Ιωάννης Κακριδής
| Ιωάννης Κακριδής | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ιωάννης Κακριδής (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 17 Νοεμβρίου 1901 Αθήνα |
| Θάνατος | 20 Μαρτίου 1992 (90 ετών) Αθήνα |
| Τόπος ταφής | Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα[1] Γερμανικά[2] |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Πανεπιστήμιο Χούμπολτ Πανεπιστήμιο της Βιέννης Πανεπιστήμιο της Λειψίας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ελληνιστής ποιητής διδάσκων πανεπιστημίου |
| Εργοδότης | Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Πανεπιστήμιο του Τύμπιγκεν Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης Πανεπιστήμιο της Λουντ Πανεπιστήμιο της Ουψάλα |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Φάνης Ι. Κακριδής |
| Γονείς | Θεοφάνης Κακριδής |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Βραβείο Χέρντερ |
Ο Ιωάννης Κακριδής (Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 1901, – 20 Μαρτίου 1992) ήταν Έλληνας κλασικός φιλόλογος.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1901. Πατέρας του ήταν ο λατινιστής Θεοφάνης Κακριδής και μητέρα του η Μαρία-Ελένη Χατζηδάκη. Σπούδασε φιλολογία στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Βερολίνου, Βιέννης και Λειψίας.[3] Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε ως προγυμναστής φιλολογικών μαθημάτων.[4] Έλαβε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1925. Διετέλεσε υφηγητής από το 1930 ως το 1939 και έκτακτος καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από το 1939 ως το 1945 τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1948 ως το 1968 τακτικός καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δίδαξε μετά από πρόσκληση στο Τύμπινγκεν, Στοκχόλμης, Λουντ και Ουψάλα.[5] Ο Κακριδής ήταν μελετητής του Ομήρου και ένας από τους σημαντικότερους κλασικιστές του 20ού αιώνα στην Ελλάδα. Ήταν επίσης ένας από τους πρώτους και πλέον ένθερμους υποστηρικτές του μονοτονικού συστήματος στην Ελληνική γλώσσα.
Η δίκη των τόνων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1941, καταγγέλθηκε από τους καθηγητές του πανεπιστημίου Αθηνών για την αναδημοσίευση μιας διάλεξης σε μονοτονικό σύστημα. Αυτό οδήγησε στην αποκαλούμενη «Δίκη των τόνων» και τη δίωξή του[6], ενώ αργότερα αποπέμφθηκε από το πανεπιστήμιο.
Η ενασχόληση με τα εκπαιδευτικά πράγματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Την περίοδο μεταξύ 1964 και 1967 διετέλεσε πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, βοηθώντας στην εκπαίδευτική μεταρρύθμιση που πραγματοποιούσε η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Το 1968 παραιτήθηκε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης εξαιτίας της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Το 1971 μαζί με τους Λίνο Πολίτη, Γιώργο Σεφέρη και Μανόλη Παπαθωμόπουλο ίδρυσε έναν ιδιωτικό οργανισμό για την έκδοση κειμένων της παλιότερης φάσης της νεοελληνικής λογοτεχνίας (11ος-17ος αι.) με τίτλο Βυζαντινή και Νεοελληνική Βιβλιοθήκη.[7] Μετά τη μεταπολίτευση συνεργάστηκε με το Κέντρο Εκπαιδευτικών Μελετών και Επιμορφώσεως ως συνταξιούχος μετέχοντας σε επιμορφωτικά σεμινάρια και σε συγγραφή τόμων με επιμορφωτικές εισηγήσεις.[8] Πέθανε στην Αθήνα το 1992.[9][10]
Τιμητικές διακρίσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1971 εκδόθηκε τιμητικός τόμος από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με τίτλο, Μελέτες και άρθρα. Ακόμη, ήταν επίτιμος καθηγητης από τη Φιλοσοφική Αθηνών, ενώ του απενεμήθη το Βραβείο Χέρντερ το (1976). Ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Τυβίγγης το 1961, ενώ το 1977 του απονεμήθηκε ο γερμανικός μεγαλόσταυρος εξόχων πράξεων και το σουηδικό παράσημο του Πολικού Αστέρα.[11]
Οικογενειακή κατάσταση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα παιδιά του Φάνης και Ελένη ασχολήθηκαν επίσης με τη φιλολογία.
Εργογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ο νόμος της αποβολής των τονουμένων φωνηέντων εις το ιδίωμα των Λευκών (Πάρου), Αθήναι, 1926
- Άραι. Μυθολογική μελέτη, 1929
- Αρχαία ελληνική μετρική, 1931
- Ο ποιητής και η μυθική παράδοση, 1932
- Το μεταφραστικό πρόβλημα, 1936
- Περικλέους Επιτάφιος, 1937
- Φιλοσοφική ερμηνεία. Λόγος εναρκτήριος, 1939
- Ερμηνευτικά σχόλια στον Επιτάφιο του Θουκυδίδη, 1941
- Ανθρωπιστικά, 1942
- Ομηρικές έρευνες, 1944
- Το δακτυλικό εξάμετρο, 1948
- Homeric Reseaerches. Kungl. Humanistika Vetenskapssamfundeti Lund, Acta 45, Lund, 1949
- Παιδεία δύναμις θεραπευτική ψυχής, 1950
- Η αρχαία ελληνική κωμωδία και οι Νεφέλες του Αριστοφάνη, 1951
- Martin Nilsson, Ελληνική λαϊκή θρησκεία, 1953
- Ομηρικά θέματα, 1954
- Ομήρου Ιλιάδα μτφρ. Καζαντζάκης-Κακριδής, 1955
- Αρχαίοι Έλληνες και Έλληνες του Εικοσιένα, 1956
- Χαιρετισμός προς τους νέους φοιτητάς, 1958
- Ο μύθος στην αρχαία λυρική ποίηση των Ελλήνων, 1958
- Σωκρατική δικαιοσύνη, 1960
- Το νόημα της ελληνικής ελευθερίας, 1960
- Der thukydideishce Epitaphios, Zetemeta 26, Munchen, 1961
- Φως ελληνικό, 1963
- Ομήρου Οδύσσεια, μτφρ. Καζαντζάκης-Κακριδής, 1965
- Στρατηγός Μακρυγιάννης. Μια ελληνική καρδιά, 1965
- Die alten Hellenen im neugriechishen Volksgauben Volksglauben. Tuskulum Schriften, Munchen, 1967
- Homer Revisited. Vetenskapssocieteten i Lund Schriften 64, Lund, 1971
- Ξαναγυρίζοντας στον Όμηρο, 1971
- Μελέτες και άρθρα (τιμητικός τόμος), 1971
- Πλάτωνος, Ιππίας Μείζων μτφρ. Χρ. Καρούζου-Ι.Θ.Κακριδή, 1973
- Νεοελληνικές μελέτες, 1976
- Οι αρχαίοι Έλληνες στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση, 1979
- Προομηρικά ομηρικά ησιόδεια, 1980
- Ελλήνων λόγοι, 1981
- Έλα Αφροδίτη δαφνοστεφανωμένη, 1983
- Ομήρου Ιλιάδα Β΄ Γυμνασίου, μετφρ. Ν. Καζαντάκη-Ι.Θ.Κακριδή, ΟΕΔΒ, 1983
- Το μήνυμα του Ομήρου, 1985
- Ελληνική μυθολογία, τόμοι 1-5, (Γενική εποπτεία Ι.Θ.Κακριδής) Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, 1986
- Σκηνική τέχνη των Ελλήνων, 1989
- Προσφορά στον νεοελληνικό λόγο, 1991
ΠΗΓΗ[12]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12197332m. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 178495331.
- ↑ Ηλίας Σπυρόπουλος, «Νεκρολογία: Ιωάννης Θ. Κακριδής (1901-1992)», Ελληνικά τομ. 42 (1991-1992), σελ. 433
- ↑ Γιώργος Καψάλης, «Η θέση του Ιωάν. Θ. Κακριδή στη Διάπλαση των Παίδων, τα «Μικρά Μυστικά» και τρεις ανέκδοτες επιστολές του». Δωδώνη, Επ. Επ. Φιλ. Σχ. Ιωαννίνων 26 (1997), σελ. 274
- ↑ Ηλίας Σπυρόπουλος, «Νεκρολογία: Ιωάννης Θ.Κακριδής (1901-1992)», Ελληνικά τομ. 42 (1991-1992), σελ. 433
- ↑ «Η δίκη των τόνων : (Η πειθαρχική δίωξις του καθηγ. Ι. Θ. Κακριδή).». anemi.lib.uoc.gr. Βιβλιοπωλείο της Εστίας. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2022.
- ↑ Γιώργος Κεχαγιόγλου, «Λίνος Πολίτης (1906-1982)», Ελληνικά, τομ. 34 (1982-1983), σελ. 13
- ↑ Ηλίας Σπυρόπουλος, «Νεκρολογία: Ιωάννης Θ.Κακριδής (1901-1992)», Ελληνικά τομ .42 (1991-1992), σελ. 436
- ↑ Papaioannou, Sophia (1998). «Translating Homer in 20th century Greece: the 'Silent' Voice of a Revolution». www.class.uh.edu. University of Houston. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2016.
- ↑ «.:BiblioNet : Κακριδής, Ιωάννης Θ., 1901-1992». www.biblionet.gr. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2016.
- ↑ Ηλίας Σπυρόπουλος, «Νεκρολογία: Ιωάννης Θ. Κακριδής (1901-1992)», Ελληνικά τομ. 42 (1991-1992), σελ. 437
- ↑ Ηλίας Σπυρόπουλος, «Ιωάννης Θ. Κακριδής: ο άνθρωπος, ο κλασικός φιλόλογος, ο Δάσκαλος, ο πνευματικός ηγέτης», Ονόματα-Revue onomastique, τομ. 9 (1984), σελ. xlvii-xlviii
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ηλίας Σπυρόπουλος, «Νεκρολογία: Ιωάννης Θ.Κακριδής (1901-1992)», Ελληνικά τομ. 42 (1991-1992), σελ. 433-437
- Ηλίας Σπυρόπουλος, «Ιωάννης Θ. Κακριδής: ο άνθρωπος,ο κλασικός φιλόλογος, ο Δάσκαλος, ο πνευματικός ηγέτης», Ονόματα-Revue onomastique, τομ. 9 (1984), σελ. xxxiii-xlviii
- Γιώργος Κεχαγιόγλου, «Λίνος Πολίτης (1906-1982)», Ελληνικά, τομ. 34 (1982-1983), σελ. 7-22
- Γιώργος Καψάλης, «Η θέση του Ιωάν. Θ. Κακριδή στη Διάπλαση των Παίδων, τα «Μικρά Μυστικά» και τρεις ανέκδοτες επιστολές του». Δωδώνη, Επ. Επ. Φιλ. Σχ. Ιωαννίνων 26 (1997), σελ. 247-276.