Ζαν-Φρανσουά Μιλέ
| Ζαν Φρανσουά Μιλέ | |
|---|---|
.jpg) Πορτρέτο του Ζαν Φρανσουά Μιλέ (Ναντάρ) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Jean-François Millet (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 4 Οκτωβρίου 1814 Γκρεβίλ, Νορμανδία, Γαλλία |
| Θάνατος | 20 Ιανουαρίου 1875 (60 ετών) Μπαρμπιζόν, Ιλ-ντε-Φρανς, Γαλλία |
| Τόπος ταφής | Σαγί-αν-Μπιέρ |
| Εθνικότητα | Γάλλος |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[1] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[2][3] |
| Σπουδές | Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού (1837–1839) |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Ζωγράφος του Ρεαλισμού |
| Αντιπρόσωπος | Σχολή της Μπαρμπιζόν |
| Αξιοσημείωτο έργο | Σπορέας, Σταχολογήτρες, Εσπερινός, Φουρνάρισσα |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Pauline Virginie Ono-dit-Biot (1841–άγνωστη τιμή) Catherine Marie Joseph Lemaire |
| Τέκνα | Marie-Rosalie Millet Jean-François Millet |
| Αδέλφια | Pierre Millet Jean-Baptiste Millet |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (1868) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ζαν Φρανσουά Μιλέ (Jean-François Millet, 4 Οκτωβρίου 1814 - 20 Ιανουαρίου 1875) ήταν Γάλλος ζωγράφος και χαράκτης, ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του γαλλικού ρεαλισμού του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και ιδρυτής της Σχολής της Μπαρμπιζόν. Υπήρξε κυρίως ο ζωγράφος των χωρικών. Μετά τον Λιχνιστή (1848), παρουσίασε το επόμενο έτος στα Σαλόν τον Άνθρωπο με την αξίνα και το 1859 τον περίφημο Σπορέα, που ενέπνευσε στον Βικτόρ Ουγκό ένα ποίημα στο οποίο εκθειάζει τη μεγαλειώδη χειρονομία του αγρότη.[4]
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1814 στο Γκρεβίλ της Νορμανδίας στη Γαλλία.[5] Ήταν γόνος αγροτικής οικογενείας, έτσι ο Μιγιέ επιδόθηκε από μικρός στις αγροτικές ασχολίες, αλλά σε ηλικία 19 ετών αποφάσισε να γίνει ζωγράφος. Άρχισε σπουδές στο Σερμπούρ που τις συνέχισε στο Παρίσι την περίοδο 1837–1839, στο εργαστήρι του Πωλ Ντελαρός,[6] του πιο γνωστού και αξιοζήλευτου στην εποχή του ζωγράφου ιστορικών θεμάτων που όμως δεν επηρέασε σημαντικό το έργο του. Επέστρεψε κατόπιν στο Σερμπούρ, όπου για ένα μικρό διάστημα αφιερώθηκε κυρίως στην προσωπογραφία. Γυρίζοντας στο Παρίσι το 1841, άρχισε να γίνεται γνωστός, ιδιαίτερα μετά το 1844, όταν παρουσίασε τα έργα του "η Γαλατού" και "Μάθημα ιππασίας". Το 1845 μετακόμισε στη Χάβρη με την Catherine Lemaire, την οποία θα παντρευτεί με πολιτικό γάμο, το 1853, θα κάνουν εννέα παιδιά και θα παραμείνουν μαζί για το υπόλοιπο της ζωής του Μιγέ.[7]
Ήταν στο Παρίσι στα μέσα της δεκαετίας του 1840 που ο Μιγέ άνοιξε δεσμούς φιλίας με τους Κονστάν Τρουαγιόν, Ναρσίς Ντιάζ, Σαρλ Ζακ και Τεοντόρ Ρουσώ, καλλιτέχνες που, όπως ο Μιλέ, θα συνδεθούν με τη σχολή της Μπαρμπιζόν, επίσης ο Ονορέ Ντωμιέ, η μορφή σχεδιογραφίας του οποίου θα επηρεάσει την μετέπειτα απόδοση των αγροτικών θεμάτων του Μιλέ και ο Alfred Sensier, ένας γραφειοκράτης της κυβέρνησης που θα γίνει ισόβιος υποστηρικτής και τελικά βιογράφος του καλλιτέχνη.[8]
Η στροφή του Μιλέ προς τις αγροτικές ηθογραφίες άρχισε να γίνεται εμφανής στα τέλη της δεκαετίας του 1840 με τα έργα που παρουσίασε στα Σαλόν το 1848 και 1849. Τη χρονιά εκείνη εγκαταστάθηκε οριστικά στη Μπαρμπιζόν (κοντά στο Φονταινεμπλώ), όπου συνδέθηκε με τους επίσης τοπιογράφους Κορό, Τεοντόρ Ρουσό και Ντιάζ ντε λα Πένια και ολοκλήρωσε το προσωπικό του ζωγραφικό ιδίωμα. Τα επόμενα χρόνια στράφηκε αποκλειστικά σχεδόν στα θέματα της αγροτικής ζωής και ζωγράφισε μερικά από τα πιο σημαντικά του έργα, με αποτέλεσμα να αναγνωριστεί το ταλέντο του και να αποκτήσει φήμη και επιτυχία.[9]
Εικονοθήκη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Ο λιχνιστής (1848), Μουσείο του Λούβρου. -
-
Συγκομιδή πατάτας (1855), Walters Art Museum, Βαλτιμόρης. -
Μαντρί στο φεγγαρόφωτο (1856-1860), Walters Art Museum, Βαλτιμόρης. -
Οι σταχολογήτρες (1857), Μουσείο Ορσέ, Παρίσι. -
Εσπερινός (1857), Μουσείο Ορσέ, Παρίσι. -
Ο σπορέας (1859), Μουσείο Καλών Τεχνών Βοστώνης. -
Ο άνθρωπος με την αξίνα (1860-1862). -
Βοσκοπούλα (1863), Μουσείο Ορσέ. -
Υφάντρια, Μουσείο του Λούβρου.
_-_The_Winnower_-_WGA15688.jpg)
_005.jpg)
.jpg)
_013.jpg)
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ (Αγγλικά, Μποκμάλ, Σουηδικά, Φινλανδικά, Δανικά, Εσθονικά) KulturNav. 12 Φεβρουαρίου 2016. 676098a5-19cd-44b8-a3a5-5f9a670030ec. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2016.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12450211c. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 36437603.
- ↑ Εγκυκλοπαίδεια Δομή, τόμ. 19, σελ. 15. ISBN 960-8177-69-3.
- ↑ Murphy (1984), σελ. xix.
- ↑ Honour (2009), σελ. 669.
- ↑ Murphy (1984), σελ. 21.
- ↑ Champa (1991), σελ. 183.
- ↑ Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 6, σελ. 185, Εκδοτική Αθηνών, 1987.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Champa, Kermit S. (1991). The Rise of Landscape Painting in France: Corot to Monet. Harry N. Abrams, Inc. ISBN 0-8109-3757-3.
- Honour, Hugh· Fleming, J. (2009). A World History of Art (7th έκδοση). London: Laurence King Publishing. ISBN 9781856695848.
- Murphy, Alexandra R. (1984). Jean-François Millet. Museum of Fine Arts, Boston. ISBN 0-87846-237-6.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
