Ινδοϊσλαμική αρχιτεκτονική
| Κουτμπ Μιναρές και τα Μνημεία, Δελχί | |
|---|---|
| Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων Π.Κ. | |
 | |
| Χώρα μέλος | Ινδία |
| Τύπος | Πολιτιστικό |
| Κριτήρια | iv |
| Ταυτότητα | 233 |
| Περιοχή | Ασία |
| Συντεταγμένες | 28°31′32.988″N 77°11′7.008″E / 28.52583000°N 77.18528000°E |
| Ιστορικό εγγραφής | |
| Εγγραφή | 1993 (17η συνεδρίαση) |
Η Ινδο-Ισλαμική αρχιτεκτονική περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα αρχιτεκτονικών μορφών οι οποίες επηρεάστηκαν από την έλευση του Ισλάμ στην ινδική υποήπειρο τον 7ο αιώνα μέχρι και σήμερα. Σήμερα στην Ινδία υπάρχουν κτήρια (θρησκευτικά και μη) τα οποία παρουσιάζουν στοιχεία Ινδικής, Περσικής, Αραβικής και Οθωμανικής αρχιτεκτονικής.
Δυναστεία Γκχουρίντ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Τατζ Μαχάλ | |
|---|---|
| Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων Π.Κ. | |
 | |
| Χώρα μέλος |  Ινδία |
| Τύπος | Πολιτιστικό |
| Κριτήρια | i |
| Ταυτότητα | 252 |
| Περιοχή | Ασία |
| Ιστορικό εγγραφής | |
| Εγγραφή | 1983 (7η συνεδρίαση) |
Οι Γκχουρίντες (Περσικά: سلسله غوریان - αυτοπροσδιορίζονταν ως Σχανσαμπάνι - Shansabānī) ήταν μια μεσαιωνική μουσουλμανική δυναστεία με Περσική καταγωγή οι οποίοι κυβέρνησαν τον 12ο και 13ο αιώνα την αρχαία περιοχή Κχορασάν (συμπεριελάμβανε σημερινές περιοχές όπως: Ιράν, Αφγανιστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν και Τατζικιστάν και την Ινδία [1][2]). Οι Γκχουρίντες ήταν η πρώτη δυναστεία ή οποία κατέλαβε αρκετά μεγάλο μέρος της Ινδίας και ξεκίνησε μια μίξη αρχιτεκτονικής με στοιχεία Ισλαμικά και Ινδουιστικά (Ινδικά).
Το συγκρότημα Κιούτμπ και ο Κιούτμπ Μιναρές (σήμερα σήμα κατατεθέν του Νέου Δελχί) ξεκίνησε να χτίζεται το 1192 στο Νέο Δελχί από τον βασιλιά της Βορειοδυτικής Ινδίας Κιουτμπ-ουντ-ντίν Αϊμπάκ (Αραβικά: قطب الدين أيبك, Περσικά: قطب الدین ایبک - μεταφράζεται το όνομά του ως "Άξονας της πίστης"). Ο Κιουτμπ-ουντ-ντίν Αϊμπάκ είχε γεννηθεί στην σημερινή περιοχή του Αφγανιστάν και είχε καταγωγή από Τουρκικό φύλο. Η ανοικοδόμηση του Κιούτμπ Μιναρές ξεκίνησε το 1202 από τον Κιουτμπ-ουντ-ντίν Αϊμπάκ και ολοκληρώθηκε από τον διάδοχό του. Το μέγεθος του μιναρέ (72,5μ ύψος με διάμετρο στη βάση 14,32μ και στην κορυφή 2,75μ) έγινε με σκοπό να αναδειχτεί η δύναμη και η δόξα των νέων μουσουλμάνων κατακτητών. Για την ανοικοδόμηση χρησιμοποιήθηκε οικοδομικό υλικό από Ινδουιστικούς και Τζαϊνιστικούς ναούς, οι οποίοι καταστράφηκαν.[3][4] Ο Ιλτουτμίς (r. 1211–1236 - Shams-ud-din Iltutmish στη γλώσσα Ουρντού: شمس الدین التتمش), ο τρίτος άρχοντας του Νέου Δελχί, έκανε επέκταση του ισλαμικού Τεμένους Κιουβάτ-ουλ-ισλμάν και του Κιούμπ Μιναρέ.[5]
Στην αρχιτεκτονική παρατηρούνται Ινδικά μοτίβα λουλουδιών και στολιδιών μαζί με στίχους από το Κοράνι. Ο Ιμπν Μπατούντα, ένας μουσουλμάνος περιηγητής της εποχής, από το Μαρόκο, τόνισε ότι σαν το Κιούτμπ Μιναρέ "δεν υπάρχει άλλο μνημείο παρόμοιο σε Ισλαμικές χώρες".[6]
Η αυτοκρατορία Μουγκάλ (γνωστή και ως Μογγόλοι Ινδίας ή ως Ινδομογγόλοι) ήταν μια ισλαμική αυτοκρατορία η οποία διήρκεσε από το 1526 μέχρι το 1857 [7] και επηρέασε την ισλαμική αρχιτεκτονική αναμιγνύοντας Περσική, Οθωμανική και τοπική Ινδική αρχιτεκτονική. Ένα χαρακτηριστικό της Μουγκάλ αρχιτεκτονικής είναι η συμμετρική μίξη κτηρίων και αυλών. Ο Ακμπάρ (1542 – 1605) ήταν ο τρίτος αυτοκράτορας ο οποίος έκανε τις σημαντικότερες συνεισφορές στην αρχιτεκτονική Μουγκάλ όπως κάστρα και πόλεις με παρόμοια αρχιτεκτονικά μοτίβα τα οποία περιείχαν ινδικά αρχιτεκτονικά στοιχεία.[6]
Τατζ Μαχάλ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το πιο γνωστό παράδειγμα Μουγκάλ αρχιτεκτονικής είναι το Τατζ Μαχάλ. Χτίστηκε από τον Μογγόλο Αυτοκράτορα (Σάχη) Τζαχάν προκειμένου να τιμήσει τη πολυαγαπημένη του σύζυγο Μουμτάζ Μαχάλ που πέθανε το 1631.
Η κύρια ιδέα και τα θέματα των μαυσωλείων είχαν ήδη επινοηθεί από προγενέστερους Μουγκάλ αυτοκράτορες αλλά το Τατζ Μαχάλ είναι το αποκορύφωμα όλων αυτών. Το Τατζ Μαχάλ είναι ένα τετράγωνο λευκό μαυσωλείο με 4 μιναρέδες σε κάθε γωνία, με ένα κήπο και μια πισίνα νερού όπου γίνεται αντικατοπτρισμός του μνημείου.[6]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ "Khurasan", The Encyclopaedia of Islam, page 55. Brill. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2010.
In pre-Islamic and early Islamic times, the term “Khurassan” frequently had a much wider denotation, covering also parts of what are now Soviet Central Asia and Afghanistan; early Islamic usage often regarded everywhere east of western Persia, sc. Djibal or what was subsequently termed 'Irak 'Adjami, as being included in a vast and ill-defined region of Khurasan, which might even extend to the Indus Valley and Sind.
- ↑ «Khorasan». Encyclopædia Britannica Online. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2010.
historical region and realm comprising a vast territory now lying in northeastern Iran, southern Turkmenistan, and northern Afghanistan. The historical region extended, along the north, from the Amu Darya (Oxus River) westward to the Caspian Sea and, along the south, from the fringes of the central Iranian deserts eastward to the mountains of central Afghanistan. Arab geographers even spoke of its extending to the boundaries of India.
- ↑ «Qutb Minar and its Monuments, Delhi». ιστοσελίδα UNESCO. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2012.
- ↑ «Qutub Minar». india.gov.in - National Portal of India. 20 Ιανουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2012.
- ↑ «Qutab Minar Complex». delhigate.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Σεπτεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2012.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Lewis, Bernard. The World of Islam. Thames and Hudson, Ltd. σελίδες 306. ISBN 0500276242.
- ↑ Τζόναθαν Μπλουμ, Σήλα Μπλερ (1997). Ισλαμικές Τέχνες. Εκδόσεις Καστανιώτη. σελ. 426. ISBN 9600326541.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Characteristics of Indo-Islamic architecture (Αγγλικά) Αρχαιλογική Υπηρεσία της Ινδίας.
- Islamic Architecture in India (Αγγλικά).