Θειούχος άργυρος
| |
| |
| Ονόματα | |
|---|---|
| ΟνοματολογίαIUPAC
Άργυρος(Ι) θειούχος, θειούχος άργυρος
| |
| Αναγνωριστικά | |
21548-73-2 
| |
| ChemSpider | 145878 
|
| Αριθμός_EC | 244-438-2 |
InChI=1S/2Ag.S/q2*+1;-2 Key: XUARKZBEFFVFRG-UHFFFAOYSA-N | |
| Jmol 3Δ Πρότυπο | Image |
| PubChem | 166738 |
[S-2].[Ag+].[Ag+] | |
| UNII | 9ZB10YHC1C
|
CompTox Dashboard (EPA)
|
|
| Ιδιότητες | |
| Ag2S | |
| Μοριακή μάζα | 247,80 g·mol−1 |
| Εμφάνιση | Γκριζόμαυρος κρύσταλλος |
| Οσμή | Άοσμο |
| Πυκνότητα | 7,234 g/cm3 (25 °C)[1][2] 7,12 g/cm3 (117 °C)[3] |
| Σημείο τήξης | 836 °C (1,537 °F; 1,109 K) [1] |
| Διαλυτότητα στο νερό | 6,21·10−15 g/L (25 °C) |
Γινόμενο διαλυτότητας (Ksp)
|
6,31·10−50 |
| Διαλυτότητα | Διαλυτό σε υδατικό HCN, υδατικό κιτρικό οξύ με KNO3 Αδιάλυτο σε οξέα, αλκάλεα, υδατικό αμμώνιο[4] |
| Δομή | |
| Μονόκλινο, Σύμβολο Pearson symbol mP12 (β-μορφή) Κυβικό, cI8 (α-μορφή) Κυβικό, cF12 (γ-μορφή)[3][5] | |
Ομάδα χώρου
|
P21/n, No. 14 (α-μορφή)[5] Im3m, No. 229 (β-μορφή) Fm3m, No. 225 (γ-μορφή)[3] |
Ομάδα σημείων
|
2/m (α-μορφή)[5] 4/m 3 2/m (β-μορφή, γ-μορφή)[3] |
Σταθερά πλέγματος
|
a = 4,23 Å, b = 6,91 Å, c = 7,87 Å (α-μορφή)[5] α = 90°, β = 99,583°, γ = 90°
|
| Θερμοχημεία | |
| 76,57 J/mol·K[6] | |
Πρότυπη μοριακή
εντροπία (S |
143,93 J/mol·K[6] |
Πρότυπη ενθαλπία
σχηματισμού (ΔfH |
−32,59 kJ/mol[6] |
Ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς (ΔfG˚)
|
−40,71 kJ/mol[6] |
| Κίνδυνοι | |
| Κύριοι κίνδυνοι | Μπορεί να προκαλέσει ερεθισμό |
| Εικονογράμματα GHS |  [2]
|
| Λέξη συμβόλου GHS | Προειδοποίηση |
Δηλώσεις κινδύνου GHS
|
H315, H319, H335[2] |
Προληπτικές δηλώσεις GHS
|
P261, P305+351+338[2] |
| NFPA 704 | |
 (verify) Τι είναι  / ?)
| |
Ο θειούχος άργυρος (Ag2S) είναι το σουλφίδιο του αργύρου. Χρησιμεύει ως φωτοευαίσθητη ουσία στην φωτογραφία.
Ιδιότητες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αυτό το πυκνό μαύρο στερεό αποτελεί το θόλωμα που σχηματίζεται με την πάροδο του χρόνου στα ασημικά και σε άλλα αργυρά αντικείμενα.[8] Ο θειούχος άργυρος είναι αδιάλυτος σε όλους τους διαλύτες, αλλά αποσυντίθεται από ισχυρά οξέα. Ο θειούχος άργυρος είναι μια ιοντική ένωση, καθώς αποτελείται από άργυρο (ηλεκτραρνητικότητας 1,98) και θείο (με ηλεκτραρνητικότητα 2,58). Είναι ένα συστατικό της κλασικής ποιοτικής ανόργανης ανάλυσης.[9] Όταν σχηματίζεται σε ηλεκτρικές επαφές που λειτουργούν σε ατμόσφαιρα πλούσια σε υδρόθειο, μπορούν να σχηματιστούν μεγάλα νήματα γνωστά ως νηματίδια αργύρου (silver whiskers).
Η αποσύνθεση ξύλινων θαμμένων μπαούλων σε βυθισμένες γαλέρες μπορεί να δώσουν τα απαιτούμενα θειούχα ιόντα σε συγκεκριμένα βακτήρια που τα καταναλώνουν για να παραγάγουν αέριο υδρόθειο. Όταν συνδυαστεί με άργυρο το αέριο υδρόθειο δημιουργεί μια στρώση μαύρου θειούχου αργύρου στον άργυρο, που προστατεύει τον εσωτερικό άργυρο από παραπέρα μετατροπή σε θειούχο άργυρο.[10]
Δομή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τρεις μορφές είναι γνωστές: μονόκλινος ακανθίτης (β-μορφής), σταθερός κάτω από 179 °C, χωροκεντρωμένος κυβικός που ονομάζεται αργυρίτης (argentite) (α-μορφής), σταθερός πάνω από 180 °C, και εδροκεντρωμένος κυβικός υψηλής θερμοκρασίας (γ-μορφής) σταθερός πάνω από 586 °C.[5] Οι μορφές υψηλότερης θερμοκρασίας είναι ηλεκτρικοί αγωγοί. Βρίσκεται στη φύση ως ορυκτό σχετικά χαμηλής θερμοκρασίας ακανθίτη. Ο ακανθίτης είναι ένα σημαντικό μετάλλευμα του αργύρου. Στη μονόκλινη μορφή ακανθίτη υπάρχουν δύο κρυσταλλογραφικά διακριτά άτομα αργύρου με δύο και τρία κοντινά γειτονικά άτομα άνθρακα αντίστοιχα.[11] Το όνομα αργυρίτης αναφέρεται σε κυβική μορφή, η οποία, λόγω της αστάθειας σε "κανονικές" θερμοκρασίες, βρίσκεται με τη μορφή της ψευδομόρφωσης (pseudomorphosis) του ακανθίτη.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Lide, David R., επιμ. (2009). CRC Handbook of Chemistry and Physics (90th έκδοση). Boca Raton, Florida: CRC Press. ISBN 978-1-4200-9084-0.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Sigma-Aldrich Co., Silver sulfide. Ανακτήθηκε στις 2014-07-13.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Tonkov, E. Yu (1992). High Pressure Phase Transformations: A Handbook. 1. Gordon and Breach Science Publishers. σελ. 13. ISBN 2-88124-761-X.
- ↑ Comey, Arthur Messinger· Hahn, Dorothy A. (Φεβρουαρίου 1921). A Dictionary of Chemical Solubilities: Inorganic (2nd έκδοση). New York: The MacMillan Company. σελ. 835.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Silver sulfide (Ag2S) crystal structure. 41C. Springer Berlin Heidelberg. 1998, σελ. 1–4. doi:. ISBN 978-3-540-31360-1. http://link.springer.com/static-content/lookinside/996/chp%253A10.1007%252F10681727_86/000.png.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Pradyot, Patnaik (2003). Handbook of Inorganic Chemicals. The McGraw-Hill Companies, Inc. σελ. 845. ISBN 0-07-049439-8.
- ↑ «MSDS of Silver Sulfide». saltlakemetals.com. Utah, USA: Salt Lake Metals. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2014.
- ↑ «Silver». chemistryexplained.com. Advameg, Inc. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2014.
- ↑ Πρότυπο:Greenwood&Earnshaw2nd
- ↑ Zumdahl, Steven S.· DeCoste, Donald J. (2013). Chemical Principles (7th έκδοση). σελ. 505. ISBN 978-1-111-58065-0.
- ↑ FRUEH, A. J. (1958). The crystallography of silver sulfide, Ag2S. Zeitschrift für Kristallographie-Crystalline Materials, 110(1-6), 136-144.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Tarnishing of Silver: A Short Review V&A Conservation Journal
