Το 1918 σε ηλικία μόλις 18 ετών αποτέλεσε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της Πέρα Κλουμπ (μεταξύ των οποίων και ο Κώστας Νεγρεπόντης, μετέπειτα συμπαίκτης του στην ΑΕΚ) και ταυτόχρονα έγινε και ποδοσφαιριστής της ομάδας, με την οποία κατέκτησε ένα πρωτάθλημα Τουρκίας (1922).
Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, ήρθε στην Ελλάδα και αποτέλεσε έναν από τους πρώτους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκε στην ΑΕΚ, με την ίδρυση του συλλόγου το 1924.[2] Στην "Ένωση" αποτέλεσε επί μία πενταετία (1924-29) μαζί με τον Ιερεμιάδη το αμυντικό δίδυμο του συλλόγου (στο σύνηθες για την εποχή εκείνη σύστημα 2-3-5), αγωνιζόμενος μέχρι το 1929, όταν σε ηλικία 29 ετών αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο.
Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση εργάστηκε ως τεχνικός, με σημαντική συνεισφορά ως πρώτος προπονητής στην ομάδα των Κιτρινόμαυρων της δεκαετίας του '30 (1931-1932, 1936-1937), ενώ μεταπολεμικά (1945-1947) ανέλαβε τον Ολυμπιακό, με τον οποίο κατέκτησε το νταμπλ του 1947,[3] καθώς και τα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Πειραιώς την ίδια και την προηγούμενη χρονιά.[4] Ενδιάμεσα, είχε ασκήσει επί Κατοχής (1943 ή 44 με 1944) τα ίδια καθήκοντα στον Παναθηναϊκό,[5][6] γεγονός που καθιστά τον Ασδέρη ως πρωτοπόρο στο σπάνιο γεγονός της συνεργασίας με κάθε έναν από τους τρεις δημοφιλέστερους ποδοσφαιρικούς συλλόγους της Ελλάδας και μάλιστα πολύ νωρίτερα των άλλων δύο που το επανέλαβαν, του Αυστριακού Χέλμουτ Σενέκοβιτς και του Πολωνού Γιάτσεκ Γκμοχ τη δεκαετία του '80.
↑Στάθης Αρβανίτης, Η ιστορία του Ολυμπιακού, με πλήρη στοιχεία 1925-2000 • 75 χρόνια θρύλου, Εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2000, ISBN 960-0329-45-1, σελ. 39 και 18
↑Βαγγέλης Μελέκογλου-Άγγελος Μενδρινός-Θοδωρής Ντάβελος, 1908-1998 Παναθηναϊκός • Ποδοσφαιρική εποποιία, έκδοση Τριφύλλι ΑΕΒΕ, Αθήνα 1999, ISBN 960-8625-31-9, τμ. Α, σελ. 123
↑Σήφης Βοτζάκης (συνεργ. Β. Μελέκογλου), 100 χρόνια Παναθηναϊκός • Η ιστορία 1908-2008, Εκδόσεις Α.Α Λιβάνη, Αθήνα 2008, ISBN 960-1418-75-X, σελ. 775