαίνονται από 250 έως 1.000 θανάτους ετησίως στις Ηνωμένες Πολιτείες».[5] Περιπτώσεις έχουν επίσης αναφερθεί στη Σκανδιναβία[6] και στη Γερμανία.[7][8] Η σουηδική αστυνομία ανέφερε το 1994 ότι ο αριθμός των θανάτων από αυτοερωτική ασφυξία στην περιοχή της Στοκχόλμης (περίπου 1,7 εκατομμύρια κάτοικοι) ήταν τουλάχιστον 5 ετησίως, αλλά ο αριθμός των μη καταγεγραμμένων περιπτώσεων υποτίθεται ότι ήταν υψηλός.[9] Η αυτοερωτική ασφυξία μπορεί συχνά να εκληφθεί εσφαλμένα ως αυτοκτονία, η οποία είναι μια κύρια αιτία θανάτου στους εφήβους.[10]

Θάνατος από ατύχημα (με αυτοερωτική ασφυξία)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι θάνατοι συμβαίνουν συχνά όταν η απώλεια συνείδησης που προκαλείται από μερική ασφυξία οδηγεί σε απώλεια ελέγχου των μέσων στραγγαλισμού, με αποτέλεσμα συνεχιζόμενη ασφυξία και θάνατο. Ενώ συχνά η ασφυξιοφιλία ενσωματώνεται στο σεξ με έναν σύντροφο, άλλοι απολαμβάνουν αυτή τη συμπεριφορά μόνοι τους, καθιστώντας δυνητικά πιο δύσκολη την έξοδο από επικίνδυνες καταστάσεις.

Σε ορισμένες θανατηφόρες περιπτώσεις, το σώμα του ασφυξιοφιλικού ατόμου ανακαλύπτεται γυμνό ή με τα γεννητικά όργανα στο χέρι, με παρόν πορνογραφικό υλικό ή σεξουαλικά παιχνίδια ή με στοιχεία ότι είχε οργασμό πριν από το θάνατο.[7] Τα σώματα που βρέθηκαν στη σκηνή ενός τυχαίου θανάτου δείχνουν συχνά στοιχεία για άλλες παραφιλικές δραστηριότητες,[11] όπως η φετιχιστική παρενδυσία και ο μαζοχισμός.[3] Σε περιπτώσεις που αφορούν εφήβους στο σπίτι, οι οικογένειες μπορεί να διαταράξουν τη σκηνή «εξυγιάνοντάς» την, αφαιρώντας στοιχεία παραφιλικής δραστηριότητας. Αυτό μπορεί να έχει ως συνέπεια να φαίνεται ο θάνατος ως σκόπιμη αυτοκτονία και όχι ως ατύχημα.[12]

Η μεγάλη πλειοψηφία των γνωστών θανάτων από ερωτική ασφυξία είναι άνδρες. Μεταξύ όλων των γνωστών κρουσμάτων στο Οντάριο και στην Αλμπέρτα από το 1974 έως το 1987, μόνο 1 από τις 117 περιπτώσεις ήταν γυναίκα.[3] Έχουν αναφερθεί ορισμένες μεμονωμένες περιπτώσεις γυναικών με ερωτική ασφυξία.[13][14][15][16] Η κύρια ηλικία τυχαίου θανάτου είναι τα μέσα της ηλικίας των 20 ετών,[3][17] αλλά έχουν αναφερθεί θάνατοι σε εφήβους[18][19][20] και σε άνδρες στα 70 τους.[7][17]

Δικηγόροι και ασφαλιστικές εταιρείες έχουν θέσει υποθέσεις υπόψη των κλινικών ιατρών, επειδή ορισμένες αξιώσεις ασφάλισης ζωής καταβάλλονται σε περίπτωση θανάτου από ατύχημα, αλλά όχι αυτοκτονίας.[21][22][23]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Dr. E L Lloyd (29 March 1986). Points: Hallucinations, hypoxia, and neurotransmitters. British Medical Journal Volume 292, σελ. 903. 
  2. ↑ «Erotic Asphyxiation». Lust Magazine. 1997. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Αυγούστου 2006. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2006. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Blanchard, R.; Hucker, S. J. (1991). «Age, transvestism, bondage, and concurrent paraphilic activities in 117 fatal cases of autoerotic asphyxia». British Journal of Psychiatry 159 (3): 371–377. doi:10.1192/bjp.159.3.371. PMID 1958948. 
  4. ↑ O'Halloran, R. L.; Dietz, P. E. (1993). «Autoerotic fatalities with power hydraulics». Journal of Forensic Sciences 38 (2): 359–364. doi:10.1520/JFS13416J. PMID 8454997. https://archive.org/details/sim_journal-of-forensic-sciences_1993-03_38_2/page/359. 
  5. ↑ Uva, J. L. (1995). «Review: Autoerotic asphyxiation in the United States». Journal of Forensic Sciences 40 (4): 574–581. doi:10.1520/JFS13828J. PMID 7595293. https://archive.org/details/sim_journal-of-forensic-sciences_1995-07_40_4/page/n51. 
  6. ↑ Innala, S. M.; Ernulf, K. F. (1989). «Asphyxiophilia in Scandinavia». Archives of Sexual Behavior 18 (3): 181–189. doi:10.1007/BF01543193. PMID 2787626. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Janssen, W.; Koops, E.; Anders, S.; Kuhn, S.; Püschel, K. (2005). «Forensic aspects of 40 accidental autoerotic death in Northern Germany». Forensic Science International 147S: S61–S64. doi:10.1016/j.forsciint.2004.09.093. PMID 15694733. 
  8. ↑ Koops, E.; Janssen, W.; Anders, S.; Püschel, K. (2005). «Unusual phenomenology of autoerotic fatalities». Forensic Science International 147S: S65–S67. doi:10.1016/j.forsciint.2004.09.095. PMID 15694734. 
  9. ↑ Olof Westerberg: "Sexlekar allt vanligare dödsorsak", Vasabladet 31 August 1994.
  10. ↑ Downs, Martin (1 Ιανουαρίου 2005). «The Highest Price For Pleasure: A Deadly Turn-On». WebMD. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2011. 
  11. ↑ Bogliolo, L. R.; Taff, M. L.; Stephens, P. J.; Money, J. (1991). «A case of autoerotic asphyxia associated with multiplex paraphilia». American Journal of Forensic Medicine and Pathology 12 (1): 64–73. doi:10.1097/00000433-199103000-00012. PMID 2063821. 
  12. ↑ Downs, Martin. The Highest Price for Pleasure Αρχειοθετήθηκε 2011-12-28 στο Wayback Machine., featured by WebMD
  13. ↑ Danto, B. (1980). «A case of female autoerotic death». American Journal of Forensic Medicine and Pathology 1 (2): 117–121. doi:10.1097/00000433-198006000-00004. PMID 7246503. 
  14. ↑ Behrendt, N.; Buhl, N.; Seidl, S. (2002). «The lethal paraphilic syndrome: Accidental autoerotic deaths in four women and a review of the literature». International Journal of Legal Medicine 116 (3): 148–152. doi:10.1007/s00414-001-0271-x. PMID 12111317. 
  15. ↑ Martz, D. (2003). «Behavioral treatment for a female engaging in autoerotic asphyxiation». Clinical Case Studies 2 (3): 236–242. doi:10.1177/1534650103002003006. http://libres.uncg.edu/ir/asu/f/Martz_Denise_2003_Behavioral_Treatment_for_a_Female.pdf. 
  16. ↑ Sass, F. (1975). «Sexual asphyxia in the female». Journal of Forensic Sciences 2: 181–185. https://archive.org/details/sim_journal-of-forensic-sciences_1975-01_20_1/page/n184. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Burgess, A. W.; Hazelwood, R. R. (1983). «Autoerotic deaths and social network response». American Journal of Orthopsychiatry 53 (1): 166–170. doi:10.1111/j.1939-0025.1983.tb03361.x. PMID 6829721. https://archive.org/details/sim_american-journal-of-orthopsychiatry_1983-01_53_1/page/n167. 
  18. ↑ Shankel, L. W.; Carr, A. C. (1956). «Transvestism and hanging episodes in a male adolescent». Psychiatric Quarterly 30 (3): 478–493. doi:10.1007/BF01564363. PMID 13359556. https://archive.org/details/sim_psychiatric-quarterly_1956-07_30_3/page/n111. 
  19. ↑ Sheehan, W.; Garfinkel, B. D. (1987). «Adolescent autoerotic deaths». Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry 27 (3): 367–370. doi:10.1097/00004583-198805000-00017. PMID 3379021. 
  20. ↑ Edmondson, J. S. (1972). «A case of sexual asphyxis without fatal termination». British Journal of Psychiatry 121 (563): 437–438. doi:10.1192/bjp.121.4.437. PMID 5077101. 
  21. ↑ Cooper, A. J. (1995). «"Auto-erotic asphyxial death: Analysis of nineteen fatalities in Alberta": Comment». Canadian Journal of Psychiatry 40 (6): 363–364. doi:10.1177/070674379504000626. PMID 7585413. https://archive.org/details/sim_canadian-journal-of-psychiatry_1995-08_40_6/page/363. 
  22. ↑ Cooper, A. J. (1996). «Auto-erotic asphyxiation: Three case reports». Journal of Sex and Marital Therapy 22 (1): 47–53. doi:10.1080/00926239608405305. PMID 8699497. https://archive.org/details/sim_journal-of-sex-and-marital-therapy_spring-1996_22_1/page/47. 
  23. ↑ Garza-Leal, J. A.; Landrom, F. J. (1991). «Autoerotic death initially misinterpreted as suicide and a review of the literature». Journal of Forensic Sciences 36 (6): 1753–1759. doi:10.1520/JFS13200J. PMID 1770343. https://archive.org/details/sim_journal-of-forensic-sciences_1991-11_36_6/page/1753. 

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Robert R. Hazelwood, Park Elliot Dietz, Ann Wolbert Burgess: Autoerotic Fatalities. Λέξινγκτον: LexingtonBooks, 1983.
  • Sergey Sheleg, Edwin Ehrlich: Autoerotic Asphyxiation: Forensic, Medical, and Social Aspects, Wheatmark (15 Αυγούστου 2006), εμπορικό χαρτόδετο, 208 σελίδες (ISBN 1587366045)(ISBN 978-1587366048)
  • John Money, Gordon Wainwright και David Hingsburger: The Breathless Orgasm: A Lovemap Biography of Asphyxiophilia. Μπάφαλο, Νέα Υόρκη: Prometheus Books, 1991.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ερωτική_ασφυξία&oldid=10172962"